Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
Φεύγει και το 2011, μια χρονιά που πέρασε ακόμη πιο γρήγορα απ'τις προηγούμενες σαν να κράτησε μόνο μια μέρα.
Αίσθηση αναμενόμενη όσο μεγαλώνεις και να δείτε που τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, θα χει ξημερώσει ήδη το ...2013!
Αν το πάμε γενικά, σε κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό επίπεδο κλπ, πάντοτε λέμε κάθε πέρσι και καλύτερα.
Οπότε ...να πας στον αγύριστο 2011 και μη σώσεις να ρθεις 2012!
Επανέρχομαι στα δικά μας όμως, τα κινηματογραφικά και πάνω απ'όλα filmboy-ικά και θα έλεγα πως ήταν μια απ'τις καλές χρονιές, με αρκετή ποικιλία ιδιαίτερα στα blockbuster και τις κωμωδίες.
Όπως πάντα όμως υπήρχαν και πολλά μη εξαιρετέα indie δράματα, κομεντί, θρίλερ, επανεκδόσεις, βιογραφίες και ένα φιλμικό παράδοξο που θα το χαρακτήριζες ...κουλτουριάρικο b-movie.
Αναλόγως με τα γούστα του καθενός ή τι προτιμά να βλέπει συχνότερα για να ξεσκάει, θα μπορούσε αυτή η χρονιά να έχει πάμπολους διαφορετικούς χαρακτηρισμούς.
Άλλωστε άνθρωποι είμαστε όλοι και τι να πρωτοπρολάβουμε να δούμε;
Από καθαρά προσωπικής απόψεως θα έλεγα πως μάλλον καταγράφεται στα χρονικά ως χρονιά κωμωδίας, blockbuster ή ...Marvel-ίτιδας!
Αλλά γιατί το τελευταίο;
Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε.
Α,και μην ξεχνάτε,προς αποφυγήν μπινελικώματος η λίστα είναι καθαρά προσωπική και σύμφωνα με όσα πρόλαβα να δω!
Αίσθηση αναμενόμενη όσο μεγαλώνεις και να δείτε που τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, θα χει ξημερώσει ήδη το ...2013!
Αν το πάμε γενικά, σε κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό επίπεδο κλπ, πάντοτε λέμε κάθε πέρσι και καλύτερα.
Οπότε ...να πας στον αγύριστο 2011 και μη σώσεις να ρθεις 2012!
Επανέρχομαι στα δικά μας όμως, τα κινηματογραφικά και πάνω απ'όλα filmboy-ικά και θα έλεγα πως ήταν μια απ'τις καλές χρονιές, με αρκετή ποικιλία ιδιαίτερα στα blockbuster και τις κωμωδίες.
Όπως πάντα όμως υπήρχαν και πολλά μη εξαιρετέα indie δράματα, κομεντί, θρίλερ, επανεκδόσεις, βιογραφίες και ένα φιλμικό παράδοξο που θα το χαρακτήριζες ...κουλτουριάρικο b-movie.
Αναλόγως με τα γούστα του καθενός ή τι προτιμά να βλέπει συχνότερα για να ξεσκάει, θα μπορούσε αυτή η χρονιά να έχει πάμπολους διαφορετικούς χαρακτηρισμούς.
Άλλωστε άνθρωποι είμαστε όλοι και τι να πρωτοπρολάβουμε να δούμε;
Από καθαρά προσωπικής απόψεως θα έλεγα πως μάλλον καταγράφεται στα χρονικά ως χρονιά κωμωδίας, blockbuster ή ...Marvel-ίτιδας!
Αλλά γιατί το τελευταίο;
Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε.
Α,και μην ξεχνάτε,προς αποφυγήν μπινελικώματος η λίστα είναι καθαρά προσωπική και σύμφωνα με όσα πρόλαβα να δω!
Comic
Εδώ και μια δεκαετία το Hollywood ή αν θέλετε το κομμάτι της συνταγογραφημένης εμπορικής πλευράς του κινηματογράφου, ανακάλυψε ξαφνικά τα κόμικ.
Και φυσικά λόγω έλλειψης ιδεών και βαρεμάρας, τα στραγγίζει όσο μπορεί νομίζοντας ότι βρήκε την επόμενη κλώσσα με τα χρυσά αυγά ή αλλιώς έναν τρόπο για να γεμίζει τα blockbuster κενά.
Αποτέλεσμα;
Φέτος είχαμε μαζεμένες μέσα σε δυο-τρεις μήνες μόνο, 6(!) παρακαλώ κόμικ μεταφορές και άλλη μία κόμικ αισθητικής.
Η Marvel ξεχώρισε με τρεις ταινίες, μιας και έχει να βγάλει του χρόνου τους Avengers.
Τα Thor και Captain America όμως φαίνονταν ξεκάθαρα ότι δεν είναι ολοκληρωμένες ταινίες αλλά βιαστικά prequel επεισόδια για το μεγάλο event που θα ακολουθήσει του χρόνου, με το Captain America να ξεχωρίζει στα σημεία χάρη στη ρετροφουτουριστική αλά Rocketeer αισθητική του.
Απ'την άλλη, το prequel των X-men με τίτλο First Class δεν ήταν η αρπαχτή που νομίζα αλλά ούτε και η ταινιάρα που έδειχναν τα trailer.
Ήταν περισσότερο ένα Magneto-Proff. X origins, με έντονες James Bond επιρροές και πολλούς χαρακτήρες του πεταματού.
Είχε όμως και έναν συγκινητικότατο Michael Fassbender/Magneto και ήταν γενικότερα το πιο ώριμο απ'όλα.
Από κει και πέρα μεγάλη απογοήτευση ο Green Lantern, αφήνοντας μόνο σαν συμπλήρωμα το διαστημικό του σύμπαν, με αποτέλεσμα αντί για διαστημικό επικό saga να μοιάζει περισσότερο με παιδιάστικη σαχλαμάρα.
Και φυσικά λόγω έλλειψης ιδεών και βαρεμάρας, τα στραγγίζει όσο μπορεί νομίζοντας ότι βρήκε την επόμενη κλώσσα με τα χρυσά αυγά ή αλλιώς έναν τρόπο για να γεμίζει τα blockbuster κενά.
Αποτέλεσμα;
Φέτος είχαμε μαζεμένες μέσα σε δυο-τρεις μήνες μόνο, 6(!) παρακαλώ κόμικ μεταφορές και άλλη μία κόμικ αισθητικής.
Η Marvel ξεχώρισε με τρεις ταινίες, μιας και έχει να βγάλει του χρόνου τους Avengers.
Τα Thor και Captain America όμως φαίνονταν ξεκάθαρα ότι δεν είναι ολοκληρωμένες ταινίες αλλά βιαστικά prequel επεισόδια για το μεγάλο event που θα ακολουθήσει του χρόνου, με το Captain America να ξεχωρίζει στα σημεία χάρη στη ρετροφουτουριστική αλά Rocketeer αισθητική του.
Απ'την άλλη, το prequel των X-men με τίτλο First Class δεν ήταν η αρπαχτή που νομίζα αλλά ούτε και η ταινιάρα που έδειχναν τα trailer.
Ήταν περισσότερο ένα Magneto-Proff. X origins, με έντονες James Bond επιρροές και πολλούς χαρακτήρες του πεταματού.
Είχε όμως και έναν συγκινητικότατο Michael Fassbender/Magneto και ήταν γενικότερα το πιο ώριμο απ'όλα.
Από κει και πέρα μεγάλη απογοήτευση ο Green Lantern, αφήνοντας μόνο σαν συμπλήρωμα το διαστημικό του σύμπαν, με αποτέλεσμα αντί για διαστημικό επικό saga να μοιάζει περισσότερο με παιδιάστικη σαχλαμάρα.
Το Cowboys and Aliens πάλι, λειτουργούσε καλύτερα σαν γουέστερν ενώ το Green Hornet είχε την φαεινή ιδέα να διαθέσει στον Seth Rogen σενάριο και πρωταγωνιστικό ρόλο, καταντώντας ελάχιστα διασκεδαστικό και περισσότερο μια ακόμη χαζοκωμωδία του ίδιου.
Θα τρίζουν τα κόκκαλα του παλιού βοηθού Kato, Bruce Lee...
Για περισσότερα σε αυτά...look for Heroes!
Περιπέτειες και λοιπά blockbuster
Στις υπόλοιπες περιπέτειες, το Fast Five ήταν μάλλον η καλύτερη, με πιο καλοφτιαγμένα stunts, μεγαλύτερη διάρκεια και ένα γύρισμα σε heist movies αλά Ocean's 11 που του έδινε την πιο ανόθευτη fun διάθεση απ'όλα, μοιάζοντας δουλεμένη με περισσότερο μεράκι και φιλότιμο σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη περιπέτεια/αρπαχτή των τελευταίων χρόνων, ακόμα και απ'το ίδιο του το franchise.
Ο Michael Bay ξανακούρασε με τις αμερικανιές του και τους περιττούς χαρακτήρες, αλλά προσωπικά καταευχαριστήθηκα το περισσότερο ρομποτοστόρι, τη δράση και τη γενικότερη πεσιμιστική συνομωσιολογική ατμόσφαιρα στο 3ο Transformers.
Μια πεσιμιστική ατμόσφαιρα που όμοια της δεν έχω ξαναδεί για mainstream blockbuster και ο λόγος στον τελευταίο Harry Potter που τόσο πετυχημένα τον διέπνεε σε όλη την ταινία, αυτή η αίσθηση του απόλυτου τέλους.
Σε σημείο να ξεχνάς, ότι α)πέθαναν τόσοι χαρακτήρες και ήταν σαν να στο πέρναγαν στο ντούκου και β)η μάχη με τον Voldemort ήταν τελικά λίγο "άντε να τελειώνουμε".
Η αίσθηση όμως που σου άφηνε στο τέλος ήταν πέρα για πέρα επική και συγκινητική.
Έκπληξη και το prequel/reboot Rise of The Planet of The Apes, αρκετά ανθρωπιστικό και ντοκιμαντερίστικο, με συναρπαστικό φινάλε, αν και ποτέ δεν είδαμε αυτό που υπόσχονταν ο τίτλος.
Για το τελευταίο ..λέγε με και sequel.
Η Hanna ...έχανε τελικά μόνο στα σημεία του σεναρίου, το οποίο δεν σκάλισε λίγο παραπάνω τα κίνητρα κάποιων χαρακτήρων.
Από κει και πέρα σπιντάτη σκηνοθεσία, παραμυθένιες επιρροές από Grimm Brothers, φοβερό soundtrack να κοπανιέσαι και να χάνεσαι ταυτόχρονα από Chemical Brothers και γενικότερα θα την έλεγες κάτι σαν την alternative περιπέτεια της χρονιάς.
Το Immortals ήταν εικαστικά μοναδικό αλλά δεν αποδείχθηκε τελικά τόσο καλό όσο οι παρόμοιας αισθητικής 300, με ισχνό σενάριο, την περισσότερη δράση στο τέλος και την πιο ξενέρωτη εμφάνιση Τιτάνων στο σινεμά.
Είπαμε ρε Tarsem Singh έχεις και μια καταγωγή, αλλά τους έκανες σαν τα ξαδέρφια του Dhalsim απ'το Street Fighter!
Το Battle L.A όσο αφόρητα κλισέ και να ήταν με κράτησε σε αγωνία, το Sucker Punch με τις φαντασμαγορικές manga επιρροές αδικείται απ΄τη μη αξιοποίηση αρκετών χαρακτήρων, θυμίζοντας έτσι πιο πολύ μεταφορά επεισοδίου και όχι ταινία.
Αρπαχτές σαν τους 4ους Πειρατές Της Καραϊβικής με τους οποίους βαρέθηκα προτιμώ να τους ξεχάσω, ειδικά το τέλος όπου περιμένεις επική αναμέτρηση με τους πάντες να συγκρούονται, αλλά δεν.....
Sorry girls (and boys!) αλλά ένας Γιαννάκης Ντεπ δεν φέρνει την άνοιξη...
Οι 3 Musketeers που τόσο εύστροφα σκότωσε τελικά ο Paul Anderson (Resident Evil) καλύτερα να πάρουν...3(στα 10!)και να φύγουν.
Τα τελευταία του Δεκεμβρίου αποδείχθηκαν απλώς φιλότιμα με το Real Steel περισσότερο παιδικό και όχι χαζοαμερικάνικο τελικά, αν και χρειάζονταν περισσότερες στιγμές με τα ρομπότ/μποξέρ ενώ το 4ο Mission Impossible δεν ήταν ούτε το χειρότερο αλλά ούτε και το καλύτερο της σειράς, διασκεδαστικό μεν αλλά όχι συναρπαστικό και βγαίνοντας απ΄την αίθουσα μάλλον το ξέχναγες σε 5'.
Και φυσικά ο Νικολάκης ο Cage ανακηρύσσεται για μια ακόμη φορά b-movie star της χρονιάς, συνεχίζοντας τη σαπίλα με τα Season of The Witch και Drive Angry μεταξύ άλλων.
(Tres)pass κατά διαόλου Nic!
Ο Michael Bay ξανακούρασε με τις αμερικανιές του και τους περιττούς χαρακτήρες, αλλά προσωπικά καταευχαριστήθηκα το περισσότερο ρομποτοστόρι, τη δράση και τη γενικότερη πεσιμιστική συνομωσιολογική ατμόσφαιρα στο 3ο Transformers.
Μια πεσιμιστική ατμόσφαιρα που όμοια της δεν έχω ξαναδεί για mainstream blockbuster και ο λόγος στον τελευταίο Harry Potter που τόσο πετυχημένα τον διέπνεε σε όλη την ταινία, αυτή η αίσθηση του απόλυτου τέλους.
Σε σημείο να ξεχνάς, ότι α)πέθαναν τόσοι χαρακτήρες και ήταν σαν να στο πέρναγαν στο ντούκου και β)η μάχη με τον Voldemort ήταν τελικά λίγο "άντε να τελειώνουμε".
Η αίσθηση όμως που σου άφηνε στο τέλος ήταν πέρα για πέρα επική και συγκινητική.
Έκπληξη και το prequel/reboot Rise of The Planet of The Apes, αρκετά ανθρωπιστικό και ντοκιμαντερίστικο, με συναρπαστικό φινάλε, αν και ποτέ δεν είδαμε αυτό που υπόσχονταν ο τίτλος.
Για το τελευταίο ..λέγε με και sequel.
Η Hanna ...έχανε τελικά μόνο στα σημεία του σεναρίου, το οποίο δεν σκάλισε λίγο παραπάνω τα κίνητρα κάποιων χαρακτήρων.
Από κει και πέρα σπιντάτη σκηνοθεσία, παραμυθένιες επιρροές από Grimm Brothers, φοβερό soundtrack να κοπανιέσαι και να χάνεσαι ταυτόχρονα από Chemical Brothers και γενικότερα θα την έλεγες κάτι σαν την alternative περιπέτεια της χρονιάς.
Το Immortals ήταν εικαστικά μοναδικό αλλά δεν αποδείχθηκε τελικά τόσο καλό όσο οι παρόμοιας αισθητικής 300, με ισχνό σενάριο, την περισσότερη δράση στο τέλος και την πιο ξενέρωτη εμφάνιση Τιτάνων στο σινεμά.
Είπαμε ρε Tarsem Singh έχεις και μια καταγωγή, αλλά τους έκανες σαν τα ξαδέρφια του Dhalsim απ'το Street Fighter!
Το Battle L.A όσο αφόρητα κλισέ και να ήταν με κράτησε σε αγωνία, το Sucker Punch με τις φαντασμαγορικές manga επιρροές αδικείται απ΄τη μη αξιοποίηση αρκετών χαρακτήρων, θυμίζοντας έτσι πιο πολύ μεταφορά επεισοδίου και όχι ταινία.
Αρπαχτές σαν τους 4ους Πειρατές Της Καραϊβικής με τους οποίους βαρέθηκα προτιμώ να τους ξεχάσω, ειδικά το τέλος όπου περιμένεις επική αναμέτρηση με τους πάντες να συγκρούονται, αλλά δεν.....
Sorry girls (and boys!) αλλά ένας Γιαννάκης Ντεπ δεν φέρνει την άνοιξη...
Οι 3 Musketeers που τόσο εύστροφα σκότωσε τελικά ο Paul Anderson (Resident Evil) καλύτερα να πάρουν...3(στα 10!)και να φύγουν.
Τα τελευταία του Δεκεμβρίου αποδείχθηκαν απλώς φιλότιμα με το Real Steel περισσότερο παιδικό και όχι χαζοαμερικάνικο τελικά, αν και χρειάζονταν περισσότερες στιγμές με τα ρομπότ/μποξέρ ενώ το 4ο Mission Impossible δεν ήταν ούτε το χειρότερο αλλά ούτε και το καλύτερο της σειράς, διασκεδαστικό μεν αλλά όχι συναρπαστικό και βγαίνοντας απ΄την αίθουσα μάλλον το ξέχναγες σε 5'.
Και φυσικά ο Νικολάκης ο Cage ανακηρύσσεται για μια ακόμη φορά b-movie star της χρονιάς, συνεχίζοντας τη σαπίλα με τα Season of The Witch και Drive Angry μεταξύ άλλων.
(Tres)pass κατά διαόλου Nic!
Κωμωδίες, ρομαντικές κωμωδίες και κομεντί
Άπειρο γέλιο με τις γυναικείες καφρίλες του Bridesmaids που αποδείχθηκε όντως το γυναικείο Hangover και ποιος μπορεί να ξεχάσει τα Horrible Bosses με τις ατάκες, το τρίο των κακόμοιρων πρωταγωνιστών και τα ευτράπελα τους;
Αλλά κυρίως για το μοναδικό τρίο των αφεντικών με τον σκοτεινά ψύχραιμο Kevin Spacey, μια Jennifer Aniston καθόλου ...άνοστη ενώ ξεραίνεσαι ακόμη στα γέλια με την μεταμόρφωση του Colin Farrell και την απίστευτη καφρίλα, αναισθησία και μισανθρωπισμό του χαρακτήρα του.
Το One Day είχε κάποιες καλές ατάκες, ένα ωραίο, γλυκό και ταιριαστό δίδυμο στα πρόσωπα των Anne Hathaway και Jim Sturgess αλλά τελικά παραήταν γλυκανάλατο, αποσπασματικό και λίγο.
Το Henry's Crime δεν ήταν ούτε αρκετά κουλ, ούτε αρκετά αστείο πόσο μάλλον όταν παίζει και το αγγούρι ο Keanu Reeves ενώ το Zookeeper θα το στελνα ευχαρίστως στον μπόγια.
Τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις όμως τις τρως συνήθως από κει που έχεις μεγάλες προσδοκίες.
Προσωπική απογοήτευση λόγω και προσδοκιών λοιπόν, ήταν το Hangover 2.
Όχι τόσο επειδή ήταν μια απ΄τα ίδια, σαν remake του 1ου, ούτε επειδή δεν μπορούσα να γελάσω με καφρίλες του στυλ "ουρλιάζουμε όλοι σαν υστερικοί γιατί κρατάμε κομμένο δάχτυλο".
Απλά, το πανέξυπνο 1ο φιλμ είχε αυθεντικό χαβαλέ και παρεϊστικο αντρικό κλίμα.
Ετούτο δω δεν το ευχαριστήθηκα εξίσου μιας και το σκηνικό της Μπανγκόγκ έμοιαζε σκοτεινότερο και το θέμα με τους παιδεραστές και τις απαγωγές θα ταίριαζε περισσότερο σε θρίλερ παρά σε κωμωδία.
Αν ήταν θρίλερ θα βλεπότανε, αλλά σαν κωμωδία δεν παλευότανε.
Πέρασε και δεν άγγιξε με εξαίρεση φυσικά τον πάντα μοναδικό και με απίστευτη φάτσα, Ζακ Γαλιφιανάκη.
Αλλά κυρίως για το μοναδικό τρίο των αφεντικών με τον σκοτεινά ψύχραιμο Kevin Spacey, μια Jennifer Aniston καθόλου ...άνοστη ενώ ξεραίνεσαι ακόμη στα γέλια με την μεταμόρφωση του Colin Farrell και την απίστευτη καφρίλα, αναισθησία και μισανθρωπισμό του χαρακτήρα του.
Το One Day είχε κάποιες καλές ατάκες, ένα ωραίο, γλυκό και ταιριαστό δίδυμο στα πρόσωπα των Anne Hathaway και Jim Sturgess αλλά τελικά παραήταν γλυκανάλατο, αποσπασματικό και λίγο.
Το Henry's Crime δεν ήταν ούτε αρκετά κουλ, ούτε αρκετά αστείο πόσο μάλλον όταν παίζει και το αγγούρι ο Keanu Reeves ενώ το Zookeeper θα το στελνα ευχαρίστως στον μπόγια.
Τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις όμως τις τρως συνήθως από κει που έχεις μεγάλες προσδοκίες.
Προσωπική απογοήτευση λόγω και προσδοκιών λοιπόν, ήταν το Hangover 2.
Όχι τόσο επειδή ήταν μια απ΄τα ίδια, σαν remake του 1ου, ούτε επειδή δεν μπορούσα να γελάσω με καφρίλες του στυλ "ουρλιάζουμε όλοι σαν υστερικοί γιατί κρατάμε κομμένο δάχτυλο".
Απλά, το πανέξυπνο 1ο φιλμ είχε αυθεντικό χαβαλέ και παρεϊστικο αντρικό κλίμα.
Ετούτο δω δεν το ευχαριστήθηκα εξίσου μιας και το σκηνικό της Μπανγκόγκ έμοιαζε σκοτεινότερο και το θέμα με τους παιδεραστές και τις απαγωγές θα ταίριαζε περισσότερο σε θρίλερ παρά σε κωμωδία.
Αν ήταν θρίλερ θα βλεπότανε, αλλά σαν κωμωδία δεν παλευότανε.
Πέρασε και δεν άγγιξε με εξαίρεση φυσικά τον πάντα μοναδικό και με απίστευτη φάτσα, Ζακ Γαλιφιανάκη.
Κοινωνικοδραματικά
Εδώ ξεχώρισα το Beginners, με την γλυκόπικρη αλλά ούτε στιγμή γλυκερή, εναλλακτική σκηνοθεσία του, τις παρεμβολές από ζωγραφιές και παλιές φωτό της αμερικάνικης ζωής, τον Christopher Plummer να υποδύεται έναν γκέι παππού χωρίς καρικατουρίστικες μανιέρες και ...έναν υποτιτλισμένο σκύλο!
Το The Artist που μας ξαναθύμισε τις αξίες του βωβού κινηματογράφου στο σήμερα είναι από τώρα ταινία της χρονιάς ενώ το στυλ του Almodovar εξακολουθεί να γοητεύει, αλλά το The Skin I Live In όσο και αν ήταν μια τολμηρή αλλαγή για τον ίδιο, δεν νομίζω να μείνει διαχρονικό ούτε στο είδος του noir/θρίλερ κλπ αλλά ούτε και στους ίδιους τους θαυμαστές του.
Στα όσα υπόλοιπα είδα, διέκρινα μια έντονη αίσθηση τηλεταινίας που ήθελε οπωσδήποτε περισσότερη ανάπτυξη χαρακτήρων και καταστάσεων.
Οπότε αναμενόμενα στηρίχθηκαν στις ερμηνείες των βασικών πρωταγωνιστών.
Αυτά ήταν το Water For Elephants για τον Christoph Waltz και τον υποφερτό Pattinson, το Conviction με την δεμένη αδερφική σχέση των Hillary Swank - Sam Rockwell, το Win Win μόνο για τον Paul Giammati (προβλήθηκε Νύχτες Πρεμιέρας, εδώ βγήκε κατευθείαν σε dvd), το Restless που ήταν 'λίγο' για τον σκηνοθέτη Gus Van Sant και παραήταν γλυκανάλατο για την θανατερή θεματική του αλλά συμπάθησα ιδιαίτερα τους Mia Wasikowska, Henry Hopper.
Πολύ καλές ερμηνείες και με ψυχή θα έλεγα, αυτές των Viola Davis, Octavia Spencer στο The Help ενώ οι Mel Gibson, Brad Pit και Michelle Williams ανέβασαν κατά πολύ τις ταινίες τους στα The Beaver, Moneyball, My Week With Marilyn αντιστοίχως.
Τεράστια απογοήτευση το A Dangerous Method, πολύ κλο κλο και από αυγό τίποτα που λένε (Cronenberg γύρνα στα παλιά και άσε τις αμπελοφιλοσοφίες), πάθος μηδέν, μόνο για Fassbender άξιζε και το μήνυμα στο τέλος.
Επίσης ας ξεχάσουμε τη σαχλαμαρίτσα Beastly που έκανε το Twilight να μοιάζει μπροστά του με ...Κουροσάβα και όσο για το ίδιο το Twilight;
Είναι απ'τις λίγες φορές που δεν δυσκολεύτηκα να διαμορφώσω γνώμη.
Όχι γιατί πριν το δω ήξερα ότι θα αφορήσω, αλλά γιατί στο είδος της κλισέ ρομαντικής, νεανικής σαπουνόπερας που εκπροσωπεί, ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να προσφέρει μέχρι στιγμής το franchise.
Καλοπέρασα εκείνη την ώρα και με κράτησε σε αγωνία και ας είχε cheesy στιγμές, έλλειψη δράσης και κακό cgi στο τέλος.
Δεν το περίμενα γιατί στα άλλα βαρέθηκα, αλλά τούτω δω παραδόξως μου άρεσε.
Το The Artist που μας ξαναθύμισε τις αξίες του βωβού κινηματογράφου στο σήμερα είναι από τώρα ταινία της χρονιάς ενώ το στυλ του Almodovar εξακολουθεί να γοητεύει, αλλά το The Skin I Live In όσο και αν ήταν μια τολμηρή αλλαγή για τον ίδιο, δεν νομίζω να μείνει διαχρονικό ούτε στο είδος του noir/θρίλερ κλπ αλλά ούτε και στους ίδιους τους θαυμαστές του.
Στα όσα υπόλοιπα είδα, διέκρινα μια έντονη αίσθηση τηλεταινίας που ήθελε οπωσδήποτε περισσότερη ανάπτυξη χαρακτήρων και καταστάσεων.
Οπότε αναμενόμενα στηρίχθηκαν στις ερμηνείες των βασικών πρωταγωνιστών.
Αυτά ήταν το Water For Elephants για τον Christoph Waltz και τον υποφερτό Pattinson, το Conviction με την δεμένη αδερφική σχέση των Hillary Swank - Sam Rockwell, το Win Win μόνο για τον Paul Giammati (προβλήθηκε Νύχτες Πρεμιέρας, εδώ βγήκε κατευθείαν σε dvd), το Restless που ήταν 'λίγο' για τον σκηνοθέτη Gus Van Sant και παραήταν γλυκανάλατο για την θανατερή θεματική του αλλά συμπάθησα ιδιαίτερα τους Mia Wasikowska, Henry Hopper.
Πολύ καλές ερμηνείες και με ψυχή θα έλεγα, αυτές των Viola Davis, Octavia Spencer στο The Help ενώ οι Mel Gibson, Brad Pit και Michelle Williams ανέβασαν κατά πολύ τις ταινίες τους στα The Beaver, Moneyball, My Week With Marilyn αντιστοίχως.
Τεράστια απογοήτευση το A Dangerous Method, πολύ κλο κλο και από αυγό τίποτα που λένε (Cronenberg γύρνα στα παλιά και άσε τις αμπελοφιλοσοφίες), πάθος μηδέν, μόνο για Fassbender άξιζε και το μήνυμα στο τέλος.
Επίσης ας ξεχάσουμε τη σαχλαμαρίτσα Beastly που έκανε το Twilight να μοιάζει μπροστά του με ...Κουροσάβα και όσο για το ίδιο το Twilight;
Είναι απ'τις λίγες φορές που δεν δυσκολεύτηκα να διαμορφώσω γνώμη.
Όχι γιατί πριν το δω ήξερα ότι θα αφορήσω, αλλά γιατί στο είδος της κλισέ ρομαντικής, νεανικής σαπουνόπερας που εκπροσωπεί, ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να προσφέρει μέχρι στιγμής το franchise.
Καλοπέρασα εκείνη την ώρα και με κράτησε σε αγωνία και ας είχε cheesy στιγμές, έλλειψη δράσης και κακό cgi στο τέλος.
Δεν το περίμενα γιατί στα άλλα βαρέθηκα, αλλά τούτω δω παραδόξως μου άρεσε.
Θρίλερ, Horror, κωμωδίες τρόμου
Εδώ θα σας τα έλεγαν καλύτερα τα αλάνια του Ηοrrorrant.com.
Προσωπικά είδα πάρα πολύ λίγα, τα πιο στάνταρ και γνωστά και ...δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα.
Το Fright Night πάντως και ας μην είχε την αίσθηση του κλασικού original με τα πρακτικά εφέ, ήταν διασκεδαστικό, φιλότιμο, κύλαγε αβίαστα και γενικά φαίνονταν τίμιο, σεβόμενο και τον θεατή μιας καλής κωμωδίας τρόμου.
Το πολυαναμενόμενο (όπως φάνηκε ...μόνο απ'τους φανς του πλέον) Scream 4 ήταν ελάχιστα καλύτερο απ'το μέτριο 3 και δεν λέει και πολλά αυτό.
Το παράκανε κάπως με το χιούμορ μην ξεχνώντας ότι η νέα γενιά που έχει δει τα scary movie με το τσουβάλι, δύσκολα θα μπορoύσε να μην γελάσει με τούτο δω.
Αν και γενικά τα έχωνε καλά στα Saw, Hostel και remakes τρόμου.
Το φινάλε πολύ δυνατό και παρότι τράβαγε λίγο, ήταν εξίσου κωμικά ποαρατραβηγμένο και badass μαζί.
Θα μπορούσε να αξιοποιηθεί περισσότερο και η ιδέα των interactive φόνων και γενικότερα η απεικόνιση της γενιάς του ίντερνετ.
Δεν κέρδισε νέους φαν, καθώς έπρεπε να ναι λίγο πιο ελεγχόμενο σε χιούμορ και περισσότερο φοβιστερό.
Μπορούσαν να το κάνουν νομίζω, χωρίς να το 'σκοτώνουν' για μας τους παλιούς φαν.
Είχα μεγάλες προσδοκίες, αλλά δυστυχώς 6αράκι θα του σκάγα.
Μην βγάλετε άλλο, θα ξεχειλωθεί άσχημα πλέον.
Το Final Destination συνέχισε να σε τρομάζει ...απ'τα γέλια, με μόνη αξιόλογη σκηνή την εναρκτήρια και αυτήν του τέλους που την συνέδεε άμεσα με την πρώτη.
Όλο το ενδιάμεσο μια απ΄τα ίδια, όπου δύσκολα θυμόσουν κάτι εκτός απ'την μορφή Tony Todd ενώ σχεδόν αναξιοποίητο έμεινε και το "σκότωσε για να ζήσεις" clue της υπόθεσης.
Μετά το πρώτο, περισσότερο γελάς με τα υπόλοιπα και πρέπει να το αποδεχθούμε πλέον.
Για φινάλε και σαν να μην βγήκε ποτέ το The Rite, με τον Antoni Hopkins να κοιμάται όρθιος πάλι, κάνοντας τη γνωστή ρουτίνα και αυξάνοντας το κασέ του.
Μια ακόμη ζωντανή απόδειξη του γιατί κάθε ταινία εξορκισμού μετά τον Εξορκιστή είναι παντελώς αχρείαστη.
Animation
Προσωπικά είδα πάρα πολύ λίγα, τα πιο στάνταρ και γνωστά και ...δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα.
Το Fright Night πάντως και ας μην είχε την αίσθηση του κλασικού original με τα πρακτικά εφέ, ήταν διασκεδαστικό, φιλότιμο, κύλαγε αβίαστα και γενικά φαίνονταν τίμιο, σεβόμενο και τον θεατή μιας καλής κωμωδίας τρόμου.
Το πολυαναμενόμενο (όπως φάνηκε ...μόνο απ'τους φανς του πλέον) Scream 4 ήταν ελάχιστα καλύτερο απ'το μέτριο 3 και δεν λέει και πολλά αυτό.
Το παράκανε κάπως με το χιούμορ μην ξεχνώντας ότι η νέα γενιά που έχει δει τα scary movie με το τσουβάλι, δύσκολα θα μπορoύσε να μην γελάσει με τούτο δω.
Αν και γενικά τα έχωνε καλά στα Saw, Hostel και remakes τρόμου.
Το φινάλε πολύ δυνατό και παρότι τράβαγε λίγο, ήταν εξίσου κωμικά ποαρατραβηγμένο και badass μαζί.
Θα μπορούσε να αξιοποιηθεί περισσότερο και η ιδέα των interactive φόνων και γενικότερα η απεικόνιση της γενιάς του ίντερνετ.
Δεν κέρδισε νέους φαν, καθώς έπρεπε να ναι λίγο πιο ελεγχόμενο σε χιούμορ και περισσότερο φοβιστερό.
Μπορούσαν να το κάνουν νομίζω, χωρίς να το 'σκοτώνουν' για μας τους παλιούς φαν.
Είχα μεγάλες προσδοκίες, αλλά δυστυχώς 6αράκι θα του σκάγα.
Μην βγάλετε άλλο, θα ξεχειλωθεί άσχημα πλέον.
Το Final Destination συνέχισε να σε τρομάζει ...απ'τα γέλια, με μόνη αξιόλογη σκηνή την εναρκτήρια και αυτήν του τέλους που την συνέδεε άμεσα με την πρώτη.
Όλο το ενδιάμεσο μια απ΄τα ίδια, όπου δύσκολα θυμόσουν κάτι εκτός απ'την μορφή Tony Todd ενώ σχεδόν αναξιοποίητο έμεινε και το "σκότωσε για να ζήσεις" clue της υπόθεσης.
Μετά το πρώτο, περισσότερο γελάς με τα υπόλοιπα και πρέπει να το αποδεχθούμε πλέον.
Για φινάλε και σαν να μην βγήκε ποτέ το The Rite, με τον Antoni Hopkins να κοιμάται όρθιος πάλι, κάνοντας τη γνωστή ρουτίνα και αυξάνοντας το κασέ του.
Μια ακόμη ζωντανή απόδειξη του γιατί κάθε ταινία εξορκισμού μετά τον Εξορκιστή είναι παντελώς αχρείαστη.
Animation
Ντροπή, αίσχος και όνειδος, ρίχτε τον Τσώκο στον καιάδα.
ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΤA RANGO, TANGLED, CHICO AND RITA, RIO!
("Καλά ρε και πότε περιμένεις για να τα δεις;")
Ας πάψω να μιλάω, μάλλον να πληκτρολογώ μόνος μου όμως.
Το Kung Fu Panda 2 ήταν απ'τα καλά animation και sequel, με περισσότερη δράση, επικότερο στόρι, κακό...παγώνι στη φωνή του Gary Oldman που μοιάζει γεννημένος για κάτι τέτοια και ξεκαθάρισμα στο background της προέλευσης του Panda.
Και φυσικα αναμονή για τη συνέχεια!
Το Cars 2, συνέχεια του έτσι κι αλλιώς μέτριου Cars, μπορεί να απογοήτευσε τους κουλτουριάδες που έχουν καλομάθει απ'τα σοβαρά της Pixar αλλά που και που επιτρέπεται νομίζω στις εταιρείες να βγάζουν και ένα καθαρά παιδικό animation.
Αν εξαιρέσουμε τον κουραστικό Μπάρμπα/νταλίκα που τον έκαναν και πρωταγωνιστή, η δράση ήταν ατελείωτη με χιλιοειδωμένες αλλά έξυπνες και πετυχημένες Bond αναφορές, ο Michael Caine απολαυστικότατος ως αμάξι/πράκτορας και εντυπωσιακές οι αλλαγές σε τοποθεσίες,με την ανάλογη σάτιρα των ντόπιων χαρακτήρων.
Ο Tin Tin του Spielberg πάλι, με την αληθοφανέστατη animation τεχνολογία του, ήταν χαριτωμένο και νοσταλγικό ανά στιγμές αλλά περισσότερο βάραγε ανελλιπώς σαν κάθε αμερικανιά/blockbuster, σου ζάλιζε τον έρωτα και πραγματικά ακόμα απορώ με τον εκθειασμό απ΄τον ελληνικό τύπο,που με την ίδια ευκολία θάβει τα Transformers.
Αλλά τούτο δω όχι, γιατί έβγαζε σου λέει, κάτι παλιό, αγνό και παραμυθένιο.
Συγκαλυμμένη αμερικανιά ήταν και ο Τεν Τεν έτσι όπως τον κάνανε, you fockin' hypocrites!
Ελληνικά, επανεκδόσεις και λοιπά
ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΤA RANGO, TANGLED, CHICO AND RITA, RIO!
("Καλά ρε και πότε περιμένεις για να τα δεις;")
Ας πάψω να μιλάω, μάλλον να πληκτρολογώ μόνος μου όμως.
Το Kung Fu Panda 2 ήταν απ'τα καλά animation και sequel, με περισσότερη δράση, επικότερο στόρι, κακό...παγώνι στη φωνή του Gary Oldman που μοιάζει γεννημένος για κάτι τέτοια και ξεκαθάρισμα στο background της προέλευσης του Panda.
Και φυσικα αναμονή για τη συνέχεια!
Το Cars 2, συνέχεια του έτσι κι αλλιώς μέτριου Cars, μπορεί να απογοήτευσε τους κουλτουριάδες που έχουν καλομάθει απ'τα σοβαρά της Pixar αλλά που και που επιτρέπεται νομίζω στις εταιρείες να βγάζουν και ένα καθαρά παιδικό animation.
Αν εξαιρέσουμε τον κουραστικό Μπάρμπα/νταλίκα που τον έκαναν και πρωταγωνιστή, η δράση ήταν ατελείωτη με χιλιοειδωμένες αλλά έξυπνες και πετυχημένες Bond αναφορές, ο Michael Caine απολαυστικότατος ως αμάξι/πράκτορας και εντυπωσιακές οι αλλαγές σε τοποθεσίες,με την ανάλογη σάτιρα των ντόπιων χαρακτήρων.
Ο Tin Tin του Spielberg πάλι, με την αληθοφανέστατη animation τεχνολογία του, ήταν χαριτωμένο και νοσταλγικό ανά στιγμές αλλά περισσότερο βάραγε ανελλιπώς σαν κάθε αμερικανιά/blockbuster, σου ζάλιζε τον έρωτα και πραγματικά ακόμα απορώ με τον εκθειασμό απ΄τον ελληνικό τύπο,που με την ίδια ευκολία θάβει τα Transformers.
Αλλά τούτο δω όχι, γιατί έβγαζε σου λέει, κάτι παλιό, αγνό και παραμυθένιο.
Συγκαλυμμένη αμερικανιά ήταν και ο Τεν Τεν έτσι όπως τον κάνανε, you fockin' hypocrites!
Ελληνικά, επανεκδόσεις και λοιπά
Για το τέλος το True Grit των Κοέν που είδαμε νωρίς μέσα στην χρονιά, μια διαφορετική προσέγγιση στα γουέστερν απ'την οποία ξεχώρισε ο Jeff Bridges και η μικρή Hailee Steinfeld αλλά προσωπικά βαρέθηκα.
Στα συν οι επανεκδόσεις του Μάθε Παιδί μου Γράμματα ή αλλιώς "Κόψτε πια τη Βιουγιουκλάκη και βάζετε συχνότερα και κανά άλλο είδος στην τηλεόραση", το Yo Yo του 1965, ένα γλυκόπικρο σινεμά από άλλες εποχές και φυσικά δύο απ'τις καλύτερες δραματικές της χρονιάς που πρόλαβα να δω στο τσακ.
Το ιρανικό Ένας Χωρισμός που ξεχωρίζει ανάμεσα στο σωρό των αναμενόμενων, κουλτουρο-καταθλιπτικών του είδους και το δικό μας Γάλα βασισμένο στο γνωστό θεατρικό.
Και τώρα που λέω για τα δικά μας, ανούσια και βαρετή η συνέχεια στη Λούφα και Παραλλαγή όσο και αν μετακομίζοντας στη Στεριά ήθελε να μας το παίξει πιο πολιτικοποιημένη ενώ το Ταγνκό Των Χριστουγέννων όσο και αν μας το παρουσίαζαν σαν παραγωγάρα με την συμπληρωματική φράση "Για τα ελληνικά δεδομένα" να την ακολουθεί, περισσότερο ήταν μια καλή τηλεταινία με αξιόλογες μεν ερμηνείες αλλά δεν μπορεί με τίποτα να συγκριθεί με Πολίτικη Κουζίνα ή Νύφες. Ούτες καν με το El Greco.
Και...το φιλμικό παράδοξο
Στα συν οι επανεκδόσεις του Μάθε Παιδί μου Γράμματα ή αλλιώς "Κόψτε πια τη Βιουγιουκλάκη και βάζετε συχνότερα και κανά άλλο είδος στην τηλεόραση", το Yo Yo του 1965, ένα γλυκόπικρο σινεμά από άλλες εποχές και φυσικά δύο απ'τις καλύτερες δραματικές της χρονιάς που πρόλαβα να δω στο τσακ.
Το ιρανικό Ένας Χωρισμός που ξεχωρίζει ανάμεσα στο σωρό των αναμενόμενων, κουλτουρο-καταθλιπτικών του είδους και το δικό μας Γάλα βασισμένο στο γνωστό θεατρικό.
Και τώρα που λέω για τα δικά μας, ανούσια και βαρετή η συνέχεια στη Λούφα και Παραλλαγή όσο και αν μετακομίζοντας στη Στεριά ήθελε να μας το παίξει πιο πολιτικοποιημένη ενώ το Ταγνκό Των Χριστουγέννων όσο και αν μας το παρουσίαζαν σαν παραγωγάρα με την συμπληρωματική φράση "Για τα ελληνικά δεδομένα" να την ακολουθεί, περισσότερο ήταν μια καλή τηλεταινία με αξιόλογες μεν ερμηνείες αλλά δεν μπορεί με τίποτα να συγκριθεί με Πολίτικη Κουζίνα ή Νύφες. Ούτες καν με το El Greco.
Και...το φιλμικό παράδοξο
Για το φινάλε άφησα το φιλμικό παράδοξο που λέγαμε, ονόματι ...Drive.
B-movie, σφαγή, αμάξι, μπουφάν-σκορπιός, οδοντογλυφίδα, electro-pop και πολύ στυλ, αλλά και ρομαντζάδα, μοναχικότητα αντιήρωα και αργόσυρτα πλάνα.
Παράδοξο απλά και μόνο για την φιλοσοφημένη του σκηνοθετική προσέγγιση πάνω σε ένα cult στυλ ταινίας, περισσότερο του κοινού των drive in.
Όχι όμως απαραίτητα και ταινία της χρονιάς κι ας πήρε ο Windind Refn βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες.
Θέλει περισσότερη προσπάθεια,απ'το να βάζεις αργόσυρτα πλάνα όπου να ναι, για να καλύψεις ένα ισχνό και τυπικό σενάριο.
Κάποιες ταινίες πάντως, αν βγάλεις τα ψειρίσματα και τα επιμέρους ελαττώματα, ευχαρίστως θα τις ξανάβλεπα, οπότε το τσωκικό τοπ (όχι 10) έχει ως εξής:
Με αλφαβητική σειρά
The Artist
Beginners
Bridesmaids
Captain America
Drive
Fast Five
Hanna
Horrible Bosses
Kung Fu Panda 2
Transformers:Dark of The Moon
Χ-Men First Class
To Γάλα
Ένας Χωρισμός
Αυτά τα λίγα από μένα, συγχωρήστε μου όσες ελλείψεις, πάνω στις οποίες θα θέλαμε πολύ τη γνώμη για το τι άλλο είδατε και σας άρεσε ή όχι.
Καλή χρονιά να έχουμε, με αγάπη υγεία και φροντίδα, πάνω απ'όλα προς τους δικούς μας ανθρώπους, που είναι πάντα εκεί στα δύσκολα όταν όλα και όλοι οι άλλοι έρχονται και παρέρχονται.
Και με πολύ σινεμά και...Filmboy φυσικά!
Υ.Γ:Μιας και ήταν η χρονιά που μπήκα στο team, να ευχαριστήσω πάνω απ'όλα τον Κων/νο Χατζηπαπά a.k.a. Mr Filmboy και όλο το team, παλιούς και νέους για την υποδοχή!
Και ευχαριστώ για τις βοήθειες!
Καλή χρονιά σε όλους σας και εύχομαι σε όλους μας τα καλύτερα για το blog!
B-movie, σφαγή, αμάξι, μπουφάν-σκορπιός, οδοντογλυφίδα, electro-pop και πολύ στυλ, αλλά και ρομαντζάδα, μοναχικότητα αντιήρωα και αργόσυρτα πλάνα.
Παράδοξο απλά και μόνο για την φιλοσοφημένη του σκηνοθετική προσέγγιση πάνω σε ένα cult στυλ ταινίας, περισσότερο του κοινού των drive in.
Όχι όμως απαραίτητα και ταινία της χρονιάς κι ας πήρε ο Windind Refn βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες.
Θέλει περισσότερη προσπάθεια,απ'το να βάζεις αργόσυρτα πλάνα όπου να ναι, για να καλύψεις ένα ισχνό και τυπικό σενάριο.
Κάποιες ταινίες πάντως, αν βγάλεις τα ψειρίσματα και τα επιμέρους ελαττώματα, ευχαρίστως θα τις ξανάβλεπα, οπότε το τσωκικό τοπ (όχι 10) έχει ως εξής:
Με αλφαβητική σειρά
The Artist
Beginners
Bridesmaids
Captain America
Drive
Fast Five
Hanna
Horrible Bosses
Kung Fu Panda 2
Transformers:Dark of The Moon
Χ-Men First Class
To Γάλα
Ένας Χωρισμός
Αυτά τα λίγα από μένα, συγχωρήστε μου όσες ελλείψεις, πάνω στις οποίες θα θέλαμε πολύ τη γνώμη για το τι άλλο είδατε και σας άρεσε ή όχι.
Καλή χρονιά να έχουμε, με αγάπη υγεία και φροντίδα, πάνω απ'όλα προς τους δικούς μας ανθρώπους, που είναι πάντα εκεί στα δύσκολα όταν όλα και όλοι οι άλλοι έρχονται και παρέρχονται.
Και με πολύ σινεμά και...Filmboy φυσικά!
Υ.Γ:Μιας και ήταν η χρονιά που μπήκα στο team, να ευχαριστήσω πάνω απ'όλα τον Κων/νο Χατζηπαπά a.k.a. Mr Filmboy και όλο το team, παλιούς και νέους για την υποδοχή!
Και ευχαριστώ για τις βοήθειες!
Καλή χρονιά σε όλους σας και εύχομαι σε όλους μας τα καλύτερα για το blog!
1.jpg)
