Είναι όμορφοι.
Είναι sexy.
Είναι γενναίοι.
Είναι cool ντυμένοι.
Είναι αυτό που ζητά κάθε γυναίκα.
Και κάθε φορά απειλούνται από έναν κακό.
Το πρόβλημα είναι ότι εκτός από τη ζωή τους απειλείται και η αισθητική τους… και η δική μας.
Γιατί δεν γίνεται ένας κούκλος σούπερ ήρωας να μην αναδείξει την τέλεια εμφάνιση του, δίνοντας έμφαση στην ασχήμια και κακομουτσουνιά του αντιπάλου του.
Ωραία όταν μιλάμε για τον «βασιλιά της γοητείας και της ατάκας» Ryan Reynolds και τον «το στήθος μου είναι τόσο άτριχο, σαν την πρώτη μέρα της άνοιξης» Chris Evans, αλλά κι αυτοί που δεν ήταν τόσο τυχεροί, εξαιτίας των σεναριογράφων και των comic artists, δεν έχουν ψυχή?
Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι αρχιφρίκουλες, πως θα έβγαζαν στην επιφάνεια και τον εσωτερικό τους κόσμο οι πρωταγωνιστές?
Κανείς όμως δεν τους σκέφτεται…
Εμείς όμως ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά σε μερικούς ‘μορφωνιούς’!
Red Skull – “Captain America: The First Avenger” (Hugo Weaving)
Πολύ αμερικάνικο ιδεώδες, πολλοί μύες, πολύ αίσθημα ευθύνης και πατριωτισμού, πολύ… γλυκανάλατο!
Και το κερασάκι στην τούρτα είναι ο κακός Ναζί, με την κόκκινη αποστεωμένη φάτσα.
Εντάξει, δεν μιλάμε και για τον καλύτερο άνθρωπο, αλλά το να βάλουνε τον Red Skull να είναι ένα κόκκινο κρανίο, για να τονίσουνε την υπεροχή του ήρωα είναι από τις πιο υπερβολικές απόπειρες της Marvel.
Η ειρωνεία είναι ότι έχουμε τον κακάσχημο Ναζί, που ήταν υπέρ της Άρειας φυλής, απέναντι σε έναν ήρωα που είναι κάργα Άρειος στα εξωτερικά χαρακτηριστικά.
Από πλευράς υποκριτικής δεν έχω να πω κάτι, όχι μόνο γιατί ακόμα αναμένουμε την ταινία, αλλά και γιατί το όνομα και μόνο Hugo Weaving εξηγεί τα αυτονόητα και με πολλές λεπτομέρειες.
Dr Hector Hammond – ‘Green Lantern” (Peter Sarsgaard)
Παρόλο που η ύπαρξη του Reynolds στην ταινία κάνει όλες τις άλλες αντρικές παρουσίες γύρω από τη Blake Lively απλά οδοντόκρεμες, ο Peter Sarsgaard καταφέρνει να μας κάνει να μας κάνει να πιούμε και πέντε-έξι ποτήρια για να συνέλθουμε από αυτό που βλέπουμε.
Τι να φταίει?
Το μεγάλο κεφάλι?
Τα μάτια που στάζουν αίμα (…και κίτρινη ενέργεια του Πάραλλαξ)
Το μεγάλο κεφάλι?
Το μουστάκι και τα μακριά μαλλιά, αλλά Charles Manson?
Το μεγάλο κεφάλι?
Τα ρούχα που έχουν να ακουμπήσουν νερό από την τελευταία φορά που έβρεξε?
Το μεγάλο κεφάλι?
Το clue της υπόθεσης ανάμεσα στο τρίγωνο Reynolds - Lively - Sarsgaard κάποια στιγμή μέσα στην ταινία είναι η ρηχότητα της αντίληψης της εξωτερικής εμφάνισης…
…για να καταλήξει κι αυτό υπέρ του πρωταγωνιστή.
Α! Μήπως ανέφερα ότι είχε μεγάλο κεφάλι!?
Πιγκουΐνος – “Batman Returns” (Danny De Vito)
Βάζεις έναν πιο κοντό villain!
Και με τον De Vito στο cast, ο Michael Keaton έμοιαζε με τον Σκορτσιανίτη.
Αλλά η επιτυχία του συγκεκριμένου freak of nature είναι στον συμβολισμό.
Βλέπετε ο Tim Burton δεν είχε φύγει ακόμα από το franchise και η απόπειρα του να μετατρέψει τον Πιγκουΐνο από δήθεν καλοντυμένο, δανδή, καχεκτικό crime lord σε τέρας μέσα και έξω, μνημονεύεται ακόμα και μετά από είκοσι χρόνια.
Δεν είναι ο τύπος που ενδιαφέρεται για τα λεφτά, την καλοπέραση και την εξουσία.
Είναι ο δύσμορφος psycho που θέλει να κάνει τον κόσμο σύμφωνα με τη δική του εικόνα και να προκαλέσει όσο πόνο και οδύνη μπορεί στον κόσμο, μόνο και μόνο για να νιώθουν όλοι σαν κι αυτόν.
Κι εδώ έγκειται και ο συμβολισμός που σας είπα.
Αυτός ο άνθρωπος γίνεται πολιτικός.
Παρουσιάζει μια δήθεν people-friendly εικόνα, με δόσεις συμπάθειας για την κακή του μοίρα που τον έριξε στα τάρταρα, ενώ στο παρασκήνιο κινητήρια δύναμη είναι η προσωπική του ασχήμια, σύμφωνα με την οποία πρέπει να διαμορφώσει τον κόσμο γύρω του.
Υποκλινόμαστε, απλά…
Κίτρινος Μπάσταρδος – “Sin City” (Nick Stahl)
Όταν ο ‘δάσκαλος’ Κώστας Γκουσγκούνης έκανε one night stand με τον Freddy Cruger…
Σε καμιά πάντως περίπτωση δεν μοιάζει με τον αρχικό Nick Stahl.
Βιαστής παιδιών, σαδιστικός βασανιστής και κίτρινος, αυτός ο χαρακτήρας εκφράζει με απόλυτη βεβαιότητα την ανάγκη εκείνη του θεατή να δώσει μια γερή μπουνιά στην τηλεόραση του, προσπαθώντας να δώσει μια γερή μπουνιά στη φάτσα του.
Σε αυτό πιστεύω βοηθάει και το φωσφοριζέ χρωματάκι του, που ξεχωρίζει ιδιαίτερα μέσα στο ασπρόμαυρο περιβάλλον!
The Joker & Harvey “Twoface” Dent – “The Dark Knight” (Heath Ledger, Aaron Eckhart)
Γιατί ξέραμε από παλιά τον κλόουν Jack Nicholson και τον πλαστελινομούρη Tommy Lee Jones (γιατί κακά τα ψέματα, φαινόταν!), αλλά πραγματικά η αποτύπωση των δύο αυτών κακών από τον Christopher Nolan σε κάνει να αναρωτιέσαι με το που τους βλέπεις «Με ποια μάντρα τράκαρες κι έγινες έτσι;» ή «Θα μπορεί να πιει ένα ποτήρι νερό, χωρίς να του χύνεται το μισό από το σαγόνι;»
Αλλά η δυσμορφία του προσώπου είναι πάντα για να αντικατοπτρίζει τη δυσμορφία στην ψυχή.
Γιατί η απώλεια, η απόγνωση, το μίσος και κυρίως η εκδίκηση είναι αυτή που υποκινεί τον Dent, από ‘Λευκό Ιππότη της Gotham’, να προτιμήσει την καψαλισμένη του πλευρά και να βγει παγανιά μοιράζοντας σφαίρες.
Και ποιος ξέρει τι ιστορία είχε ο Joker πίσω του που τον οδήγησε στο make-up και το χάος? (…και δεν πρόκειται να μάθουμε, θεός σχωρέσ’ τον)
Clown/Violator – “Spawn” (John Leguizamo)
Αν δεν αηδιάσατε μόνο με τη μουτσούνα του, τα σιχαμερά κίτρινα δόντια, το ηλίθιο χαμόγελο, το γκροτέσκο υπέρβαρο σώμα του και την ελεεινή του αίσθηση του χιούμορ, σας λέω το εξής:
Κάθε φορά που γεννιέται μια διαβολική ψυχή στην κόλαση, κλάνει ασύστολα και δεν ντρέπεται να τρίψει το σώβρακο του στη μούρη του Al Simmons (Michael Jai White)!
Μη σας πω για της γαστρονομικές του προτιμήσεις…
Το μόνο ατού που έχει σαν κακός είναι ότι δεν μπορείς να τον δεις ως το αντίθετο του πρωταγωνιστή, γιατί κι αυτός έχει τα χάλια του.
Και σίγουρα σε μια όχι και τόσο αγαπημένη ταινία.
Αν ο Leguizamo δεν πήρε πολλά λεφτά γι’ αυτό το εγχείρημα, είναι κορόιδο!
Pearl – “Blade” (Eric Edwards)
Καταλύει όλα τα standards για τη γοητευτική, αποπλανητική και gothic sexy φύση των βρικολάκων και σε κάνει να ξενερώνεις άγρια όταν απαριθμείς ταινίες με βαμπίρ.
Τι να του πρωτοπείς του Pearl?
Είναι απεριόριστα παχύσαρκος, αντιαισθητικά γυμνός, έχει εκνευριστικά ψιλή φωνή και αποτυχημένες ατάκες για να την πέφτει στο άλλο φύλο.
Να πω την αλήθεια, δεν ξέρω αν υπάρχει ο αντίστοιχος στα comics ή αν είναι movie original, αλλά πολύ θα ήθελα να μάθω τι σκέφτονταν οι δημιουργοί του!
Παρόλο που δε μου αρέσει η βία απέναντι σε άτομα που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, μπορώ να πω ότι, όταν ο Blade και η sidekick κοπελιά του τον κάψανε με τις υπεριώδεις ακτίνες, είχα ένα αίσθημα ικανοποίησης και ανακούφισης.
Δεν έχω συγκεκριμένο επίλογο γι’ αυτό το αφιέρωμα.
Θυμάστε τους κακούς που θα σας έκοβαν τον ύπνο?
Ε, τούτοι εδώ δε θα σας ξύπναγαν, ούτε για να αλλάξετε πλευρό!
Για την όρεξη σας, βέβαια, αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Ελπίζω να μη σας τη χάλασα…
1.jpg)
