Όσο και αν συμπαθώ τη Jennifer Connelly, είναι από τις ηθοποιούς που έχουν ένα συγκεκριμένο στυλ υποκριτικής, ένα defacto ύφος που δεν αλλάζει ποτέ, περιορίζοντας έτσι τους ρόλους που της προτείνονται.
Δε μου προκαλεί λοιπόν καμία έκπληξη ότι η Νεουορκέζα ηθοποιός έχει κάνει σχετικά λίγες ταινίες στην 25χρονη καριέρα της.
Η πρώτη της επαφή με τον κινηματογράφο ήταν σε ηλικία 14 ετών, όταν ο Sergio Leone έψαχνε μια μικρή κοπέλα να χορεύει λίγα λεπτά στο Once Upon a Time in America (1984).
Μετά από αυτό, ο horror master Dario Argento της έδωσε τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο σε ηλικά 15, στο classic Phenomena (1985)...
Δε μου προκαλεί λοιπόν καμία έκπληξη ότι η Νεουορκέζα ηθοποιός έχει κάνει σχετικά λίγες ταινίες στην 25χρονη καριέρα της.
Η πρώτη της επαφή με τον κινηματογράφο ήταν σε ηλικία 14 ετών, όταν ο Sergio Leone έψαχνε μια μικρή κοπέλα να χορεύει λίγα λεπτά στο Once Upon a Time in America (1984).
Μετά από αυτό, ο horror master Dario Argento της έδωσε τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο σε ηλικά 15, στο classic Phenomena (1985)...
Το σινεμά του Argento δε βασίζεται σε ερμηνείες, έτσι η Connelly τα κατάφερε μια χαρά αλλά το Hollywood δεν τη γνώρισε ιδιαίτερα, καθώς η ταινία έκανε πολλές εισπράξεις στην Ευρώπη, στην Αμερική όμως προβλήθηκε πετσοκομμένο …και δεν υπήρχε τότε το internet.
Ένα χρόνο μετά όμως, η Αμερική τη γνώρισε ως την μικρή του Labyrinth (1986), ένα fantasy χιτ σε σκηνοθεσία Jim Henson και παραγωγής George Lucas όπου πρωταγωνιστούσε ο David Bowie και όπου η Connely πήρε το ρόλο από μεγάλο casting μικρών κοριτσιών ανά τη χώρα.
Ακολούθησαν δύο μικρής αποδοχής ταινίες, το Etoile (1989) στο ρόλο μιας μπαλαρίνας και το Some Girls όπου έπαιζε μία εσωστρεφής φοιτήτρια.
Τώρα που το σκέφτομαι, η καριέρα της Connelly είναι γεμάτη από παρόμοια φιλμ που δεν ξεπέρασαν τη μετριότητα.
Μια εξαίρεση ήταν το The Rocketeer το 1991 αλλά η γνώμη μου είναι ότι οι καλές κριτικές που πήρε ήταν αποτέλεσμα του καλού vibe της ταινίας.
Νομίζω ότι και εκεί κινήθηκε στα ίδια μέτρια στάνταρ της, παρόλο την υποψηφιότητα της για καλύτερο Β'ρόλο στα Sci fi Awards.
Κάποια στιγμή την ανακάλυψε ο Alex Proyas προσφέροντας της το ρόλο της Emma στο Dark City, αλλά η πρώτη μεγάλη στιγμή της ήτα το 2000 στο Requiem for a Dream του Darren Aronofsky.
Η ερμηνεία της εκεί ήταν επιθετική και σκοτεινή - το δεύτερο χαρακτηριστικό το είχε δείξει πολλές φορές μέχρι τότε, το πρώτο όμως όχι.
Μετά από έναν πολύ καλό αν και μικρό ρόλο στο Pollock του Ed Harris, ήρθε το Όσκαρ για το αριστοτεχνικό A Beautifull Mind του Ron Howard.
Ως σύζυγος του John Nash είναι όσο υποστηρικτική θα μπορούσε, είναι ερωτευμένη αλλά προπάντων θαυμάζει τον άντρα της, ακόμα και στα τελευταία στάδια της παράνοιας του.
Εκεί, η Connelly κατάφερε να 'υπάρχει' σε μια ταινία στην οποία ο Russell Crowe καταπίνει την οθόνη και ο Ed Harris σιγοντάρει εξίσου δυνατά.
Αυτή είναι η επιτυχία της, σε έναν ρόλο που εύκολα θα μπορούσε να χαθεί εντελώς από το κάδρο.
Το Hulk (2003) του Ang Lee δε θα το σχολιάσω καθόλου (όλοι έχουν δικαίωμα να κάνουν ένα super hero movie), αντίθετα, το House of Sand and Fog την ίδια χρονιά είναι γραμμένο στα μέτρα της.
Στο ρόλο της Kathy, μιας γυναίκας που χάνει το σπίτι της και προσπαθεί να αντιμετωπίσει τους νέους ενοίκους, εμφανίζεται μια Connelly δυναμική και εύθραυστη συγχρόνως, ένας ρόλος στον οποίο παραδίδει κάθε συναισθηματικό beat με τη δύναμη ελληνικής τραγωδίας.
Είναι η χρονιά που φανερώνει ένα μεγάλο ταλέντο, μια ηθοποιό που στο κατάλληλο σενάριο μπορεί να μεγαλουργήσει.
Η ταινία είναι φτιαγμένη επάνω της, περιέργως όμως μένει εκτός Όσκαρ από τις 3 υποψηφιότητες της ταινίας (α΄ανδρικο για τον απίστευτο Ben Kingsley, β΄γυναικείο και μουσικής).
Η ερμηνεία της εκεί ήταν επιθετική και σκοτεινή - το δεύτερο χαρακτηριστικό το είχε δείξει πολλές φορές μέχρι τότε, το πρώτο όμως όχι.
Μετά από έναν πολύ καλό αν και μικρό ρόλο στο Pollock του Ed Harris, ήρθε το Όσκαρ για το αριστοτεχνικό A Beautifull Mind του Ron Howard.
Ως σύζυγος του John Nash είναι όσο υποστηρικτική θα μπορούσε, είναι ερωτευμένη αλλά προπάντων θαυμάζει τον άντρα της, ακόμα και στα τελευταία στάδια της παράνοιας του.
Εκεί, η Connelly κατάφερε να 'υπάρχει' σε μια ταινία στην οποία ο Russell Crowe καταπίνει την οθόνη και ο Ed Harris σιγοντάρει εξίσου δυνατά.
Αυτή είναι η επιτυχία της, σε έναν ρόλο που εύκολα θα μπορούσε να χαθεί εντελώς από το κάδρο.
Το Hulk (2003) του Ang Lee δε θα το σχολιάσω καθόλου (όλοι έχουν δικαίωμα να κάνουν ένα super hero movie), αντίθετα, το House of Sand and Fog την ίδια χρονιά είναι γραμμένο στα μέτρα της.
Στο ρόλο της Kathy, μιας γυναίκας που χάνει το σπίτι της και προσπαθεί να αντιμετωπίσει τους νέους ενοίκους, εμφανίζεται μια Connelly δυναμική και εύθραυστη συγχρόνως, ένας ρόλος στον οποίο παραδίδει κάθε συναισθηματικό beat με τη δύναμη ελληνικής τραγωδίας.
Είναι η χρονιά που φανερώνει ένα μεγάλο ταλέντο, μια ηθοποιό που στο κατάλληλο σενάριο μπορεί να μεγαλουργήσει.
Η ταινία είναι φτιαγμένη επάνω της, περιέργως όμως μένει εκτός Όσκαρ από τις 3 υποψηφιότητες της ταινίας (α΄ανδρικο για τον απίστευτο Ben Kingsley, β΄γυναικείο και μουσικής).
Δύο χρόνια μετά της προσφέρθηκε άλλος ένας ρόλος τραγικής γυναίκας, στο j-horror remake Dark Water.
Εκεί η Connelly είναι επίσης εξαιρετική ...αλλά παρασύρεται από την κακή ταινία.
Το 2006 έκανε το Little Children, μια πολύ καλή ταινία με 3 Υποψηφιότητες για Όκσαρ που ...δεν έχω δει, αλλά η Connelly είναι στη σκιά της Kate Winslet και του Patrick Wilson.
Στο Blood Diamond (2006) στο πλάι του Leonardo DiCaprio έχει έναν σημαντικό μεν, μικρό δε ρόλο, στο Reservation Road (2007) έχει μια μέτρια ερμηνεία σε μια μέτρια ταινία και τα χειρότερα ήρθαν το 2008 στο άθλιο The Day the Earth Stood Still με τον Keanu Reeves.
Είχε ένα πέρασμα στο Inkheart την ίδια χρονιά και την επόμενη κάνει το σκετς της στο He's Just Not That Into You, την πρώτη φορά που κάνει κωμωδία αν δε κάνω λάθος.
Οι κωμωδίες συνεχίστηκαν με το The Dilemma και το Salvation Boulevard το 2011, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
Για μένα ο Καλύτερος της Ρόλος παραμένει στο House of Sand and Fog του Vadim Perelman, ένας από τους ελάχιστους που της εμπιστεύτηκαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο είδος που τα καταφέρνει καλύτερα, το δράμα.
Τραγική φιγούρα και σέξι ταυτόχρονα, πονεμένη και δυναμική, ευαίσθητη και σκληρή.
Μακάρι να συνέχιζε να κάνει τέτοιες ταινίες, αλλά δυστυχώς βλέπω μια στροφή στη κωμωδία που, νομίζω θα είναι αυτοκαταστροφική.
Εκεί η Connelly είναι επίσης εξαιρετική ...αλλά παρασύρεται από την κακή ταινία.
Το 2006 έκανε το Little Children, μια πολύ καλή ταινία με 3 Υποψηφιότητες για Όκσαρ που ...δεν έχω δει, αλλά η Connelly είναι στη σκιά της Kate Winslet και του Patrick Wilson.
Στο Blood Diamond (2006) στο πλάι του Leonardo DiCaprio έχει έναν σημαντικό μεν, μικρό δε ρόλο, στο Reservation Road (2007) έχει μια μέτρια ερμηνεία σε μια μέτρια ταινία και τα χειρότερα ήρθαν το 2008 στο άθλιο The Day the Earth Stood Still με τον Keanu Reeves.
Είχε ένα πέρασμα στο Inkheart την ίδια χρονιά και την επόμενη κάνει το σκετς της στο He's Just Not That Into You, την πρώτη φορά που κάνει κωμωδία αν δε κάνω λάθος.
Οι κωμωδίες συνεχίστηκαν με το The Dilemma και το Salvation Boulevard το 2011, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
Για μένα ο Καλύτερος της Ρόλος παραμένει στο House of Sand and Fog του Vadim Perelman, ένας από τους ελάχιστους που της εμπιστεύτηκαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο είδος που τα καταφέρνει καλύτερα, το δράμα.
Τραγική φιγούρα και σέξι ταυτόχρονα, πονεμένη και δυναμική, ευαίσθητη και σκληρή.
Μακάρι να συνέχιζε να κάνει τέτοιες ταινίες, αλλά δυστυχώς βλέπω μια στροφή στη κωμωδία που, νομίζω θα είναι αυτοκαταστροφική.
