Ήμουν κάπου στην ηλικία των 13-14 αλλά είχα κιόλας προλάβει να γνωρίσω τον κόσμο των horror movies μέσω της ελληνικής τηλεόρασης, που συνήθιζε τότε να προβάλει μεταμεσονύχτια θρίλερ.
Η γκάμα των ταινιών βέβαια δεν ήταν μεγάλη αλλά οι επιλογές τους ήταν εξαιρετικές – ήταν βλέπετε μια εποχή που την ελληνική τηλεόραση διεύθυναν άνθρωποι που γνώριζαν και νοιάζονταν.
Στην ελληνική τηλεόραση του ’80 λοιπόν, προβάλλονταν ταινίες όπως Τα Πουλιά του Hitchcock, το Frankenstein και Bride of Frankenstein με τον αξέχαστο Boris Karloff, το Dracula: Prince of Darkness με τον Christopher Lee (δυστυχώς τον Bela Lugosi δεν θυμάμαι να τον είχα δει, ήταν προγενέστερος) και άλλα classics – όλα φυσικά ασπρόμαυρα τότε.
Με αυτά τα horror μεγάλωσα, με ταινίες όπου έτριζε η πόρτα και ήξερες ότι δε πρόκειται να κοιμηθείς ούτε απόψε.
Σε αυτή την ηλικία λοιπόν και έχοντας αυτή τη κουλτούρα όσον αφορά τα θρίλερ, γνώρισα το Fright Night, μια ταινία που μου έδωσε μια εναλλακτική.
Όχι, τα θρίλερ δεν ήταν μόνο περασμένες ιστορίες από τον ασπρόμαυρο κινηματογράφο όπως νόμιζα, αλλά θα μπορούσαν να βρίσκονται ακόμα και στο σχολείο!
Ένας έφηβος μαθητής αντιμετωπίζει έναν μεταμοντέρνο (τότε) βρικόλακα που πάει σε discoteques και γοητεύει κοπέλες, αλλά και ρίχνει και ξύλο άμα τύχει σε μπράβους!
Μπορεί να μην καταλαβαίνετε ακριβώς αλλά αυτό ήταν επανάσταση στο πώς έβλεπα τα θρίλερ μέχρι τότε.
Ήταν η αρχή της γνωριμίας μου με τα θρίλερ των 80’s.
Μετά το Fright Night γνώρισα τους serial killers (Halloween, Friday the 13th και Nightmare on Elm Str. (αν και δεν κόλλησα με δαύτους για κάποιο λόγο), το Evil Dead, το Pet Sematary, τα Hellraiser, τα πνεύματα στο Poltergeist.
Το ιταλικό τρόμο (Suspiria) τον γνώρισα μεγαλύτερος.
Αργότερα ήρθε και το Scream για να αντικαταστήσει το Fright Night ως τη ταινία-ορόσημο στη σινεφίλ ζωή μου.
Στο Fright Night του 1985 ο συγχωρεμένος πια Robby McDowall έπαιζε έναν ξεπεσμένο ηθοποιό που έγινε διάσημος από τον ρόλο του ως κυνηγός βρικολάκων σε μια τηλεοπτική σειρά χρόνων.
Σε αυτόν πηγαίνει ο Charley Brewster (William Ragsdale) για να ζητήσει βοήθεια, αλλά φυσικά ο ηθοποιός δεν είναι ούτε θαρραλέος ούτε πρόθυμος να κυνηγήσει τον βρικόλακα.
Εκεί ήταν το κλειδί της επιτυχίας του Fright Night - και πιθανολογώ η μεγάλη διαφορά του με το remake - στη σχέση του Vincent με τον Brewster και το χιούμορ που πρόσφεραν προσπαθώντας ο ένας να πείσει τον άλλον για την ύπαρξη ή όχι των βρικολάκων.
Φυσικά και η Amy (Amanda Bearse) και ο Ed (Stephen Geoffreys) αλλά και ο βρικόλακας Jerry (Chris Sarandon) είναι σημαντικοί χαρακτήρες αλλά όλα τα βλέμματα είναι στους δύο.
Η ατμόσφαιρα επίσης ήταν διαφορετική (τολμώ να πω βλέποντας το trailer) καθώς το Fright Night του Tom Holland δεν ήταν το σκοτεινό action θρίλερ που δείχνει να είναι το remake.
Τελειώνω εδώ, άλλωστε έχω ξαναγράψει αρκετά για το Fright Night στις Σκηνές που Αγαπήσαμε.
Σημειώστε μόνο ότι τα παραπάνω δεν ισχύουν για όλους αλλά είναι ο τρόπος που συμπτωματικά σημάδεψε εμένα και τα παιδικά μου χρόνια αυτή η ταινία.
Φαντάζομαι αν δεν έπεφτε στα χέρια μου τότε, ίσως να μην το είχα θεοποιήσει και να μην σας κούραζα κι εσάς τώρα με τη φλυαρία μου.
1.jpg)
