Οταν ο Γαλλικός κινηματογράφος τρόμου ξεχωρίζει για την in-your-face προσέγγιση, τη σκληρότητα, την ωμή βία και το σοκ, στην Ισπανία συνεχίζουν να κερδίζουν έδαφος στον ψυχολογικό τρόμο και την ατμόσφαιρα.
Σε αυτό βοηθάει και το γεγονός ότι στο Ισπανικό σινεμά υπάρχει κι ένας Guillermo Del Toro.
Οποιοδήποτε φιλμ έχει το όνομα του (παραγωγή, σεναριο, σκηνοθεσία, ο,τιδήποτε) αντιμετωπίζεται σαν το νέο Pan's Labyrinth για τους φαν ή κατι σαν το νέο The Orphanage και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μας έχει απογοητεύσει, ακόμα και στις όχι καλύτερες στιγμές του.
Στο Jullia's Eyes του νεαρού Guillem Morales, ο Del Toro βρίσκεται στη παραγωγή αλλά ...
...όπως φαίνεται μόνο εκεί.
Κι αυτό γιατί, ενώ το φιλμ είναι εξαιρετικά προσεγμένο στη κινηματογράφισή του, δεν έχει μεγάλη φαντασία στις τεχνικές τρόμου παρά ακολουθεί την πεπατημμένη για να μας τρομάξει.
Επίσης, έχει τρομερά σεναριακά κενά /ευκολίες που δε περιμένεις από ταινία του del Toro.
Η Julia (Belen Rueda) έρχεται στη μικρή πόλη μαζί με τον άντρα της Isaac (Liuis Homar, Broken Embraces) για να βρει την αδερφή της κρεμασμένη.
Όπως και η αδερφή της, η Julia πάσχει από μια ασθένεια στα μάτια η οποία σταδιακά θολώνει την όρασή της μέχρι την απόλυτη τύφλωση.
Θα μένανε λίγες μέρες, αλλά η Julia αρχίζει να υποπτεύεται ότι την παρακολουθεί ένας άντρας και θα αμφισβητήσει ότι ο θάνατος της αδερφής της ήταν αυτοκτονία.
Οι θεωρίες της δεν εισακούγονται από κανέναν – τον άντρα της και την αστυνομία – αλλά οι γείτονες στη πόλη έχουν τα δικά τους μυστικά ...και μετά ο Isaac εξαφανίζεται!
Μόνη της πλέον και με την όραση της να έχει χαθεί εντελώς, η Julia είναι αναγκασμένη να επιβιώσει και να αντιμετωπίσει τις φοβίες της.
Κάποιος κρύβεται στη σκοτεινή γωνιά του σπιτιού της.
Και την παρακολουθεί.
Και περιμένει.
Το Julia's Eyes είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με στιγμές εξαιρετικές, με κάποιες σκηνές αριστοτεχνικά δοσμένες όπως η εναρκτήρια:
Μια τυφλή γυναίκα παραπατά στο σπίτι της, κοιτόντας στις σκοτεινές γωνίες του σπιτιού και μιλόντας στις σκιές του.
Δεν βλέπει κάποιον (ούτε κι εμείς) αλλά πιστεύει ότι υπάρχει κάποιος.
Το τρομαγμένο ταξίδι της στα σκοτεινά καταλήγει στο υπόγειο όπου ανεβαίνει σε ένα σκαμπό, βάζει μια θηλιά στο λαιμό της και ...σταματά για να μιλήσει στη φιγούρα της φαντασίας της, αυτόν που δε βλέπουμε εμείς ούτε αυτή αλλά νομίζει ότι υπάρχει.
...Μέχρι που ένα πόδι κλωτσά το σκαμπό και ...ο φόβος της επιβεβαιώνεται στους θεατές.
Κρέμεται στον αέρα, ησυχία παντού και η κάμερα καλύπτει το δωμάτιο δείχνοντας ...κανέναν.
Αντίθετα γίνονται αρκετά πράγματα που λες '...μα τί κάνει τώρα;' , κάτι που όπως γνωρίζετε με ενοχλεί ιδιαίτερα.
Αν και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το Julia's Eyes είναι στην εκτέλεση του αρτιότατο, χαρακτηρίζεται από παντελής έλλειψη καινοτομίας χωρίς τη διάθεση να δώσει κάτι καινούργιο στο είδος.
Έχει κάποιες εξόφθαλμες αναφορές στο θρυλικό Un Chien Andalou και το Wait Until Dark του 1967 με την Audrey Hepborn.
Στις ερμηνείες η Belen Rueda είναι καλή, με εξαίρεση τις στιγμές που κάνει ότι δε βλέπει ενώ ξέρουμε ότι μπορεί να δει.
Εκεί την έχασα λίγο.
Όμως καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να υποδυθείς έναν χαρακτήρα που βλέπει αλλά προσπαθεί να κάνει ότι δε βλέπει ...το πιάσατε;
Συμπερασματικά, το Julia's Eyes δεν είναι ένα τέλειο φιλμ, αλλά είναι σκηνοθετημένο από ένα νεαρό σκηνοθέτη με άποψη, έχει μια ιστορία κατά βάθος ευαίσθητη και ιντριγκαδόρικη με πολλές εναλλαγές και ανατροπές, ατμόσφαιρα που θυμίζει πολύ del Toro, κάποιες εκπληκτικά δοσμένες σκηνές και ένα πειστικό και ανατρεπτικό σχετικά φινάλε.
Και δεν είναι τέλεια, περισσότερο λόγω του όχι δεμένου σεναρίου του και τις ευκολίες/τρύπες που έχει και ίσως λόγω της κάπως μεγαλύτερης από ότι έπρεπε διάρκειας (σχεδόν 2 ώρες) που έχει ως αποτέλεσμα μια σχετική κοιλίτσα στη μέση.
Πάντως το Julia's Eyes που έρχεται στις ελληνικές αίθουσες (finally) στις 23 Ιούνη, δε θα μετανοιώσετε όσοι το δείτε.
Julia's Eyes trailer by FilmBoy-gr
1.jpg)
