Είναι γλυκές, χαμογελαστές, πρόσχαρες, ευγενικές και με την πρώτη ευκαιρία …θα σε διαβάλουν, θα σε σκοτώσουν, θα σου κάνουν τη ζωή κόλαση!
Κυκλοφορούν ανάμεσα μας φορώντας το πιο τέλειο και αψεγάδιαστο χαμόγελο τους και πίσω από την πλάτη σου ακονίζουν το μαχαίρι.
Αλλά, όπως και να έχει, αφού είναι κινηματογραφικές, τις αγαπάμε και μας προκαλούν κάθε φορά το θαυμασμό (όχι απαραίτητα με τη θετική έννοια, αλλά in any case…)!
Kathryn Merteuil (Sarah Michelle Gellar) – Cruel Intentions (1999)
Όταν κυκλοφορούσε ανάμεσα στους συνομήλικους της παριστάνοντας το πρότυπο και υπόδειγμα νεανίδος, ήταν τόσο όμορφη, τόσο sexy, τόσο υπέροχα τέλεια.
Το είδωλο και το αντικείμενο του πόθου για κάθε highschool και teen movie λάτρη.
Πίσω όμως από την εξωτερική τελειότητα, υπήρχε η κακία, η απανθρωπιά, η ευχαρίστηση στο να μεταχειρίζεται, να εξευτελίζει και να εκδικείται.
Οι ανθρώπινες ψυχές είναι τα παιχνίδια της, τα οποία τα διαλύει χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες και χωρίς να νιώθει τύψεις.
Έπαθε όμως αυτό που της άξιζε, όταν δημοσιεύθηκε το ημερολόγιο του Sebastian (Ryan Phillippe) και φανερώθηκε η κάλπικη εικόνα της, μαζί με το κούφιο ροζάριο με την κοκαΐνη.
Regina George (Rachel McAdams) – Mean Girls (2004)
Ειδικά όταν η τηλεόραση δεν είχε τίποτα άλλο - όπως κάθε κλασσικό μεσημέρι Σαβ/κου - και ειδικότερα όταν βλέπεις την πανέμορφη Rachel.
Λαμπερή, κουκλάρα και … ‘Πλαστική’, η Regina ήταν το ζωντανό παράδειγμα της φράσης ‘κοιτάζετε αλλά μην αγγίζετε’ …πολύ απλά γιατί θα γυρίσει και θα σας δαγκώσει.
Γιατί, δυστυχώς στα αμερικάνικα λύκεια, η ομορφιά είναι ανάλογη με την διαβολικότητα και η κοπελιά είχε πολύ απόθεμα.
Η queen bee του σχολείου που με ένα της νεύμα και το διαβόητο ‘Burn Book’ της, μπορούσε να εξυψώσει ή να καταδικάσει στην αφάνεια τον οποιονδήποτε στο σχολείο.
Μήπως αυτός θα έπρεπε να είναι ο ‘Καλύτερος της Ρόλος’, Κωνσταντίνε?
God, I love those teens!
Miss Minchin (Eleanor Bron) – A Little Princess (1995)
Η δεσποινίς Minchin, με το χαρακτηριστικό της υποκριτικό, βεβιασμένο χαμόγελο, διατείνεται ότι ενδιαφέρεται πολύ για τα νεαρά κοράσια που φιλοξενούνται στο σχολείο εσώκλειστων της.
Αλλά κάτω από τον φερετζέ της ευγενικής και στοργικής κρύβεται η αληθινή μάγισσα του παραμυθιού.
Μόλις η μικρή Sara (Liesel Matthews) χάνει τον πατέρα της και μένει ορφανή και άφραγκη, η Minchin την αναγκάζει να δουλεύει για να έχει ένα μέρος να μείνει, της απαγορεύει να μιλά με τα υπόλοιπα κοριτσάκια του σχολείου και προσπαθεί να της στερήσει ακόμα και τις πιο ελάχιστες προσωπικές στιγμές ευτυχίας.
Σας φαίνεται too much to handle?
Όταν, ως εκ θαύματος, επιστρέφει ο πατέρας της μικρής, η Minchin προσπαθεί ακόμη και να αποτρέψει την επανένωση των δύο!
Hilly Holbrook (Bryce Dallas Howard) – The Help (2011)
Έτσι ακριβώς όπως επιτάσσει η μόδα της εποχής, είναι και η Hilly.
Όμορφη, μοδάτη, κομψή και με μια απαράμιλλη απέχθεια για τους Αφρο-Αμερικάνους.
‘Δεν είναι όλοι ίσα κι όμοια’ είναι ο τρόπος ζωής που έχει ενστερνιστεί και δεν έχει σκοπό με τίποτα να μολύνει το σπιτικό της, ακόμα κι αν η σκουρόχρωμη υπηρέτρια της Minny (Octavia Spencer) της πλένει, της καθαρίζει, της μαγειρεύει και της συντηρεί το σπίτι.
Ελέγχει τη γειτονία με πυγμή και αδιαλλαξία και προωθεί
Δεν είναι ρατσίστρια. Είναι μισάνθρωπος.
Ζυγώνει όμως η ώρα που θα φάει σκ… Ουπς! Spoiler!
Suzanne Stone (Nicole Kidman) – To Die For (1995)
Αλλά όταν νομίζεις ότι το αστραφτερό χαμόγελο και το ωραίο παρουσιαστικό δεν θα σε φτάσουν εκεί που θες, τι κάνεις;
Η Suzanne πάντως δεν κάθισε με σταυρωμένα χέρια.
Παντρεύτηκε τον ευκατάστατο άντρα της για να έχει εξασφαλισμένους οικονομικούς πόρους και, όταν αυτός της ζήτησε να σκεφτεί να αφήσει στην άκρη την καριέρα της για να κάνουν οικογένεια, αυτή ξελόγιασε τον αφελή μαθητή λυκείου για να τον βγάλει από τη μέση!
Eleanor Shaw (Meryl Streep) – The Manchurian Candidate (2004)
Η Eleanor είναι μια άκρως ραδιούργα και μηχανορράφος γυναίκα, ντυμένη με το βέλο της έξυπνης, δραστήριας και media friendly.
Και φυσικά θα θυσιάσει τα πάντα προκειμένου να γίνει ο γιος της πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ακόμα και … τον ίδιο το γιο.
Η σχέση αυτή εξουσίας και εξάρτησης μεταξύ μητέρας-γιου παίρνει όλο και πιο θολωμένα όρια, για όποιον θυμάται τη σκηνή που τον κάνει μπάνιο, κοτζάμ μαντράχαλο!
Αλλά για να αποκτήσει στα χέρια της όλη τη δύναμη και την εξουσία, δίνει άνετα τον κανακάρη της για πειραματόζωο.
Πάντα στα χνάρια της προκατόχου της, Angela Lansbury, το 1962!
Τι σου είναι όμως η αγάπη της μάνας…!
Gogo Yubari (Chiaki Kuriyama) – Kill Bill vol.1 (2003)
Κυκλοφορεί με μια εύθυμη, θα λέγαμε, διάθεση κι ένα φαινομενικά αθώο χαμόγελο.
Αλλά ούτε για μια στιγμή μην τολμήσει κανείς να ανοιγοκλείσει τα μάτια του, γιατί μέσα σε αυτό το κλάσμα του δευτερολέπτου, θα βρεθεί με ένα αλυσωμένο ρόπαλο καρφωμένο στο κεφάλι από τη πιτσιρίκα με τη γιαπωνέζικη σχολική φορεσιά.
Η μόνη ‘λογική’ εξήγηση για το αλλόκοτο χαμόγελο της διαταραγμένης 17χρονης είναι το ότι παίρνει τρελή ευχαρίστηση να αφαιρεί τη ζωή από τα θύματα της.
Annie Wilkes (Kathy Bates) – Misery (1990)
Σίγουρα θα νιώθατε κολακευμένοι αν κάποιος ή κάποια σας έλεγε «I’m your biggest fan» και σας χάριζε ένα τεράστιο χαμόγελο ενθουσιασμού.
Εγώ σίγουρα!
Αλλά καλού-κακού θα πρόσεχα τα νώτα μου για να μην μεταμορφωθεί ξαφνικά στην αφρατούλα psycho, Annie.
Γιατί το πώς μεταπηδά από το χαμόγελο και την ευγένεια στο θυμό και την παράνοια είναι πραγματικά σοκαριστικό και άξιο θαυμασμού.
Κάπως έτσι περίμενε βοήθεια και ο άτυχος συγγραφέας (James Caan) και ξαφνικά βρέθηκε δεμένος σε ένα κρεβάτι και, με μια βαριοπούλα άρχισαν τα ουρλιαχτά και οι κραυγές.
Dolores Umbridge (Imelda Staunton) – Harry Potter and the Order of the Phoenix (2007)
Ποτέ η κακία δεν είχε τόσο ελεεινά συμπαθητικό περιτύλιγμα.
Το κυρίαρχο ροζ χρώμα, το γιαγιαδίστικο στυλ στην ένδυση και στην διακόσμηση, το στριμμένο και υπεροπτικό μειδίαμα και η καταφανέστατα υποκριτική ευγένεια και συμπάθεια δεν είναι τίποτα παρά οι προάγγελοι μιας αυστηρής, αδίστακτης και εκδικητικής προσωπικότητας που θέλει να διαμορφώνει το περιβάλλον και τον κόσμο γύρω της, σύμφωνα με τη δική της διαστρεβλωμένη αντίληψη.
Μαγικές χαραγματιές στο χέρι του Harry, κανόνες και για την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια στο σχολείο, χαφιεδοποίηση των μαθητών και απαγορευμένες κατάρες είναι κάποια από τα κατορθώματα της στη διάρκεια παραμονής της στην οθόνη.
Θυμίζει σε πολλούς από εμάς εκείνες τις σοβαροφανείς δασκάλες που είχαμε μικροί και μας έσπαγαν τα νεύρα με τη δήθεν τήρηση της τάξης και τη μόνιμη δικαιολογία ότι όλα γίνονται για το καλό του σχολείου και των μαθητών.
Βγάζει άνετα εκείνο το συναίσθημα, που θες να χιμήξεις και να χτυπήσεις την οθόνη με όλο σου το είναι.
Αλλά κι εκείνη κάποια στιγμή βρήκε αυτό που της άξιζε από το αντίπαλο μαθητικό δέος Weasley!
Είναι τελικά περίεργο, όταν παίρνοντας έναυσμα από αυτά τα μυθοπλαστικά παραδείγματα, μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς, αν όντως υπάρχουν τέτοια άτομα.
Δεν θέλω να περιορίσω το συμπέρασμα στο γυναικείο φύλο, γιατί κι εμείς δεν πάμε πίσω, αλλά, αν θεωρήσουμε ότι η τέχνη μιμείται τη ζωή, πόσα πολλά άτομα θα μπορούσε κανείς να συναντήσει στη ζωή του και να βγει αλώβητος;
Προσωπικά, θα ήθελα να πιστεύω ότι υπάρχει καλή πλευρά σε όποιον κι αν κοιτάξεις, απλώς σε κάποια άτομα πρέπει να σκάψεις πολύ βαθειά για να τη ξετρυπώσεις.
Κι αν κάνω λάθος και υπάρχουν αμιγώς κακοί χαρακτήρες?
Εσείς τι γνώμη έχετε;
1.jpg)
