Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσώκος.
Την σήμερον ημέρα παραπονιόμαστε για τα συνεχή sequel ...αλλά αν το καλοσκεφτούμε τραβάει χρόνια αυτή η κολώνια.
Ειδικά τα θρίλερ και οι ταινίες τρόμου (νεανικές και μη), διακατέχονταν πάντα απ'την αρρώστια ...sequelitis pollaplasius!
Παραδείγματος χάριν, κοιτάξτε τι γίνονταν στα 80's.
Friday The 13th, Nightmare on Elm Street, Halloween, The Howling, πολλά ακόμα και άγιος ο θεός!
Λες και ειδικά σε αυτό το είδος, αν τολμήσει μια ταινία να κάνει επιτυχία, είναι καταδικασμένη να γίνει franchise και να της σέρνουν το κουφάρι (και τη φήμη της) ένα σωρό αχρείαστα sequel.
Για αρχή λοιπόν, πάμε σε μια μικρή (λέμε τώρα!) αναδρομή.
Πέρασαν 10 χρόνια σχεδόν από τότε που είχα νοικιάσει σε βίντεο το πρώτο Final Destination.
Δεν είχε περάσει και πολύς καιρός που είχε βγει στα σινεμά.
Τρελαμένος τότε με το Scream και τις ...παραφυάδες του, έτρεχα να νοικιάσω ότι παρόμοιο έβλεπα στα ράφια περιμένοντας να ζήσω παρόμοιες στιγμές.
Και κάθε φορά να θάβω, ακριβώς γι'αυτό το λόγο.
Επειδή ήταν όλα ίδια!
Μην γνωρίζοντας για την ακριβή ύπαρξη του Χάρου, νόμιζα ότι το Final Destination θα ήταν απλά ένα θριλεράκι, με τον δολοφόνο να κρατάει ...δρεπάνι αντί για γάντζο ή μαχαίρι.
Προέκυψε τελικά μια έκπληξη στα teen thrillers, όπου δολοφόνος ήταν ο ίδιος ο θάνατος και η αύρα του, με τους πρωταγωνιστές να γίνονται έρμαιο στα παιχνίδια της μοίρας και του πεπρωμένου και τους σκοτωμούς να προκύπτουν απλά από αλληλουχίες γεγονότων και μικροσυγκυρίες που δεν τις περίμενες.
Tα κλισέ;
Έδιναν και έπαιρναν φυσικά, διαθέτοντας νεανικές MTV φατσούλες με τα χαζοξαφνιάσματα και ουρλιαχτά τους και τον κλασικό χαρακτήρα (Tony Todd) που κάποια στιγμή στη μέση της ταινίας θα μας τα εξηγήσει όλα.
Το λάθος λοιπόν των sequel είναι αποκλειστικά ευθύνη των studio, τα οποία βλέπουν κέρδος απ'το πουθενά και εκμεταλλεύονται απλά τη συνταγή για να φτιάξουν μερικές ακόμα παραθέσεις θανάτων (χμμμ, I ...Saw something here;).
Έτσι στέλνουν την ατμόσφαιρα ...στον Χάρο και η συνταγή σιγά σιγά ξεφτίζει, αφού το σενάριο γράφεται σαν μια σειρά σκοτωμών, τις οποίες κοιτάνε μετά πως θα ενοποιήσουν με ενδιάμεσα μπαλώματα, μήπως και το τελικό προϊόν θυμίσει καθόλου ταινία.
Φτάνοντας αισίως στο 5ο μέρος, το franchise ήδη έχει λογικά ξεζουμιστεί.
Οπότε μετά και το ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΝ (που θα λεγε και ο Βέγγος) 4ο μέρος τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε;
Όχι και πολλά δυστυχώς.
H υπόθεση αυτή τη φορά έχει να κάνει με μια ομάδα συναδέλφων σε εργοστάσιο παραγωγής χαρτιού, οι οποίοι αναχωρούν για μια εταιρική εκδρομή.
Περνώντας με το λεωφορείο πάνω από μια τεράστια γέφυρα, αυτή θα αρχίσει να καταρρέει συμπαρασέρνοντας, σφάζοντας και σκοτώνοντας τους πάντες.
Και φυσικά, το άμεσο rewind ακολουθεί όπου όλα αυτά ήταν ένα όραμα προαίσθησης του νεαρού πρωταγωνιστή ονόματι Sam (Nicholas D'Agosto, From Prada To Nada) ο οποίος θα γλυτώσει την παρέα του ...αλλά μόνο προσωρινά, καθώς ο θάνατος απεχθάνεται να τον ξεγελούν και δεν θα ησυχάσει αν δεν τους ξεπαστρέψει όλους σιγά σιγά.
Αρχικά να πούμε ότι η ταινία ούτε η ανάσταση του franchise είναι, ούτε το καλύτερο μετά τα πρώτα δύο.
Κάθε sequel γίνεται και χειρότερο άλλωστε όσο στερεύουν ο ιδέες.
Εδώ απλά έχουμε κάποιες μικροβελτιώσεις σε σχέση με το 3ο και το 4ο.
Και επειδή το κύριο ατού της ταινίας είναι οι θάνατοι ας ξεκινήσουμε από κει.
Αν και είναι τέτοια η φύση των trailer της σειράς αυτής, που δεν πιστεύουμε ότι εμείς θα κάνουμε χειρότερα spoil.
Η εναρκτήρια σεκάνς ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας, όντας απ'τις πιο εντυπωσιακές που είδαμε τελευταία στα σινεμά.
Τα είδαμε όλα και στο trailer, γκρεμοτσακίσματα, βουτιές, καψίματα, σπλάτερ κοψίματα αλλά και ένα διαρκές χτίσιμο σασπένς.
Πραγματικά, η καλύτερη σκηνή μετά το 2ο φιλμ και ίσως η καλύτερη της σειράς.
Υπάρχουν και έξυπνα ευρήματα αναφορών στις άλλες ταινίες, όπου πριν από τα οράματα ακούγεται ένα τραγούδι (εδώ το 'Dust inThe Wind' των Kansas).
Από κει και πέρα και όπως σε κάθε Final Destination αρχίζει ο κατήφορος και η προβλεψιμότητα.
Υπάρχουν κάποιες θανατερές σκηνές, που είναι αρκετά καλοστημένες και τραβάνε σε διάρκεια - στο γυμναστήριο ας πούμε, όσο και να περιμένεις ...
Ένα καρφί κάνει τη δουλειά και θα πέσει ή δεν θα πέσει κάποιος πάνω του, λες;
Σε μας δεν καιγόταν καρφί πάντως για την κατάληξη και απλά απολαύσαμε τη σκηνή.
Επίσης, όποιος θελήσει να πάει για εγχείρηση λέιζερ ή στον οφθαλμίατρο, ίσως αναθεωρήσει.
Κι αυτό γιατί η αντίστοιχη σεκάνς ήταν απ'τις πιο ανατριχιαστικά ενοχλητικές που έχουμε δει, με μια έξυπνη αναφορά (το αρκουδάκι που του βγαίνει το μάτι) και κωμικοτραγική κατάληξη.
Οι υπόλοιπες, απλά ήταν στα πλαίσια του 4ου φιλμ, δηλαδή πιο πολύ γέλαγες παρά τρόμαζες ή αηδίαζες.
Όπου εκεί δεν ωφελούσε το να περιμένεις από που θα ρθει ο θάνατος, γιατί αυτό έκανε τα πράγματα ακόμα πιο γελοία.
Μπορεί να μην ξέρεις σε ποιον ή από που θα έρθει τελικά, αλλά πραγματικά πρέπει να χεις ξεμείνει από ιδέες όταν εξαρτάσαι από μια σκηνή ...βελονισμού.
Άντε και για λίγο περισσότερο σασπένς στο φινάλε.
Κρίμα πάντως, γιατί θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν νωρίτερα, κάτι που θα το βελτίωνε.
Όπως επίσης και η παρουσία του Tony Todd, αγαπημένης cult μορφής απ'τα Candyman και το καλό remake του Night of The Living Dead (1990), ο οποίος επανεμφανίζεται μετά το 2ο φιλμ, χαρίζοντας μας με το βλοσυρό του ύφος χαρακτηριστικές ατάκες για τον θάνατο, που θα σας θυμίσουν την πρώτη ταινία και εκείνο το θεικό: "In death there are no accidents, no coincidences and no escapes".
Αλλά στην ουσία τον έβαλαν απλά να αντιγράψει ίδιο ρόλο και ατάκες.
Όσο για τα παλικάρια και τις κοπελιές, μόνιμο στοιχείο να χρησιμοποιούνται φάτσες που θα σου θυμίσουν MTV teen idols και Dawson's Creek.
Πάντοτε έτσι λειτουργούσαν τα teen movies/θρίλερ, αλλά έχουμε καιρό να δούμε την κλάση ενός Devon Sawa (μπείτε imdb να δείτε πως έχει γίνει!) και μιας Ali Larter.
Ή έστω της γλυκούλας Mary Elizabeth Winstead απ'το νο3.
Και σε κάθε συνέχεια οι ηθοποιοί φαίνονται όλο και περισσότερο βγαλμένοι μέσα από direct to dvd ταινίες, ένας ακόμη παράγοντας που κάνει τα sequel να φαίνονται όλο και πιο αναλώσιμα.
Ο πρωταγωνιστής Nicholas D'Agosto κάνει κάτι σπαστικές συσπάσεις με το πρόσωπο και μοιάζει αστείος εκεί που πρέπει να ναι σοβαρός, με πιο ηλίθια σκηνή μία σε ένα σπίτι που γουρλώνει κάπως περίεργα τα μάτια του.
Ακόμα πιο εμνευριστικός, ο κρυφοψυχάκιας Peter (Miles Fisher) που μου θύμισε φατσικά μια μίξη Christian Bale με Tom Cruise, διαθέτοντας και κάτι σπασμωδικές κινήσεις του τελευταίου.
Η κοπελιά του Sam, η Molly (Emma Bell, Elektra Luxx) αρκετά συμπαθητική παρόλο το μόνιμο καταθλιπτικό ύφος της και ο "κάπου τον ξέρω" David Koechner (Paul) στον ρόλο του αφεντικού, δεν ενοχλεί.
Και αυτή που τις βγήκε ...το μάτι και τ'όνομα μαζί, αν και αξίζει να τις ρίξετε μια ματιά(...), θα σας θυμίσει μια αντίστοιχη αναλώσιμη στο προηγούμενο.
Τέλος, το 3D μέχρι στιγμής μπορεί να αξιοποιείται καλύτερα σε θριλεράκια, αλλά πέρα από την αρχική σεκάνς δεν χρησίμευε ιδιαίτερα.
Βλέπετε η ταινία προσποιείται ότι θέλει να χτίσει χαρακτήρες και να πλησιάσει το πρώτο, οπότε ξοδεύει πολύ ώρα στα πρόσωπα.
Θα πρεπε λοιπόν να πετάγονται όλη την ώρα πράγματα, για να φανεί πιο χρήσιμο αλλά κι αυτό ανούσιο θα ήταν.
Παλούκια και σπλάχνα στη μούρη θα σας έρθουν πάντως, δεν θα παραπονεθείτε!
Και το CGI πολύ πιο πιστευτό.
Σε αυτό κάτι ήξεραν που πήραν τον Steven Quale, βοηθό σκηνοθέτη στο Avatar και σκηνοθέτη στο 3D ντοκιμαντέρ Monsters of The Deep.
Ξεφύγαμε έτσι απ΄την εναλλαγή James Wong - David R. Ellis.
Συμπερασματικά, τώρα που μας τελείωσε (;) το Saw πρέπει να αρμέξουμε μέχρι τελικής πτώσεως κι άλλη γίδα, με ένα ακόμη εξαναγκαστικό franchise να συνεχίζει τον κατήφορο ή μάλλον την σταθερότητα στην μετριότητα.
Γιατί μικρές βελτιώσεις δεν αρκούν καθώς οι ερμηνείες, το σενάριο και οι διάλογοι εξακολουθούν να είναι γελοιοδέστατα κλισέ.
Με το γενικότερο κλίμα να βγάζει ακόμα αυτό το παρωδιακό του 4ου.
Αντέγραψαν τρόπον τεινά την σοβαρότερη σκηνή της σειράς (Final Destination 2) έβαλαν και λίγο Tony Todd, μια λειψή δόση καινούριας ιδέας (αλλησκοτωμοί) και ...βουαλά!
Όταν αυτά όμως τα σκέφτεσαι ξανά στο 5ο φιλμ και με ελάχιστη δοσολογία, τότε η περίπτωση είναι ...too little too late.
Και δεν έχει καμία αγωνία πλέον, όταν ξέρεις απ'τα πρώτα λεπτά ότι όλα θα κυλήσουν αναμενόμενα και ότι πάλι δεν ξεγελάστηκε ο θάνατος.
Είναι και η ανάγκη για sequel βλέπετε.
Μην μας κοροιδεύετε άλλο εκεί στο Hollywood γιατί θα σας πάρει ο ...θάνατος!
Αν απλά θέλετε να γελάσετε και να περάσετε την ώρα σας κάνοντας σπλατεροχαβαλέ, σας την συνιστώ.
Είναι απλά το λιγότερο κακό sequel αλλά και πάλι αυτό το κάνει απλά μέτριο σε σχέση με τα μετριότα έως κάκιστα, δύο προηγούμενα.
Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος δηλαδή.
Γενικά τρομερή αρχή και τέλος, αλλά όλη η υπόλοιπη ταινία είναι ένα ατελείωτο filler.
Εγώ θα το σκεφτώ πάντως να ξαναπεράσω απ'τη γέφυρα Ρίου-Αντιρίου.
Οι υπόλοιποι;
Hint: Μείνετε και θα απολαύσετε σκηνές απ'τα προηγούμενα φιλμ.
Trivia: Πολλοί απ'τους κύριους χαρακτήρες έχουν επώνυμα θρυλικών horror σκηνοθετών όπως Friedkin (The Exorcist), Hooper (Texas Chainsaw Massacre), Castle (του original House on Haunted Hill).
Final Destination 5 trailer #2 by FilmBoy-gr
1.jpg)
