Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
Θα έχετε παρατηρήσει ότι σχεδόν κάθε δεκαετία έχει και τη δική της εκδοχή των 3 Σωματοφυλάκων.
Μετά τα 90's και τις ταινίες Three Musketeers (1993) και The Man In The Iron Mask (1998) ήρθε και για τα 00's-10's μια σύγχρονη εκδοχή ...που δυστυχώς θα βιάσει αρκετά το μύθο, όπως είχαμε όλοι υποθέσει.
Το στόρυ γνωστό.
Δεν υπάρχει πλέον λόγος για πόλεμο, γι'αυτό και οι 3 Σωματοφύλακες έχουν ξεπέσει, μπεκρουλιάζοντας και πίνοντας τον άμπακο ενώ παράλληλα δεν χάνουν ευκαιρία για κανά ξεσκούριασμα, ξιφομαχώντας με την φρουρά του Καρδινάλιου Ρισελιέ.
Στο δρόμο τους θα πετύχουν τον γενναίο αλλά απερίσκεπτο ...
...και υπερόπτη Ντ'Αρτανιάν και θα τα φέρει έτσι η μοίρα, που όλοι μαζί θα προσπαθήσουν να ξεσκεπάσουν μια συνωμοσία που έχει πλεχτεί ενάντια στο βασιλιά της Γαλλίας.
Ανακατεμένη στην πλεκτάνη είναι και η Μιλαίδη, που είχε προηγούμενα με τον Άθω μιας και στην αρχή αποτελούσε μέρος της ομάδας και επιπλέον τους είχε προδώσει.
Τώρα παίζει πάλι διπλό παιχνίδι ως κατάσκοπος του Ρισελιέ αλλά και ως κατάσκοπος/ερωμένη του Δούκα του Μπάκινγκχαμ.
Και οι 3 Σωματοφύλακες με τον Ντ'Αρτανιάν θα χρειαστεί να πάρουν πίσω απ'τη Μιλαίδη το κλεμμένο περιδέραιο της βασίλισσας προκειμένου να μην γίνει αυτό αφορμή να ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ Αγγλίας-Γαλλίας.
Καταρχάς να παραβλέψω τις όποιες ανακρίβειες, όπως την αρχική Μιλαίδη που είναι κάτι σαν ...4ος Σωματοφύλακας - με τόσες εκδοχές που έχουν βγει, αυτό δεν μας πειράζει.
Το θέμα είναι αν κρατάνε τον ρομαντισμό και την ηρωικότητα της εποχής κάτι που η εν λόγω ταινία τα σκοτώνει, μιας και στα περνάει από ένα πιο ...Resident Evil πρίσμα.
Οι ηθοποιοί και οι ρόλοι τους απλά υπάρχουν για να υπάρχουν αλλά σε αυτό δεν φταίνε οι ίδιοι αλλά ένα σενάριο που τους έχει αναλώσιμους και έγκειται στην προσπάθεια των ηθοποιών να δώσουν εκλάμψεις υπόστασης στους χαρακτήρες τους.
O Άθως του Matthew Mcfadyen (Robin Hood) μου άρεσε, δεν φαίνεται τόσο βαρύς και ασήκωτος όσο ο Kiefer Sutherland στο Three Musketeers του '93, αλλά με τα έντονα του μάτια και τη λιτή του ερμηνεία έκανε καλά τη δουλειά του.
Καλύτερη στιγμή εκεί που κοιτάει την Μιλαίδη λίγο πριν πέσει.
Διασκεδαστικός και ο Πόρθος του Ray Stevenson (Thor), με κανά δυο καλές ατάκες και ο Άραμις του Luke Evans (Blitz) όπως τον ξέρουμε, παπατζής που σκοτώνει αλλά πάντα κάνει τον σταυρό του και δεν ξεχνάει τις σεξουαλικές επιθυμίες του.
Ο ηθοποιός πάντως ταίριαζε καλύτερα απ'ότι ο Charie Sheen στο παλιότερο.
Ο Mads Mikkelsen (Clash of the Titans) ικανοποιητικός σαν Ροσφόρ, το ίδιο και ο Καρδινάλιος Ρισελιέ του Christoph Waltz (Water for Elephants).
Αρκεί και μόνο που έχουν φάτσες κακών αυτοί οι ηθοποιοί για να τα καταφέρουν καλά, μόνο που φοβάμαι ότι με επιλογές σαν αυτήν και το Green Hornet, ο Waltz κινδυνεύει άμεσα να τυποποιηθεί, πάνω που άρχισε να κάνει καριέρα στα 50κάτι του.
Πανέμορφη αν και ολίγον 'σκέτη' η Κόνστανς της Gabriella Wilde που θύμιζε περισσότερο πορσελάνινη Μπάρμπι και χαριτωμένα αστείοι οι ρόλοι του βασιλικού ζεύγους Juno Temple (Kaboom) και Freddie Fox.
Συχνά έβλεπες και slow motion που θύμιζαν 300 ή περιστροφικά τράβελινγκ, με πιο χαρακτηριστική σκηνή εκεί που ο Άθως εξολοθρεύει μερικούς φρουρούς στην συμπλοκή του πρώτου μισάωρου.
Όλα καλά με αυτό αν και η σκηνή στο τέλος με την παλαιομοδίτικη ξιφομαχία Ντ'Αρτανιάν-Ροσφόρ πάνω στις σκεπές είχε πολύ περισσότερη αγωνία.
Ό,τι ήταν να συγκρατήσει κανείς όμως ήταν μόνο αυτά καθώς οι σκηνές δράσης ήταν όλες τους βιντεοκλιπίστικες και γρήγορες, με το υπερβολικό στυλιζάρισμα σε παλαιά εποχή να τα κάνει όλα να φαίνονται γελοία.
Και μιας και μιλήσαμε για γελοιότητες ...πάρτε να'χετε:
Με το καλωσόρισμα, βλέπουμε έναν Άθω γκατζετάκια με στολή που θύμιζε Kroenen απ'το 1ο Hellboy και ο Πόρθος μπορεί και ξεριζώνει αλυσίδες και τοίχους με γυμνά χέρια ...για να μας θυμίσουν προφανώς ότι ο Ray Stevenson είχε παίξει και τον Punisher.
Η Milla Jovovich (Resident Evil: Afterlife) πάλι, ως άλλη ...Alice θα πρωταγωνιστήσει σε σκηνές βίντεογκεϊμ αποφεύγοντας εμπόδια σαν τον ..Angus Young, πετώντας με σχοινιά σαν τον Tom Cruise στο Mission:Impossible και βγάζοντας μικρογκατζετάκια από κάθε πιθανό σημείο του κορμιού της - ώμους, μπούτια, μαλλιά...αν και όλα αυτά δεν τα βρήκα και τόσο άσχημα!
Σαν ερμηνεία όμως ήταν απαίσια, όλο ναζιάρικες δήθεν επιτηδευμένες πόζες κακίας με ένα ύφος που μου θύμιζε περισσότερο την Στεφανίδου όταν συνοφρυώνεται.
Αλλά χειρότερη απ'τον Ντ'Αρτανιάν του Logan Lerman (Percy Jackson & the Olympians: The Lightning Thief) δεν ήταν.
Απλώς δεν ερμηνεύει και πετάει με στόμφο τις ατάκες του, με πιο γελοίο απ'όλα τις σκηνές με την Κόνστανς και την αντιπαλότητα με τον Ροσφόρ που δεν εχει καμία δραματουργία.
Το όλο ζήτημα εξαντλήθηκε σε ένα άλογο, χωρίς καμία αναφορά στην προδοσία και τον θάνατο του πατέρα του.
Τα ίδια και ο Orlando Bloom/Δούκας του Μπάκινγκχαμ (Sympathy for Delicious) που βουτάει κι αυτός στην καρικατούρα θυμίζοντας καρτούν ή πολύ απλά την clean-cut φάτσα απ'τους Πειρατές, νομίζοντας ότι με μουστάκια και περίεργες ματιές θα καταφέρει κάτι.
Μιας και είπα για πειρατές, να τονίσουμε την απαράδεκτη κόπια με τα ...Zepρelin και τις κανονιές, όπου εκεί λες τι άλλο θα δείξουν πια.
Η σκηνή εκείνη ήταν σαν συνδυασμός Πειρατών με Mummy Returns και λίγο από Wild Wild West με αυτή την steampunk ρετρο-υπερβολή.
Οι παλαιομοδίτικες ξιφομαχίες εξακολουθούν να φαίνονται χίλιες φορές συναρπαστικότερες αλλά βρίσκονται μακριά, με αυτήν του πρώτου μισάωρου με τους φρουρούς και την άλλη στο τέλος με Ντ'Αρτανιάν και Ροσφόρ, να σε πεθαίνουν στην αγωνία και να ξεχωρίζουν.
Κατα τ'άλλα μόνο μια δυο στιγμές χιούμορ με ατάκες του Πόρθου και αλανιές προς τους φρουρούς (εκεί που πάει να βγάλει το σπαθί).
Συν οι χαριτωμένιες πινελιές χιούμορ από αφελή κωμωδία εποχής, με τον βασιλιά να ντρέπεται τη βασίλισσα, να μην ξέρει που του παν τα τέσσερα από πολιτική και εβρισκόμενος σε διαρκή σύγχυση με τις αλλαγές φορεμάτων προκειμένου να μπει στο μάτι του Δούκα.
Με λίγα λόγια η ταινία κύλαγε μεν αβίαστα, αλλά οι ατελείωτες αμερικανιές στο σκηνικό του 17ου αιώνα, δυστυχώς δεν κόλλαγαν καθόλου τελικά.
Είναι ξεκάθαρο ότι πήγαιναν για action comedy όπως και στην παραγωγή της Disney του 1993 και ας είναι το βιβλίο πολύ πιο δραματικό.
Η σύγκριση γίνεται γι'αυτόν τον λόγο λοιπόν μιας και διατηρούσε έναν παρόμοιο τόνο, αλλά ακόμα και εκείνο ήταν πολύ πιο σοβαρό καθώς εξαντλούνταν σε ξιφομαχίες και κάποιες αλληλεπιδράσεις χαρακτήρων που έκαναν τις καταστάσεις συναρπαστικότερες.
Εδώ έχουμε απλά ένα βίντεογκέιμ εποχής που το παρακάνει ώρες ώρες σε γελοίο βαθμό και δεν αρκεί η ατμόσφαιρα εποχής για να το σώσει, ούτε οι χαρακτήρες με τα δημοφιλή χαρακτηριστικά τους που κάνουν ότι μπορούν.
Σαν να βλέπουμε το ίδιο team μετριότητας σε σενάριο και σκηνοθεσία απ'το τελευταίο Resident Evil.
Δηλαδή κύριε Anderson (πολύ...Matrix ακούστηκε αυτό!), αν εγώ βάλω ζόμπι-σωματοφύλακες στις ταινίες σας να συνομιλούν περί ανέμων και υδάτων, θα σας άρεσε;
The Three Musketeers trailer 2 by FilmBoy-gr
1.jpg)
