Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσώκος.
Έφτασε το τέλος.
Όχι του κόσμου, μην τρέχετε!
Αναφερόμαστε στο τελευταίο κεφάλαιο της αλά-Michael Bay-τριλογίας των Transformers.
Μια ιστορία που ξεκίνησε συμπαθητικά.
Θυμόμαστε όλοι πως νιώσαμε όταν είδαμε τα πολυαγαπημένα αυτά ρομποτάκια να ζωντανεύουν επί της οθόνης σε όλο τους το βιομηχανικό μεγαλείο.
Αυτό ήταν αρκετό για να παραβλέψουμε ότι ήταν μια ακόμα περιπέτεια του Bay, που εξυμνούσε κυρίως τον αμερικάνικο στρατό (κλασικά!), για να μην μιλήσω για το πρώτο μισό που παραήταν college movie.
(Αργύρη, καλά τα είπες!)
Μέχρι που ήρθε και το Revenge of The Fallen, τα πολλαπλασίασε όλα αυτά στο maximum και απ΄τη μέση και μετά μας είχε κάψει ήδη τα κύτταρα.
Εξιλεώνεται λοιπόν ο Bay με το 3ο μέρος ή θα δούμε μια ακόμα κουραστική, κακόγουστη 'πατατιά';
Επιτέλους (!) θα αναφωνήσετε κατά ένα μεγάλο ποσοστό έχουμε την ταινία που θέλαμε!
Στο Dark of The Moon η ιστορία των Transformer συνδέεται ακόμα περισσότερο με αυτή των ανθρώπων.
Κάτι που φέτος θα φορεθεί πολύ, αν θυμηθούμε και το X-men:First Class.
Είμαστε στο 1969, παρακολουθώντας τον Neil Armstrong να προσεδαφίζεται στο φεγγάρι με το Apollo 11 και να ανακαλύπτει ένα εξωγήινο σκάφος.
Το σκάφος αυτό λέγεται The Ark και περιέχει τον Sentinel Prime, έναν χαμένο ηγέτη των Autobots ο οποίος κουβαλούσε μαζί του την τελευταία ελπίδα τους - τα κομμάτια μιας διαστημικής γέφυρας που θα τους ξαναφέρουν κοντά στον πλανήτη τους, τον Cybertron.
Αυτό, για μια ακόμα φορά θα φέρει σε πόλεμο Autobots και Decepticons καθώς η κάθε φυλή θέλει το σκάφος για τους σκοπούς της και οι άνθρωποι θα πληρώσουν τα σπασμένα.
Θα το πληρώσουν και οι δύο με εκατέρωθεν απώλειες.
Έχουμε να κάνουμε με την πιο σκοτεινή και πεσιμιστική ταινία της σειράς, κάτι που της δίνει ατμόσφαιρα και της προσθέτει πόντους σε σχέση με τα προηγούμενα.
Η ταινία κυλάει ακριβώς σαν το Revenge of The Fallen, με την εισαγωγική προιστορία, μια μικρή μάχη στην αρχή, επίσκεψη ανωτέρων στον TOMEA 7, συζητήσεις με τα robot κλπ.
Έξυπνη η σύνδεση της ανθρώπινης ιστορίας με αυτή των ρομπότ, όπου μαθαίνουμε ότι κάθε προσπάθεια για να πατήσουμε στο φεγγάρι αφορούσε περαιτέρω έρευνες για την επίσκεψη τους.
Από κει και μετά έχουμε ένα συνεχές start-stop, με σκηνές ανθρώπινων χαρακτήρων και χαζοχιούμορ, έχοντας μικρές σκηνές δράσης ως παρεμβολές.
Θα το κουράσει πάλι ο Bay λες.
Παρ'όλα αυτά οι εναλλαγές είναι καλύτερες γιατί κάθε φορά βλέπουμε περισσότερα πράγματα ΚΑΙ για τα ρομπότ.
Και επειδή όλα έχουν σοβαρέψει, αυτό βοηθάει τους χαρακτήρες να γίνουν πιο συμπαθείς.
Ο Shia LaBeouf (Wall Street: Money Never Sleeps) ως Sam είναι εμφανώς βελτιωμένος, λίγες χαζο-υστερίες μόνο και κρατήστε προς το τέλος το βλέμμα του προς τον αιχμάλωτο Bumblebee.
Οι γονείς Kevin Dunn (Unstoppable) και Julie White (Transformers: Revenge of the Fallen) παίζουν λιγότερο και δεν σου σπάνε πολύ τα νεύρα.
H καινούρια θηλυκή ατραξιόν Rosie Huntington-Whiteley ως Carly έχει έναν πιο συμπαθητικά γραμμένο ρόλο, προφανώς για να εμπεδώσουμε καλύτερα ότι πρέπει να τη συμπαθήσουμε με το ζόρι, λόγω απουσίας Megan Fox.
Κοπελιά σε ταινία του Bay δεν χρειάζεται να ξέρει και πολλά, αλλά όντας μοντέλο και με πρώτη ταινία ένα γερό blockbuster κάτι κουτσοκαταφέρνει.
Μέτρια, με κάποιες πιστευτές σκηνές απελπισίας και άλλες που σου έρχεται να γελάσεις.
Ίσως φταίει ότι ο Witwicky είναι τόσο σπασικλόφατσα που καμία κουκλάρα δεν φαίνεται να 'κολλάει' μαζί του.
Οι καινούριοι χαρακτήρες δεν ενοχλούν τόσο.
Ίσως γιατί τους ερμηνεύουν ηθοποιοί/ιερά τέρατα.
O John Malkovich (Secretariat) ως αφεντικό του Sam Witwicky παραμένει τρελή μορφάρα και η Frances McDormand προσθέτει κλάση και πυγμή υποδυόμενη τη γραμματέα του Υπουργείου Αμύνης.
Ο Ken Jeong επαναλαμβάνει τον ...Hangover εαυτό του και οι σκηνές του δεν προσθέτουν κάτι καθώς δεν έχεις ανάγκη να δεις έναν ψιλοgay χαρακτήρα στα Transformers.
O γνωστός μας 'γιατρουδάκος' Patrick Dempsey (Valentine's Day) είναι το αφεντικό της Carly και ενώ ξέρεις ότι κάτι κρύβει, παίζει ψύχραιμα μέχρι τέλους και χωρίς υπερβολές.
Και φυσικά ο John Turturro (The Taking of Pelham 123) ως Agent Simmons με τον υπηρέτη/βοηθό του Alan Tudyk ως Dutch, δύο εντελώς καρτουνίστικοι χαρακτήρες, βγάζουν και αυτοί λίγο γέλιο.
Οι καλοί πρόσκοποι/στρατιώτες Josh Duhammel (Life As We Know It) και Tyrese Gibson (Fast Five) στους αναμενόμενους καρικατουρίστικους ρόλους.
Στα ρομπότ επιστρέφουν ο τιτανοτεράστιος Optimus Prime, o Bumblebee, o Ironhide και o Ratchet, με έναν καινούριο ονόματι Que που τους δίνει gadget και έχει μαλλί Αϊνστάιν!
Οι Decepticon επιστρέφουν κλασικά με Megatron, Starscream, Soundwave, ο οποίος παίρνει μέρος στη δράση, όχι όπως στο Transformers 2 που ήταν κολλημένος δορυφόρος στ'άστρα.
Και αυτή τη φορά, μας στέλνει άλλη ...κασέτα αντί του Ravage, το πτηνοειδές Laserbeak (fanboy τσιρίδα χαράς εδώ!)
Σε αυτούς προστίθενται ο μονόφθαλμος Shockwave, γνωστό υπαρχηγόπουλο απ'τα παλιά cartoon και οι Dreads με τα ...ρομποτο-ράστα που σου θύμιζαν Predators.
Από φωνές ...φωνάρες πάντως με τον Peter Cullen ως Optimus αγέρωχο και στιβαρό, τον Hugo Weaving ως Megatron υποτονικά ύπουλο όπως στα Matrix και τον Starscream με την χαρακτηριστική ρουφιανοχροιά στη φωνή του Charles Adler.
Με αποκορύφωμα τo sci-fi tribute και τον Leonard Nimoy, τον Mr.Spock απ'τα Star Trek που δανείζει τη φωνή του στον Sentinel Prime και δίνει έμφαση στον παράγοντα "οι παλιές αξίες δεν πεθαίνουν".
Άρχοντας!
Είχε κάνει και τη φωνή του εξελιγμένου Megatron ονόματι Galvatron στην animated ταινία των 80's!
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, βλέπεις ένα ελάχιστα καλύτερο Fallen.
Μερικές μικρές αλλά αξιόλογες σκηνές δράσης, ειδικά στην αρχή που επιτίθενται ο αιχμάλωτος Shockwave στο Τσέρνομπιλ με κάτι χταποδοειδή ρομπότ που έφερναν λίγο σε Matrix.
Συν τη σκηνή όπου τα Autobots παλεύουν με τους Dreads και ...την προδοσία που προκύπτει.
Ξέρεις ας πούμε ότι η ταινία δεν έχει τελειώσει, άρα πως να σε αγγίξει η φυγή των Autobots;
Δεν πειράζει, κομμάτια του παραμυθιού είναι κι αυτά.
Αλλά μπορεί να έχεις ήδη κουραστεί με το εξαντλητικό στυλ του Bay και αν κάτι σε κρατάει για το καλύτερο είναι η λίγο μεγαλύτερη παρουσία των ρομπότ μέχρι εκείνη την ώρα.
Ευκαιρία να πάμε στο ζουμί και να πάψει αυτό το review να ναι ...ο Michael Bay των κριτικών.
Και πιο είναι το καλύτερο;
Ladies and gentlemen, fasten your seatbelts!
Γιατί η τελευταία μισή-μία ώρα είναι μια ατελείωτη σκηνή δράσης!
Όπου βλέπεις θανατερό, πολύ θανατερό.
Θα σκοτωθούν άνθρωποι και transformers καθώς στέλνονται ορδές διαστημοπλοίων και ρομπότ απ'τον Cybertron και αρχίζουν να καθαρίζουν τα πάντα!
Πάρε το σκηνικό στην πόλη απ'το φινάλε του 1ου φιλμ και πολλαπλασίασε το επί 10 με τη σκοτεινή φωτογραφία και τα κατεστραμμένα κτίρια να τονίζουν την επικούρα.
Η δράση ατελείωτη και πολυποίκιλη.
Πυροβολισμοί, γκρεμίσματα κτιρίων, ατελείωτο και brutal ρομποτικό ξύλο.
Μέχρι και ψεύτικο cybertron-ικό αίμα βγάζουν!
Η ταινία παίζει με τα συναισθήματα σου και τα εναλλάσει συνεχώς, δείχνοντας σου απ'τη μία τις μάχες ρομπότ-ανθρώπων και απ΄την άλλη Autobots vs Decepticons.
Εκεί που λες κάποιοι θα ζήσουν, τελικά πεθαίνουν.
Άλλοι που είναι να πεθάνουν, ξαφνικά κάτι γίνεται και τη γλυτώνουν.
Όπως τις γελιότητες με τους ανθρώπους που ξαφνικά γίνονται δυναμικοί και βρίσκουν τα κότσια, πηδάνε από ετοιμόρροπα κτίρια αλλά ξαφνικά σώζονται (το ήξεραν και οι ίδιοι φαίνεται).
Ή μπορούν με ένα μόνο σιδερένιο σχοινί να νικήσουν ολόκληρη ρομποτάρα χωρίς να χουν πάθει κάτι.
Για μια ακόμα φορά βλέπετε, οι Αμερικάνοι είναι οι πιο θαρραλέοι και πρέπει να τιμήσει ο Bay τον ηρωισμό τους.
Κάτι που ενισχύεται και απ'το δακρύβρεχτο μουσικό θεματάκι της τριλογίας, απ'τον Steve Jablonsky.
Αλλά δεν θα προτιμούσατε πιο πολύ ξυλίκι με τα ρομπότ;
Όχι ότι δεν έχει αλλά η μάχη μεταξύ Prime-Megatron-Sentinel Prime είναι μικρή και απότομη, όπως στο τέλος του Fallen.
Αν κάτι σε κρατάει σε αγωνία και παραβλέπεις κάποιες προβλέψιμες καταλήξεις είναι η σκηνοθεσία πάντως.
Οι μαστοριές του Bay σίγουρα είναι χρησιμότερες όποτε γίνεται χαμός.
Αυτά τα χαρακτηριστικά μακρόσυρτα και γρήγορα στριφογυριστά πλάνα, με πολλά zoom in-zoom out και τούμπαλιν, σε μπάζουν κατευθείαν στην καρδιά των γεγονότων (σαν παρουσιαστής ειδήσεων ακούστηκε αυτό!).
Νιώθεις σαν να είσαι και συ μέρος αυτού του χαμού και καθόλη τη διάρκεια του φινάλε είσαι εντελώς στη τσίτα, με κόμπο στο στομάχι και σηκωμένη τρίχα!
(συνέβαλε και το καφεδάκι!).
Εξακολουθείς κάποιες στιγμές να μην ξεχωρίζεις ποιος είναι ποιος και δεν προλαβαίνεις να νιώσεις ποιοι χτυπιούνται, αλλά ούτε τα πολλά ανούσια slow motion έχουμε, ούτε μοιάζουν στον ίδιο βαθμό απλές ρομποτικές μάζες που κοπανιούνται.
Αξίζουν εύσημα στον κόπο τόσων ανθρώπων για να τα φτιάξουν.
Και όχι θάψιμο στις περιπέτειες επειδή δεν είναι το υπαρξιακό 'διαμαντάκι' απ΄τη ...Ζιμπάμπουε με την κουνιστή κάμερα.
Για να καταλήξουμε: γνωρίζουμε εξαρχής ότι και το 3ο μέρος θα ήταν από τον Michael Bay, οπότε αμερικανιές και κλισέ θα τα βλέπαμε.
Το θέμα είναι πως θα τα μοίραζε για να κάνει ένα παιδικό cartoon κάτι παραπάνω από χαζοαμερικάνικη περιπέτεια.
Το σκατολογικό χιούμορ δεν εξαφανίζεται εντελώς, απλά αντικαθίσταται.
Π.χ. αντί για τα δίδυμα Skids&Mudflap έχουμε τα μίνι ρομποτάκια, Brains&Wheelie.
Υπάρχουν και χαρακτήρες που ξεπετιούνται γρήγορα, όπως οι Shockwave, Ironhide και ο 'λίγος' Megatron και απλά υπάρχουν για να ενισχύεται η ρομποτική φασαρία.
Γενικά ρε Michael, γιατί μας τα ζαλίζεις με τις 2,5ωρες ταινίες;
Αφού βλέπεις ότι μέσα στη φασαρία, κάποια πράγματα δεν φροντίζονται και χάνονται.
Και συ σαν θεατής κάποια στιγμή θα εξαντληθείς.
Αναγκαστικά.
Ίσως θα πρεπε να χει κοπεί κανά 20λεπτο πριν την τελική μάχη, για να την απολαύσει και ο κοσμάκος καλύτερα (και για να έβγαινε το review μικρότερο).
Αλλά σιγά μην το κάνανε.
Το θέμα είναι ότι έχουν χειριστεί με πιο πολύ αγάπη την μυθολογία των Transformers, μιας εκ των παιδικών μας χρόνων.
Και αυτό σε κάνει να νιώθεις ότι τα ελαττώματα που παραμένουν δεν ενοχλούν πλέον το ίδιο.
Μάλιστα, ίσως φαίνονται κι αυτά πιο ευχάριστα.
Τα συγχαρητήρια μας στο επιτελείο λοιπόν.
Ξέροντας τι περιμέναμε να δούμε, έδωσαν το καλύτερο που μπορούσαν.
Και μεις απολαύσαμε μια απ'τις χορταστικότερες περιπέτειες όλων των εποχών.
Transformers: Dark of the Moon trailer by FilmBoy-gr
1.jpg)
