Το Καναδικό θρίλερ Good Neighbours του Jacob Tierney προβλήθηκε στο φεστιβάλ του Toronto πέρυσι, ενώ βγήκε και σε λίγες αίθουσες της Αμερικής στις 29 Ιουλίου.
Ένα ασυνήθιστο θρίλερ με αποχρώσεις Χιτσκοκικού noir που εξελίσσεται σε μια χιονισμένη γειτονιά του Κεμπέκ του Καναδά και σε μια μονότονη σκονισμένη πολυκατοικία.
Δυστυχώς είναι τόσο αργοκίνητο και με ελάχιστο ενδιαφέρον, όπου όταν πλέον φτάνει στη κορύφωση του και στο κάπως extreme φινάλε έχεις ήδη αρχίσει να μετράς ανάποδα.
Σημαντικό για την ύπαρξη αυτής της ταινίας είναι ότι εξελίσσεται στην προ-ψηφιακή εποχή, κάπου στις αρχές των 90's.
Δε θα μπορούσε να είχε ...
...κανένα νόημα αν υπήρχε internet, κινητά τηλέφωνα και εξέταση DNA.
Οι κύριοι χαρακτήρες είναι τρεις αλλοπρόσαλοι ένοικοι.
Η μοναχική, λιγομίλητη, πάντα σκυθρωπή και ιδιοκτήτρια γάτας Louise (Emily Hampshire), που δουλεύει σε ένα Κινέζικο εστιατόριο στο Γαλλόφωνο τμήμα του Κεμπέκ.
Η Louise ζει μόνη ταίζοντας τις γάτες της και μαζεύει τα αποκόμματα της εφημερίδας που γράφουν για τον serial killer που βιάζει και σκοτώνει στην περιοχή.
Αυτά τα αποκόμματα τα μοιράζεται με τον γείτονα της Spencer (Scott Speedman, Barney's Version), έναν όμορφο χήρο σε αναπηρική καρέκλα.
Για την ακρίβεια είναι τόσο φιλικός που γίνεται ενοχλητικός.
Ξέρετε, ο τύπος που σου λέει 'συγνώμη' 5 φορές σε κάθε πρόταση, ο απρόσεκτος που κάνει ζημιές και μετά βρίζει δυνατά τον εαυτό του κλπ.
Αναπόφεκτα, οι τρεις τους βρίσκονται σε ένα δείπνο, όπου καταλαβαίνουμε ότι κάποιοι δεν είναι τόσο καλοί γείτονες όπως μας συστήνονται.
Στη πολυκατοικία μένει ακόμη μια στρίγγλα ζωντοχήρα από το Ανατολικό μπλοκ που μισει τις γάτες της Louise και φυσικά οι δυο 'κατίνες' που σχολιάζουν στη ρεσεψιόν.
Και τί κάνουν όλοι αυτοί;
Όταν ο serial killer ακουμπάει τη Louise (σκοτώνει μια συν-σερβιτόρα), μπαίνουν και οι μπάτσοι στο κόλπο, οι ίδιοι μπάτσοι που θα βρεθούν και στη πολυκατοικία όταν θα βρεθεί η ζωντοχήρα νεκρή και ...βιασμένη (σε μια από τις απεχθέστερες σκηνές σοδομισμού που έχετε συναντήσει!).
Μυστικά και ψέματα μεταξύ των ενοίκων, ένα σχέδιο δολοφονίας ...μάλλον δύο, και όλα αυτά στον ίδιο μονότονο τόνο.
Για να γίνω ξεκάθαρος, το Good Neighbours είναι βαρετό και αδιάφορο μέχρι το τελευταίο τέταρτο όπου αρχίζουν και ζωηρεύουν λίγο τα πράγματα.
Αλλά ποιος περιμένει μέχρι τότε;
Οι χαρακτήρες είναι βαρετές ψυχολογικές καρικατούρες από ένα cast μάλλον περιορισμένων δυνατοτήτων.
Η Emily Hampshire για παράδειγμα έχει σε όλο το φιλμ το ίδιο απλανές βλέμμα, αυτό που νομίζεις ότι δε βλέπει εσένα αλλά 500 μέτρα μακριά και ο Speedman χασκογελάει κουτοπόνηρα ακόμα κι όταν δε χρειάζεται.
Ακόμα και ο Jay Baruchel παρασύρεται και είναι υπερβολικός σε όλες του τις αντιδράσεις.
Ο Καναδός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Jacob Tierney χρειάζεται να χρωματίσει λίγο το όραμα του.
Έχει διάθεση, έχει κινηματογραφικό στυλ (άσχετα αν δεν είναι του γούστου μου, δεν παύει να υπάρχει) αλλά είναι εξαιρετικά αδύναμος στην αφήγηση.
Οι χαρακτήρες αποκτούν μεν όλοι κίνητρο - αν και κάποιοι αργά - αλλά αυτό είναι εντελώς παιδιάστικο και, πέρα από την αδέξια και κρύα αρχή του, χτίζει το στόρι με ρυθμούς Ελληνικού Δημοσίου.
Περιστρέφεται ζαλισμένος γύρω από τη πολύπλοκη αφήγηση με εξομολογήσεις και εξαπατήσεις, ενώ την ίδια στιγμή η όποια ένταση υπήρχε εξασθενεί πλήρως.
Είναι αυτό που λένε 'Καλή προσπάθεια, αλλά μην το ξανακάνεις'.
