Χορός.
Η απόλυτη έκφραση του σώματος.
Ό,τι θες να πεις όταν είσαι σε ένα μέρος με μουσική, το λες με το σώμα σου.
Ό,τι θες να πεις όταν είσαι σε ένα μέρος με μουσική, το λες με το σώμα σου.
Χορεύοντας!
Χαρά, ντέρτι, έρωτα, τρέλα… Τα πάντα!
Αν το σώμα σου ξέρει να ακούει τη μουσική, τότε ξέρει και να μιλάει με τις κινήσεις του στο ρυθμό της.
Και φυσικά πως θα μπορούσε αυτή η τέχνη να μείνει ανεκμετάλλευτη από τη βιομηχανία του Hollywood;
Αντίθετα, είναι διάσπαρτη με μουσικοχορευτικές ταινίες που συνεπαίρνουν τα μυαλά και όχι μόνο!
Εγώ βάζω τις αγαπημένες μου.
Βάλτε κι εσείς τις δικές σας και…
Ξεκινάμε τα βήματα!
Singing in the Rain (1952)
Αρχίζουμε χαλαρά, ακολουθώντας τον Gene Kelly, ο οποίος χορεύει στη βροχή στο κλασσικό πια, για να μην πω θρυλικό, “Singin’ in the Rain” του 1952.
Ανεπανάληπτος, καθόσον ως Don Lockwood χορεύει τόσο χαρωπά στη βροχή σαν να είναι μόνος του στον κόσμο και απολαμβάνει τη ζωή, αλλά και θαρραλέος, γιατί χορεύει ως Gene Kelly με 39 πυρετό, για να μην καθυστερήσει η διαδικασία της παραγωγής, κάτω από τεχνητή βροχή αναμεμιγμένη με γάλα, για να γράφει καλύτερα στο φακό.
Μια λήψη ήταν ό,τι χρειαζόταν τελικά για να ολοκληρωθεί το γύρισμα και για να αρχίσουμε κι εμείς να σηκωνόμαστε από τα καθίσματα μας.
Singing in the Rain (1952)
Αρχίζουμε χαλαρά, ακολουθώντας τον Gene Kelly, ο οποίος χορεύει στη βροχή στο κλασσικό πια, για να μην πω θρυλικό, “Singin’ in the Rain” του 1952.
Ανεπανάληπτος, καθόσον ως Don Lockwood χορεύει τόσο χαρωπά στη βροχή σαν να είναι μόνος του στον κόσμο και απολαμβάνει τη ζωή, αλλά και θαρραλέος, γιατί χορεύει ως Gene Kelly με 39 πυρετό, για να μην καθυστερήσει η διαδικασία της παραγωγής, κάτω από τεχνητή βροχή αναμεμιγμένη με γάλα, για να γράφει καλύτερα στο φακό.
Μια λήψη ήταν ό,τι χρειαζόταν τελικά για να ολοκληρωθεί το γύρισμα και για να αρχίσουμε κι εμείς να σηκωνόμαστε από τα καθίσματα μας.
Scent of a Woman (1992)
Ανεβαίνουμε με πάθος και πιανόμαστε χέρι-χέρι με τον Flank Slade (Al Pacino) και χορεύουμε tango στο ‘Άρωμα Γυναίκας (Scent of a Woman) του 1992.
Πως ένας τυφλός αντισυνταγματάρχης οδηγεί με τόση μαεστρία τα βήματα της νεαρής Donna (Gabrielle Anwar) σαν να έχει πλήρη αίσθηση του χώρου στον οποίο πατάει και τον οποίο δεν βλέπει?
Είναι πραγματικά συναρπαστικό!
Σε κάνει να θέλεις κι εσύ να μπεις στην πίστα, να κολλήσεις σώμα με σώμα με το έτερον ήμισυ και να αφεθείς.
Θυμίζω ότι το τραγούδι λέγεται ‘Por Una Gabeza’ του Carlos Gardel.
Dirty Dancing (1987)
Συνεχίζουμε με τον ίδιο ερωτισμό και περνάμε στο δίδυμο Johnny (Patrick Swayze) – Baby (Jennifer Grey).
Όλοι θα θυμόμαστε το hit της ταινίας ‘Dirty Dancing’, με τίτλο ‘The Time of my Life’, δια στόματος Bill Medley και Jennifer Warnes.
Ειδικά οι μεγαλύτεροι από σας θα το έχετε χορέψει ίσως σε κάποιο κέντρο διασκέδασης παλιότερα (εγώ δεν πήγαινα σε τέτοια μέρη τότε – ήμουν ενός έτους).
Ήταν τόσο ωραίος και με συναίσθημα ο χορός που ήταν ικανός να μεταμορφώσει την συνεσταλμένη Baby σε χορεύτρια γεμάτη με αυτοπεποίθηση, έτοιμη να λικνιστεί αισθαντικά και φυσικά πέσει στην αγκαλιά του Johnny για να τη σηκώσει αμέσως στον αέρα, στο iconic τελείωμα του act!
Μη μου πείτε ότι δεν επιχειρήσατε ακόμη και μια μόνο φορά, έστω και ανεπιτυχώς, να κάνετε το ίδιο με τη ντάμα σας!
Ο Swayze βέβαια ήταν γνώστης του αντικειμένου από πριν.
Dirty Dancing - Time of my Life (Final Dance) by FilmBoy-gr
Pulp Fiction (1994)
Ανεβάζουμε σιγά-σιγά την ένταση και τους ρυθμούς μας, χορεύοντας twist.
30 χρόνια μετά, έρχεται η απάντηση στη Λίζα Πετροβασίλη από τον Vincent Vega (John Travolta) και τη Mia Wallace (Uma Thurman), υπό τη μουσική επένδυση του τραγουδιού του Chuck Berry, “You Never Can Tell”.
Το ‘Pulp Fiction’ του 1994 ήταν και το χορευτικό comeback, κατά μία έννοια, του άσσου του dancefloor Travolta, ο οποίος έκανε θραύση στις disco των 70’s, και μετά απλά περίμενε να ‘δει ποιος άλλος μιλάει’…
Σε συνδυασμό με την εκφραστικότητα της κίνησης της Thurman (είτε πιστεύετε ότι χορεύει, είτε όχι), η ικανότητα του Travolta σε κάνει να παραβλέψεις το ανησυχητικά τσιτωμένο από τα παχάκια στην κοιλιακή χώρα πουκάμισο του.
Ίσως όχι από τους πιο εμπνευσμένους χορούς του cinema, αλλά σίγουρα από τους πιο iconic, βάσει του όλου project (τα εύσημα στον Quentin…ξέρετε ποιον!)
Saturday Night Fever (1977)
Συνεχίζουμε να τραβολτάρουμε, γυρνώντας σχεδόν είκοσι χρόνια πίσω από το ‘Pulp Fiction’, στα χρυσά 70’s.
Φοράμε τα πιο καλογυαλισμένα λουστρίνια μας, το πουκάμισο με το γιακά προπέλα και πιάνουμε θέση κάτω από τη ντισκόμπαλα.
Τι να πρωτοπούμε για το ‘Πυρετός το Σαββατόβραδο’ (Saturday Night Fever) του 1977;
Όλη η ταινία είναι ο Travolta να παραδίδει ασταμάτητα μαθήματα χορού.
Από την αρχή, με το ‘Staying Alive’ (που ακόμα και περπατώντας σου δίνει την αίσθηση ότι χορεύει με το ρυθμό του τραγουδιού), μέχρι που όλο το '2001 Odyssey' club παραμερίζει για πάρτη του.
Εκεί η πίστα παίρνει φωτιά από τα ακούραστα πόδια του ηθοποιού, τα οποία είναι έτοιμα να απογειωθούν, υπό τους ήχους του ‘You Should Be Dancing” (ξανά μανά Bee Gees).
Βλέπεις τη σκηνή στην οθόνη και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αναρωτηθείς «Μα καλά πως το κάνει αυτό?».
He can disco! He can jive. He can boogie!
Grease (1978)
Με αμείωτο κέφι περνάμε στην επόμενη μεγάλη κινηματογραφική και χορευτική επιτυχία του Travolta.
Ζελέ στο μαλλί, γυρισμένα μπαντζάκια και πολύ leather!
Ακριβώς! Είμαστε στο ‘Grease’ του 1978 και στο αγαπημένο μου ‘We Go Together’, το οποίο τραγουδιέται και χορεύεται από σύσσωμο το Rydell High School.
Ένας ύμνος στη φιλία, στη χαρά της ζωής και στον ασταμάτητο, ξεβιδωμένο χορό με τις αστείες κινήσεις και τα χέρια τιναγμένα ψηλά!
Και φυσικά ο πρώην Tony Manero, νυν Danny Zuko και αεί John Travolta σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα!
Footloose (1984)
Χωρίς να αφήνουμε τα πόδια μας να σταματήσουν, συνεχίζουμε στο πλευρό του Ren McCormack, κατά κόσμον Kevin - ήθελα να γίνω ο Magneto αλλά δε με αφήσανε - Bacon και αντιστεκόμαστε σε αυτούς που θέλουν να καταργήσουν το χορό στην πόλη Bomont.
Σε παρεϊστικο στυλ και σε σχολικό χορό πάλι, ο Bacon και οι δικοί του κάνουν τα πόδια τους να φτάσουν σε αστρονομικές ταχύτητες.
Χοροπηδητά, robot break dance, moonwalks, slidewalks, κωλοτούμπες και πολλές άλλες φιγούρες κάνουν τα άκρα των πρωταγωνιστών να μοιάζουν ότι λειτουργούν αυτόματα και αυτόνομα.
Το μόνο που χρειάζονται είναι μουσική για να τροφοδοτούνται, και συγκεκριμένα το ομότιτλο με την ταινία τραγούδι ‘Footloose’ του Kenny Loggins.
Let’s rock ‘n roll!
Λέτε το remake που θα σκάσει μύτη στις αίθουσες σε τρεις εβδομάδες να έχει την ίδια ένταση και ενέργεια?
The Forbidden Dance (1990)
Και για το κλείσιμο, το μοναδικά αγαπημένο μου, το αισθησιακό Lambada, από την ταινία ‘Ο Απαγορευμένος Χορός» (The Forbidden Dance is Lambada).
-Μα καλά τι πρόβλημα έχουν όλοι με το χορό;-
Γρήγορες και έντονες κινήσεις των ποδιών, αισθησιακό λίκνισμα της λεκάνης, κοντές φουστίτσες, τα σώματα σχεδόν συνέχεια κολλημένα και διάχυτος ερωτισμός, κάτω από τους latin ρυθμούς των Kaoma με το πασίγνωστο κομμάτι τους με τίτλο φυσικά ‘Lambada’.
Πόσοι θα ζήλευαν τότε τον Jason (Jeff James) επειδή χόρευε σώμα με σώμα με την Μεξικάνα (Βραζιλιάνα στην ταινία) καλλονή Nisa (Laura Harring)?
Αλλά αυτό έχει μικρή σημασία.
Ούτως ή άλλως, στο τέλος χορεύουν όλοι με όλους σε μια έκσταση ρυθμού που δεν αφήνει κανένα χωρίς να τον παρασύρει.
Λοιπόν, μετά από όλα αυτά ακόμα κάθεστε?
Τι περιμένετε?
Χορεύουμε?
1.jpg)
