Ως επίλογο τους ζήτησα ένα τελευταίο σχόλιο για τους X-Men κι εκείνοι το πήραν ως ευκαιρία για να αναφερθούν στα video games των X-Men, που όπως φαίνεται τελικά, μόνο εγώ δεν έπαιζα μικρός.
Με το φόβο να πάρουμε τη στάμπα του comic blog (κάτι με τσιγκλάει να σας αποκαλύψω αυτό που ετοιμάζουμε εδώ και λίγους μήνες ο Bustart κι εγώ, αλλά θα κρατηθώ λίγο ακόμα. Να ξέρετε πάντως ότι θα είναι Huge! ...Double huge για την ακρίβεια.) το δέχτηκα όπως κάνω σε οτιδήποτε σχεδόν προτείνει ο φιλόδοξος Clark Kent, Bustart.
Διαβάστε στη συνέχεια τις σκέψεις του Bustart και του Κωνσταντίνου Τσώκου, ο οποίος έκανε μια φοβερή αρχή σαν συνεργάτης του FilmBoy, όπως έκανε και ο Αργύρης Σταματόπουλος του οποίο τα Αφιερώματα θα γίνουν favorites.
Γράφει ο Bustart.
Καλοκαίρι του 1994.
Είχα τελειώσει την Β’ Γυμνασίου, νομίζω δηλαδή, και η μητέρα μου με έπεισε να με πάρει μαζί της στο ταξίδι που θα έκανε σε Νέα Υόρκη και Τορόντο.
Είχαμε κάτι συγγενείς εκεί και είχε έρθει η στιγμή να μας ανταποδώσουν τη φιλοξενία!
Και λέω με έπεισε, γιατί πρώτον ήμουν μικρός για να ενθουσιαστώ που θα πήγαινα στας Αμέρικας, αλλά και γιατί μόλις είχα αγοράσει το θρυλικό SNES και δεν υπήρχε περίπτωση να το αποχωριστώ για ένα ολόκληρο μήνα.
Τελικά πείστηκα όταν με διαβεβαίωσε η μητέρα μου πως τα ξαδέλφια μου έχουν και εκείνα την ίδια κονσόλα!
Οπότε πήγα!
Και που κολλάνε όλα αυτά σε ένα αφιέρωμα για τους Χ-Men, θα μου πείτε;
Σε λίγο θα καταλάβετε!
Στη Νέα Υόρκη, όπου ήταν τα ξαδέλφια με το αντικείμενο του πόθου, SNES, καθίσαμε μόνο 1 εβδομάδα.
Μου την έφερε η Άννα (η μητέρα μου ντε)! και τότε να δεις γκρίνια εγώ!
Ναι ναι δε ντρεπόμουν καθόλου που ήμουν 13 και γκρίνιαζα!
Τι θα κάνω 3 βδομάδες στο Τορόντο (είπαμε ήμουν μικρός για να αντιληφτώ τότε τι σήμαινε το ταξίδι αυτό) της έλεγα;
Ε λέγε λέγε, τσίμπησα τελικά ένα Game Gear!
Βέβαια ίσα που ασχολήθηκα μαζί του στο Τορόντο, γιατί ο μεγάλος (άλλος αυτός) ξάδελφος εκεί με πήγε σε τόσα μέρη που ακόμα τα θυμάμαι με νοσταλγία!
Σεπτέμβριος και πίσω στην Ελλάδα.
Τα σχολεία ανοίγουν, εγώ ακόμα να πάρω σοβαρή κασέτα στο Game Gear, και περιμένω τη γιορτή μου - Σεπτέμβριο στις 29 γιορτάζω by the way, για όποιον από τους συνεργάτες εδώ στο Filmboy θελήσει να μου κάνει δώρο!
Γιατί χρόνια πολλά χωρίς δώρο είναι τσίχλα δίχως ζάχαρη!
Και πάμε στο κλασσικό μαγαζί στην Κατερίνη (από εκεί είμαι), που πλέον έκλεισε (άσχετο), και κοιτάω τη βιτρίνα με τις κασέτες του SNES και Game Gear.
Ήμουν ανάμεσα σε δύο.
Μία και μία.
Και τελικά, μετά από σκέψη, ίσως και από θεϊκή παρέμβαση, διάλεξα το «Spider-Man/X-Men: Arcade's Revenge».
Ήταν και η 1η μου επαφή με τους Χ-Men!
Αυτό ήταν κόλλησα.
Για τα καλά.
Και με τους X-Men αλλά και με τα comics γενικότερα.
Ήρθε και το ουφάδικο με τον Punisher αργότερα, στην Κατερίνη – επαρχία βλέπεις αργούν κάποια πράγματα, και το δέσιμο έγινε με αλυσίδες πλέον με όλους αυτούς τους συναρπαστικούς χαρακτήρες και τις ιστορίες τους
ΥΓ. Μετά φυσικά αγόρασα και το all time classic X-Men 2: Game Master's Legacy, που κάποιος μου το «δανείστηκε» και ακόμα να το επιστρέψει.
Αν τύχει και είσαι αναγνώστης του fimboy, παρακαλώ να μου το επιστρέψεις!
ΥΓ2. Η φωτογραφία με την κασέτα είναι του Κωνσταντίνου - του Τσώκου φυσικά, γιατί ο Filmboy Κωνσταντίνος δε νομίζω να έπαιζε X-Men - ο οποίος ξέρει να αναγνωρίζει μερικές αξίες!
Παρακαλώ φίλε Κωνσταντίνε, τώρα που ανέβασα την φωτογραφία σου, να μου «δανείσεις» την κασέτα! Χεχεχεχε!
ΥΓ3. Αν κάποιος από εσάς που μας διαβάζουν έχει τη κασέτα, μπορούμε να κάνουμε ανταλλαγή, σαν το παλιό καλό καιρό!
Ρίξτε μια ματιά στην πραμάτεια μου! (στο τέλος)
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσώκος.
Kάθε προβολή ταινίας X-men σημαίνει και γιορτή για μας τους φαν.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσώκος.
Kάθε προβολή ταινίας X-men σημαίνει και γιορτή για μας τους φαν.
Με τη προβολή της ταινίας, ξεκινάει μια γιορτή και τελειώνει μια άλλη.
Αυτή του αφιερώματος.
Πιστεύουμε να ευχαριστηθήκατε με όσα σας δείξαμε.
Πιστεύουμε να ευχαριστηθήκατε με όσα σας δείξαμε.
Εγώ χόρτασα πάντως!
Τι spots,τι trailers,τι ενδεχόμενα sequel και γκομενοαφιερώματα.
Μακάρι να είχαμε χρόνο για περισσότερη ανάλυση στα κόμικ βιογραφικά όλων των χαρακτήρων,αλλά γι'αυτό μας αποζημίωσε εν μέρει και ο πορουκλο-Αργύρης με το αφιέρωμα στο Cyclops! (Aργύρη έχεις να δώσεις...!!! Θέλουμε κι άλλες πορουκλοαναλύσεις!!!).
Η σκέψη μου για την ταινία,ήταν ότι το franchise είναι back on track με το character driven story, το 60's set up και το καλό χιούμορ, αλλά θα θέλαμε στο επόμενο να εστιάζει όσο μπορεί και στους άλλους χαρακτήρες,δίνοντας και πιο πολύ χρόνο στις δυνάμεις τους, για να μην υπάρχουν στοιχεία μισοδουλειάς.
Να μπαίνουν νωρίτερα στην ταινία οι X-men, περισσότερο interaction μεταξύ τους αλλά και μεταξύ αυτών και των κακών, οι οποίοι να αρθρώνουν και καμιά λέξη (όχι άλλες καρικατούρες), συν μια πραγματικά καλή επική σκηνή δράσης όπου οι δυνάμεις όλων αφήνονται να οργιάσουν!
Δεν ξέρω,ωραίο μεν το τέλος,αλλά με μια έντονη αίσθηση του ''άντε να τελειώνουμε''.
Τι spots,τι trailers,τι ενδεχόμενα sequel και γκομενοαφιερώματα.
Μακάρι να είχαμε χρόνο για περισσότερη ανάλυση στα κόμικ βιογραφικά όλων των χαρακτήρων,αλλά γι'αυτό μας αποζημίωσε εν μέρει και ο πορουκλο-Αργύρης με το αφιέρωμα στο Cyclops! (Aργύρη έχεις να δώσεις...!!! Θέλουμε κι άλλες πορουκλοαναλύσεις!!!).
Η σκέψη μου για την ταινία,ήταν ότι το franchise είναι back on track με το character driven story, το 60's set up και το καλό χιούμορ, αλλά θα θέλαμε στο επόμενο να εστιάζει όσο μπορεί και στους άλλους χαρακτήρες,δίνοντας και πιο πολύ χρόνο στις δυνάμεις τους, για να μην υπάρχουν στοιχεία μισοδουλειάς.
Να μπαίνουν νωρίτερα στην ταινία οι X-men, περισσότερο interaction μεταξύ τους αλλά και μεταξύ αυτών και των κακών, οι οποίοι να αρθρώνουν και καμιά λέξη (όχι άλλες καρικατούρες), συν μια πραγματικά καλή επική σκηνή δράσης όπου οι δυνάμεις όλων αφήνονται να οργιάσουν!
Δεν ξέρω,ωραίο μεν το τέλος,αλλά με μια έντονη αίσθηση του ''άντε να τελειώνουμε''.
Είχε καλό ρυθμό μέχρι εκεί και παρότι διαρκούσε 2ωρο,ένα μισαωράκι ακόμα θα το θέλαμε.
Έπρεπε όμως να αφήσουν επίτηδες πράγματα έξω για το sequel.
Κλασικό Hollywood.
Οι βάσεις έχουν μπει για ένα ακόμα καλύτερο sequel.
Η ταινία αυτή ήθελε ίσα ίσα να σε εισάγει στους X-men, εστάζοντας πιο πολύ στη σχέση Magneto/Xavier οπότε στο επόμενο μπορούν να 'ξανοιχτούν' περισσότερο και να τα αναπτύξουν όλα καλύτερα.
Οι βάσεις έχουν μπει για ένα ακόμα καλύτερο sequel.
Η ταινία αυτή ήθελε ίσα ίσα να σε εισάγει στους X-men, εστάζοντας πιο πολύ στη σχέση Magneto/Xavier οπότε στο επόμενο μπορούν να 'ξανοιχτούν' περισσότερο και να τα αναπτύξουν όλα καλύτερα.
Είμαι σίγουρος ότι αν κρατήσουν και τον ίδιο ρυθμό,όσα και να χωρέσουν,δεν θα μας κουράσουν.
Η συνταγή κάθε καλού sequel,είναι το να μπορεί να σταθεί αυτόνομα σαν μια ξεχωριστή επική ταινία (Dark Knight π.χ.).
Ευελπιστούμε για τα ίδια και για το Class 2!
Update: Game Gear;
Καλά μιλάμε για εποχές δημοτικού!
Και όμως,όπως θα'πρεπε με κάθε παιδική και εφηβική μας ανάμνηση, διατηρείται ακόμα!
Αν και θέλει ακουστικάκια για να έχεις ήχο.
Και μετασχηματιστή.
Γιατί η Sega βλέπετε,είχε 'τσακάλια'.
Ενώ υπήρχε ήδη το Game boy της Nintendo με μόνο 4 μπαταρίες(αργότερα στα Game Βoy pocket και Color τις έκανε 2!),αυτοί φορτώσαν το Gear με 6!
Οπότε,ήθελες οπωσδήποτε μετασχηματιστή.
Σε συνδυασμό και με την-λογική-μη επαρκή υποστήριξη από τις εταιρείες,πήγε άπατη μια φορητή κονσολίτσα,η οποία ΚΑΙ ήταν έγχρωμη όταν το Gameboy ήταν ακόμα ασπρόμαυρο ΚΑΙ είχε πολύ καλύτερα γραφικά.
Κρίμα...
Στα λίγα παιχνιδάκια που δίεθετα (Columns, Home Alone, Addam's Family, Power Rangers, Vr Troopers κλπ), ήρθε κάποια στιγμή να προστεθεί και το X-men:Game's Master's Legacy,το οποίο απ'οσο το θυμάμαι ήταν αρκετά παλούκι.
Eίχε δίαφορους χαρακτήρες απ΄τα κόμικ (Cyclops, Gambit, Storm, Wolverine) και όσο προχώραγες και νίκαγες τα boss (πουθενά ο Magneto,γκρρρρ) σου έδινε σαν επιβράβευση κι άλλους.
Διέθετες μια κανονική μπάρα δύναμης και μια ειδική για τις υπερδυνάμεις,αλλά όλο έπρεπε να ψάχνεσαι να τη ξαναγεμίζεις.
Σε πολλές περιπτώσεις έφτανες στα boss και δεν την είχες.
Προσπαθούσες με μπουνιές, έχανες και ...φτου απ'την αρχή ...ή και όχι, γιατί μαζί με τα καντήλια θα'χε φύγει και κανά GameGear στον τοίχο...!!!
Γενικά σου έβγαζε την πίστη μέχρι να σκοτώσεις τα περισσότερα boss και μετά από 5 πίστες έφτανες σε άλλες 3 τελικές πίστες, ακόμα πιο δύσκολες, με bosses τους Apocalypse, Mr Sinister και Stryfe.
Και δεν είχες και save. God daaaaamned...
Μια φορά κατάφερα μόνο να αντέξω το όλο ''φτου και απ΄την αρχή'' feeling και έφτασα μέχρι Mr Sinister.
Ακόμα θυμάμαι ότι έχοντας ξεμείνει από characters,με ελάχιστη μπάρα ενέργειας και σκάζοντας τα τελευταία μπουνίδια(με Wolvie φυσικά!), μου έμεναν 1-2 αλλά την έφαγα πρώτος και απ'τα νεύρα μου δεν το ξανάπιασα από τότε.
Bustart ...κανόνισε με τη νοσταλγία που μας έπιασε, να το ξαναπαίξω και να οδηγηθώ στα ψυχιατρεία!
Η συνταγή κάθε καλού sequel,είναι το να μπορεί να σταθεί αυτόνομα σαν μια ξεχωριστή επική ταινία (Dark Knight π.χ.).
Ευελπιστούμε για τα ίδια και για το Class 2!
Update: Game Gear;
Καλά μιλάμε για εποχές δημοτικού!
Και όμως,όπως θα'πρεπε με κάθε παιδική και εφηβική μας ανάμνηση, διατηρείται ακόμα!
Αν και θέλει ακουστικάκια για να έχεις ήχο.
Και μετασχηματιστή.
Γιατί η Sega βλέπετε,είχε 'τσακάλια'.
Ενώ υπήρχε ήδη το Game boy της Nintendo με μόνο 4 μπαταρίες(αργότερα στα Game Βoy pocket και Color τις έκανε 2!),αυτοί φορτώσαν το Gear με 6!
Οπότε,ήθελες οπωσδήποτε μετασχηματιστή.
Σε συνδυασμό και με την-λογική-μη επαρκή υποστήριξη από τις εταιρείες,πήγε άπατη μια φορητή κονσολίτσα,η οποία ΚΑΙ ήταν έγχρωμη όταν το Gameboy ήταν ακόμα ασπρόμαυρο ΚΑΙ είχε πολύ καλύτερα γραφικά.
Κρίμα...
Στα λίγα παιχνιδάκια που δίεθετα (Columns, Home Alone, Addam's Family, Power Rangers, Vr Troopers κλπ), ήρθε κάποια στιγμή να προστεθεί και το X-men:Game's Master's Legacy,το οποίο απ'οσο το θυμάμαι ήταν αρκετά παλούκι.
Eίχε δίαφορους χαρακτήρες απ΄τα κόμικ (Cyclops, Gambit, Storm, Wolverine) και όσο προχώραγες και νίκαγες τα boss (πουθενά ο Magneto,γκρρρρ) σου έδινε σαν επιβράβευση κι άλλους.
Διέθετες μια κανονική μπάρα δύναμης και μια ειδική για τις υπερδυνάμεις,αλλά όλο έπρεπε να ψάχνεσαι να τη ξαναγεμίζεις.
Σε πολλές περιπτώσεις έφτανες στα boss και δεν την είχες.
Προσπαθούσες με μπουνιές, έχανες και ...φτου απ'την αρχή ...ή και όχι, γιατί μαζί με τα καντήλια θα'χε φύγει και κανά GameGear στον τοίχο...!!!
Γενικά σου έβγαζε την πίστη μέχρι να σκοτώσεις τα περισσότερα boss και μετά από 5 πίστες έφτανες σε άλλες 3 τελικές πίστες, ακόμα πιο δύσκολες, με bosses τους Apocalypse, Mr Sinister και Stryfe.
Και δεν είχες και save. God daaaaamned...
Μια φορά κατάφερα μόνο να αντέξω το όλο ''φτου και απ΄την αρχή'' feeling και έφτασα μέχρι Mr Sinister.
Ακόμα θυμάμαι ότι έχοντας ξεμείνει από characters,με ελάχιστη μπάρα ενέργειας και σκάζοντας τα τελευταία μπουνίδια(με Wolvie φυσικά!), μου έμεναν 1-2 αλλά την έφαγα πρώτος και απ'τα νεύρα μου δεν το ξανάπιασα από τότε.
Bustart ...κανόνισε με τη νοσταλγία που μας έπιασε, να το ξαναπαίξω και να οδηγηθώ στα ψυχιατρεία!
1.jpg)
