Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
One day ...or another.
I'm gonna find ya, i'm gonna ...τίποτα.
Παραφράζοντας το τραγούδι των Blondie για χάρη του τίτλου της ταινίας, εδώ έχουμε ακριβώς την αντίθετη περίπτωση όπου δύο άνθρωποι, όσο και να συναντώνται είναι της μοίρας γραφτό να μην μπορεί να συμβεί τίποτα μεταξύ τους.
To One Day της Lone Scherfig (An Education) είναι βασισμένο στο βιβλίο του David Nichols και μέχρι να ξεκινήσει η ταινία τα γυρίσματα ήταν ήδη best seller σε όλο τον κόσμο.
Μάλιστα είχε μείνει ένα χρόνο στη λίστα με τα μοσχοπουλημένα του Amazon και των Sunday Times, πουλώντας παγκοσμίως πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα και έχoντας μεταφραστεί μέχρι στιγμής σε 36 γλώσσες.
Οι κριτικοί επίσης μίλησαν για ένα αστείο, πνευματώδες, διεισδυτικό και γλυκά μελαγχολικό μυθιστόρημα, με δυο χαρακτήρες που ...
...σε κάνουν να νιώθεις ότι τους ξέρεις καλά, βλέποντας σε αυτούς τον εαυτό σου και που μας μιλάει για το σπαρακτικό κενό ανάμεσα σε αυτό που είμαστε και σε αυτό που έχουμε γίνει.
Ωραία όλα αυτά, αλλά μην έχοντας διαβάσει το βιβλίο και γνωρίζοντας ότι με τις μεταφορές βιβλίων στην οθόνη πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι, τι μπορούμε να περίμενουμε από αυτήν εδώ την ταινία;
Η υπόθεση ξεκινάει το 2006 με την Emma (Anne Hathaway, Love and Other Drugs) καβάλα σε ποδήλατο και πολύ γρήγορα μετατρέπει τον αριθμό αυτό σε μετρητή, γυρνώντας μας 20 χρόνια πίσω.
Παρακολουθούμε λοιπόν την Emma και τον Dexter (Jim Sturgess) σε αυτήν την περίοδο των 20 ετών, από την ημέρα που γνωρίστηκαν και για μια μέρα κάθε χρόνο και την ίδια πάντα ημερομηνία, την 15η Ιουλίου η οποία είναι και η μέρα της γνωριμίας τους.
Ένα απ'τα θετικά της ταινίας είναι και αυτό.
Ξεκινώντας απ'την Σκωτία σε πηγαίνει μέχρι Αγγλία και Γαλλία μεριά, παρακολουθώντας μια αξιοπρόσεκτη προσπάθεια αναπαράστασης των εποχών και των διαφόρων αλλαγών.
Όλα αυτά περιλαμβάνουν από ντύσιμο μέχρι μουσική και τηλεόραση.
Θα δούμε την Emma να γίνεται από ασχημόπαπο, κύκνος φορώντας στην αρχή γυαλάκια και πουά φορεματάκια που την έκαναν τόσο σέξυ όσο θα έβρισκες τη γιαγιά σου απ'το χωριό (άλλη μία ...Princess Diaries για τη Hathaway)
Μέχρι που θα εξελιχθεί από σερβιτόρα και δασκάλα, μια πετυχημένη συγγραφέας.
Ο Dexter πάλι, θα διαβεί τον ακριβώς αντίθετο δρόμο διάγοντας μια ζωή καλοπέρασης ως παρουσιαστής γελοίων τηλεοπτικών εκπομπών, κάτι σαν τα δικά μας αλά Μενεγάκη πρωινάδικα σε συνδυασμό με την trash TV των 90's και της Πέπης Τσεσμελή!
Μέχρι που σιγά σιγά θα αρχίσει να πέφτει, καταλήγοντας αρχικά στα τέλη των 90's και 30άρης πια σε - προχωρημένες για την ηλικία του - εκπομπές για videogames και ύστερα λαντζιέρης σε εστιατόριο.
Αυτό είναι που λέμε κατήφορος!
Όσο για ερμηνείες και ξεκινώντας απ'το αρσενικό κομμάτι της ιστορίας, ο Jim Sturgess (Heartless, The Way Back) είναι αρκετά καλός (μου θύμισε τον Jake Gyllenhaal για κάποιο λόγο...), αν και είναι έτσι γραμμένος ο ρόλος του που σε πολλές σκηνές περιορίζεται σε απλά αμήχανα χαμογελάκια και πιασίματα του σβέρκου χαιδεύοντας τα μαλλιά.
Ειδικά στην σκηνή στο τέλος, όπου πρέπει να προσέξουμε το δακρυσμένο βλέμμα του στο κρεβάτι.
Ο σπασικλο-nerd Ian (Rafe Spall, γιος του ηθοποιού Timothy Spall) παρουσιάζεται όπως συνήθως με γυαλάκια, αμήχανες συσπάσεις μυών και πολύ κουβεντολόι, αλλά δεν είναι και τόσο ενοχλητικός.
Μάλλον αποτελεί μια βολική λύση για την Emma για να μην ξεμένει από συντροφιά και ένας χαρακτήρας που απλά είναι στην κοσμάρα του.
Ο μπαμπάς του Dexter (Ken Stott) παίζει με ένα μόνιμο συνοφρυωμένο ύφος αλλά διαθέτει συγκρατημένη ερμηνεία χωρίς εξάρσεις και κάποιες στιγμές γελάς κιόλας μαζί του.
Η ατραξιόν του έργου είναι όμως η γυναίκα και εν προκειμένω η Anne Hathaway, η οποία είναι όντως ο κλώνος της Julia Roberts ειδικά με αυτό το χαμόγελο του Τζόκερ που φτάνει μέχρι τ'αυτιά.
Έχει αποδείξει όμως (Havoc, Brokeback Mountain, Rachel Getting Married) ότι δεν είναι απλά μια γλυκανάλατη φατσούλα για ρομαντικές κομεντί (βλ. Love and Other Drugs)
Απλά - όπως και να το κάνουμε - αυτό είναι που της πάει καλύτερα.
(τρέμε Catwoman!)
Και εδώ μοιάζει να βρίσκεται σε μια ακόμα εύκολη ταινία/παραγγελιά για τα κυβικά της, όπως σε τόσες που την έχουμε ξαναδεί.
Της αναγνωρίζω όμως ότι ξέρει να παίζει ρεαλιστικά και πιστευτά, με ξεχωριστή σκηνή αυτή που λέει κλαίγοντας στον Dexter: "I love you but I just don't like you anymore".
Ή να μας αρέσει σαν προσωπικότητα αλλά να βολευόμαστε σε αναλώσιμες σχέσεις χωρίς να είμαστε ερωτευμένοι.
Η μαμά του Dexter (Patricia Clarkson, Friends With Benefits) για όσο προλαβαίνει να φανεί ο ρόλος της, ερμηνεύει ζεστά και μεστά μια μητέρα κατά τα φαινόμενα καλοζωισμένη που ανησυχεί για το γιο της και τον επαγγελματικό - ερωτικό του δρόμο.
Και που ακόμα κι όταν αρρωσταίνει και ο γιος της σουλατσάρει ανεύθυνα από δω και από κει, δεν του κακιώνει και δεν του φέρεται αυστηρά σε σχέση με τον πατέρα του, o οποίος φτάνει στο σημείο να του κατασχέσει το αμάξι!
Η Romola Garai (The Other Man) ως σύντροφος του Dexter, είναι πειστική στον ρόλο της κλασικής πλουσιογκόμενας χωρίς χιούμορ, που βαριέται τη σχέση της, ψιλο-ζηλεύει και απλά ήθελε κάπου να βολευτεί.
Θα μπορούσε να είναι γραμμένη ως πολύ πιο χαζή όπως η ξανθο-bimbo Suki (Georgia King) ή στριμμένη, αλλά ευτυχώς αυτό αποφεύχθηκε.
Η ουσία της ταινίας όμως είναι το σενάριο και η σκηνοθεσία.
Και εδώ κάπου μας τα χαλάει.
Καταρχάς, παραδέχομαι ότι η ταινία έχει έξυπνα ευρήματα.
Υπάρχουν συνεχείς αναφορές στην pop κουλτούρα.
Ο πρωταγωνιστής στα 30κάτι του γυρίζει εκπομπή στην οποία παίζουν ...Mortal Kombat 4, παρουσιάζοντας την μέσα από ...μάτι υποβρυχίου.
Κάτω από ένα κρεβάτι βρίσκονται επιτραπέζια όπως η Monopoly (αν θυμάμαι καλά), γίνονται και αναφορές στο Scrabble και η Hathaway έγραψε βιβλίο με τίτλο που θα θυμίσει Scott Pilgrim (μπορεί να ναι και ιδέα μου, αλλά εδώ συγκινείσαι!)
Και σε μια σκηνή λέει, δεν μπορούσα να βγω είχε την πρεμιέρα του Jurrasic Park!
Μα πόσο 90's και δάκρυα χαράς κύλησαν στο μάτι του γράφοντος, ενθυμούμενος το καλοκαίρι του 93' την προβολή της ταινίας σε θερινό!
Γενικά υπάρχουν κάποιες παραπομπές σε videogames και comics με τις οποίες θα σηκωθεί στιγμιαία η τρίχα κάγκελο και θα γελάσουμε χαριτωμένα όσοι είμαστε fanboy geeks.
Και φυσικά οι αλλαγές στις μουσικές μόδες και τα κουρέματα, με τα early 90's να βαράνε αλά Prodigy κλίμα (σ.σ.:δώσε!) και μαλλάκια πότε κοντά, πότε μακριά, ενώ στα 00's έχοντας τους ήρωες μας ωριμότερους, πιο κατασταλαγμένους αλλά και πιο κουρασμένους, θα παρατηρήσουμε ένα πιο alternative σκηνικό με κοντό μαλλί και γένια για τον Dexter, αγορίστικο στυλ κουρέματος για την Emma που παραπέμπει σε γαλλιδούλα καλλιτέχνη και ένα γενικότερο ...γαλλο-jazz μουσικό πλαίσιο.
Ωραίο είναι που στα πετάει όλα αυτά έτσι εμβόλιμα, αν και μοιάζει λίγο αταίριαστο με το όλο κλίμα καθώς η ταινία δεν είναι και τόσο alternative στην ατμόσφαιρα.
Περισσότερο γλυκερή θα την έλεγα, οπότε όλα αυτά μοιάζουν σαν μια απεγνωσμένη προσπάθεια να τραβήξουν και τα αγοράκια σε περίπτωση που νιώσουν ότι εξαναγκάζονται να πάνε.
Θεωρώντας ότι έκαναν την σωστή επιλογή για ...ρομαντικό ραντεβού, μην πάνε τη κοπελιά σε κανά Conan ή Expendables και ξενερώσει(αν και εδώ που τα λέμε, με το πρώτο ξενερώσαμε και μεις!).
Οι διάλογοι είναι σπιρτόζικοι και μοιάζουν να θέλουν μέσα στη γλυκύτητα τους να απομυθοποιήσουν και να σατιρίσουν λίγο τα περί σχέσεων.
Σαν να βλέπεις ένα σημερινό, αυθόρμητο και φυσιολογικό ζευγαράκι της διπλανής πόρτας.
Αυτή η οικειότητα σίγουρα θα τραβήξει κόσμο.
Αλλά δεν την συστήνω σε όσους θα ξύσει εύκολα πληγές του μυαλού και θα θυμίσει καταστάσεις απ'τη ζωή τους.
Και δυστυχώς εδώ η ταινία πάσχει.
Η αποσπασματική αφήγηση φέρνει κάτι από ξεφύλλισμα ημερολογίου και θύμισε τον τρόπο που προχωρούσαν οι καταστάσεις στο Benjamin Button.
Όλα κυλάνε γρήγορα και αποσπασματικά και δεν προλαβαίνεις να νιώσεις τους χαρακτήρες τόσο καλά.
Συμφωνώ ότι πολλές φορές η ζωή είναι μόνο στιγμές και κρατάμε αυτές, αλλά αν το κάνεις αυτό σε ταινία την μετατρέπεις σε μια στιγμή θέασης που την άλλη μέρα την έχεις ξεχάσει.
Σκηνοθέτες και σεναριογράφοι δεν είμαστε, αλλά όλες οι σχέσεις (Emma-Dexter, Dexter-γονείς) φώναζαν ότι θέλουν κι άλλη ανάπτυξη.
...Και που βρίσκονταν οι γονείς της Emma; (εκτός αν ήταν ορφανή και δεν το θυμόμουν!)
Με σπιρτόζικους διαλόγους και pop culture αναφορές και καταστάσεις-πάνω κάτω-οικείες σε όλους μας, δεν αρκεί για να ξεφύγεις απ'τα επίπεδα επεισοδείου συναισθηματικής σειράς ή μεσημεριανής κυριακάτικης προβολής στο Mega.
Στο Beginners όλα αυτά λειτουργούσαν καλύτερα.
Εκεί είχαμε μια ολίγον 'βαριά' ταινία που ήθελε να είναι λίγο πιο ανάλαφρη.
Εδώ έχουμε μια συνηθισμένη ρομαντική κομεντί, που πάει να το παίξει πιο ιδιαίτερη αλλά την άλλη μέρα την ξεχνάς.
Μάλλον είναι από αυτές τις ταινίες για να συμπληρώνουν το μενού με τις επιλογές των ηθοποιών, λέγοντας τους ότι "δυο-τρεις φορές στη ζωή σου έφαγες ένα εκλεκτό δείπνο ...αλλά που και που τσίμπαγες και κανά πρόχειρο μπέργκερ".
Ευχάριστο και γευστικό δηλαδή, αλλά προχειροφτιαγμένο σαν συνταγή.
Κρίμα γιατί ο Nick Hornby, συγγραφέας του High Fidelity είχε πει και κάτι για εξαιρετική αφήγηση του βιβλίου κάνοντας και νύξη για μια λεπτομερή καταγραφή των γεγονότων που καθόρισαν την πολιτιστική και πολιτική ιστορία της Μ.Βρετανίας τα τελευταία 20 χρόνια.
Μάλλον η ταινία, θα το αδικεί και αυτό.
Ξεχνιέσαι και την ξεχνάς.
Αφήστε το για κανά dvd καλύτερα.
One Day trailer 2 by FilmBoy-gr
1.jpg)
