Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
Για να πω την αμαρτία μου, και ενώ μου αρέσουν τα 80's και δή οι κωμωδίες τρόμου, δεν είχα δει το Fright Night.
Και νομίζω Κωνσταντίνε, πως πρέπει από τώρα να καώ στον καιάδα των Filmboy γούστων!
Ο σωστός ο 'FilmBoy writer' όμως απ'την ενημέρωση φαίνεται, γι'αυτό και έριξα πρώτα μια ματιά στο κείμενο του Κωνσταντίνου για το Fright Night του 1985 απ'τη στήλη Σκηνές Που Αγαπήσαμε και φυσικά στα σχόλια των αναγνωστών.
Βλέποντας και μερικές ακόμη σκηνές διαπίστωσα το εξής: σε πολλές σκηνές αυτό το remake είναι μεν απλά μια αντιγραφή της παλιάς ταινίας, αλλά απ'την άλλη δεν ήταν καμιά 'τελειωμένη' θρίλερ καραγκιοζιά και φαινόταν να σέβεται το θεατή.
Το Fright Night του Craig Gillespie δεν ήταν καθόλου άσχημο και ενώ θα μπορούσε να ήταν και καλύτερο, σου κρατούσε το ενδιαφέρον καθ'όλη την διάρκεια του.
Η υπόθεση λίγο πολύ γνωστή, με τον Charley να είναι ο μαθητής, πρώην σπασίκλας, με την ωραία κοπέλα που ξαφνικά θα ανακαλύψει ότι ο καινούριος του γείτονας, ο Jerry είναι βαμπίρ.
Όλοι, σιγά σιγά με τον καιρό εξαφανίζονταν και ενώ ο παλιότερος του φίλος απ'τα σπασικλοχρόνια, ο Ed τον προειδοποιούσε, εκείνος δεν τον πίστευε μέχρι να εξαφανιστεί κι αυτός και ο Charley να ανακαλύψει την αλήθεια μόνος του.
Τώρα θα κληθεί να προστατέψει την κοπέλα του Amy και την μητέρα του, η οποία έχει πάρε-δώσε με τον γείτονα ενώ παράλληλα θα χρειαστεί την βοήθεια ενός γκουρού της βαμπιρικής ...που θα αποδειχτεί όμως κομπογιαννίτης.
Τον Anton Yelchin τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση, μου άρεσε και στο The Beaver και παρότι έχει μια στάνταρ φάτσα στις ταινίες του, τον θεωρώ απ'τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του.
Αν και παίζει μονίμως με προβληματισμένο ύφος, είναι ρεαλιστικός στο ρόλο του ανήσυχου εφήβου, ειδικά όταν φωνάζει απελπισμένος στη μάνα του ή στον κυνηγό βαμπίρ και απόλυτα badass όταν κληθεί να παλέψει.
Αυτός που ταίριαζε περισσότερο ήταν ο Christopher Mintz-Plasse στο ρόλο του φίλου, που μοιάζει με τα χαρακτηριστικά αυτά γεννημένος για nerd ρόλους και μοιάζει σαν να ξεπήδησε από οποιαδήποτε άλλη ταινία του.
Εδώ θα τον δούμε και λίγο πιο φρικαρισμένο λόγω της συνομωσιολογίας που τον έχει πιάσει και όταν ...μεταμορφωθεί θα γίνει ακόμη καλύτερος, χάρη στο πετυχημένο μακιγιάζ, τα προσθετικά στο κόψιμο χεριού και λαιμού και το κωμικό του timing.
Άφησα για το τέλος τον Farrell, μιας και μερίδα των κριτικών τον έβρισκε γοητευτικό ενώ μια άλλη τυποποιημένο.
Να υποθέσω ότι οι πρώτοι ήταν γυναίκες!
Σύμφωνοι, αυτός ο ρόλος χρειαζόταν κάποιο μυστήριο να τον περιβάλλει, λίγη πόζα και γοητεία, αλλά πιο πολύ μου έφερνε σε αγριότερη βερσιόν από τυπά του Twilight.
Ξέρετε, μπλουζίτσα, μούσκουλα, υφάκι και μαλλάκι αλλά σε μια γενικότερη εκδοχή Αμερικάνου νταλικέρη/οικοδόμου που θέλει να πάρει, ότι πετάει και ότι κολυμπάει.
Πετυχημένο κάποιες φορές το σκοτεινό ύφος, ειδικά εκεί που στέκεται στην πόρτα, μιλάει στον Charley για ώρα και του λέει να προσέχει ή εκεί στον δρόμο που πιάνει τον σταυρό, τον καίει και έχει το στυλάκι "Μωρ' τι μας λες".
Αλλά γενικά ούτε κρύο ούτε ζέστη.
Για σύγχρονη εκδοχή μιλάμε, δεν περιμέναμε και κανάν Christopher Lee αλλά ετούτος εδώ μάλλον είναι ένας σκοτεινός γκομενιάρης παρά τρομακτικός.
Εξίσου καλός ύστερα και ως μεταμελημένος λούζερ που θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Τον είχαμε και σε μικρό ρόλο στο Harry Potter and The Goblet of Fire.
Πέρα απ'τις ερμηνείες όμως, το θέμα είναι ο συνδυασμός χιούμορ και δράσης.
Και μπορώ να πω ότι τα πήγαινε αρκετά καλά σε αυτό.
Ο τόνος γενικότερα είναι σοβαρός με μικρά αστεία μπολιάσματα, όπως οι απειλές του φίλου ότι θα βγάλει στη δημοσιότητα τα παλιά τους σπασικλοβίντεο, οι ατάκες του Peter Vincent και στιγμές όπως εκεί που ο Charley αγοράζει όπλα, λέγοντας ότι πάει να σκοτώσει βαμπίρ ...και ο μαγαζάτορας τον κοιτάει καλά καλά.
Υπάρχουν πολλές σκηνές απ'ότι κατάλαβα που αντιγράφουν την πρώτη ταινία όπως τα ουρλιαχτά που ακούει ο Charley απ'το απέναντι σπίτι και το κόλπο στο τέλος με το σπάσιμο των ξύλων, για να μπει φως.
Όπως και τα δάνεια από Hitchcock και Σιωπηλό Μάρτυρα που ήταν και επιρροή του Tom Holland, σκηνοθέτη της αρχικής ταινίας.
Εδώ φυσικά θυμίζει μια πιο νεανική εκδοχή όπως την είδαμε στο Disturbia με τον Shia LaBeouf.
Η σεκάνς μέσα στο σπίτι του γείτονα, που τους έπαιζε σαν τη γάτα με το ποντίκι γύρω γύρω απ'τις σκάλες ήταν πολύ αγωνιώδης, με highlight τα ψυγεία αιχμαλωσίας και την προσπάθεια απόδρασης απ'τις σκάλες.
Ξεχώρισε και αυτή στον αυτοκινητόδρομο ειδικά εκεί που πετιέται η μηχανή στο αμάξι.
Μου θύμισε και λίγο Terminator 2 η όλη σκηνή.
Από εφέ προτιμώ και γω χίλιες φορές τα παλιά που ήταν πιο τρομακτικά και ρεαλιστικά.
Εδώ έχουμε παρόμοιες φάτσες βαμπίρ με αυτές του παλιού, θυμίζοντας ένα κράμα 30 Days of Night με Van Helsing, αλλά δυστυχώς είναι πιο κοντά στο cgi του τελευταίου.
Με τους βρυκόλακες των 80's θα τρόμαζες ενώ τώρα αν τους έβλεπες μπροστά σου, απλά θα νόμιζες ότι βρίσκεσαι υπό την επήρεια βίντεογκεϊμ σκηνών.
Πιο τρομακτικός ήταν ο Colin Farrell όταν μόνον με τα δόντια του δάγκωνε την Amy στο κλαμπ, παρά όταν μεταμορφώνονταν.
Γενικά ήταν ένα ακόμα θριλεράκι της εποχής μας με λίγο χιούμορ, λίγο σπλάτερ και αρκετές αποτελεσματικές σκηνές αγωνίας.
Δεν έχει την αίσθηση του κλασικού αλλά δεν ήταν και βαρετό όπως είπαν κάποιοι.
Προσωπικά σε ελάχιστα σημεία ένιωθα να κάνει κοιλιά και αυτό ήταν στην αρχή.
Με το που μπαίνει όμως ο Charley στο σπίτι του γείτονα, όλα πήραν μπρος.
Θα μπορούσε να χει μεγαλύτερη αλληλεπίδραση χαρακτήρων, ειδικά στη σχέση μάνας-γείτονα και να έδινε περισσότερο χρόνο στο παιχνίδι του τι είναι τελικά αλήθεια και τι όχι.
Κάποιες κλισέ σκηνές δεν αποφεύγονται και το φινάλε θα μπορούσε να είχε λίγη παραπάνω δράση και να μην κατέληγε γλυκερό και χαζό.
Θα του βαζα και λιγότερο μιας και με σύγχρονο μπάτζετ μπορούσε να χει αναπτύξει καλύτερα κάποιους τομείς αλλά του αξίζει κάτι καλύτερο, μιας και το περίμενα τρελή πατατιά και κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον ζωντανό και στην τσίτα μέχρι τέλους.
Fright Night trailer by FilmBoy-gr
