Πριν απ'τις Marvel κινηματογραφικές επιτυχίες και πριν απ'το Matrix, ποιος ήταν;
Ο Blade!
Ένα χρόνο πριν (1997), οι βασισμένες σε comic ταινίες σίγουρα είχαν πέσει σε ανυποληψία.
Και αυτό εξαιτίας κατραπακιών όπως το Batman & Robin και ο Spawn.
Βέβαια το πρόβλημα δεν ήταν με τους ήρωες, αλλά με το 'σκότωμα' του πρωταρχικού υλικού στο οποίο βασίστηκαν οι ταινίες.
To 1998 η Marvel αποφασίζει να ρισκάρει και με μικρό budget (45 μύρια dollars) να μεταφέρει έναν απ'τους λιγότερο γνωστούς της ήρωες στο πανί.
Η ιστορία του κρατούσε απ'τα 70's.
Με ρούχα της εποχής και gudget ...περιοπής.
Ξύλινοι σταυροί, μαχαίρια κλπ.
Η νέα εκδοχή μοντέρνα: ...
...flashy μαύρες γυαλούρες, μαύρα δερμάτινα ρούχα και καμπαρντίνα (ακούς Matrix;), θανατερά βαμπιρο-gudgets (λεπίδες, σπαθιά, πιστόλια με ακτίνες και παλούκια από ασήμι), μηχανές και ...άγιος ο θεός.
Το όνομα του: Blade.
Γεννημένος μισός άνθρωπος και μισός βρυκόλακας, μετά το δάγκωμα από βαμπίρ που υπέστη η μητέρα του, λίγο πριν τη γέννα ο έγχρωμος ήρωας αφιερώνει τη ζωή του στην εξολόθρευση όλων των βρυκολάκων ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να απαρνηθεί τις ρίζες του, καταπολεμώντας τη δίψα του για αίμα.
Πόση επιτυχία λοιπόν θα μπορούσε να έχει μια εκμοντερνισμένη, hi-tech και R-rated (άνω των 18) εκδοχή ενός τέτοιου χαρακτήρα;
Το ... μαύρο καλό απ'την αρχή φαίνεται!
Εκεί όλοι χορεύουν και μαστουροκουνιούνται στους ρυθμούς της κλασικής κομματάρας των New Order ''Confusion (1995 Pump Panel remix)'' ενώ εμείς παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια του νεαρού τα τεκταινόμενα, που επί της οθόνης μεταφράζονται με σπρωξίδια,'πεσίματα' και τις αφασικές στάσεις των παρευρισκομένων.
'Ολα μέσα από βιντεοκλιπίστικα και στυλάτα πλάνα του σκηνοθέτη Stephen Norrington, με γρήγορες εναλλαγές, κοντινά στα πρόσωπα και τα τρεμάμενα φώτα να παίζουν πάνω τους δίνοντας αυτή την 'κλαμπίστικη' ψυχεδέλια.
Το αποκορύφωμα;
Η δυνατή ηλεκτρονική μουσική αρχίζει να ανεβάζει τονισμούς, μέχρι να γίνει 'τσιριχτή' όσο δεν πάει.
Ο άντρας, χαμένος μέσα στην ψυχεδέλια και τα κουνήματα βλέπει μια σταγόνα αίμα να προσγειώνεται στο χέρι του.
Κάπου εκεί, αποκαλύπτεται πίσω απ'τον dj, ένα πανό με τεράστια γράμματα και επιγραφή ''Bloodbath''.
Και ξαφνικα...ΑΙΜΑ.
Αίμα παντού, να ξεχύνεται απ'τα ταβάνια αντί νερού.
Με ένα γενικό πλάνο να εστιάζει στα υψωμένα χέρια που σχεδόν 'αγγίζουν' το ταβάνι και να εκτείνεται μέχρι την άλλη άκρη του κλαμπ, για να τα δεις όλα.
Και τα κορμιά να συνεχίζουν να χορεύουν ηδονικά, λουσμένα στο αίμα, εσύ να χεις μπει για τα καλά στην dance-άδικη ατμόσφαιρα, ο τυπάς να τα χει χαμένα ...αλλά όχι τόσο χαμένα.
Μέχρι που αποκαλύπτεται ότι η κοπελιά και όλοι οι υπόλοιποι είναι βαμπίρ!
Και το κλαμπ χώρος εκτροφής αυτών με ανυποψίαστους ανθρώπους/θηράματα.
Ώσπου ο νεαρός σκοντάφτει σε δυο μπότες, η μουσική χαμηλώνει, τα βαμπίρ κάνουν πέρα δείχνοντας τρομαγμένα και με ένα πλάνο από κάτω έως πάνω μας φανερώνεται ο Blade!
Ο ορισμός του coolness συνεχίζεται λοιπόν!
Οι βρυκόλακες ξαφνικά, έρχονται στη θέση του θύματος τους και βρίσκουν το δάσκαλο τους στο πρόσωπο ενός αμείλικτα σκληρού και αμίλητου Wesley Snipes, ο οποίος, σε ένα μοναδικό κρεσέντο στυλιζαρισμένης βίας δίνει το έναυσμα για το τι θα ακολουθήσει και αρχίζει να τους σκοτώνει όλους.
Και με τι ποικιλία ε;
Πιστολιές που εκτοξεύουν παλούκια, κλωτσοπατινάδες, σπαθιά, με τα βιντεοκλιπίστικα πλάνα να συνεχίζονται και την ηλεκτρονική μουσική να βαράει διαπασών και να τσιτώνει περισσότερο (εδώ ακούγεται το κορυφαίο ''Dealing with The Roster'' του Junkie XL!).
Η υπόλοιπη ταινία συνέχισε στους ίδιους ρυθμούς, η Marvel έβγαλε το budget και κάνοντας μια μικρή επιτυχία ξεθάρεψε και λίγο αργότερα έδωσε το έναυσμα για τον κομιξ-οργασμό, με την έλευση των X-men και Spiderman.
Όμως αυτή η σκηνή θα παραμένει ο ορισμός του coolness για τα action movies και ειδικότερα για τα high-tech βαμπιρο-franchise.
Μέχρι και το θρυλικό Matrix προσπάθησε να κάνει κάτι τέτοιο στο sequel αλλά το κούρασε.
Να μην μιλήσω για τα κοστούμια, τη δράση και τις επιρροές στα διάφορα Underworld κλπ.
Με λίγα λόγια, κορυφαία σπιντάτη μουσική, βιντεοκλιπίστικα πλάνα και μπαίνεις για τα καλά σε κλαμπόβιο mood.
Αλλά και θεός Wesley, ψυχρός και ανελέητος, με σκηνές δράσης γρήγορου μοντάζ που τότε προλάβαινες όμως να τις 'νιώσεις'.
Μια σκηνή με ξεκάθαρες προθέσεις, χωρίς σοφιστικέ αποχρώσεις.
Μια σκηνή ορισμός του κουλ (σας το ξανάπα;), που ούτε το ίδιο το franchise της δεν ξεπέρασε.
Μια σκηνή που αγαπήσαμε.
Blade (1998) scene by FilmBoy-gr
1.jpg)
