Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσώκος.
Μια μικρή έκπληξη ήταν αυτή εδώ η ταινία.
Έκπληξη γιατί όταν έχεις ρομαντική κομεντί με γνωστούς ηθοποιούς δεν είναι απαραίτητο ότι θα είναι επιτυχημένη, όσο ταλαντούχοι και αν είναι αυτοί.
Πόσο μάλλον αν παίζει μέσα και θέμα ομοφυλοφιλίας, που συνήθως δεν είναι και ότι πιο ...'πιασιάρικο'.
Ο Mike Mills που το 2005 είχε σκηνοθετήσει και το παρόμοιου ύφους Thumbsucker, μας παραδίδει μια γλυκόπικρη ταινία βασισμένη σε βιώματα του ίδιου, απ'την σχέση του πατέρα του με αυτόν και την υπόλοιπη οικογένεια του.
Ο Εwan McGregor (I Love You Phillip Morris) υποδύεται ...
...τον Oliver, έναν σκιτσογράφο ο οποίος γνωρίζει μια όμορφη κοπέλα (Melanie Laurent, Inglorious Bastards) και την ερωτεύεται.
Σε παράλληλο χρόνο βλέπουμε να τρέχουν και οι αναμνήσεις απ'τον αποθανόντα πατέρα του, ο οποίος λίγα χρόνια πριν πεθάνει του είχε εξομολογηθεί ότι σε όλη του τη ζωή ήταν γκέι και προσπαθούσε να το κρύψει.
Αν κάτι ξεχωρίζει την ταινία από άλλες του σωρού είναι το κλίμα της και η ατμόσφαιρα της.
Ούτε πολύ σοβαρή και καταθλιπτική, ούτε όμως και καμιά ανάλαφρη ανοησία που καταντούσε τους χαρακτήρες της καρικατούρες.
Κάτι σαν 'εναλλακτική' δραματική κομεντί να το πούμε;
Η πρώτη στιγμή που μοιραζόμαστε είναι λίγο μετά την κηδεία της μητέρας του Oliver (Mary Page Keller)όπου ο πατέρας εξομολογεί στον γιο τις προτιμήσεις του.
Εκείνος αρχικά θα σοκαριστεί αλλά θα το αποδεχτεί.
Kαι ο πατέρας του θα αποφασίσει έστω και στα γεράματα, να ζήσει την ζωή του απελευθερωμένος, βρίσκοντας σύντροφο στο πρόσωπο του πολύ νεαρότερου Andy (Goran Visnjic), τριγυρνώντας στα κλαμπάκια και υιοθετώντας έναν σκύλο τον Arthur.
Μια σοβαρή - χωρίς επιτήδευση και μελό φανφάρες - ερμηνεία από τον Christopher Plummer (Priest) που συνδυάζει και τον σοβαρό γκέι χαρακτήρα και τον χαζοχαρούμενο, αλλά χωρίς υπερβολές.
Ο γιος απ'την άλλη θα πάρει σκληρές αποφάσεις για τη ζωή του, αποδεχόμενος και τον θάνατο του πατέρα του.
Θα βρεθεί μόνος του και θα τον περιτριγυρίζουν συνέχεια, αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας απ'την σχέση των γονιών του.
Ο Ewan McGregor ήταν για μια ακόμα φορά υπέροχος, μονίμως σοβαρός, με ένα πιστευτά χαμένο βλέμμα και συγκρατημένο χαμόγελο.
Αδυνατώ να σκεφτώ ταινία στην οποία δεν έχει παίξει καλά.
Έχοντας για παρέα στους μονολόγους του τον σκύλο, θα βρεθεί στο δρόμο του ένα γλυκύτατο και πολύ φίνο γαλλοτυπάκι, η Άννα.
Δεν γίνεται να μην ερωτευθείς την παιδική γοητεία και τον αυθορμητισμό της Melanie Laurent.
Ποιός δεν θα ήθελε δίπλα του μια τόσο όμορφη κοπέλα, που ταυτόχρονα δεν είναι καθόλου σοβαροφανής;
Που θα κάνετε roller skating στα μουσεία και στην βιβλιοθήκη θα γελάτε, διαβάζοντας σεξουαλικούς οδηγούς;
(Μεγάλη τυπάρα λέμε!)
Οι Πρωτάρηδες είναι δομημένοι με τις εναλλαγές παρόντος-παρελθόντος, χρησιμοποιώντας συνεχή φλασμπάκ, φωτομοντάζ με εικόνες από την κοινωνικοπολιτική ζωή των παλαιότερων δεκαετιών και όλα αυτά συνδυασμένα με εικόνες της φύσης και του σύμπαντος και χαριτωμένα σκίτσα που περιγράφουν τα συναισθήματα του ήρωα και τις προηγούμενες σχέσεις του.
Όλα αυτά μαζί, έχουν μια φιλοσοφική και ποιητική διάθεση που σε συνεπαίρνει στα νοήματα της και δεν σε ψυχοπλακώνει, ενισχύοντας έτσι κάποιες φορές και την ανάπτυξη του χαρακτήρα.
Αφήστε δε, που αυτό ενισχύει και την αίσθηση πρώτου προσώπου στην αφήγηση.
Αριστούργημα βέβαια δεν το λες, γιατί προσπαθεί να χωρέσει πολλά και κάποια μένουν αναξιοποίητα.
Ο χαρακτήρας του πατέρα, είναι ο πιο ολοκληρωμένος δείχνοντας φροντίδα για το γιο του, το σύντροφο του και τις παρέες του αλλά για τον σύντροφο του δεν μαθαίνουμε και πολλά.
Άσε που και αυτό το ψιλο-emo μαλλί κάνει τον Goran Visnjic να φαίνεται γελοίος και χαζούλης.
Ξεχωρίζει πάντως η σκηνή που μιλάει με τον γιο, εκείνος τον αγκαλιάζει και του δείχνει έτσι ότι δεν έχει τελικά πρόβλημα με τους γκέι.
Αρκεί που υπάρχει κάποιος να αγαπάει τον πατέρα του.
Ο Ewan McGregor επίσης, ενώ βλέπει τον πατέρα του στα τελειώματα αλλά θαρραλέο και διασκεδαστικό, δεν μας εξηγείται ποτέ γιατί επιμένει να είναι τόσο μίζερος.
Σίγουρα θα φταίει το περιέργο οικογενειακό κλίμα ενός καταναγκαστικού γάμου, αλλά το μόνο που βλέπουμε είναι τα φλασμπάκ με την κάπως 'κρύα' μητέρα του, που εξαντλούνται όμως σε ιατρικές επισκέψεις ή εκθέσεις.
Ένα κέφι που δεν του φτιάχνει, ούτε όταν γνωριζει την Άννα, μοναχική κι αυτή και με οικογενειακά προβλήματα από τον συναισθηματικά ασταθή πατέρα της, που βρίσκει πάντα όμως τρόπο να χαμογελάει και να περνάει καλά.
Το πρόβλημα με το δικό της χαρακτήρα είναι ότι δεν πείθεσαι για τη σχέση τους και αν είναι ικανή να αποδειχτεί μέχρι τέλους η καταλληλότερη σύντροφος.
Μάλλον πληρώνει τις ευκολίες ενός σεναρίου που δεν μπορεί να είναι και ολότελα ρεαλιστικό και θέλει να λειτουργεί λίγο και σαν προβλέψιμο παραμυθάκι.
Γιατί ωραίες οι στιγμές με τα 'εναλλακτικά' ραντεβού, τις αμπελοφιλοσοφίες κλπ, μόνο που στην πραγματικότητα άνθρωποι μοναχικοί και κλειστοί, στα προσωπικά τους τα μουσκεύουν και δεν ανοίγονται τόσο εύκολα, ούτε τα περνάνε όλα τόσο ρόδινα.
Όσο καιρό κι αν γνωρίζονται.
Εδώ υπάρχουν μεν στιγμιαίες διαφωνίες και αποστάσεις, αλλά δεν αισθάνεσαι αγωνία για τη σχέση τους και ξέρεις ότι όλα θα πάνε καλά.
Πάντως σε γενικές γραμμές υπάρχουν αρκετές στιγμές εμβάθυνσης των χαρακτήρων και η ταινία προλαβαίνει ότι μπορεί.
Ας μην γκρινιάζω, για εναλλακτική υπάρχουν πάντα ο Φρόϊντ και ο ...Ασκητής για να ψάξει κανείς.
Επίσης ταιριαστή επιλογή φωτισμού και τοποθεσιών, αναλόγως με τη διάθεση των ηρώων και το μέρος.
Π.χ. στο σπίτι και στον κήπο είναι όλα πιο φωτεινά, αναλόγως με τις καταστάσεις.
'Οταν πάλι διαθέτουν πιο κλειστές ορέξεις, τους συναντάμε πάντα σε ημιφωτισμένες βιβλιοθήκες ή μουσεία.
Η μουσική πάλι, κάνει σωστά τη δουλειά της, προσαρμοσμένη με τους jazz ρυθμούς της, στο χαλαρό κλίμα της ταινίας.
Συμπερασματικά μια ταινία που μπορεί να ειδωθεί από πολλές απόψεις.
Ρομάντζο, κομεντί, κοινωνικό και ανά στιγμές μια εναλλακτική και φρέσκια καταγραφή της αμερικάνικης ιστορίας, σύγχρονης και μη και του γκέι κομματιού της.
Μια απλή ιστορία για αυτούς που ψάχνουν μέσα απ'τα εμπόδια της ζωής την ταυτότητα τους και να αναγεννηθούν απ'τις στάχτες τους.
Είτε βρίσκονται στην κρίση των 30-40 είτε στην μετέπειτα των γηρατειών.
Ευκολίες και χιλιοειπωμένα πράγματα υπάρχουν.
Όπως υπάρχουν και πολλά νοήματα περί αγάπης, ζωής, θανάτου και διαπροσωπικών σχέσεων.
Όμως, το Beginners δεν θα σου βγάλει την πίστη, ψυχοπλακώνοντας σε με τους κλασικούς ανάπηρους ή ομοφυλόφιλους χαρακτήρες - σήμα κατατεθέν των κανόνων μιας ...'σοβαρής' κουλτουριάρικης ταινίας.
Και καταφέρνει να είναι συναισθηματική, παραμένοντας ευχάριστη σαν ταινία χωρίς να αγγίζει απόλυτα τις χολιγουντιανές συμβάσεις.
Γαρνιρίστε σε αυτά και ένα υπέροχο καστ, μια ψαγμένη εναλλαγή σκίτσων - εικόνων, αφαιρέστε το απότομο τέλος και έτοιμη η συνταγή για μια εύπεπτη αλλά όχι mainstream και σοβαρή αλλά όχι σοβαροφανή υπαρξιακή κομεντί.
Beginners trailer by FilmBoy-gr
1.jpg)
