Θάνατος. Αυτός ο άγνωστος.
Από τις πιο σημαντικές κινητήριες δυνάμεις στο σινεμά, εγχώριο και διεθνές.
Γεννά πολύ έντονα συναισθήματα, τόσο στο θεατή από συγκινησιακής πλευράς, όσο και τους χαρακτήρες της ιστορίας, λειτουργώντας ως έναυσμα για την μετέπειτα δράση του καθενός.
Σχεδόν πάντα είναι απαραίτητος ένας θάνατος, ώστε μέσα από την εκδίκηση, την απελπισία, το αίσθημα δικαιοσύνης, την κληρονομιά, το θυμό, την οργή, την αγανάκτηση, τη συναισθηματική έκρηξη γενικότερα, να φτάσουμε στην κορύφωση της πλοκής …ή στο ντελίριο!
Γιατί ο θάνατος είναι μια παρεξηγημένη έννοια που πολλές είναι οι φορές που βγάζει αβίαστα το γέλιο και την έκπληξη, είτε με το άτομο το οποίο πεθαίνει, είτε με τον τρόπο που διενεργείται, είτε με διάφορους άλλους τρόπους.
I’m so dying to tell you…
Ο θάνατος του Marvin (Pulp Fiction - 1994)
Ο ορισμός του ‘μην παίζετε με τα όπλα’.
Δεν είναι μόνο ότι ο Phil LaMarr πεθαίνει σε κλάσμα δευτερολέπτου από το όπλο του John Travolta, αλλά αν σκεφτεί κανείς το γεγονός ότι ένας πληρωμένος δολοφόνος τον σκότωσε κατά λάθος, επειδή του ξέφυγε το δάχτυλο στη σκανδάλη από απότομο φρενάρισμα, είναι για γέλια.
Και προς θεού, παιδιά, ποτέ μέσα σε αμάξι και φορώντας κοστούμι!
Οι λεκέδες δεν βγαίνουν με τίποτα!
Ο τύπος με το σπαθί (Indiana Jones: Raiders of the Lost Ark - 1981)
Φανταστείτε τον εαυτό σας έναν πολεμιστή, με τρομερή ικανότητα στο σπαθί, εκπαιδευμένο για χρόνια, με καθήκον και αφοσίωση και έχετε τον άπιστο εισβολέα στο έλεος σας.
Και ξαφνικά, αυτός ο ελεεινός συνδυασμός John McClane και Lara Croft βγάζει όπλο και πυροβολεί έτσι απλά σαν να μην τρέχει τίποτα.
Ίσως είναι η πιο σύντομη σε διάρκεια fight scene στην ιστορία του σινεμά, αλλά με τον τρόπο που τη βλέπει ο θεατής, σίγουρα είναι από τις πιο αστείες (ή κουφές αν προτιμάτε!)
Ασιάτης μάγειρας Vs Jim Carrey (Dumb and Dumber - 1994)
Καλά, όλο το action sequence είναι τόσο… τόσο… τόσο……κι άλλο τόσο!
‘Σουρεαλιστικό’ δεν νομίζω ότι είναι η λέξη αρκετή για να το καλύψει σαν έννοια.
Μετά από έναν συνδυασμό παλαιών κινέζικων ντουμπλαρισμένων ταινιών και Ζήνα, ο Carrey κάνει το απόλυτο ‘Fatality’ και ξεριζώνει την καρδιά του μάγειρα.
Αλλά προσέξετε! Δεν του τη δίνει να τη φάει.
Του την τυλίγει σε σακουλίτσα take out.
Μην ξεχνάτε, είμαστε ακόμα στον ‘Ηλίθιο και τον Πανηλίθιο’.
Ο θάνατος του Blue (Old School - 2003)
Δεν είναι μόνο ένας αστείος τρόπος να πεθάνεις, είναι κι ένας από τους πιο ευχάριστους.
Τουλάχιστον, για εμάς τα αγοράκια.
Γιατί και ποιος δεν θα ήθελε να βρεθεί σε αγώνα ‘πάλης’ απέναντι σε δυο τρελαμένες, λαδωμένες και γυμνόστηθες κοπελιές, σαν τον συγχωρεμένο τον Blue, ο οποίος έμεινε στήλη άλατος, στον τόπο, με μια αφύσικη θα έλεγα, έκφραση στο πρόσωπο του.
Πώς να αντέξει και ο κακόμοιρος ο γεράκος…
Βουτιά στα σαγόνια (Shark Attack 3 - 2002)
Όταν κυκλοφορεί καρχαρίας κοντά στην περιοχή, και δη κινηματογραφικός όπου οι δολοφονικές του ιδιότητες πολλαπλασιάζονται, υπάρχει μόνο μία αποτελεσματική μέθοδος.
Μακριά από το νερό!
Κάτι βέβαια που δεν είχε υπόψην του, ο άμοιρος εκείνος τυπάκος, ο οποίος έβαλε το life jacket του ωραία-ωραία, έτοιμος να βουτήξει στο νερό.
Το απίστευτο είναι που, βουτώντας, προσγειώνεται στο στόμα του καρχαρία σαν μάννα εξ ουρανού για το σαρκοφάγο κήτος.
Those people in the water are so easy to eat…
Ο Kenny πεθαίνει για πολλοστή φορά (South Park: Bigger, Longer & Uncut - 1999)
Για όσους έχουν δει South Park, o θάνατος του Kenny δεν αποτελεί έκπληξη, αφού συνέβαινε σχεδόν σε κάθε επεισόδιο της σειράς.
Μάλλον θα απογοητεύονταν οι θεατές αν δεν πέθαινε ο Kenny και στην μεγάλου μήκους ταινία.
Θα ήταν κάτι σαν να σπάει η παράδοση, σαν να έχανε το South Park κάτι από τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του, αν γινόταν το αντίθετο.
Κι ίσως αν δεν πέθαινε, δε θα μαθαίναμε και ποτέ τη ζοφερή αλήθεια σχετικά με τις ‘στενές’ σχέσεις μεταξύ του Εωσφόρου και του Σαντάμ.
Damn that muthafuckin’ shark, Jackson (Deep Blue Sea - 1999)
Όταν δίνεις έναν δυνατό, μεστό λόγο για το πώς να επιβιώσεις από τις δυσκολίες και να σκοτώσεις έναν ευφυή CGI καρχαρία, περιμένεις να πέσει μουσική δράσης, να πάρουν οι σύντροφοι σου τα όπλα και να ακολουθήσουν τα όσα τους είπες μέχρι να φέρουν σε πέρας το εγχείρημα.
Όχι αν είσαι ο Samuel L. Jackson!
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τελειώνοντας τον λόγο σου, ο εν λόγω καρχαρίας θα πεταχτεί από πίσω σου και, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, θα σε μεταμορφώσει σε φτηνό CGI (το έχουμε ξαναπεί) κα θα σε κατασπαράξει ολόκληρο.
Την άλλη φορά, ας έχει κάποιος άλλος την έμπνευση για μεγάλα λόγια.
Τελικά αν το καλοσκεφτεί κανείς, ο θάνατος δεν είναι και τόσο τραγικό πράγμα.
Εξαρτάται την οπτική γωνία, από την οποία το αντιμετωπίζεις.
Εντάξει, γι αυτόν που το παθαίνει δεν είναι και ό,τι καλύτερο, αλλά δεν μπορούν να είναι και όλοι ευχαριστημένοι.
Σίγουρα πάντως αυτές οι περιπτώσεις θα έκαναν μέχρι και τη ‘μικρή Αννούλα’, από τα μακάβρια ανέκδοτα, να γελάει με την καρδιά της (ή με την ψυχή της αν δεν έχει καρδιά πρόχειρη).
Πείτε κι εσείς κάτι, μην είστε … dead silent!
1.jpg)
