Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
Tο καλοκαίρι του 2001 είχε κυκλοφορήσει μια συνηθισμένη περίπτωση ταινίας.
Αυτή που τοποθετείς δυο τρεις σταρ εν προκειμένω σε μια ταινία δράσης, γιατί αν έπαιζαν άλλοι θα έβγαiνε απευθείας σε dvd.
Με αποτέλεσμα να μένουν εκεί ανάμεσα στις υπόλοιπες, σαν αναλώσιμες επιλογές δημοφιλών ηθοποιών.
Το Swordfish βέβαια δεν ήταν και τόσο άσχημο.
High-tech ατμόσφαιρα, μια υποψία ίντριγκας και ανατροπής (αν και χιλιοειπωμένης), έναν Hugh Jackman φρέσκο σε καινούριο ρόλο μετά το Χ-Men 1 και μια Halle Berry με στήθη Halle ...
...αλλά και πολύ Berry όμως!
Είδαμε όμως και κανά δυο σκηνές δράσης, με πυροβολισμούς σε στυλ Matrix (ίδιος παραγωγός εδώ, ο Joel Silver) με αποκορύφωμα αυτήν της έκρηξης με την κάμερα να στριφογυρνάει 360 μοίρες σε slow motion, για να μας δείξει όλο τον χαμό τριγύρω!
Στα συν και το δυναμικό ηλεκτρονικό soundtrack απ'τον συνήθως-αντιπαθέστατα mainstream Paul Oakenfold, με ρεμίξ και σε Muse παρακαλώ!
Αυτό όμως που έκλεβε περισσότερο απ'όλα την παράσταση ήταν η αρχική σεκάνς.
'Ενα τρίλεπτο με έναν John Travolta, όπως τον έχουμε συνηθίσει όταν αναλαμβάνει τέτοιους ρόλους κακού/καρικατούρα.
Ποζερά, κουλ και όλο στυλάκι.
Σε μια ανατροπή λοιπόν του ίδιου φιλμικού είδους που εξυπηρετούσε η ταινία, βλέπουμε τον Gabriel Shear σ'ένα τραπέζι ...και να τα χώνει κανονικά στο Χόλιγουντ!
Ανακατεύοντας και τον ρόλο των media στο να αναπαράγουν αιματηρές ειδήσεις για να πουλάνε.
Καθισμένος λοπόν σε ένα εστιατόριο του L.A., πίνοντας χαλαρά καφεδάκι και καπνίζοντας το πούρο Αβάνας του, μας λέει πολύ απλά ότι το Χόλιγουντ είναι γεμάτο από '...unremarkable, unbelievable SHIT'!
Και δεν τα λέει απ'τη σκοπιά ενός φέρελπι σκηνοθέτη που ψάχνει να λύσει τα υπαρξιακά του μέσω των ταινιών.
Απλά έχει το θέμα του με την κινηματογραφική άποψη του μοντέρνου αμερικάνικου σινεμά.
Φέρνει λοιπόν ως παράδειγμα και εκθειάζει το Dog Day Afternoon με τον Al Pacino.
Εκεί ο big Al είχε κρατήσει όμηρο το προσωπικό και τους πελάτες μιας τράπεζας, για να βρει τα λεφτά της αλλαγής φύλου για τον εραστή του.
Η κάμερα κουνιέται ελαφρώς πέρα δώθε και σαν ανταπόκριση δελτίου που στα λέει κατάμουτρα, η υποβόσκουσα μουσική τονίζει την μυστηριώδη ατμόσφαιρα και ο Gabriel προσπαθώντας να δώσει νόημα στη δύναμη των τρομοκρατικών πράξεων του, έθεσε λοιπόν το εξής απλό ζήτημα:
Όλα είναι θέμα έλλειψης ρεαλισμού.
Και ότι όσο άριστη και αγωνιώδης αν είναι μια ταινία, δεν αφήνεις το σημάδι σου αν δεν ξεπεράσεις τα όρια.
Για εκείνον δεν υπάρχουν λοιπόν τα happy endings που τόσο αποζητά το προβατοποιημένο και άβουλο κοινό ενός συμβατικού σινεμά.
Για εκείνον θα λειτοργούσε το ακριβώς αντίθετο.
Όλα αυτά σε μια ταινία που ξεκινάει ανατρεπτικά και όσο προχωράει αυτοαναιρείται, μοιάζοντας εξίσου συμβατική καταλήγοντας η αρχική σεκάνς τελείως ξεκάρφωτη.
Μιλάμε για παγκόσμια πρωτοτυπία!
Δεν πειράζει όμως.
Γιατί ακόμα και στα πλαίσια μιας διασκεδαστικής μεν αλλά συνηθισμένης αμερικάνικης περιπέτειας ετούτη η σκηνή κατάφερνε να εκπλήξει.
Θυμίζοντας μέχρι και έκλαμψη από τις χρυσές εποχές του Travolta στο Pulp Fiction.
Δείτε τη σκηνή και αν σας άρεσε τραβήξτε και σεις μια βόλτα στο πλησιέστερο βίντεοκλαμπ ή λάπτοπ σας.
Αυτή που τοποθετείς δυο τρεις σταρ εν προκειμένω σε μια ταινία δράσης, γιατί αν έπαιζαν άλλοι θα έβγαiνε απευθείας σε dvd.
Με αποτέλεσμα να μένουν εκεί ανάμεσα στις υπόλοιπες, σαν αναλώσιμες επιλογές δημοφιλών ηθοποιών.
Το Swordfish βέβαια δεν ήταν και τόσο άσχημο.
High-tech ατμόσφαιρα, μια υποψία ίντριγκας και ανατροπής (αν και χιλιοειπωμένης), έναν Hugh Jackman φρέσκο σε καινούριο ρόλο μετά το Χ-Men 1 και μια Halle Berry με στήθη Halle ...
...αλλά και πολύ Berry όμως!
Είδαμε όμως και κανά δυο σκηνές δράσης, με πυροβολισμούς σε στυλ Matrix (ίδιος παραγωγός εδώ, ο Joel Silver) με αποκορύφωμα αυτήν της έκρηξης με την κάμερα να στριφογυρνάει 360 μοίρες σε slow motion, για να μας δείξει όλο τον χαμό τριγύρω!
Στα συν και το δυναμικό ηλεκτρονικό soundtrack απ'τον συνήθως-αντιπαθέστατα mainstream Paul Oakenfold, με ρεμίξ και σε Muse παρακαλώ!
Αυτό όμως που έκλεβε περισσότερο απ'όλα την παράσταση ήταν η αρχική σεκάνς.
'Ενα τρίλεπτο με έναν John Travolta, όπως τον έχουμε συνηθίσει όταν αναλαμβάνει τέτοιους ρόλους κακού/καρικατούρα.
Ποζερά, κουλ και όλο στυλάκι.
Σε μια ανατροπή λοιπόν του ίδιου φιλμικού είδους που εξυπηρετούσε η ταινία, βλέπουμε τον Gabriel Shear σ'ένα τραπέζι ...και να τα χώνει κανονικά στο Χόλιγουντ!
Ανακατεύοντας και τον ρόλο των media στο να αναπαράγουν αιματηρές ειδήσεις για να πουλάνε.
Και δεν τα λέει απ'τη σκοπιά ενός φέρελπι σκηνοθέτη που ψάχνει να λύσει τα υπαρξιακά του μέσω των ταινιών.
Απλά έχει το θέμα του με την κινηματογραφική άποψη του μοντέρνου αμερικάνικου σινεμά.
Φέρνει λοιπόν ως παράδειγμα και εκθειάζει το Dog Day Afternoon με τον Al Pacino.
Εκεί ο big Al είχε κρατήσει όμηρο το προσωπικό και τους πελάτες μιας τράπεζας, για να βρει τα λεφτά της αλλαγής φύλου για τον εραστή του.
Η κάμερα κουνιέται ελαφρώς πέρα δώθε και σαν ανταπόκριση δελτίου που στα λέει κατάμουτρα, η υποβόσκουσα μουσική τονίζει την μυστηριώδη ατμόσφαιρα και ο Gabriel προσπαθώντας να δώσει νόημα στη δύναμη των τρομοκρατικών πράξεων του, έθεσε λοιπόν το εξής απλό ζήτημα:
Όλα είναι θέμα έλλειψης ρεαλισμού.
Και ότι όσο άριστη και αγωνιώδης αν είναι μια ταινία, δεν αφήνεις το σημάδι σου αν δεν ξεπεράσεις τα όρια.
Για εκείνον δεν υπάρχουν λοιπόν τα happy endings που τόσο αποζητά το προβατοποιημένο και άβουλο κοινό ενός συμβατικού σινεμά.
Για εκείνον θα λειτοργούσε το ακριβώς αντίθετο.
Όλα αυτά σε μια ταινία που ξεκινάει ανατρεπτικά και όσο προχωράει αυτοαναιρείται, μοιάζοντας εξίσου συμβατική καταλήγοντας η αρχική σεκάνς τελείως ξεκάρφωτη.
Μιλάμε για παγκόσμια πρωτοτυπία!
Δεν πειράζει όμως.
Γιατί ακόμα και στα πλαίσια μιας διασκεδαστικής μεν αλλά συνηθισμένης αμερικάνικης περιπέτειας ετούτη η σκηνή κατάφερνε να εκπλήξει.
Θυμίζοντας μέχρι και έκλαμψη από τις χρυσές εποχές του Travolta στο Pulp Fiction.
Δείτε τη σκηνή και αν σας άρεσε τραβήξτε και σεις μια βόλτα στο πλησιέστερο βίντεοκλαμπ ή λάπτοπ σας.
Swordfish scene by FilmBoy-gr
1.jpg)
