Πόσες φορές όταν βλέπετε την αγαπημένη σας ταινία, ακούτε τον χαρακτήρα να λέει κάτι cool και σκέφτεστε «Πωωω! Τι είπε τώρα!?»
Πόσες όμως ήταν και οι φορές που ακούσατε ατάκα και μείνατε σύξυλοι, γιατί ενώ περιμένατε κάτι βαρύγδουπο σας ήρθε το άκυρο σαν σκωτσέζικο ντους?
Σωστά καταλάβατε, μιλάμε για τις πιο classic ατάκες στον κινηματογράφο, ατάκες που έχουν μείνει στην ιστορία και θα θυμόμαστε πάντα.
Στο τέλος θα δείτε και κάποιες ιστορικές ατάκες από τον παλιό Ελληνικό κινηματογράφο, τότε που δεν υπήρχαν ...κυνόδοντες και παρανυχίδες.
Check these out και το συζητάμε στην πορεία!
Θα ξεκινήσω με την πεπατημένη και για πολλούς αγαπημένη:
Πόσες φορές έχετε καθίσει μπρος στον καθρέφτη σας και με cool υφάκι και φρύδι σηκωμένο τον ρωτάτε ως άλλος Robert De Niro, «Ya talkin’ to me??»
Γιατί κακά τα ψέματα φαινόταν, και καλά, πολύ ματσό ο ταξιτζής με το quick-draw μπροστά στον καθρέφτη να καμαρώνει, με τον αέρα που του έδινε το όπλο.
Και φυσικά με την υποκριτική δεινότητα του De Niro, που έκανε την ατάκα να μείνει ως παρακαταθήκη στα στόματα των σινεφίλ και μη, διαχρονικά.
Όταν ο βρώμικος Harry έβγαζε από το σακάκι το 44άρι Magnum, υπήρχε μόνο ένα πράγμα που έπρεπε να αναρωτηθείς:
«Do you feel lucky?»
«Well, do ya, punk?»
Και κάθε κατακάθι της κοινωνίας εύχεται να μην είχε γεννηθεί.
Φταίει το όπλο?
Φταίει το παγωμένο βλέμμα του Clint Eastwood?
Φταίει το ανέκφραστο πρόσωπο και ο σοβαρός, αδιάφθορος χαρακτήρας του επιθεωρητή Callahan?
Γεγονός είναι πάντως πως, αυτή η ρήση δεν βγήκε για να θυμούνται οι παλιοί που λέει ο λαός, πολύ απλά γιατί κανείς δεν την ξεχνάει.
Από μίμηση μέχρι παρωδία και από μεγάλη μέχρι μικρή οθόνη, αυτή η ατάκα έχει κάνει το γύρω του πλανήτη, υπάρχοντας μέσα σε μια από τις πιο διάσημες και επιτυχημένες τριλογίες όλων των εποχών.
Τα λόγια είναι περιττά!
Μπορεί να μην έχω δει την ταινία ολόκληρη αλλά το συγκεκριμένο στιγμιότυπο το έχω δει περισσότερες φορές από όσες μπορώ να μετρήσω.
Μάλλον η Margaret Mitchell κατά τη γνώμη μου δεν είχε υπόψη της να γράψει το comeback του αιώνα.
Ωστόσο το 2005 το «Frankly my dear, I don’t give a damn!» ψηφίστηκε ως η καλύτερη ατάκα ταινίας όλων των εποχών.
Ίσως να μην ήταν τόσο η ατάκα, όσο η υποκριτική, το όνομα του Clark Gable ως Rhett Butler στο ‘Όσα παίρνει ο άνεμος’ ή το ότι θεωρείτο προσβλητική ή υβριστική και ήταν σε debate για απαγόρευση εκείνη την εποχή, που να έκανε τη διαφορά.
Γυρίζω πάλι στον Eastwood και τον σκληροτράχηλο αστυνόμο, ο οποίος ξαναχτυπά με το πασίγνωστο «Go ahead. Make my day!».
Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι οι ατάκες του Callahan ήταν πιο φονικές από το 44άρι του.
Δεν είναι τυχαίο το ότι ήταν επιβεβλημένη φιγούρα στους παιδικούς μας ‘κλέφτες κι αστυνόμους’, στις αλάνες και στις γειτονιές.
Και πάμε στην αρχαία Ελλάδα, όταν 300 Σπαρτιάτες και 700 Θεσπιείς τα έβαλαν με τον αναρίθμητο στρατό του Ξέρξη στο στενό των Θερμοπύλων.
Κι όταν του ζητήθηκε να παραδοθεί, ο Richard Egan στο ρόλο του Λεωνίδα το 1962, απάντησε: «Molon Labe!»
Για όσους δεν το κατάλαβαν, σημαίνει «Μολών Λαβέ»
…μμμμάλιστα…
Και από το χώρο τις ιστορίας περνώ στο χώρο της φαντασίας και της μαγείας.
Και ποιος δεν έχει γελάσει ή θαυμάσει στην οθόνη του, το καχεκτικό εκείνο πλάσμα με το δύσμορφο σώμα και το καταχθόνιο πρόσωπο, που είχε ως μόνο σκοπό της ζωής του να έχει στην κατοχή του και να λατρεύει το ‘Ένα Δαχτυλίδι’!?
Εννοείται πως αναφέρομαι στο γνωστό μας Gollum, ενσαρκωμένο από τον Andy Serkis, που έγραψε κινηματογραφική ιστορία με τις δυο αυτές του λέξεις: «My precious!»
Όχι ότι αυτή η ρήση θα έγραφε ποτέ ιστορία, αλλά τη θεωρώ τόσο άκυρη που κάτι με κάνει να θέλω να την εντάξω.
Όταν ο Δράκουλας (Dominic Purcel) ρωτάει με έπαρση και δήθεν σλαβική προφορά τον Blade (Wesley Snipes) «Αρ γιου ρέντυ του ντάι, Μπλέηντ?», ο δεύτερος έρχεται με το χειρότερο comeback της δεκαετίας: «Awas born ready, muthafucka!»
Είναι αυτό που σας λέω και στον πρόλογο.
Εκεί που περιμένεις το βαρύγδουπο, ξαφνικά δεν πιστεύεις στα αυτιά σου…
Το ίδιο κι ο Optimus Prime.
Μετά το τρομερό απόφθεγμα «Fate rarely calls upon us at the moment of our choosing!» στη δεύτερη ταινία, κι εκεί που υπερ-μεταμορφώνεται και ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τον Fallen, περιμένει ο θεατής να ακούσει κάτι δυνατό, γεμάτο έμπνευση, κι αντί γι’ αυτό ακούει «Let’s roll», έτσι ξερό.
Άμα ο Bay έχει κέφια…
Και επειδή ο Νίκος Κούρκουλος είδε τον Καλογήρου να τον περνάει στη στροφή, είπε να απαντήσει το 1970 στο ‘Ορατότης Μηδέν’ με το πασίγνωστο «Όχι άλλο κάρβουνο!», βάζοντας κι αυτός τη δική του υπογραφή.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πλέον και οι δύο ατάκες έχουν πάρει τη θέση αποφθεγμάτων ή μεταφορικών φράσεων στην καθημερινή μας ομιλία, και είναι αρκετοί αυτοί που τις εντάσσουν στα πλαίσια της καθομιλουμένης, ως κανονικές εκφράσεις με συγκεκριμένο νόημα.
Και θα κλείσω αυτό το σεμνό αφιέρωμα με μια από τις πολύ αγαπημένες μου ατάκες.
Αυτή με την οποία ο Sir Anthony Hopkins έμεινε στην ιστορία του αμερικάνικου, και παγκόσμιου να τολμήσω να πω, κινηματογράφου ως δρ. Hannibal Lecter, με την απαλή, μεθυστική, Ουαλική φωνή του, «I do wish we could chat longer, but I’m having an old friend for dinner.»
Οι ατάκες και οι φράσεις όμως δεν τελειώνουν εδώ.
Περιμένω και τις δικές σας αγαπημένες ή και άκυρες φράσεις από το σινεμά, που σίγουρα θα έχουν χαραχτεί βαθιά στα αυτιά των θεατών.
Bring it on!
1.jpg)
