Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
Γενικά δεν μου αρέσουν οι ελληνικές ταινίες, ειδικά όσες βγαίνουν τα τελευταία χρόνια.
Είναι πρέπον βέβαια να παρακολουθείς τι γίνεται, γιατί μας αρέσει δεν μας αρέσει πρέπει να ψάχνουμε και το εγχώριο σινεμά.
Τα τελευταία χρόνια μάλιστα παρατηρεί κανείς μια ιδιαίτερη κινητικότητα μέσω των φεστιβάλ του εξωτερικού και των βραβείων.
Αλλα ενώ βγαίνουν κάποιες ποιοτικές δουλειές, ο εγχώριος κινηματογράφος μοιάζει χαμένος σε χαζοκωμωδιούλες επιπέδου ελληνικής tv ή στην καλύτερη περίπτωση δραματικο-κοινωνικά με κρυφά νοήματα και ασυνάρτητη σκηνοθεσία, τόσο επιτηδευμένα στο να μην κρατάνε μια στάνταρ φόρμα που, είτε εσύ θα νιώσεις βλάμμένος αν δεν τα καταλάβεις είτε ο δημιουργός.
Το σινεμά του Νίκου Περάκη το συμπαθούσα ανέκαθεν, από τη στιγμή που είδα μικρός την ορίτζιναλ Λούφα.
Είναι ένα καθαρά εμπορικού σινεμά, με την καλή έννοια.
Γνωστοί ηθοποιοί, χιουμοριστικές καταστάσεις αλλά και με σενάριο που στοχεύει σε πολιτικοκοινωνικές νύξεις ενώ η σκηνοθεσία έμοιαζε πάντα να τα παρακολουθεί όλα αυτά με στυλ δελτίου που καταγράφει τη μικρογραφία της κοινωνίας μας και των λαμογιών που υπάρχουν τριγύρω μας, σε όλους τους τομείς.
Η παρέα του Σειρήνες στο Αιγαίο επιστρέφει λοιπόν στη Στεριά, μακριά απ΄την - έτσι κι αλλιώς - τερματισμένη στρατιωτική τους θητεία.
Παρακολουθούμε λοιπόν τι κάνουν πλέον στις ζωές τους οι χαρακτήρες, σε μια περίοδο κοινωνικής αλλά κυρίως οικονομικής κρίσης για την Ελλάδα.
Ρίσκο για τον Περάκη, μιας και ακολουθεί μεν την πεπατημένη θεματική του αλλά μακριά απ'το εύκολο στρατιωτικό χιούμορ και την σίγουρη εμπορική επιτυχία που αυτό μπορεί να έχει.
Είναι πρέπον βέβαια να παρακολουθείς τι γίνεται, γιατί μας αρέσει δεν μας αρέσει πρέπει να ψάχνουμε και το εγχώριο σινεμά.
Τα τελευταία χρόνια μάλιστα παρατηρεί κανείς μια ιδιαίτερη κινητικότητα μέσω των φεστιβάλ του εξωτερικού και των βραβείων.
Αλλα ενώ βγαίνουν κάποιες ποιοτικές δουλειές, ο εγχώριος κινηματογράφος μοιάζει χαμένος σε χαζοκωμωδιούλες επιπέδου ελληνικής tv ή στην καλύτερη περίπτωση δραματικο-κοινωνικά με κρυφά νοήματα και ασυνάρτητη σκηνοθεσία, τόσο επιτηδευμένα στο να μην κρατάνε μια στάνταρ φόρμα που, είτε εσύ θα νιώσεις βλάμμένος αν δεν τα καταλάβεις είτε ο δημιουργός.
Το σινεμά του Νίκου Περάκη το συμπαθούσα ανέκαθεν, από τη στιγμή που είδα μικρός την ορίτζιναλ Λούφα.
Είναι ένα καθαρά εμπορικού σινεμά, με την καλή έννοια.
Γνωστοί ηθοποιοί, χιουμοριστικές καταστάσεις αλλά και με σενάριο που στοχεύει σε πολιτικοκοινωνικές νύξεις ενώ η σκηνοθεσία έμοιαζε πάντα να τα παρακολουθεί όλα αυτά με στυλ δελτίου που καταγράφει τη μικρογραφία της κοινωνίας μας και των λαμογιών που υπάρχουν τριγύρω μας, σε όλους τους τομείς.
Η παρέα του Σειρήνες στο Αιγαίο επιστρέφει λοιπόν στη Στεριά, μακριά απ΄την - έτσι κι αλλιώς - τερματισμένη στρατιωτική τους θητεία.
Παρακολουθούμε λοιπόν τι κάνουν πλέον στις ζωές τους οι χαρακτήρες, σε μια περίοδο κοινωνικής αλλά κυρίως οικονομικής κρίσης για την Ελλάδα.
Ρίσκο για τον Περάκη, μιας και ακολουθεί μεν την πεπατημένη θεματική του αλλά μακριά απ'το εύκολο στρατιωτικό χιούμορ και την σίγουρη εμπορική επιτυχία που αυτό μπορεί να έχει.
Κύριος πρωταγωνιστής είναι ο Κρητικός που είχε κλέψει την παράσταση και στην προηγούμενη ταινία, ο Σταυρομαθιακάκης (Ορφέας Αυγουστίδης) ο οποίος είχε πάρει υπό την προστασία του τη μικρή Πακιστανή Νούρι απ'την 1η ταινία και από τότε έχουν περάσει 8 χρόνια.
Όταν θα την απαγάγουν με μυστήριο τρόπο, θα αναγκαστεί να αφήσει την πατρίδα του και να τρέξει στην Αθήνα προκειμένου να βρει τους φίλους του απ'το στρατό για να τον βοηθήσουν ...αλλά έχουν κι αυτοί τα δικά τους προβλήματα.
Οι Παρβαλάντζας και Παπαδάκης (Γιώργος Σεϊταρίδης και Στέλιος Ξανθουδάκης) προσπαθούν να περισώσουν την αλυσίδα ανατολίτικων ταχυφαγείων Sevdali, με τον πρώτο να σκέφτεται ακόμη την καψούρα για την Τουρκάλα που τον εγκατέλειψε (κρίμα που δεν την ξαναείδαμε!) και τον δεύτερο να τρέχει στα δικαστήρια επειδή κάρφωσε με μπαλτά έναν ληστή με Καλάσνικοφ.
O ψυχάκιας χοντρούλης Νάκος (Σωκράτης Πάτσικας) που έχει πλέον εξελιχθεί σε χακερά και Ρομπέν των ... Ραφιών, έχει βάλει σκοπό να αφυπνίσει το περί δικαίου αίσθημα των συμπολιτών του σηκώνοντας ράφια απ'το σούπερμαρκετ για να φάει αλλά και να ταϊσει άλλους εξαθλιωμένους.
Ο νεοεκλεγείς δημοτικός σύμβουλος Καλούρης, o "Πάμε Πόλεμο" γκέι της 1ης ταινίας (Ιωάννης Παπαζήσης) από τη μεριά του αγωνίζεται για την αισθητική αναβάθμιση της πρωτεύουσας και ο πρώην βυσματίας και νυν περιζήτητος γκουρού Τζιμπιτζίδης (Γιάννης Τσιμιτσέλης) πασχίζει να ανεβάσει την αυτοεκτίμηση των οπαδών του καθώς και του Υπουργικού Συμβουλίου.
Μέλος αυτού είναι η πρώην του και νυν υφυπουργός Μαριαλένα (Βίκυ Καγιά) η οποία προστατεύει τα προσωπικά δεδομένα φοροφυγάδων δικηγόρων και πολιτικών ενώ μέσα σ' όλα αυτά κάπου στριμώχνεται και ο κύριος Μακρής (Ρένος Χαραλαμπίδης) ένας ανούσιος ρόλος απ'την πρώτη ταινία που όταν σταμάταγε η δράση για να δούμε τις κουβέντες του, με είχε κουράσει απίστευτα.
Όταν θα την απαγάγουν με μυστήριο τρόπο, θα αναγκαστεί να αφήσει την πατρίδα του και να τρέξει στην Αθήνα προκειμένου να βρει τους φίλους του απ'το στρατό για να τον βοηθήσουν ...αλλά έχουν κι αυτοί τα δικά τους προβλήματα.
Οι Παρβαλάντζας και Παπαδάκης (Γιώργος Σεϊταρίδης και Στέλιος Ξανθουδάκης) προσπαθούν να περισώσουν την αλυσίδα ανατολίτικων ταχυφαγείων Sevdali, με τον πρώτο να σκέφτεται ακόμη την καψούρα για την Τουρκάλα που τον εγκατέλειψε (κρίμα που δεν την ξαναείδαμε!) και τον δεύτερο να τρέχει στα δικαστήρια επειδή κάρφωσε με μπαλτά έναν ληστή με Καλάσνικοφ.
O ψυχάκιας χοντρούλης Νάκος (Σωκράτης Πάτσικας) που έχει πλέον εξελιχθεί σε χακερά και Ρομπέν των ... Ραφιών, έχει βάλει σκοπό να αφυπνίσει το περί δικαίου αίσθημα των συμπολιτών του σηκώνοντας ράφια απ'το σούπερμαρκετ για να φάει αλλά και να ταϊσει άλλους εξαθλιωμένους.
Ο νεοεκλεγείς δημοτικός σύμβουλος Καλούρης, o "Πάμε Πόλεμο" γκέι της 1ης ταινίας (Ιωάννης Παπαζήσης) από τη μεριά του αγωνίζεται για την αισθητική αναβάθμιση της πρωτεύουσας και ο πρώην βυσματίας και νυν περιζήτητος γκουρού Τζιμπιτζίδης (Γιάννης Τσιμιτσέλης) πασχίζει να ανεβάσει την αυτοεκτίμηση των οπαδών του καθώς και του Υπουργικού Συμβουλίου.
Μέλος αυτού είναι η πρώην του και νυν υφυπουργός Μαριαλένα (Βίκυ Καγιά) η οποία προστατεύει τα προσωπικά δεδομένα φοροφυγάδων δικηγόρων και πολιτικών ενώ μέσα σ' όλα αυτά κάπου στριμώχνεται και ο κύριος Μακρής (Ρένος Χαραλαμπίδης) ένας ανούσιος ρόλος απ'την πρώτη ταινία που όταν σταμάταγε η δράση για να δούμε τις κουβέντες του, με είχε κουράσει απίστευτα.
Εδώ έχει λίγο ουσιαστικότερη υπαρξη, μιας και βρίσκεται σε έναν ρόλο τηλεπαρουσιαστή και κοινωνικού κριτή, ευθεία σάτιρα σε 'δημοκράτες' προστάτες της χώρας όπως ο Λιακόπουλος και ο Γεωργιάδης, που πουλάει τρέλα και φασιστική υστερία, κάτι λογικό μπας και πουλήσει και κανά βιβλίο.
Λούφα ή μούφα λοιπόν;
Τα γνώριμα στοιχεία είναι δω.
Πολιτική και πολιτικοί, διαφθορά, μαφία, σελέμπριτι (γκέι και μη), νύξεις φασισμού, ρατσισμού και αντιρατσισμού και τα δυσδιάκριτα όρια που διαχωρίζουν καμιά φορά το ένα απ'το άλλο.
Και φύσικα ήρωες που μοιάζουν χαμένοι μπροστά στην πραγματικότητα που αντικρίζουν και δεν ξέρουν πως να την αντιμετωπίσουν.
Σταθερά λοιπόν και ο Περάκης θα τους παρουσιάζει πάντα μέσα από συζητήσεις, ατάκες και σπασμωδικές, καμιά φορά μάλιστα υστερικές αντιδράσεις σε όσα τους συμβούν.
Το τελευταίο ειδικά είναι αναγκαίο για να προκύπτουν κάπως και τα ευτράπελα.
Δυστυχώς η ταινία ούτε αρκετά αστεία ήταν όμως, ούτε και αρκετά αιχμηρή ή αγωνιώδης και σου άφηνε την εντύπωση ότι απλά την έβλεπες, περίμενες μέχρι να τελειώσει και αυτό ήταν ...πάμε μετά για ύπνο.
Υπάρχουν κάποια καλά στοιχεία όπως ο Σταυρομαθιακάκης που μοιάζει ιδανικά ισορροπημένος ανάμεσα στο ιδιοσυγκρασιακό χαρακτήρα του και το δράμα του για τη μικρή και σε μια σκηνή ο Παρβαλάντζας που λέει πως ότι και να κάνει, τη μία θα του επιτίθενται στο εστιατόριο οι φασίστες, την άλλη οι αντιρατσιστές και την παράλλη κάποιοι ενδιάμεσοι.
Απο κει και πέρα τις καλύτερες σκηνές και ατάκες, κλασικά τις ξέραμε ήδη απ'το χιλιοπαιγμένο trailer.
"Όχι δα και ινδικής κάνναβης ...βιομηχανικής!" και το άλλο του Κρητικού που λέει ότι ήταν αφγανάκι τελικά η μικρή, αλλά που να το καταλάβει.
Ο Νάκος με την τρέλα του, την απελπισία για την φουλαρισμένη στα ...3Ευρώ μηχανή του που χάθηκε και ...το χοντρός κομμένο!
Συν τις ατάκες του γκέι,"Αι μωρή κουλή" και την αντίδραση του Κρητικού "Όχι με γλώσσα".
Λούφα ή μούφα λοιπόν;
Τα γνώριμα στοιχεία είναι δω.
Πολιτική και πολιτικοί, διαφθορά, μαφία, σελέμπριτι (γκέι και μη), νύξεις φασισμού, ρατσισμού και αντιρατσισμού και τα δυσδιάκριτα όρια που διαχωρίζουν καμιά φορά το ένα απ'το άλλο.
Και φύσικα ήρωες που μοιάζουν χαμένοι μπροστά στην πραγματικότητα που αντικρίζουν και δεν ξέρουν πως να την αντιμετωπίσουν.
Σταθερά λοιπόν και ο Περάκης θα τους παρουσιάζει πάντα μέσα από συζητήσεις, ατάκες και σπασμωδικές, καμιά φορά μάλιστα υστερικές αντιδράσεις σε όσα τους συμβούν.
Το τελευταίο ειδικά είναι αναγκαίο για να προκύπτουν κάπως και τα ευτράπελα.
Δυστυχώς η ταινία ούτε αρκετά αστεία ήταν όμως, ούτε και αρκετά αιχμηρή ή αγωνιώδης και σου άφηνε την εντύπωση ότι απλά την έβλεπες, περίμενες μέχρι να τελειώσει και αυτό ήταν ...πάμε μετά για ύπνο.
Υπάρχουν κάποια καλά στοιχεία όπως ο Σταυρομαθιακάκης που μοιάζει ιδανικά ισορροπημένος ανάμεσα στο ιδιοσυγκρασιακό χαρακτήρα του και το δράμα του για τη μικρή και σε μια σκηνή ο Παρβαλάντζας που λέει πως ότι και να κάνει, τη μία θα του επιτίθενται στο εστιατόριο οι φασίστες, την άλλη οι αντιρατσιστές και την παράλλη κάποιοι ενδιάμεσοι.
Απο κει και πέρα τις καλύτερες σκηνές και ατάκες, κλασικά τις ξέραμε ήδη απ'το χιλιοπαιγμένο trailer.
"Όχι δα και ινδικής κάνναβης ...βιομηχανικής!" και το άλλο του Κρητικού που λέει ότι ήταν αφγανάκι τελικά η μικρή, αλλά που να το καταλάβει.
Ο Νάκος με την τρέλα του, την απελπισία για την φουλαρισμένη στα ...3Ευρώ μηχανή του που χάθηκε και ...το χοντρός κομμένο!
Συν τις ατάκες του γκέι,"Αι μωρή κουλή" και την αντίδραση του Κρητικού "Όχι με γλώσσα".
Θα δούμε επίσης και το χάος στο κέντρο της ΑΘήνας, με την παρακμή και βρωμιά της Ομόνοιας, τη συσπείρωση του κόσμου στην κρίση και τον ρόλο των πολιτικών στα τεκταινόμενα όπως η Καγιά.
Το θέμα είναι τι γυρεύει η τελευταία στα κινηματογραφικά τεκταινόμενα μιας και ήταν που ήταν απαίσια στο προηγούμενο φιλμ, έπρεπε ντε και καλά να κρατήσουν τον χαρακτήρα της και δω είχαν την φαεινή ιδεά να την τοποθετήσουν μάλιστα σε σοβαρότερο ρόλο.
Κατάφερνε έτσι να φαίνεται ακόμα πιο ελεεινά κακή - πάρτε το χαμπάρι, είναι μοντέλο και δεν χρειαζόμαστε σε όλες τις εμπορικές ελληνικές ταινίες δημοφιλή πρόσωπα που δεν μπορούν κιόλας να ερμηνεύσουν.
Πραγματικά δεν θέλω να φανώ εμπαθής, αλλά πιο κρύο πράγμα δεν έχω ξαναδεί ...και πέταγε τις ατάκες με τέτοιο τρόπο που μόνο για πολιτικός δεν φαινόταν.
Μια ξύλινη σοβαροφάνεια που έφτανε χαλαρά τα επίπεδα κριτικής επιτροπής του Next Top Model και σταματώ εδώ γιατί ...ξεκατινιάστικα πάλι!
H Τζένη Θεωνά ως γκόμενα του Τζιμπιτζίδη και η άλλη τραγουδιάρα που δεν θυμάμαι ποια ηθοποιός ήταν, επίσης δεν πρόσφεραν και πολλά (εκτός από τέρψιν του οφθαλμού για τη 2η!)
Από κει και πέρα ενώ υπάρχουν συγκρούσεις με αστυνομία, κυνηγητό με το χρόνο και θέματα μετανάστευσης, μοιάζουν όλα προχειροφτιαγμένα και στιγμιαία τοποθετημένα ενώ γενικότερα η ταινία κινείται σε πολύ φλατ τόνους και δεν μπορείς να νοιαστείς για τους χαρακτήρες μιας και δεν εξηγούνται επαρκώς τα κίνητρα τους.
Ποιο το νόημα ανούσιων σκηνών που παρεμβάλλονται στο άκυρο όπως αυτές που τα χάνει ο Νάκος;
Τεχνικά είναι φροντισμένη μεν, με γρήγορη κάμερα αλλα όχι ζαλιστική αλλά το πολύ κουβεντολόι σε κουράζει, μιας και αφού δεν υπάρχει χαβαλές περιμένεις περισσότερες δραματικές εξάρσεις αλλά δεν.
Αυτό που κατάλαβα είναι πως ο σκηνοθέτης ήθελε να κάνει μια πιο πολιτικοποιημένη συνέχεια στην επανεκκίνηση της Λούφας, όπως είχε κάνει και πριν πολλά χρόνια στο Βίος και Πολιτεία με τους ήρωες της παλιάς Λούφας.
Το θέμα είναι τι γυρεύει η τελευταία στα κινηματογραφικά τεκταινόμενα μιας και ήταν που ήταν απαίσια στο προηγούμενο φιλμ, έπρεπε ντε και καλά να κρατήσουν τον χαρακτήρα της και δω είχαν την φαεινή ιδεά να την τοποθετήσουν μάλιστα σε σοβαρότερο ρόλο.
Κατάφερνε έτσι να φαίνεται ακόμα πιο ελεεινά κακή - πάρτε το χαμπάρι, είναι μοντέλο και δεν χρειαζόμαστε σε όλες τις εμπορικές ελληνικές ταινίες δημοφιλή πρόσωπα που δεν μπορούν κιόλας να ερμηνεύσουν.
Πραγματικά δεν θέλω να φανώ εμπαθής, αλλά πιο κρύο πράγμα δεν έχω ξαναδεί ...και πέταγε τις ατάκες με τέτοιο τρόπο που μόνο για πολιτικός δεν φαινόταν.
Μια ξύλινη σοβαροφάνεια που έφτανε χαλαρά τα επίπεδα κριτικής επιτροπής του Next Top Model και σταματώ εδώ γιατί ...ξεκατινιάστικα πάλι!
H Τζένη Θεωνά ως γκόμενα του Τζιμπιτζίδη και η άλλη τραγουδιάρα που δεν θυμάμαι ποια ηθοποιός ήταν, επίσης δεν πρόσφεραν και πολλά (εκτός από τέρψιν του οφθαλμού για τη 2η!)
Από κει και πέρα ενώ υπάρχουν συγκρούσεις με αστυνομία, κυνηγητό με το χρόνο και θέματα μετανάστευσης, μοιάζουν όλα προχειροφτιαγμένα και στιγμιαία τοποθετημένα ενώ γενικότερα η ταινία κινείται σε πολύ φλατ τόνους και δεν μπορείς να νοιαστείς για τους χαρακτήρες μιας και δεν εξηγούνται επαρκώς τα κίνητρα τους.
Ποιο το νόημα ανούσιων σκηνών που παρεμβάλλονται στο άκυρο όπως αυτές που τα χάνει ο Νάκος;
Τεχνικά είναι φροντισμένη μεν, με γρήγορη κάμερα αλλα όχι ζαλιστική αλλά το πολύ κουβεντολόι σε κουράζει, μιας και αφού δεν υπάρχει χαβαλές περιμένεις περισσότερες δραματικές εξάρσεις αλλά δεν.
Αυτό που κατάλαβα είναι πως ο σκηνοθέτης ήθελε να κάνει μια πιο πολιτικοποιημένη συνέχεια στην επανεκκίνηση της Λούφας, όπως είχε κάνει και πριν πολλά χρόνια στο Βίος και Πολιτεία με τους ήρωες της παλιάς Λούφας.
Μόνο που εκείνη ήταν μια μεστή, στρωτή και ώριμη ταινία, υπήρχαν και οι μορφές των Κιμούλη, Πουλικάκου, Κοντογιαννίδη, Κοτανίδη, Καλυβωκά και άλλων.
Και αντί για την πολιτικό Καγιά είχαμε την ...δημοσιογράφο Βάνα Μπάρμπα που χωνεύονταν κάπως καλύτερα μιας και λιγότερο κρύα ήταν και περισσότερο σεξοβόμβα (παρόλο το 80's μαλλί!)
Και περίμενες απ'το trailer μια σοβαρότερη προσέγγιση, αλλά τελικά με αυτούς τους χαρακτήρες δεν λειτουργούσε καλά έξω απ'τα πλαίσια του στρατιωτικού χαβαλέ.
Έτσι ακόμα και η μέτριες κατ'εμέ Σειρήνες Στο Αιγαίο μοιάζαν πολύ πιο συμπαθείς από τούτο δω.
Συμπορεύεται με τους καιρούς ο Περάκης, αφήνοντας - σοφά μεν - απ'έξω την πολύ πλάκα αλλά η ταινία απλώς καταγράφει, δεν εμβαθύνει και βαριέσαι αφόρητα.
Το Ψυχραιμία ήταν κάπως καλύτερο και εδώ έχουμε μια ακόμα συνταγή με γνωστά πρόσωπα, παρελάσεις τηλεσελέμπριτι (Μπακοδημο-σεργουλόπουλοι), λίγο γυμνό και βάλε και το χιτάκι του "θέλω να γίνω πλέον μπιτάτος ποπ σταρ" του Χατζηγιάννη.
Τρέχοντας βγήκα απ'την αίθουσα λέμε!
Εν ολίγοις, φιλότιμος αλλά μάλλον κουρασμένος ο σκηνοθέτης σε μια πολλοστή αντιγραφή των ιδεών του εμπορικού αλλά στο βάθος πάντα πολιτικού σινεμά του.
Αν θέλετε ρισκάρετε το, αλλά θα πρότεινα dvd καλύτερα μιας και δεν πρόκειται να καλοπεράσετε αλλά ούτε και να προβληματιστείτε ιδιαίτερα.
Και αντί για την πολιτικό Καγιά είχαμε την ...δημοσιογράφο Βάνα Μπάρμπα που χωνεύονταν κάπως καλύτερα μιας και λιγότερο κρύα ήταν και περισσότερο σεξοβόμβα (παρόλο το 80's μαλλί!)
Και περίμενες απ'το trailer μια σοβαρότερη προσέγγιση, αλλά τελικά με αυτούς τους χαρακτήρες δεν λειτουργούσε καλά έξω απ'τα πλαίσια του στρατιωτικού χαβαλέ.
Έτσι ακόμα και η μέτριες κατ'εμέ Σειρήνες Στο Αιγαίο μοιάζαν πολύ πιο συμπαθείς από τούτο δω.
Συμπορεύεται με τους καιρούς ο Περάκης, αφήνοντας - σοφά μεν - απ'έξω την πολύ πλάκα αλλά η ταινία απλώς καταγράφει, δεν εμβαθύνει και βαριέσαι αφόρητα.
Το Ψυχραιμία ήταν κάπως καλύτερο και εδώ έχουμε μια ακόμα συνταγή με γνωστά πρόσωπα, παρελάσεις τηλεσελέμπριτι (Μπακοδημο-σεργουλόπουλοι), λίγο γυμνό και βάλε και το χιτάκι του "θέλω να γίνω πλέον μπιτάτος ποπ σταρ" του Χατζηγιάννη.
Τρέχοντας βγήκα απ'την αίθουσα λέμε!
Εν ολίγοις, φιλότιμος αλλά μάλλον κουρασμένος ο σκηνοθέτης σε μια πολλοστή αντιγραφή των ιδεών του εμπορικού αλλά στο βάθος πάντα πολιτικού σινεμά του.
Αν θέλετε ρισκάρετε το, αλλά θα πρότεινα dvd καλύτερα μιας και δεν πρόκειται να καλοπεράσετε αλλά ούτε και να προβληματιστείτε ιδιαίτερα.
Λούφα και Παραλλαγή Σειρήνες στη Στεριά trailer by FilmBoy-gr
1.jpg)
