Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσώκος.
* Η παραπάνω βαθμολογία αφορά το Deathly Hallows ολόκληρο, με τα Part 1 και 2 μαζί, καθώς θεωρούμε ότι έτσι πρέπει να κριθούν.
Τελείωσαν όλα Harry.
Και για σένα και για μας.
Με τα βιβλία και τις ταινίες σου κράτησες για πολλά χρόνια συντροφιά σε παιδιά, εφήβους και μεγάλους που ήθελαν να ξανανιώσουν παιδιά.
Στο πανί είδαμε να ζωντανεύουν οι περιπέτειες σου.
Με αποτέλεσμα;
Δεθήκαμε και εθιστήκαμε ακόμα και μεις που δεν είχαμε ασχοληθεί ποτέ με τα βιβλία.
Δύσκολο το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής.
Ξέρεις ότι όλα τελειώνουν, αλλά δεν θες και να χάσεις το ΠΩΣ τελειώνουν.
Και για να μας εντείνουν την αγωνία ...
...χώρισαν το τελευταίο έπος σε δύο μέρη.
Όπως συμβαίνει και σε άλλες τέτοιες περιπτώσεις (Kill Bill, Matrix) αυτό είχε τελικά τα καλά του και τα κακά του με το ένα μέρος να αποτελει το πιο αργό και κατά κάποιο τρόπο υπαρξιακό κομμάτι και το άλλο να εστιάζει στη δράση και στην κάθαρση της κατάληξης.
Στο πρώτο μέρος αφήσαμε τον Χάρι, την Ερμιόνη και τον Ρον να λύσουν τις διαφορές τους, τις ζήλιες και την απόγνωση τους, βρίσκοντας τελικά το κουράγιο να ξεπεράσουν τους σκοπέλους που προέκυψαν, να καταστρέψουν τον έναν απ'τους Πεμπτουσιωτές και να αποδράσουν απ'την έπαυλη των Μάλφοϊ.
Αλλά με τον Voldemort να έχει το πάνω χέρι κατέχοντας το πανίσχυρο ραβδί του αποθανόντος Ντάμπλντορ.
Με το πρώτο μέρος να εξυπηρετεί καθαρά και μόνο την σχέση του πρωταγωνιστικού τρίο, το υπόλοιπο κομμάτι της ιστορίας περιέχει μαζεμένη όλη τη δράση που θα μπορούσε κανείς να δει σε ταινία Potter.
Join the ride λοιπόν και από κει πέρα η ταινία δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα.
Οι ήρωες μας φτάνουν στο Χόγκουαρτς το οποίο περνάει μέρες δυστυχισμένες και θανατερές τώρα που ελέγχεται απ'τον Θανατοφάγο, Σέβερους Σνέιπ.
Οι υπόλοιποι μαθητές/μαχητές αρχικά κρύβουν τον Πότερ μέχρι που αυτός φανερώνεται μπροστά στον Snape και του τα λέει χύμα και σταράτα (άντρακλας με τα όλα του εδώ ο Daniel!).
Η ΜακΓκόναγκαλ διώχνει τον Σέβερους και αρχίζει η αντίσταση στις δυνάμεις του Βόλντεμορτ.
Η καταχνιά και σκοτεινιά συνεχίζονται.
Η αίσθηση αδιέξοδου του πρώτου μέρους,εδώ παίρνει άλλες διαστάσεις και σε πνίγει χειρότερα καθώς ξέρεις ότι είναι το τέλος και βρίσκεσαι συνέχεια με κόμπο στο στομάχι!
Ειδικά άμα βλέπεις γύρω σου να γκρεμίζονται τα πάντα.
Η φωτογραφία και η κινηματογράφιση για άλλη μια φορα εξαιρετικά και αφού η αφήγηση ξεφεύγει απ'τη σχολή παρατηρούμε τον David Yates να απογειώνει το στυλ του.
Ο άνθρωπος αποδεικνύει τελικά ότι μπορεί να σκηνοθετήσει δράση χωρίς να θυσιάζει την εκφραστικότητα και την ερμηνεία των χαρακτήρων.
Πεσιμισμός και αδιέξοδο στο Part 1 είπατε;
Εδώ να δεις τι γίνεται!
Για το υπόλοιπο δίωρο βλέπουμε συνέχεια τη μεγάλη μάχη, με επίθεση ξωτικών,γιγάντων και Θανατοφάγων και τις ταινίες να κάνουν πλέον μετάβαση σε ένα τελείως Lord of The Rings στυλ.
Θα γίνουμε μάρτυρες στις παιδικοεφηβικές αναμνήσεις όλων, καθώς αυτές διαλύονται μπροστά στα μάτια τους με το μισό Χόγκουαρτς να γκρεμίζεται και το γήπεδο Quidditch να γίνεται στάχτη και μπούρμπερι.
Αλλά στα 130' κυλάει αβίαστα και δεν σε κουράζει, γιατί ακουλουθεί μια λαβυρινθώδη δομή.
Σε βάζει να παρακολουθείς πότε τον έναν και πότε τον άλλον χαρακτήρα, καθώς όλοι ψάχνονται να γλυτώσουν τις ζωές τους και να βοηθήσουν τον Χαρι να εξοντώσει τους υπόλοιπους Πεμπτουσιωτές.
Έτσι οι ήρωες πάνε από δωμάτιο σε δωμάτιο και από πυργάκι σε πυργάκι.
Μέχρι και την Κάμαρα με Τα Μυστικά επισκέπτονται η Ερμιόνη με τον Ρον στην προσπάθεια να εξοντώσουν εναν Πεμπτουσιωτή.
Και όλο κάτι προκύπτει.
Τα πάντα θα δείτε.
Κυνηγητά, Θανατοφάγους να σπάνε τζάμια και να μονομαχούν με ξόρκια, πετάγματα και ότι άλλο βάζει ο νους.
Όλα αυτά σε μικρές κοφτές δόσεις για να υπάρχει ρυθμός και ποικιλία.
Δεν θα δείτε ας πούμε μία ωρα μάχη με ραβδιά και μετά μία ώρα από άλλο.
Το χιούμορ δεν μπορεί να ξεχαστεί αφού πάντοτε συνέβαλλε στην παραμυθένια ανέμελη ατμόσφαιρα.
Εδώ παρεμβάλλεται πετυχημένα με συγκρατημένο τρόπο μέσα στον χαμό, δείχνοντας με την λυτρωτική του δύναμη, την ανάγκη των ηρώων για ενίσχυση και κουράγιο.
Θεά η ΜακΓκόναγκαλ (Maggie Smith), εκεί που κωλοχαίρεται με την επανάσταση και λεεί: "Πάντα ήθελα να το κάνω αυτό".
Θανατερό θα υπάρξει πολύ αν και σε λιγότερο προβληθέντες χαρακτήρες.
Πάντως θα δούμε για λίγο ως πνεύματα τον Σείριο Μπλακ και τους γονείς του Χάρι!
Εντάξει παραμυθάκι είναι δεν λέω,αλλά έτσι όπως ξεπετιούνται οι χαρακτήρες δεν προλαβαίνεις να νιώσεις συναισθηματικό αντίκτυπο.
Ένα απ'τα προβλήματα της δράσης είναι αυτό.
Και γιατί ενώ όλα γύρω εχουν γίνει μπουρλότο, οι Harry-Ginny και Ρον-Ερμιόνη εχούν πάντα διάθεση να κοντοσταθούν για φιλάκια;
Γενικά η ταινία είναι απλά το φινάλε.
Να δεις τη μάχη να ησυχάσεις.
Πέφτει λίγο στην παγίδα Matrix 3,όπου βλέπεις απλά περιπέτεια που δεν αποφεύγει τα κλισέ και τους μελοδραματισμούς.
Βέβαια στην περίπτωση του Ποτερικού μύθου, δεν θυσιάζονται έτσι οι χαρακτήρες.
Απλά ο Ρον θα σας φανεί λίγο ψεύτικος όταν κλαίει για τον αδερφό του και ο Χάρι κάνει ακόμα nerd συσπάσεις σε σοβαρές σκηνές.
Ίσως η ταινία, παρ'ολο το θανατερό ήθελε να κρατήσει ακόμα κάποια παιδικά στοιχεία των ηρώων, αλλά κάτι δεν κόλλαγε.
Ωραία και τα σχόλια, αλλά τι γίνεται με Voldemort;
(Potteromaniacs αναφωνούν όλοι μαζί)
"Επιτέλους!"
Η σκηνή που όλοι περιμέναμε, εδώ και πόσες ταινίες!
Η ισχυρότερη επιβεβαίωση ότι βλέπουμε έπος με τα όλα του!
Ο Χάρι τα δίνει όλα, τη στιγμή που η Ερμιόνη με τον Ρον παλεύουν να σκοτώσουν το φίδι ...και έχουν στριμωχτει αρκετά.
Οι δύο μάγοι εξαπολύουν με μανία ξόρκια, ο ένας στον άλλον.
Ουρλιάζουν, ιδρώνουν, πορώνεσαι!
Ξέρεις άλλωστε ότι ο Χάρι αποτελεί έναν ακόμα πεμπτουσιωτή, αφού όταν ήταν μωρό και πήγε ο Βόλντεμορτ να του επιτεθεί, μετέφερε κατά λάθος ένα κομμάτι του εκεί.
Μυρίζομαι (ή μάλλον ακούω!) νέο κλασικό μουσικό θεματάκι.
Και ακολουθεί η κορυφαία απ'τα trailer σκηνή (ούτε ο Σταλόνε να την έκανε!), όπου ο Χάρι επιδεικνύει όσα ...balls δεν είχε κανείς καλός ή κακός μέχρι τώρα.
Ούτε καν ο ίδιος.
Τάδε έφη Harry Potter και:
"Come on Tom(Riddle)...let's finish this,the way it started...together!"
Και αρπάζει τον Voldemort πέφτοντας μαζί του στο κενό!
Αμερικανιά;
Oύτε καν! Εδώ ανατριχιάζεις λέμε.
Η ταινία πάει σε άλλο επίπεδο.
Η λύση έρχεται από έναν χαρακτήρα που βρήκε τον εαυτό του και εξελίχθηκε περισσότερο απ'όλους.
Δεν τον περιμέναμε ποτέ, αλλά υπήρχαν ήδη υπόνοιες ηρωισμού απ΄'τη μεριά του, στις προηγούμενες ταινίες.
Θεός και πολύ τον χάρηκα!
Αλλά δεν θα πω ποιος είναι.
Όπως επίσης, δεν θα πω για τον Snape, τον κορυφαίο μας Alan Rickman με το εκφραστικότατο βλέμμα του, που δεν περιορίστηκε εδώ στη γνωστή του μανιέρα.
Θα δακρύσει και μαζί του ίσως και εσυ.
Προκύπτει τελικά η πιο τραγική φιγούρα της σειράς.
Ο οποίος έπαιξε καθοριστικότατο ρόλο, σε όλα τα γεγονότα των ταινιών και θα αποκαλυφθούν και πολλά που δεν ξέραμε.
Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται τελικά.
Stop, δεν πετάω άλλα hints!
Έχει γίνει το μυαλό μου σαλάτα με τόσα γεγονότα και χαρακτήρες.
Η ζωή θα συνεχιστεί για τη σχολή.
Άλλωστε αυτό το γνωρίζαμε από πριν.
Στα παραμύθια, το φως στο τούνελ είναι πάντα διαυγές.
Και η μία γενιά θα μελαμπαδεύσει τις γνώσεις της στην άλλη.
Ενθυμούμενη τα δικά της νιάτα.
Συγκινητικό αυτό το passing the torch, μας 'διέλυσε' γυρνώντας μας κάπως πίσω.
Πως να τα κρίνεις όμως τελικά τα δύο Deathly Hallows;
Στο Part 1 ψιλοβαριέσαι αλλά βλέπεις ανάπτυξη χαρακτήρων.
Το Part 2 δεν τους παραβλέπει, αλλά επειδή συμπυκνώνει όλη τη δράση πέφτει λίγο στις παγίδες του 'αναγκαστικού' και οριστικού φινάλε.
Βλέπουμε έτσι αναμενόμενες καταστάσεις, μελοδραματισμούς,αναλώσιμους χειρισμούς χαρακτήρων και ευκολίες.
Νομίζω είναι όπως ο Χάρι με τον Βόλντεμορτ.
Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Ούτε η μία ταινία γίνεται να υπάρξει μόνη της, ούτε η άλλη.
Δεν μπορείς να χεις δράση χωρίς προηγούμενο χτίσιμο χαρακτήρων.
(Ίσως το αδίκησα εδώ λίγο το part 1)
Και οι χαρακτήρες;
Δεν έχουν λόγο ύπαρξης, χωρίς τη δράση που θα τους οδηγήσει σε μια κατάληξη.
Αν τα πάρεις ξεχωριστά, κάνουν για ένα 7-8 το καθένα.
Αλλά τους αξίζει κάτι παραπάνω.
Αντιμετωπίστε τα σαν ένα ομοιόμορφο αποτέλεσμα.
Σαν την πιο πιστή μεταφορά των βιβλίων, που σου χαρίζει την δυνατότερη και συναρπαστικότερη Pottero-εμπειρία!
Μας αποζημίωσαν και με το παραπάνω λοιπόν, με ένα ισχυρότατο ΜΠΑΜ.
Φτάνοντας στο τέλος, κρατάμε τα πάντα απ'τη μεταφορά των βιβλίων.
Τους ευχαριστούμε.
Για τους αξιαγάπητους χαρακτήρες, τη δράση, το χιούμορ, την φιλία, την αυταπάρνηση, τα αντιρατσιστικά και κοινωνικοπολιτικά μηνύματα.
Όλα περασμένα με έναν ίσως απλό τρόπο που τα διαχωρίζει σε άσπρο/μαύρο.
Στα τελευταία όμως, είδαμε και πολλές αποχρώσεις του γκρίζου στους χαρακτήρες, που έδωσαν βάθος.
Και πάντα, μέσα απ΄τη γλύκα της φαντασίας που τα κάνει όλα πιο αυθόρμητα και ελκυστικά.
Φεύγοντας απ΄την αίθουσα, μπορεί να μελαγχολήσετε λίγο.
Όσο fanboy και αν ακούγεται αυτό.
Θα βγεις ευχαριστημένος.
Αλλά και με έναν μικρό κόμπο στο στομάχι.
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part II... by FilmBoy-gr
