Όχι μην ανησυχείτε αν μπερδευτείτε με το επώνυμο του ήρωα και το προφέρετε ...με αφοδευτικό τρόπο.
Δεν θα προσβάλλετε τον δημοφιλή χαρακτήρα και αντίπαλο του Κόμη Δράκουλα, απ'το λογοτεχνικό αριστούργημα του Bram Stoker.
Φρόντισαν άλλοι γι'αυτό.
Το 2004 η Universal θέλησε να αποτίσει φόρο τιμής στα δικά της monster movies των 30's και 40's και ειδικότερα στις συνάξεις τεράτων όπως Frankenstein Meets The Wolfman και House of Dracula.
Φιλοδοξούσε τότε και σε νέο ενδεχόμενο franchise, αναθέτοντας το φυσικά στον Stephen Sommers, που είχε ήδη δοκιμαστεί σε blockbuster εισπράξεις.
Με τέτοια επιλογή ο στόχος ήταν προφανώς μια μοντέρνα εκδοχή σε παλιότερη εποχή, με τους ήρωες να δανείζονται τυπικά τα ονόματα των λογοτεχνικών χαρακτήρων για να ντύσουν τους συνηθισμένους ηρωικούς ρόλους μιας τέτοιας εκδοχής.
Ο δημιουργός των Mummy και The Mummy Returns που τόσο λάτρευε όπως έλεγε εκείνες τις ταινίες, ήθελε να σκηνοθετήσει μια παρόμοια περιπέτεια αλλά ξεπατικώνοντας ακριβώς την ίδια συνταγή απ'τις προηγούμενες του ταινίες.
Ξέρετε, μοντέρνα εκδοχή.
Λίγο χιούμορ, λίγο δράση, λίγο μούφα ψηφιακά εφέ, λίγο ...βαμπίρ, Καρπάθια και το κορίτσι μου!
Και κανα δυο γνωστοί σταρ, για να μην ξεχνιόμαστε.
Εδώ αποφάσισε να τα δοκιμάσει, βιάζοντας όχι το μύθο της μούμιας αλλά όλα τα υπόλοιπα κινηματογραφικά τέρατα μαζί.
Δεν μπορείτε να πείτε ...πακέτο που συμφέρει.
Φαντάζεστε να έπρεπε να δούμε σε ξεχωριστή ταινία την κάθε εκδοχή τέρατος που είδαμε δω;
Industrial Light and Magic στα εφέ, Alan Silvestri στο μουσικό score, δύο κεντρικοί σταρ (Hugh Jackman, Kate Beckinsale) όπως και στα The Mummy με τους Frazer-Weisz όπου ήταν μεν γνωστοί αλλά δεν είχαν καιρό που έγιναν φίρμες.
Και φυσικά οι αγαπημένοι όπως φαίνεται κομπάρσοι του Sommers, Kevin J. O'Connor (Igor) και Αlun Armstrong (παπάς).
Ο Hugh ήταν φρέσκος απ'τα πρώτα δύο X-men και η Kate ...ολόφρεσκη απ'το Underworld.
Επίσης αντί το comedy relief του αδερφού του πρωταγωνιστή/-στριας, είχαμε έναν ασκούμενο παπά που υποδύονταν ο αγνώριστος Danid Wenham/Faramir απ΄τα Lord of The Rings.
Τι μπορούσε λοιπον να παέι στραβά;
ΌΛΑ!
Στόρι, εφέ, δράση, ερμηνείες.
Το στόρι;
Αρχικά απλό μέχρι να μας τα μπλέξουν στην πορεία.
Ξεκινάμε με καλή αρχή και μια ασπρόμαυρη σεκάνς, που σε παραπέμπει ευθέως στην μελαγχολία, την θεατρικότητα και τον μελοδραματισμό των παλιών θρίλερ με καταραμένες δημιουργίες και τέρατα.
Οι πρώτες υπερβολές κάνουν μπαμ, αλλά τις σκεπάζουν λίγο η προαναφθερθείσα ασπρόμαυρη αισθητική.
Από αυτά που καταλαβαίνουμε στην πορεία ...(πάρτε ανάσα):
Ο Κόμης Δράκουλας έχει τις 3 νύφες με τις οποίες προσπαθεί να κάνει παιδιά.
Τα παιδιά αυτά βγαίνουν σαν τερατάκια/νυχτερίδες και υποτίθεται μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα και χάρη σε αυτά να κατακτήσουν τον κόσμο.
Ρεύμα που μόνο ένα ισχυρό πλάσμα μπορεί να παράγει και δω μπαίνει στη μέση το κυνηγητό του Τέρατος του Φράνκενσταϊν, στη δημιουργία του οποίου είχε βοηθήσει ο Κόμης αλλά για τους δικούς του απώτερους σκοπούς.
Όταν το Τέρας χαθεί μέσα στις φλόγες, o Κόμης θα αναζητήσει άλλα καταραμένα πλάσματα όπως ...τον Λυκάνθρωπο.
Κάπου κει θα μπλεχτεί ο Van Helsing που εκπροσωπεί μια μυστική οργάνωση του Βατικανού, τους Knight of The Holy Order με απώτερο σκοπό να εξολοθρεύσει κάθε τερατική φυσιογνωμία αυτού του κόσμου αλλά κυρίως τον Κόμη ...με την περίεργη κώμη.
Τον στέλνουν λοιπόν στην Τρανσυλβανία για να προστατέψει τους εναπομείναντες απ΄το σόι των Valerious και συγκεκριμένα την Anna (Kate Beckinsale) οι οποίοι για να κατορθώσουν μετά θάνατον να πάνε στον Παράδεισο, πρέπει να σκοτώσουν τον Δράκουλα μιας και οι προηγούμενες γενιές τους είχαν υποσχεθεί να τον σκοτώσουν.
Ελάτε όμως που ο Λυκάνθρωπος είναι ο αδερφός της κοπελιάς (Will Kemp).
Και κάπου κει ο Van έχει και μια αμνησία που υπονοεί ότι ζούσε για χρόνια και είχε προηγούμενα με τον Δράκουλα.
Σαλάτα λοιπόν τα πράγματα, κάτι δύσκολο να αποφύγεις όταν πρέπει να ανακατέψεις τόσα τέρατα.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις εκμοντερνισμένες εκδοχές τίγκα στα γκάτζετ που βεβηλώνουν αρχέγονους μύθους, τέρατα και ήρωες.
Αρκεί να είναι διασκεδαστικές.
Η Μούμια το κατάφερνε αυτό και ως ένα βαθμό και το sequel της, αν εξαιρέσουμε τις σάχλες στο τέλος με τον Scorpion King.
Έναν γκατζετάκια Van Helsing με τις σκηνές που παίρνει νέα όπλα να θυμίζουν εντελώς James Bond, με έναν μακρυμάλλη Hugh Jackman σαν από μέλος των Van Halen, με δερμάτινα εποχής αλλά στο κλίμα των Underworld - Matrix και με οπλάκια που θυμίζαν τα παραπάνω μαζί με Blade.
Μυδραλιοβόλα με βέλη, χοντρά και στριφογυριστά ασημένια αστεράκια, βαλβίδες φωτός και ούτω καθεξής.
Κουλ όλα αυτά, μόνο που ο Hugh με εξαίρεση μια δυο σκηνές όπου μιλάει στην Kate και ερμηνεύει πιο μελοδραματικά και με ένταση, είναι σχεδόν άκεφος και με το ίδιο ύφος σε όλη την ταινία.
Η Beckinsale πάλι είναι πιο γοητευτική απ'τα Underworld αν και όχι τόσο μοιραία, αλλά μοιάζει να επαναλαμβάνει τον εαυτό της σε ποιο "είμαι απελπισμένη" στυλ και με την γελοία ρουμάνικη προφορά να σπάει ...κόκκαλα.
Ο παπάς είναι ένα ακόμα ξενέρωτο κλισέ, κλασικά ατζαμής και αθώος, αλλά ήρωας της τελευταίας στιγμής, οι 3 Νύφες σεξουλιάρες δεν λέω, αλλά με τις στριγγλιές έφερναν περισσότερο σε δαιμονισμένες Spice Girls και για το τέλος...
...Ο ΠΙΟ ΓΕΛΟΙΟΣ ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΠΟΤΕ ΣΕ ΤΑΙΝΙΑ!
Γενικά η ταινία, ακόμα και για περιπέτεια παίζει μονίμως με τα όρια του γκροτέσκου και του αυτοπαρωδιακού και δεν υπάρχει χειρότερο παράδειγμα απ'αυτό.
Γελιοδέστατο μαλλί, αδερφίστικα ουρλιαχτά και πόζες και γενικότερα σπαστικές κινήσεις και ερμηνεία.
Ωραίες οδηγίες είχαν δώσει στον Richard Roxburgh.
Όσο για τον Frankenstein, έμοιαζε περισσότερο με υπερμεγέθη, συναρμολογούμενο μπούλη που του κόλλησαν δύο flubber στο στήθος, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του ηθοποιού Shuler Hensley να του δώσει δραματικότητα, λέγοντας τις κλασικές του ατάκες.
Όχι ότι δεν έχει αλλά τρέχει σε τέτοιο βαθμό που καταντάει ένα ζαλιστικό roller coaster.
Κυνηγητό με Mr Hyde στην αρχή, στοπ.
Επίθεση βαμπίρ σε χωριό, που φαίνεται σαν να κρατάει αιώνες, στοπ.
Ξανά μανά κουβέντες, πάμε στο κάστρο, βγείτε τερατάκια και ψοφήστε, ξανά κουβέντα, χορός, καταδίωξη με άμαξα και...επεξηγήσεις για προϊστορία Van Helsing - Κόμη όπου χάνεις τον μπούσουλα, τελική μάχη όπου ο Franken και η Kate όλο χοροπηδάνε με καλώδια και γελοιοδέστατη παράσταση ψηφιακών τεράτων.
Μην σας φαίνονται χορταστικά όλα αυτά.
Την πρώτη φορά που το δα, έκαψα κύτταρα και είχα πραγματικά όρεξη να ξεσκάσω βλέποντας καλή περιπέτεια εν αναμονή Πανελληνίων.
Εδώ όμως έχουμε την κλασική περίπτωση, φτιάχνω 100 σεκάνς δράσης και προσπαθώ μετά να μπαλώσω ένα σενάριο γύρω απ'αυτές.
Για τα εφέ τι να πω;
Ο Mr Hyde στην αρχή μοιάζει κλεμμένος από το League of Extraordinary Gentlemen (άλλη κατραπακιά κι αυτή), τα τερατάκια είναι σαν βαμπίρ εκδοχές κάτι γελοίων μικροσκοπικών απ΄τo Mummy Returns και τα τέρατα όλα,λυκάνθρωποι και βαμπίρ, μοιάζουν εξόφθαλμα ψηφιακά σαν να παρακολουθείς σεκάνς videogame.
Ακόμα και για τότε ήταν χάλια.
Καθόλου ατμόσφαιρα, ένταση ή έστω μια καλώς εννοούμενη αίσθηση αφελούς ηρωισμού.
Η σκηνή στην άμαξα ξεχώρισε, ήταν λίγο συναρπαστική και οι μεταμορφώσεις των Νυφών μου άρεσαν αλλά τα στόματα των βαμπίρ γενικότερα έμοιαζαν γελοία έτσι όπως άνοιγαν.
ΒΑΜΠΙΡ ΕΙΣΑΙ ...δεν είσαι ο Jim Carrey στο The Mask!
Ξαναβλέποντας όμως τώρα προσέχεις κάποια πράγματα καλύτερα, πέρα απ'το θάψιμο.
Πραγματικά κρίμα για την φροντισμένη ανασύσταση εποχής και την γκόθικ ατμόσφαιρα σε κτίρια και ρούχα, με ειδική μνεία στη σκηνή του χορού.
Φοβερό ηρωικό soundtrack, με ένα κλασικό θεματάκι να τρέχει σε πολλές σκηνές που συνδυάζει έγχορδα και κρουστά με λάτιν ακουστική κιθάρα.
Παρ'όλα αυτά ξέρω άτομα που τους αρέσει και το καταλαβαίνω.
Είναι τόσο κακή που καταλήγει ...απολαυστική!
Με ποπ κορν και χωρίς πολύ σκέψη σκοτώνεις έστω την ώρα σου.
Λίγο παραπάνω φιλότιμο ήθελε και μεράκι γιατί όλα μοιάζαν ψεύτικα και χιλιοειπωμένα σε απίστευτα ξενέρωτο βαθμό.
Ξαναβλέποντας το με χαμηλότερες προσδοκίες απλά κάθομαι και το απολαμβάνω σαν ένα πανάκριβο b-movie.
'Αλλωστε ο συνδυασμός βαμπίρ και λυκανθρωπικού μύθου με δράση και γκάτζετ είναι από μόνος του, κομματάκι πιασάρικος.
Ίσως έφταιγε λοιπόν ότι τα βαμπίρ κουβαλούν έναν πιο ατμοσφαιρικό μύθο απ΄τις μούμιες πόσο μάλλον αν τα βάλεις την εποχή του 19ου αιώνα.
Ρίσκο λοιπόν να τοποθετήσεις αυτήν τη συνταγή σε τέτοιο περιβάλλον γιατί είναι πολύ εύκολο να γελοιοποιηθούν όλα.
Θα μπορούσε όμως να είναι πολυ πιο διασκεδαστικό και λιγότερο σαχλό, γκροτέσκο και γελοίο.
Το Van Helsing είναι και μια ταινία που αδικήθηκε από τους ίδιους τους δημιουργούς της.
Γι'αυτό και μπήκε σε αυτή τη στήλη.
Επειδή υπάρχουν οι προοπτικές αγνού, ανόθευτου fun αλλά οι δημιουργοί και το τεχνικό τιμ απ'τις Μούμιες επέλεξαν να γυρίσουν μια ψηφιακή αρπαχτή χωρίς καθόλου fun αίσθηση.
Και έμοιαζε περισσότερο με ένα ασυνάρτητο τσίρκο και παιδικό roaller coaster αμφιβόλου αισθητικής.
Κουρασμένη συνταγή σε λάθος περιβάλλον και...
Αντίο sequel, αντίο franchise.
Better luck next time...
Υ.Γ.:Βολευτείτε όσοι θέλετε με το prequel animation London Assignment και το prequel κόμικ From Beneath The Rue Morgue, όπου ανακάτεψαν ακόμη και τα τέρατα του Dr Moreau!
Ήμαρτον!
Van Helsing (2004) trailer by FilmBoy-gr
