Αμφιβάλω αν υπάρχει άλλη λογοτεχνική οικογένεια που είδε έργα της να μεταφέρονται τόσο συχνά στη μεγάλη οθόνη, όσο οι αδερφές Bronte.
Δίπλα στο 'Wuthering Heights' της Emily Bronte, το 'Jane Eyre' της Charlotte Bronte παραμένει ένα από τα αγαπημένα λογοτεχνικά μελοδράματα του 19ου αιώνα και οι μεταφορές του στον κινηματογράφο και την τηλεόραση είναι δεκάδες.
Η ιστορία ενός κοριτσιού που μεγάλωσε χωρίς αγάπη και παρόλα αυτά έγινε ικανή, έξυπνη και γεμάτη αγάπη για τον εαυτό της και τους άλλους, έχει εμπνεύσει πολλούς δημιουργούς.
Μακάρι να μπορούσα να σας πω ότι έχω δει όλες τις προηγούμενες μεταφορές και να σας διαβεβαιώσω ότι το Jane Eyre του Cary Fukunaga είναι το καλύτερο,...
...δυστυχώς όμως έχω δει μόνο κάποια επεισόδια από τη σειρά του 1983 με τον Timothy Dalton και τη Zelah Clarke, από την οποία ελάχιστα πράγματα θυμάμαι.
Το βιβλίο όμως ήταν από τα πρώτα λογοτεχνικά έργα που διάβασα και, αν και δεν το εκτίμησα τότε, τελικά μου φάνηκε χρήσιμο.
Η εκδοχή του Fukunaga είναι σχετικά πιστή στο βιβλίο, αφηγηματικά ομαλή, οπτικά εκπληκτική και παίρνει μεγάλη δύναμη από τις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, της Mia Wasikowska ως Jane και τον Michael Fassbender ως Rochester.
Στην αρχή, η ταινία χρειάζεται λίγο χρόνο για να βρει τα πατήματα της καθώς μεταφερόμαστε με flashback στα παιδικά χρόνια της Jane Eyre (Wasikowska, Restless), μία ορφανή που την μισεί η θεία της (Sally Hawkins, Submarine) και τη στέλνει σε ένα αυστηρό σχολείο εσώκλειστη όπου το προσωπικό της φέρεται σκληρά και άδικα.
Εντυπωσιασμένος από την ακεραιότητα, το πνεύμα και την ηθική της Jane, ο Rochester ξεκινά ένα φλερτ ενάντια σε κοινωνικές τάξεις και συναισθηματικές άμυνες.
Ο Fukunaga αγκαλιάζει με γοτθική ατμόσφαιρα την απεικόνιση ενός ειδυλλίου ανάμεσα σε μια γυναίκα που ποτέ δε χάνει τον αυτοσεβασμό της παρά τη σκληρότητα που βίωσε και έναν άνδρα που προσπαθεί σε όλη του τη ζωή να κρύψει ένα τρομακτικό μυστικό που τον κατατρέχει και που κρύβει στον πύργο.
Σημασία στη λεπτομέρεια στα σκηνικά (κάθε κουρτίνα, κάθε φόρεμα, κάθε καναπές είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένα στην εποχή), καταπληκτική φωτογραφία στην εξοχή του Derbyshire της Αγγλίας όπου έγιναν τα γυρίσματα (τα πλάνα μου θύμισαν ...Valhalla Rising) και μια 'αληθινή' σκηνοθεσία.
Όταν ο ήλιος λάμπει είναι όμορφα, όταν έρχεται καταγίδα είναι άγρια.
Καμία προσπάθεια για να γίνει το σκηνικό ένας φανταχτερός unreal εφιάλτης, κάτι που με το gothic στυλ θα παράσερνε πολλούς.
Αλλά όσο καλή δουλειά κι αν έκανε ο Cary Fukunaga (βραβείο στο Sundance του 2009 για το Sin Nombre), δεν θα ήταν ίδια χωρίς τις μεστές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών του.
Τη Mia Wasikowska δεν την είχα εκτιμήσει σωστά στο Alice in Wonderland (πώς θα μπορούσα άλλωστε...) ούτε φυσικά στο μικρό ρόλο στο Defiance.
Δεν έχει κάποια highlight, δεν παίζει με ξεσπάσματα, ΕΙΝΑΙ η Jane Eyre.
Ο Fassbender από την άλλη, καταφέρνει να κλέψει κάποιες στιγμές (θα ήταν άδικο να έλεγα κλέβει τη παράσταση) παρόλο που ο χαρακτήρας του εμφανίζεται λιγότερο.
Αποδεικνύει κάθε φορά ότι είναι ένας μεγάλος ηθοποιός.
Η μόνη μου ένσταση είναι ότι ο Rochester του Fassbender είναι πολύ γοητευτικός και όμορφος, ενώ στο βιβλίο ήταν ένας μάλλον άσχημος άνδρας.
Το Jane Eyre είναι μια καταπληκτική ταινία.
Άψογη τεχνικά, σχεδόν ερωτεύσιμη οπτικά, με ερμηνείες καθόλου φανταχτερές αλλά γνήσιες και αληθινές, με ένα φοβερά συγκινητικό τελευταίο μισάωρο και με ένα συγκλονιστικό φινάλε.
Από σήμερα 10 Νοεμβρίου στις ελληνικές αίθουσες.
1.jpg)
