Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
Οι Υπηρέτριες είναι μια ταινία που έκανε την έκπληξη στην Αμερική μιας και απέφερε άκρως ικανοποιητικές εισπράξεις για δραματική ταινία με $168.3 εκατομμύρια εκεί, και παγκοσμίως ...still counting!
Αν κοιτάξουμε βαθύτερα, δεν ήταν τελικά και τόσο περίεργο μιας και σαν ταινία αγγίζει ένα κομμάτι της ιστορίας της Αμερικής και μια πραγματικότητα που όσο και αν έχουν προχωρήσει τα πράγματα, δυστυχώς παραμένει στον κοινωνικό πυρήνα.
Και όχι μόνο της Αμερικής.
Η ιστορία είναι βασισμένη σε βιβλίο, συγκεκριμένα το μυθιστόρημα του 2009 'The Help' της Αμερικανίδας Kathryn Stockett και ενώ είναι απλή θεματικά, χειρίζεται ένα δύσκολο θέμα...
Στο Jackson του Missisipi, παρακολουθούμε τη ζωή των λευκών ευκατάστατων κυριών και των μαύρων υπηρετριών τους.
Τα φαινόμενα ρατσισμού, τα κομπλεξικά σύνδρομα και η υποκρισία δίνουν και παίρνουν, μιας και τους εμπιστεύονται την φροντίδα των λευκών παιδιών τους ενώ την ίδια στιγμή απαγορεύεται να χρησιμοποιούν την ίδια τουαλέτα γιατί είναι μαύρες και ...κουβαλάνε αρρώστιες (!) και στην πρώτη ευκαιρία θα της κατηγορήσουν εύκολα για κλέφτρες.
Η Eugenia "Skeeter" Phelan (Emma Stone) διαφέρει απ'τις υπόλοιπες κοπέλες της ηλικίας της και την κυριλέ κοινωνία, την ενδιαφέρει να ακολουθήσει καριέρα συγγραφέως και όχι να βρει έναν άντρα να μεγαλοπιαστεί, να κάνει παιδιά, να ζει σε σπιταρόνα και να αποτελεί μέλος της 'καλής' κοινωνίας.
Συν τοις άλλοις έχει μέσα της ζεστή καρδιά, αφού την έχει σημαδέψει η ανατροφή απ΄την δική της μαύρη νταντά και η 'ξαφνική' της αποχώρηση.
Τρέφει λοιπόν μια ιδιαίτερη συμπάθεια στις μαύρες υπηρέτριες και εμπνεόμενη απ'τη ζωή τους και αυτά που εκστομίζουν μπροστά οι αφεντικίνες τους, αποφασίζει να τις πιέσει λίγο και να γράψει ένα βιβλίο που να διηγείται τις ιστορίες τους.
Αν κοιτάξουμε βαθύτερα, δεν ήταν τελικά και τόσο περίεργο μιας και σαν ταινία αγγίζει ένα κομμάτι της ιστορίας της Αμερικής και μια πραγματικότητα που όσο και αν έχουν προχωρήσει τα πράγματα, δυστυχώς παραμένει στον κοινωνικό πυρήνα.
Και όχι μόνο της Αμερικής.
Η ιστορία είναι βασισμένη σε βιβλίο, συγκεκριμένα το μυθιστόρημα του 2009 'The Help' της Αμερικανίδας Kathryn Stockett και ενώ είναι απλή θεματικά, χειρίζεται ένα δύσκολο θέμα...
Στο Jackson του Missisipi, παρακολουθούμε τη ζωή των λευκών ευκατάστατων κυριών και των μαύρων υπηρετριών τους.
Τα φαινόμενα ρατσισμού, τα κομπλεξικά σύνδρομα και η υποκρισία δίνουν και παίρνουν, μιας και τους εμπιστεύονται την φροντίδα των λευκών παιδιών τους ενώ την ίδια στιγμή απαγορεύεται να χρησιμοποιούν την ίδια τουαλέτα γιατί είναι μαύρες και ...κουβαλάνε αρρώστιες (!) και στην πρώτη ευκαιρία θα της κατηγορήσουν εύκολα για κλέφτρες.
Η Eugenia "Skeeter" Phelan (Emma Stone) διαφέρει απ'τις υπόλοιπες κοπέλες της ηλικίας της και την κυριλέ κοινωνία, την ενδιαφέρει να ακολουθήσει καριέρα συγγραφέως και όχι να βρει έναν άντρα να μεγαλοπιαστεί, να κάνει παιδιά, να ζει σε σπιταρόνα και να αποτελεί μέλος της 'καλής' κοινωνίας.
Συν τοις άλλοις έχει μέσα της ζεστή καρδιά, αφού την έχει σημαδέψει η ανατροφή απ΄την δική της μαύρη νταντά και η 'ξαφνική' της αποχώρηση.
Τρέφει λοιπόν μια ιδιαίτερη συμπάθεια στις μαύρες υπηρέτριες και εμπνεόμενη απ'τη ζωή τους και αυτά που εκστομίζουν μπροστά οι αφεντικίνες τους, αποφασίζει να τις πιέσει λίγο και να γράψει ένα βιβλίο που να διηγείται τις ιστορίες τους.
Σκοπός της να μάθει ο κόσμος τα γεγονότα και απ'τη σκοπιά των μαύρων υπηρετριών, κάτι που ίσως της δώσει και μια θέση σε εκδοτική εταιρεία.
Τα καλύτερα σημεία της ταινίας του Tate Taylor (Pretty Ugly People) είναι οι χαρακτήρες και περισσότερο οι ερμηνείες.
Η γλυκύτατη Emma Stone με τις δραματικές της εξάρσεις, η σκύλα Bryce Dallas Howard ως Hilly Holbrook που ενώ μάς έχει συνηθίσει σε πιο ευγενείς χαρακτήρες γίνεται απόλυτα πιστευτή ως ξινισμένη κακίστρω σε σημείο που σου έρχεται να βρίσεις φωναχτά στην αίθουσα και να πέφτουν όλοι στα γέλια ...όπως και έγινε δηλαδή!
Ξεχώρισαν επίσης σε ολιγόλεπτους ρόλους η Allison Janney, μαμά της Eugenia και η Sissy Spacek ως γριά-μητέρα της Hilly που έμοιαζε συνεχώς να τα χει χαμένα και γελούσε πηγαίνοντας κόντρα στην κόρη της.
Η χαζοχαρούμενη και αφελής Celia Foote της Jessica Chastain ήταν επίσης ένας χαρακτήρας που δείχνει ότι καλύτερα να σαι χαζός, αφού πολλές φορές οι χαζοί είναι και οι περισσότερο καλόψυχοι και άκακοι.
Την παράσταση έκλεβαν φυσικά οι δύο πρωταγωνιστικοί ρόλοι των μαύρων υπηρετριών με το μεγαλύτερο μέρος των διηγήσεων να είναι ειδωμένο απ'τη μεριά της 'Ειμπελιν.
Μια γυναίκα πληγωμένη απ'το χαμό του γιου της πιστεύοντας φυσικά ότι τον σκότωσαν και υπερβολικά ανεκτική, ερμηνεύεται στιβαρά με συγκρατημένη απελπισία και σοβαρότητα απ'την Viola Davis ενώ το άλλο άκρο είναι η φωνακλού και εκδικητική Minnie με μια ...maxi ερμηνεία από την Octavia Spencer.
Θα άξιζε και στις δύο μια υποψηφιότητα στα Όσκαρ, αφού όσες σκηνές μοιράζονταν οι δυο τους αλλά και μαζί με την Emma Stone, ξεχώριζαν.
Τα γέλια, τα κλάματα και η μεταξύ τους αλληλοσυμπαράσταση χάριζε σε όλη την ταινία αρκετές εγκάρδιες σκηνές.
Τα καλύτερα σημεία της ταινίας του Tate Taylor (Pretty Ugly People) είναι οι χαρακτήρες και περισσότερο οι ερμηνείες.
Η γλυκύτατη Emma Stone με τις δραματικές της εξάρσεις, η σκύλα Bryce Dallas Howard ως Hilly Holbrook που ενώ μάς έχει συνηθίσει σε πιο ευγενείς χαρακτήρες γίνεται απόλυτα πιστευτή ως ξινισμένη κακίστρω σε σημείο που σου έρχεται να βρίσεις φωναχτά στην αίθουσα και να πέφτουν όλοι στα γέλια ...όπως και έγινε δηλαδή!
Ξεχώρισαν επίσης σε ολιγόλεπτους ρόλους η Allison Janney, μαμά της Eugenia και η Sissy Spacek ως γριά-μητέρα της Hilly που έμοιαζε συνεχώς να τα χει χαμένα και γελούσε πηγαίνοντας κόντρα στην κόρη της.
Η χαζοχαρούμενη και αφελής Celia Foote της Jessica Chastain ήταν επίσης ένας χαρακτήρας που δείχνει ότι καλύτερα να σαι χαζός, αφού πολλές φορές οι χαζοί είναι και οι περισσότερο καλόψυχοι και άκακοι.
Την παράσταση έκλεβαν φυσικά οι δύο πρωταγωνιστικοί ρόλοι των μαύρων υπηρετριών με το μεγαλύτερο μέρος των διηγήσεων να είναι ειδωμένο απ'τη μεριά της 'Ειμπελιν.
Μια γυναίκα πληγωμένη απ'το χαμό του γιου της πιστεύοντας φυσικά ότι τον σκότωσαν και υπερβολικά ανεκτική, ερμηνεύεται στιβαρά με συγκρατημένη απελπισία και σοβαρότητα απ'την Viola Davis ενώ το άλλο άκρο είναι η φωνακλού και εκδικητική Minnie με μια ...maxi ερμηνεία από την Octavia Spencer.
Θα άξιζε και στις δύο μια υποψηφιότητα στα Όσκαρ, αφού όσες σκηνές μοιράζονταν οι δυο τους αλλά και μαζί με την Emma Stone, ξεχώριζαν.
Τα γέλια, τα κλάματα και η μεταξύ τους αλληλοσυμπαράσταση χάριζε σε όλη την ταινία αρκετές εγκάρδιες σκηνές.
Από κει και πέρα έχουμε καλοστημένη αναπαράσταση εποχής με τα ρούχα, τα φορέματα και τις περούκες, φωτεινή φωτογραφία και ένα γενικότερο κλίμα χαζοχαρούμενων 60's που σου έφερνε στο μυαλό και το δικό μας παρωδιακό tribute Το κλάμα βγήκε απ'τον Παράδεισο, ειδικά εκεί που οι λευκές φιλενάδες τα λένε μεταξύ τους.
Η μουσική του Thomas Newman δεν ξεχώριζε και ιδιαίτερα, μάλλον τυπικά κλισέ και δακρύβρεχτη θα την έλεγες ενώ η διάρκεια της ταινίας παρότι ξεπερνούσε ελαφρώς το δίωρο και είχε σκηνές/ξεπέτες σαν το ερωτικό στόρι της Eugenia με έναν νεαρό, για μένα κύλαγε νεράκι.
Σεναριακά όμως έπασχε μιας και επεκτείνεται μόνο στα στόρι μερικών υπηρετριών, παραμένοντας στα πλαίσια ενός μίνι επεισοδίου.
Διαθέτει μεν κάποιες σκηνές και αναφορές στο γενικότερο ζοφερό και απάνθρωπο κλίμα ξενοφοβίας, ρατσισμού και δολοφονιών των μαύρων αλλά και της περιόδου του κινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων.
Αλλά το γενικότερο κλίμα παραήταν φωτεινό και χαζοχαρούμενο και με τον γλυκόπικρο συνδυασμό, λίγο χιούμορ (αυτή η ...σοκολατόπιτα θα αφήσει εποχή!) και λίγο δράμα δεν ξέφευγε από τα πλαίσια μιας συμβατικά καλής παραγωγής που θα δεις χαλαρά ένα κυριακάτικο μεσημέρι σε ιδιωτικό κανάλι.
Ήταν ένα δείγμα καλού mainstream αμερικάνικου σινεμά, από αυτά που στιγμιαία σε συγκινούν αλλά την άλλη μέρα τα έχεις ξεχάσει.
Η μουσική του Thomas Newman δεν ξεχώριζε και ιδιαίτερα, μάλλον τυπικά κλισέ και δακρύβρεχτη θα την έλεγες ενώ η διάρκεια της ταινίας παρότι ξεπερνούσε ελαφρώς το δίωρο και είχε σκηνές/ξεπέτες σαν το ερωτικό στόρι της Eugenia με έναν νεαρό, για μένα κύλαγε νεράκι.
Σεναριακά όμως έπασχε μιας και επεκτείνεται μόνο στα στόρι μερικών υπηρετριών, παραμένοντας στα πλαίσια ενός μίνι επεισοδίου.
Διαθέτει μεν κάποιες σκηνές και αναφορές στο γενικότερο ζοφερό και απάνθρωπο κλίμα ξενοφοβίας, ρατσισμού και δολοφονιών των μαύρων αλλά και της περιόδου του κινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων.
Αλλά το γενικότερο κλίμα παραήταν φωτεινό και χαζοχαρούμενο και με τον γλυκόπικρο συνδυασμό, λίγο χιούμορ (αυτή η ...σοκολατόπιτα θα αφήσει εποχή!) και λίγο δράμα δεν ξέφευγε από τα πλαίσια μιας συμβατικά καλής παραγωγής που θα δεις χαλαρά ένα κυριακάτικο μεσημέρι σε ιδιωτικό κανάλι.
Ήταν ένα δείγμα καλού mainstream αμερικάνικου σινεμά, από αυτά που στιγμιαία σε συγκινούν αλλά την άλλη μέρα τα έχεις ξεχάσει.
1.jpg)
