Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
Το Drive εδώ και καιρό αποτελεί μια απ'τις πιο αναμενόμενες ταινίες της χρονιάς, με διθυράμβους να το ακολουθούν, για να μην μιλήσω για το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες.
Έχοντας φρικιάσει που δεν το πρόλαβα στις Νύχτες Πρεμιέρας και ξεχνώντας ότι θα έβγαινε σε κανονικό κύκλωμα διανομής λίγες μέρες μετά, τα κατάφερα να το δω μόλις πριν λίγες μέρες.
Και το ερώτημα είναι: τελικά πρόκειται για υπερεκτιμημένη ταινία που απευθύνεται σε ...'15χρονους' ή για το εναλλακτικό κουλτουρέ χιτ της χρονιάς;
Ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του James Sallis, ...
...παρακολουθούμε τον Ryan Gosling (Crazy Stupid Love) ως ανώνυμο οδηγό ο οποίος δουλεύει κασκαντέρ και παράλληλα συμμετέχει σε ληστείες, αφήνοντας κάθε φορά τους ληστές στον τόπο του εγκλήματος και περιμένοντας τους να γυρίσουν.
Μοναχικός και σιωπηλός, θα γνωρίσει την γλυκιά νεαρή γειτόνισσα του (Carey Mulligan, Never Let Me Go) και θα την ερωτευθεί ενώ παράλληλα κρατάει και παρέα στον πιτσιρίκο γιο της.
Δεν προλαβαίνουν όμως να χαρούν και πολλά μεταξύ τους, αφού o άντρας της με το όνομα ...Standard (Oscar Isaac, Sucker Punch) αποφυλακίζεται και γυρνάει στην οικογένεια του.
Απ'την μαφία όμως είναι 'στάνταρντ' ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις και έτσι βρίσκεται ακόμα κυνηγημένος από μαφιόζους και τοκογλύφους.
Ο Gosling προκειμένου να προστατέψει και την οικογένεια του, θα πάρει την πρωτοβουλία να τον βοηθήσει συμμετέχοντας σε μια ληστεία.
Τα πράγματα όμως θα μπλέξουν, μιας και το αφεντικό του (Bryan Cranston, Larry Crowne) με το συνεργείο του,έχει πάρε δώσε με δύο μαφιόζους (Albert Brooks, Ron Perlman) οι οποίοι είναι χωμένοι και στα προηγούμενα που αναφέραμε.
Προφανώς κάτι ενδιάμεσο.
Ας ξεκινήσουμε με τα καλά.
Οι ρόλοι είναι σωστά διανεμημένοι, με τον Ryan Gosling να ξεχωρίζει.
Σιωπηλός και ανέκφραστος θυμίζοντας τον αντίστοιχο στην ταινία του Walter Hill, The Driver (1978), μόνο που εδώ μιλάμε για τον εκδικητή του 21ου αιώνα.
Έχουμε μια πιο κυριλέ φάτσα δηλαδή, ήρεμη αλλά με κρυφά ξεσπάσματα που δεν τα περιμένεις και γενικά είναι πολύ cult και στυλάκι με το λαμπυρίζον μπουφάν και τον αλά Scorpion King ...σκορπιό, την οδοντογλυφίδα και όλα αυτά.
Όλοι στο cast για όσο έπαιζαν ήταν πολύ καλοί, με τη γλυκιά Mulligan μόνο να είναι λίγο κενή χωρίς πολλές εξάρσεις.
Οι υπόλοιποι ήταν πιστευτά σκληροτράχηλοι και μεροκαματιάρηδες, με τον Ron Perlman σε έναν ακόμα ταιριαστό για εκείνον ρόλο και τον Albert Brooks να εκπλήσσει μιας και τον είχαμε συνηθίσει πιο πολύ σε κωμωδίες.
Φάτσα επίσης και ο μικρούλης Benicio (Kaden Leos).
Αλλά προσωπικό παράπονο ...γιατί δεν έπαιζε λίγο παραπάνω η Christina Hendricks;
Μοιραία κοκκινομάλλα με καμπύλες και έντονα μάτια, σε ένα μικρό ρολάκι ολίγον τυπικό και κλαψιάρικο που την αδικεί.
Όπως την αδικεί το ότι χάνεται ...αδίκως γρήγορα.
Μεγάλη ελπίδα για το μέλλον πάντως και προς τέρψιν των οφθαλμών μας.
Η φωτογραφία πολύ καλή, παραπέμποντας σε Michael Mann με τα σκοτεινά αλλά φωτισμένα πλάνα των κτιρίων, σε συνδυασμό με το παραισθησιογόνο και σουρεάλ κλίμα των ταινιών του David Lynch.
Γενικά και παρότι η ταινία εκτυλίσσεται στο σήμερα, η ατμόσφαιρα είναι πολύ 80's κάτι που τονίζεται και απ΄την μουσική με τα ηλεκτρονικά, μελαγχολικά και pop στοιχεία που προσδίδουν ατμόσφαιρα.
All time classic από τώρα οι σκηνές των τίτλων αρχής με το κομμάτι 'Nightcall' του Kavinski και η άλλη με το 'Tick of The Clock' των Chromatics.
Ικανοποιητικές και όσες σκηνές δράσης 'πετάγονται', είτε πρόκειται για κυνηγητά με αμάξι είτε για πυροβολισμούς, ξεμυαλίσματα και splatter μαχαιρώματα - έτσι όπως εμφανίζονται στο άκυρο σε βοηθάνε να νιώσεις καλύτερα την ένταση τους μιας και δεν το περιμένεις.
Τι δεν λειτουργούσε καλά λοιπόν;
Όλα αυτά!
'Η μάλλον το πως συνδυάζονταν.
Ναι σίγουρα η ταινία ούτε Ταραντίνο θέλει να είναι, ούτε βαριά κουλτούρα να σε πιάσει κατάθλιψη του θανατά.
Δεν μαθαίνουμε όμως τίποτα για την προϊστορία του ήρωα, ούτε η σχέση του με την κοπέλα εξερευνάται πολύ και γενικότερα είναι απλά ένα b-movie με πιο αρτίστικη άποψη.
Και αυτό είναι το πρόβλημα της ταινίας.
Ότι προφανώς πάσχει στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και το αναπληρώνει ανά στιγμές προσπαθώντας να δώσει ατμόσφαιρα και να σε διακτινίσει σε βιντεοκλιπίστικες αλλά αρτιστίκ σκηνές.
Μόνο που έτσι νιώθεις ότι ξαφνικά βρίσκεσαι σε alternative μαγαζιά/τρύπες τύπου POP ή παρακολουθείς κανά μουσικό κανάλι στις 3 τα ξημερώματα.
Είναι κομμάτι και αυτό της μαγείας του κιμηματογράφου και μιας διαφορετικής απ'τα συνηθισμένα, σκηνοθετικής άποψης.
Και αν πας με ανοιχτόμυαλη διάθεση να αφεθείς, η ταινία σε παρασέρνει και νιώθεις ανά στιγμές αυτήν την συναισθηματική, εσωτερική ένταση.
Αλλά από ζουμάκι και ουσία τίποτα.
Τύπος θυμωμένος αλλά μελαγχολικός που εκδικείται.
Αυτό.
Ακόμα και το βλέμμα του Gosling παραείναι σε κάθε πλάνο κενό.
Άλλες φορές όλα αυτά εξυπηρετούν στο να νιώσεις την μοναχικότητα και εσωτερική ένταση του ήρωα που μόνο στο τιμόνι και στην παράνοια του κασκαντερισμού, νιώθει ικανοποίηση.
Σε μια σκηνή όμως μιλάει σε έναν άνθρωπο/σύνδεσμο των μαφιόζων, κοιτάζοντας πάλι στο υπερπέραν.
Τι άλλο να θέλει κανείς θα μου πείτε, αλλά μη βρίζουμε μετά τα διάφορα. ...Transporter και άλλες σαβούρες.
Θα μου πείτε τι σχέση έχουν τώρα τα Transporter με αυτό εδώ.
Είναι απλά μια σύγκρουση του ευτελούς αλλά ειλικρινούς, με το 'δήθεν'.
Μια απλή ιστορία είναι και τούτη δω, που το παρατραβάει με τα αργόσυρτα πλάνα για να μεταμφιεστεί σε κάτι πιο ιδιαιτερο.
Υπάρχουν σκηνές στις οποίες καρφώνεται επικίνδυνα ο σκηνοθέτης Winding Refn.
Για παράδειγμα, στο ασανσέρ ξέρεις ότι πάει να φιλήσει την κοπέλα προκειμένου να κάνει τον κινέζο και να αποσπάσει την προσοχή του μπράβου/εκτελεστή.
Φαίνεται λοπόν τελείως άστοχο που ΚΑΙ ΕΚΕΙ πρέπει να δούμε αργόσυρτο πλάνο με electropop μουσική υπόκρουση.
Σταματάει η δράση χωρίς λόγο, σε μια σκηνή που έτσι κι αλλιώς δεν έπαιζε ιδιαίτερο ρόλο στην ανάπτυξη των χαρακτήρων.
Για να χαζεύεις και να λες "Τι όμορφη ταινία".
Και εκεί που πας να ταυτιστείς με όλα αυτά, η "θέλω να τα κάνω και να τα δείξω όλα" σκηνοθεσία, σε αποσπά.
Το παρακάνει γενικά ο Refn διαλέγοντας να δώσει ατμόσφαιρα στα πιο άκυρα σημεία καταλήγοντας απλά μια επιχρυσωμένη επιφάνεια.
Μοιάζει σαν να μην ξέρει που να είναι straight action movie και tribute στα 80's και που να το παίξει κουλτούρα.
Σαν να προσπαθεί πολύ να τα βάλει όλα αυτά ...απλά για να τα βάλει, όπως στη σκηνή με τις πόρνες στο καμπαρέ ή εκεί που ο Gosling φοράει τη μάσκα που θυμίζει ....Καραμανλή (τον παλιό).
Σκηνοθέτης δεν είμαι και από ταινίες έχω να δω πολλές ακόμα στη ζωή μου.
Σαν απλός θεατής κρίνω και σύμφωνα με αυτά που ένιωσα.
Όταν δεν ξέρεις όμως που να τοποθετήσεις την κάθε επιρροή και σε ποιο βαθμό, καταλήγεις να αποσπάς τον θεατή εκεί που θα πρεπε κανονικά να τον παρασέρνεις.
Και εκεί που πας να κολλήσεις με την ταινία, κάτι σε 'χάλαγε'.
Για να είμαι αντικειμενικός πάντως, το Drive είναι ένα είδος από μόνο του.
Αυτό το αμάλγαμα ιδεών που καταλήγει σε artistic action movie δεν το βλέπεις και κάθε μέρα.
Άσε που βγαίνοντας έξω, νιώθεις και συ ένας μικρός Ryan Gosling νομίζοντας ότι έχει ατμόσφαιρα το να οδηγείς στην Αθήνα! (όχι δεν είχα οδοντογλυφίδα πάνω μου).
Και να μου το θυμηθείτε, θα βγούνε κι άλλα τέτοια προσεχώς.
Μέχρι να βαρεθούμε και το Drive και τις παραφυάδες του.
Αξίζει να το ξαναδείς πάντως και ευχαρίστως θα το ξανάβλεπα.
Ίσως σε μια δεύτερη θέαση να προσέξεις καλύτερα κάποια πράγματα.
Και όχι πως δεν αξίζει για σινεμά αλλά σίγουρα είναι πολύ πιο εύκολο να αφεθείς μόνος στο σπίτι και με dvd.
Drive trailer by FilmBoy-gr
1.jpg)
