Μετά τα κορυφαία αφιερώματα των Σταματόπουλου και Χατζηπαπά που όχι απλά έγραψαν αλλά ζωγράφισαν λέμε, καιρός να μπουν οι κουραμπιέδες στην άκρη, να πιάσω το πληκτρολόγιο και να πάρετε και μια δόση οξείας τσωκίτιδας!
Και πως θα γίνει αυτό;
Αρχικά με μια δεύτερη γύρα σε χριστουγεννιάτικες ταινίες!
Κάποιες δεν έχουν να κάνουν απαραίτητα με τα Χριστούγεννα, αλλά κάτι το χειμωνιάτικο, μελαγχολικό σκηνικό με τον γλυκό συναισθηματισμό του, κάτι η παιδική μελαγχολία που τις περιβάλλει και ...την κάνουν την δουλειά τους.
Για όσους αναζητούν μια κάπως εναλλακτική πρόταση ή βαριούνται να ξαναδούν τις ίδιες, αλλά κολλάνε στο ποιες άλλες θα μπορούσαν να διαλέξουν που να βλέπονται ...ιδού!
Scrooged (1988)
Σε αυτή τη μοντέρνα εκδοχή του παραμυθιού του Charles Dickens "A Christmas Carol", ο μοναδικός Bill Murray είναι ένας κυνικός τηλεοπτικός παραγωγός, που με τη ζωή που κάνει έχει απομακρύνει από γκόμενες μέχρι και τ'αδέρφια του.
Το γνωστό στόρι ακολουθεί με τα φαντάσματα παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος να τον επισκέπτονται αλλά η διαφορά εδώ ήταν ότι όλα εκτυλίσσονταν σε μια μοντέρνα, κυνική και ρεαλιστική εποχή χωρίς παραμυθένια ζαχαρώδη υπολείμματα.
Ένας υπέροχος Bill Murray λίγα χρονιά μετά την επιτυχία των Ghostbusters, κάτι που διαφημίζονταν εκείνη την εποχή και στα promo posters του Scroogred.
Και πως θα γίνει αυτό;
Αρχικά με μια δεύτερη γύρα σε χριστουγεννιάτικες ταινίες!
Κάποιες δεν έχουν να κάνουν απαραίτητα με τα Χριστούγεννα, αλλά κάτι το χειμωνιάτικο, μελαγχολικό σκηνικό με τον γλυκό συναισθηματισμό του, κάτι η παιδική μελαγχολία που τις περιβάλλει και ...την κάνουν την δουλειά τους.
Για όσους αναζητούν μια κάπως εναλλακτική πρόταση ή βαριούνται να ξαναδούν τις ίδιες, αλλά κολλάνε στο ποιες άλλες θα μπορούσαν να διαλέξουν που να βλέπονται ...ιδού!
Scrooged (1988)
Το γνωστό στόρι ακολουθεί με τα φαντάσματα παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος να τον επισκέπτονται αλλά η διαφορά εδώ ήταν ότι όλα εκτυλίσσονταν σε μια μοντέρνα, κυνική και ρεαλιστική εποχή χωρίς παραμυθένια ζαχαρώδη υπολείμματα.
Ένας υπέροχος Bill Murray λίγα χρονιά μετά την επιτυχία των Ghostbusters, κάτι που διαφημίζονταν εκείνη την εποχή και στα promo posters του Scroogred.
Σκέτη απόλαυση το χαρακτηριστικό του υφάκι και οι ατάκες σταρχιδισμού που τον διέκριναν.
Βάλτε και περάσματα από τον Bobcat Goldthwait (τον τρελάρα Zed απ'τα Police Academy) και τις εμφανίσεις απ΄τα αδέρφια του Murray συν τα πρακτικά εφέ που θύμιζαν Burton-ικό Σκαθαροζούμη και απολαύστε!
Εγώ ακόμη θυμάμαι πάντως να το έχω πετύχει μικρός στην τηλεόραση και σε μια σκηνή που ο Bill μιλάει στην κάμερα, να έχω χεστεί πραγματικά νομίζοντας ότι απευθύνεται σε μένα!
Εντάξει πλέον δεν τσιμπάς, αλλά σίγουρα η ταινία αυτή απευθύνονταν και απεθύνεται σε όλους μας!
Home Alone 2: Lost in New York (1992)
Εντάξει όχι και τόσο 'εναλλακτική' πρόταση γιατί αν και όχι τόσο πολυπαιγμένο όσο το 1ο, είναι εξίσου στανταράκι σαν επιλογή.
Για την υπόθεση μιλάει ο τίτλος από μόνος του.
Κλασικό τυπικό sequel, βγάλτε το όπως όπως με μια απλή αλλαγή σκηνικού και όλες οι άλλες σκηνές απλά ολόιδιες και ελαφρά παραλλαγμένες (Hangover 2 ...άργησες!).
Όμως ο Macaulay Culkin παρέμενε ύπουλη φάτσα, άσε που όλοι αναφωνούσαμε "ψώνιο δικέ μου" βάζοντας τον εαυτό μας στην θέση ενός πιτσιρίκου, με ζωάρα σε πολυτελή ξενοδοχεία και με ...πολλά γλυκά!
Επίσης κάποιες σκηνές ήταν καλύτερες, όπως εκεί με την fictional γκανγκστερική ταινία ("keep the change you filthy animal!") που έκανε τον Tim Curry και τον άγνωστο ακόμη τότε Rob Schneider να παγώνουν απ'το φόβο τους μες στο καταχείμωνο.
Επίσης τον αρχικά τρομακτικό αλλά τελικά συμπαθητικό παππούλη με το φτυάρι, αντικατέστησε μια εξίσου γλυκιά μεσήλικη ζητιάνα που τάιζε περιστέρια ενώ οι παγίδες στους ληστές ήταν επικότερες.
Και φυσικά ένα συγκινητικότερο φινάλε με τον Kevin και την μαμά του αυτή τη φορά να συναντιούνται και να αγκαλιάζονται έξω στο δρόμο,μπροστά στο πανέμορφο και φαντασμαγορικά σημαιοστολισμένο σκηνικό της Νέας Υόρκης.
Στην τελική χίλιες φορές να δεις αυτό,παρά τα εκτρώματα που ακολούθησαν και ήταν Home Alone στο όνομα αλλά χωρίς καθόλου χάρη...
Nightmare Before Christmas (1993)
Χριστούγεννα, μαυρίλα και Μπαρτονίλα!
Χωρίς αυτά είναι σαν να λέμε γιορτινό τραπέζι χωρίς κουραμπιέδες και ότι κι αν πούμε γι'αυτό το εξαίσιο δείγμα παραμυθιού και μαύρου χιούμορ, είναι πολύ λίγο.
Η σκηνοθεσία ήταν μεν του Henry Selick (James and The Giant Peach, Coraline)αλλά ουσιαστικά όλο το πρότζεκτ διαχέονταν απ'το πνεύμα του Μπάρτον.
Ένα πνεύμα, όπως και του πρωταγωνιστή σκελετόβιου, πάντα διαφορετικό και έξω απ΄τη mainstream-ίλα και ρουτίνα του κόσμου.
Που όντας διαφορετικό δεν μπορούσε ούτε να καταλάβει ούτε να διασκεδάσει με μια γιορτή που υποσυνείδητα ή όχι αντιμετωπίζεται απ'όλο τον κόσμο σαν ψυχαναγκαστική ρουτίνα.
Μιούζικαλ, παραμύθι, γκοθίλα και μαύρη κωμωδία, μελαγχολία, animation ολοζώντανο που τρώει λάχανο όλα τα computer ganerated υβρίδια, σαν να ζωντανεύουν δίπλα σου όλα τα πλάσματα και οι κούκλες του κόσμου.
Ακόμα σκάω στα γέλια ειδικά εκεί με το δωράκι του μικρού που είναι ένα κομμένο κεφάλι και την φρίκη των γονιών του.
Γι'αυτό και κάποιες ταινίες θα τις γουστάρεις αιωνίως.
Επειδή μεγάλος τις κατανοείς καλύτερα και αποκτούν μεγαλύτερη αξία.
Γι'αυτό και είναι διαχρονικές.
Για όσους κατανοούν την έννοια των Χριστογέννων αλλά δεν μπορούν να διασκεδάσουν πλέον μαζί τους.
Από κει και πέρα
...Ζήσε Μπάρτον μας,να φάμε αργότερα...Corpse Bride!
Matilda (1996)
Ότι πρέπει για το γιορτινό κλίμα, ετούτη εδώ η σκηνοθετική προσπάθεια του Danny DeVito βασισμένη στο ομώνυμο δημοφιλές βιβλίο του Roald Dahl (Charlie and The Chocolate Factory) είναι απ'τις πιο ευχάριστες παιδικές ταινίες που βλέπονται ακόμη και σήμερα.
Και με το ισχυρότερο μήνυμα περί καταπίεσης των παιδιών από την υπερβολική πειθαρχία και την στείρα μάθηση, που εξοστρακίζει την φαντασία και τον αυθορμητισμό τους, προσφέροντας στην κοινωνία μόνο άβουλους χαζούς ανθρώπους/ρομπότ.
Η Mara Wilson του Mrs Doubtfire (κρίμα που μεγαλώνοντας χάθηκε) είναι ένα παιδί με τηλεκινητικές ικανότητες και νοημοσύνη που ξεπερνάει κατά πολύ αυτήν ενός μέσου παιδιού της ηλικίας της.
Που να την καταλάβουν όπως η συμβατική οικογένεια της, με τον απατεώνα πωλητή αυτοκινήτων πατέρα και μια μητέρα χαζογκόμενα κομμωτηρίου, σκέτο τσόλι;
Για να μην πούμε για το βόιδι τον αδερφό της και την ζωή που ζουν όλοι μαζί χαζεύοντας παρακμιακές εκπομπές στο χαζοκούτι της tv;
Και σαν μην έφταναν όλα αυτά στέλνεται σε ένα σχολείο με διευθύντρια που έκανε τον Χίτλερ να μοιάζει ...γατάκι και τους έκλεινε σε μπουντρούμια.
Όμως όταν θα αρχίσει να κάνει άνω κάτω το σχολείο με τις δυνάμεις της, μοναδική και ανέλπιστη ελπίδα θα αποδειχτεί η καλόψυχη δασκάλα της (η Embeth Davidtz του ...Evid Dead 3:Army of Darkness!).
Αν και όχι χειμωνιάτικη, ετούτη δώ η φθινοπωρινή ατμόσφαιρα βγαλμένη από παιδικό βιβλίο φαντάζει εξίσου παραμυθένια.
Γκάφες, αγωνία, αξιαγάπητα παιδάκια, ειδικά ο χοντρός με τις τούρτες και φυσικά μια δασκάλα που θα ευχόσουν να είχες (κάτι σαν την κυρία Σιμένα απ'το Carusel!) και μια διευθύντρια που σου ερχόταν κάθε φορά που την έβλεπες, να την ξυλοφορτώσεις και να την βάλεις σε ένα καζάνι να βράζει!
Όχι και τόσο εγκάρδια συναισθήματα γι'αυτήν την εποχή αλλά σε ποιο παιδάκι δεν πέρασαν απ'το νου, βλέποντας από μικρός την ταινία ξανά και ξανά στα κανάλια και ενθυμούμενος κάτι αντιπαιδαγωγικές διευθύντριες/καρακάξες;
Υ.Γ.:Ανάθεμα τότε που ήμουν δημοτικό και άκουγα τις ξιπασμένες γριές της προηγούμενης πρόβολης, που έβγαιναν απ΄την αίθουσα και κράζανε την ταινία.
Εσείς μη μασάτε!
Είτε είσαι ακόμη δημοτικό είτε όχι,δείτε την αν δεν την έχετε δει.
Εγώ ακόμη περνάω καλά βλέποντας την!
Jingle All The Way (1996)
Όλα τα είχαν τα Χριστούγεννα, ο Σβάρτζι τους έλειπε!
Αν δεν σας έφταναν κάτι ο Μπάτσος του Θηριοτροφείου κλπ, πάρτε και τον ήρωα/μουσκουλά των Χριστουγέννων.
Ο Ahhnold (αλά Σβάρτζι προφορά κι έτσι) είναι ένας εργασιομανής πατέρας που για να ανέβει στην υπόληψη του γιου του (ο Jake Lloyd του Star Wars 1!) καλείται να παλέψει με έναν πατέρα-ταχυδρόμο για το ποιος θα προλάβει την τελευταία φιγούρα ενός πασίγνωστου ήρωα, του Turbo-Man.
Ο οποίος και ήταν κάτι σαν Iron Man-μαϊμού από ψιλικατζίδικο.
Δείτε το και σαν σάτιρα του ασύδωτου υπερκαταναλωτισμού των ημερών όταν τότε γίνονταν λέει σκοτωμός στην Αμερική ακόμα και για μια φιγούρα ...Power Ranger.
Ναι το ομολογώ και εγώ τότε τις ήθελα όλες και μου έρχονταν να κάνω διάρρηξη στα σπίτια του κάθε μπόμπιρα φίλου μου και να του τις αρπάξω!
Παρηγοριά στον άρρωστο, η ευκαιρία να δείτε τον Σβαρτζενέγκερ α)ντυμένο ως Turbo Man που προσφέρει περισσότερο γέλιο απ'ότι και ο ...Mr Freeze στο Batman&Robin, β)να βαράει τάρανδους και να το παίζει ...Christ(mas)erminator και γ)το cameo απ'τον James Belushi.
Τελικά συμπεραίνεις ότι όσο βαρεμένοι και αν είμαστε εδώ πέρα κάτι τέτοια δεν έχω δει να γίνονται ποτέ!
Και προσοχή τώρα στις γιορτές ...μπορεί να δείτε να σας σαπίζει στο ξύλο κανάς υπερμυώδης Αυστριακός, για καμιά φιγούρα.
Α,ρε Άρνι...KILLER!
The Grinch (2000)
Ο γνωστός καλλικάντζαρος του Dr Seuss που μισεί τα Χριστούγεννα και θέλει να τα καταστρέψει.
Γιατί αν κάτι δεν είχε δοκιμάσει στη ζωή του ο Ron Howard, με πιο γνωστές δουλειές του μέχρι τότε τα Apollo 13, Ransom, ήταν μια παιδική ταινία.
Με το Mission Impossible 2 να είναι η μεγαλύτερη μέχρι τότε εισπρακτική επιτυχία εκείνης της χρονιάς, υπήρξαν πολλοί κακεντρεχείς στην Αμερική που εύχονταν ο Grinch, να προλάβει και να περάσει τον Θωμά τον Κρουζ...και τα κατάφερε.
Γιορτές βλέπετε και αναμενόμενα θα πλακώνανε και όλα τα πιτσιρίκια στις αίθουσες, οπότε ο καλλικάντζαρος θα έκανε εισπράξεις τρελές σε χρόνο dt.
Για να πούμε την αλήθεια αυτό το τόσο υπερκινητικό καρτουνίστικο σύμπαν με την κοινότυπη υπόθεση του κακού που μέσα του ήταν καλός και απλά είχε μιζεριάσει από μοναξιά, μέχρι που θα βρει την αγάπη και θα αλλάξει ...δεν θα παλεύονταν αν δεν ήταν ο Jim Carrey.
Θυμηθείτε μόνο τι οικτρά αποτελέσματα είχε λίγα χρόνια αργότερα, ένας άλλος ήρωας του Dr Seuss,o "The Cat In The Hat" με τον Michael Myers (όχι αυτός απ΄τα Halloween, ο άλλος απ'τα Austin Powers!).
Και να φανταστείτε πως αν και ήταν υποψήφια για δυο-τρια Όσκαρ κερδίζοντας αυτό για μέικ απ, βρέθηκε υποψήφια ΚΑΙ στα Χρυσά Βατόμουρα!
Πάντως είχε γενικά τέτοια χρωματική πανδαισία, που ήταν σαν να ζεις σε μια τεράστια ονειρεμένη ζαχαρούπολη.
Και ο Jim μαζί με τα προσθετικά την έκαναν τη δουλειά τους, φτιάχνοντας και ωραίο δίδυμο με την μικρούλα τότε Taylor Momsen.
Μιλάμε για τον άνθρωπο λάστιχο που ακόμα και χωρίς μάσκα θα σε έκανε να πιστεύεις ότι πραγματικά έχεις δίπλα σου έναν σκανταλιάρη καλλικάντζαρο!
Τhe Family Man (2000)
Ο ορισμός της χριστουγεννιάτικης ταινίας για να πάει η μάνα σου ή να σε σύρει καμιά γκόμενα, που αν δεν προβληθεί την εποχή που πρέπει, δεν πρόκειται να βγάλει τα προς το ζην μιας και ποιος θα την θυμάται μετά...
Καριερίστας Nicholas Cage που τον νοιάζει μόνο η δουλειά και τα γκομενικά του, θα βρεθεί με τρόπο μαγικό ή μάλλον εξαιτίας του θαυματοποιού όντος Don Cheadle σε ένα εναλλακτικό παρόν ή αν θέλετε διαφορετικό μέλλον.
Στο οποίο ζει με την κοπέλα (Tea Leoni) που αρνήθηκε να συνεχίσει στην σχέση του πριν 13 χρόνια για να ακολουθήσει καριέρα ενώ τώρα ζουν παντρεμένοι, έχοντας μαζί μια φιλήσυχη οικογένεια και μια απλή καθημερινή ζωή στην αμερικάνικη επαρχία.
Το κλασικό θέμα επιλογών ζωής ή θανάτου, καριέρας ή απλής οικογενειακής θαλπωρής με την παρεμβολή των Θείων πλασμάτων και εξόφθαλμες επιρροές από It's A Wonderful Life μέχρι A Christmas Carol (πάλι αυτό;).
Τέλοσπαντων, αν και βγάζω φλύκταινες με την εξύμνηση στην αμερικανική επαρχία και τα δήθεν ιδανικά της, τελικά εγκρίνεται για τον όχι και τόσο ενοχλητικό τότε Nicholas Cage και την κοπέλα της διπλανής πόρτας Tea Leoni με το γλυκό σεξαπίλ της.
Ποιος μπορεί άλλωστε τέτοιες μέρες να αντισταθεί στις γλυκερά κλισέ στιγμές που μοιράζονταν όπως τα πασαλείματα με τις τούρτες που θύμιζαν διαφημιστικά προϊόντων αλά american dream;
Και φυσικά στις γνωστές σκηνές με τα παιδάκια που χέζονταν ή είχαν πανέξυπνες απορίες;
Την μεγαλύτερη πλάκα πάντως την είχε ότι η σκηνοθεσία ήταν του Brett Ratner των Rush Hour, το μεγαλύτερο φιλμικό παράδοξο μετά τον πρώην μπιμουβά και νυν μπλοκμπαστερά Sam Raimi και το For Love of The Game του ίδιου.
Είδατε που τελικά οι μπλοκμπαστεράδες γουστάρουν στο ξέμπαρκο και μια γουτσουγουνοταινία;
Harry Potter and Τhe Philosopher's Stone (2001)
Όντας όλα τους μαγικά και παραμυθένια και με την έξυπνη τακτική του να προβάλλονται κοντά στις γιορτές, ίσως και να κάνουν όλα τα φιλμ της σειράς γι'αυτή την περίσταση.
Πιο ταιριαστό όμως απ'όλα και πιο κοντά σε χειμωνιάτικο αλλά και παιδικό κλίμα, θα έλεγες ότι είναι το πρώτο.
Η παραμυθένια και γλυκιά στοιχειωτική μουσική του John Williams, τα πλάνα με τα χιόνια ή τους μαθητές στις βάρκες, τις χειμωνιάτικες βόλτες στο δρόμο με τα μαγαζιά και τις βιβλιοθήκες, τις ενδυμασίες όλων με τα παλτά και τα κασκόλ...
Όλα αυτά σου έβγαζαν ένα ζεστό κλίμα που σε έκανε να θες να κουλουριαστείς σκεπασμένος σε καμιά αίθουσα ή μετέπειτα στον καναπέ του σπιτιού σου και να αφεθείς.
Αφήστε δε που αν και το πιο παιδικό και ολίγον βαρετό πια σήμερα, ήταν το πρώτο μιας σειράς που μας συντρόφευσε για χρόνια, ειδικά τους χειμώνες.
Το συγκεκριμένο μάλιστα, το θυμάσαι άνετα και σαν χάπι ανακούφισης απ΄το στρες, μετά από μια μέρα όπου έδινες ...Lower (thanks dad, θα το θυμάμαι για πάντα!).
Γιατί καμιά φορά όντας στρεσαρισμένος δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να νιώσεις ανακούφιση και ψυχική αγαλίαση, απ'το να δεις μια ταινία σαν κι αυτήν.
Καμιά φορά σου είναι και πιο εύκολο έτσι, να βυθιστείς σε μαγικές, γιορτινές ατμόσφαιρες με μάγους και μαγικά.
Αυτά και από μένα, καλές γιορτές να έχετε, πάνω απ'όλα με υγεία και ευτυχία για σας και για τους δικούς σας.
Υ.Γ: όποιος βρει πόσες λιγωτικές φορές πετάχτηκε στο κείμενο η λέξη παραμύθι ή παραμυθένιος, κερδίζει απλόχερα κάλαντα απ'όλο τον κόσμο, με περισσή χαρά και όρεξη και χωρίς χαράτσι...
Βάλτε και περάσματα από τον Bobcat Goldthwait (τον τρελάρα Zed απ'τα Police Academy) και τις εμφανίσεις απ΄τα αδέρφια του Murray συν τα πρακτικά εφέ που θύμιζαν Burton-ικό Σκαθαροζούμη και απολαύστε!
Εγώ ακόμη θυμάμαι πάντως να το έχω πετύχει μικρός στην τηλεόραση και σε μια σκηνή που ο Bill μιλάει στην κάμερα, να έχω χεστεί πραγματικά νομίζοντας ότι απευθύνεται σε μένα!
Εντάξει πλέον δεν τσιμπάς, αλλά σίγουρα η ταινία αυτή απευθύνονταν και απεθύνεται σε όλους μας!
Home Alone 2: Lost in New York (1992)
Για την υπόθεση μιλάει ο τίτλος από μόνος του.
Κλασικό τυπικό sequel, βγάλτε το όπως όπως με μια απλή αλλαγή σκηνικού και όλες οι άλλες σκηνές απλά ολόιδιες και ελαφρά παραλλαγμένες (Hangover 2 ...άργησες!).
Όμως ο Macaulay Culkin παρέμενε ύπουλη φάτσα, άσε που όλοι αναφωνούσαμε "ψώνιο δικέ μου" βάζοντας τον εαυτό μας στην θέση ενός πιτσιρίκου, με ζωάρα σε πολυτελή ξενοδοχεία και με ...πολλά γλυκά!
Επίσης κάποιες σκηνές ήταν καλύτερες, όπως εκεί με την fictional γκανγκστερική ταινία ("keep the change you filthy animal!") που έκανε τον Tim Curry και τον άγνωστο ακόμη τότε Rob Schneider να παγώνουν απ'το φόβο τους μες στο καταχείμωνο.
Επίσης τον αρχικά τρομακτικό αλλά τελικά συμπαθητικό παππούλη με το φτυάρι, αντικατέστησε μια εξίσου γλυκιά μεσήλικη ζητιάνα που τάιζε περιστέρια ενώ οι παγίδες στους ληστές ήταν επικότερες.
Και φυσικά ένα συγκινητικότερο φινάλε με τον Kevin και την μαμά του αυτή τη φορά να συναντιούνται και να αγκαλιάζονται έξω στο δρόμο,μπροστά στο πανέμορφο και φαντασμαγορικά σημαιοστολισμένο σκηνικό της Νέας Υόρκης.
Στην τελική χίλιες φορές να δεις αυτό,παρά τα εκτρώματα που ακολούθησαν και ήταν Home Alone στο όνομα αλλά χωρίς καθόλου χάρη...
Nightmare Before Christmas (1993)
Χωρίς αυτά είναι σαν να λέμε γιορτινό τραπέζι χωρίς κουραμπιέδες και ότι κι αν πούμε γι'αυτό το εξαίσιο δείγμα παραμυθιού και μαύρου χιούμορ, είναι πολύ λίγο.
Η σκηνοθεσία ήταν μεν του Henry Selick (James and The Giant Peach, Coraline)αλλά ουσιαστικά όλο το πρότζεκτ διαχέονταν απ'το πνεύμα του Μπάρτον.
Ένα πνεύμα, όπως και του πρωταγωνιστή σκελετόβιου, πάντα διαφορετικό και έξω απ΄τη mainstream-ίλα και ρουτίνα του κόσμου.
Που όντας διαφορετικό δεν μπορούσε ούτε να καταλάβει ούτε να διασκεδάσει με μια γιορτή που υποσυνείδητα ή όχι αντιμετωπίζεται απ'όλο τον κόσμο σαν ψυχαναγκαστική ρουτίνα.
Μιούζικαλ, παραμύθι, γκοθίλα και μαύρη κωμωδία, μελαγχολία, animation ολοζώντανο που τρώει λάχανο όλα τα computer ganerated υβρίδια, σαν να ζωντανεύουν δίπλα σου όλα τα πλάσματα και οι κούκλες του κόσμου.
Ακόμα σκάω στα γέλια ειδικά εκεί με το δωράκι του μικρού που είναι ένα κομμένο κεφάλι και την φρίκη των γονιών του.
Γι'αυτό και κάποιες ταινίες θα τις γουστάρεις αιωνίως.
Επειδή μεγάλος τις κατανοείς καλύτερα και αποκτούν μεγαλύτερη αξία.
Γι'αυτό και είναι διαχρονικές.
Για όσους κατανοούν την έννοια των Χριστογέννων αλλά δεν μπορούν να διασκεδάσουν πλέον μαζί τους.
Από κει και πέρα
...Ζήσε Μπάρτον μας,να φάμε αργότερα...Corpse Bride!
Matilda (1996)
Και με το ισχυρότερο μήνυμα περί καταπίεσης των παιδιών από την υπερβολική πειθαρχία και την στείρα μάθηση, που εξοστρακίζει την φαντασία και τον αυθορμητισμό τους, προσφέροντας στην κοινωνία μόνο άβουλους χαζούς ανθρώπους/ρομπότ.
Η Mara Wilson του Mrs Doubtfire (κρίμα που μεγαλώνοντας χάθηκε) είναι ένα παιδί με τηλεκινητικές ικανότητες και νοημοσύνη που ξεπερνάει κατά πολύ αυτήν ενός μέσου παιδιού της ηλικίας της.
Που να την καταλάβουν όπως η συμβατική οικογένεια της, με τον απατεώνα πωλητή αυτοκινήτων πατέρα και μια μητέρα χαζογκόμενα κομμωτηρίου, σκέτο τσόλι;
Για να μην πούμε για το βόιδι τον αδερφό της και την ζωή που ζουν όλοι μαζί χαζεύοντας παρακμιακές εκπομπές στο χαζοκούτι της tv;
Και σαν μην έφταναν όλα αυτά στέλνεται σε ένα σχολείο με διευθύντρια που έκανε τον Χίτλερ να μοιάζει ...γατάκι και τους έκλεινε σε μπουντρούμια.
Όμως όταν θα αρχίσει να κάνει άνω κάτω το σχολείο με τις δυνάμεις της, μοναδική και ανέλπιστη ελπίδα θα αποδειχτεί η καλόψυχη δασκάλα της (η Embeth Davidtz του ...Evid Dead 3:Army of Darkness!).
Αν και όχι χειμωνιάτικη, ετούτη δώ η φθινοπωρινή ατμόσφαιρα βγαλμένη από παιδικό βιβλίο φαντάζει εξίσου παραμυθένια.
Γκάφες, αγωνία, αξιαγάπητα παιδάκια, ειδικά ο χοντρός με τις τούρτες και φυσικά μια δασκάλα που θα ευχόσουν να είχες (κάτι σαν την κυρία Σιμένα απ'το Carusel!) και μια διευθύντρια που σου ερχόταν κάθε φορά που την έβλεπες, να την ξυλοφορτώσεις και να την βάλεις σε ένα καζάνι να βράζει!
Όχι και τόσο εγκάρδια συναισθήματα γι'αυτήν την εποχή αλλά σε ποιο παιδάκι δεν πέρασαν απ'το νου, βλέποντας από μικρός την ταινία ξανά και ξανά στα κανάλια και ενθυμούμενος κάτι αντιπαιδαγωγικές διευθύντριες/καρακάξες;
Υ.Γ.:Ανάθεμα τότε που ήμουν δημοτικό και άκουγα τις ξιπασμένες γριές της προηγούμενης πρόβολης, που έβγαιναν απ΄την αίθουσα και κράζανε την ταινία.
Εσείς μη μασάτε!
Είτε είσαι ακόμη δημοτικό είτε όχι,δείτε την αν δεν την έχετε δει.
Εγώ ακόμη περνάω καλά βλέποντας την!
Jingle All The Way (1996)
Αν δεν σας έφταναν κάτι ο Μπάτσος του Θηριοτροφείου κλπ, πάρτε και τον ήρωα/μουσκουλά των Χριστουγέννων.
Ο Ahhnold (αλά Σβάρτζι προφορά κι έτσι) είναι ένας εργασιομανής πατέρας που για να ανέβει στην υπόληψη του γιου του (ο Jake Lloyd του Star Wars 1!) καλείται να παλέψει με έναν πατέρα-ταχυδρόμο για το ποιος θα προλάβει την τελευταία φιγούρα ενός πασίγνωστου ήρωα, του Turbo-Man.
Ο οποίος και ήταν κάτι σαν Iron Man-μαϊμού από ψιλικατζίδικο.
Δείτε το και σαν σάτιρα του ασύδωτου υπερκαταναλωτισμού των ημερών όταν τότε γίνονταν λέει σκοτωμός στην Αμερική ακόμα και για μια φιγούρα ...Power Ranger.
Ναι το ομολογώ και εγώ τότε τις ήθελα όλες και μου έρχονταν να κάνω διάρρηξη στα σπίτια του κάθε μπόμπιρα φίλου μου και να του τις αρπάξω!
Παρηγοριά στον άρρωστο, η ευκαιρία να δείτε τον Σβαρτζενέγκερ α)ντυμένο ως Turbo Man που προσφέρει περισσότερο γέλιο απ'ότι και ο ...Mr Freeze στο Batman&Robin, β)να βαράει τάρανδους και να το παίζει ...Christ(mas)erminator και γ)το cameo απ'τον James Belushi.
Τελικά συμπεραίνεις ότι όσο βαρεμένοι και αν είμαστε εδώ πέρα κάτι τέτοια δεν έχω δει να γίνονται ποτέ!
Και προσοχή τώρα στις γιορτές ...μπορεί να δείτε να σας σαπίζει στο ξύλο κανάς υπερμυώδης Αυστριακός, για καμιά φιγούρα.
Α,ρε Άρνι...KILLER!
The Grinch (2000)
Γιατί αν κάτι δεν είχε δοκιμάσει στη ζωή του ο Ron Howard, με πιο γνωστές δουλειές του μέχρι τότε τα Apollo 13, Ransom, ήταν μια παιδική ταινία.
Με το Mission Impossible 2 να είναι η μεγαλύτερη μέχρι τότε εισπρακτική επιτυχία εκείνης της χρονιάς, υπήρξαν πολλοί κακεντρεχείς στην Αμερική που εύχονταν ο Grinch, να προλάβει και να περάσει τον Θωμά τον Κρουζ...και τα κατάφερε.
Γιορτές βλέπετε και αναμενόμενα θα πλακώνανε και όλα τα πιτσιρίκια στις αίθουσες, οπότε ο καλλικάντζαρος θα έκανε εισπράξεις τρελές σε χρόνο dt.
Για να πούμε την αλήθεια αυτό το τόσο υπερκινητικό καρτουνίστικο σύμπαν με την κοινότυπη υπόθεση του κακού που μέσα του ήταν καλός και απλά είχε μιζεριάσει από μοναξιά, μέχρι που θα βρει την αγάπη και θα αλλάξει ...δεν θα παλεύονταν αν δεν ήταν ο Jim Carrey.
Θυμηθείτε μόνο τι οικτρά αποτελέσματα είχε λίγα χρόνια αργότερα, ένας άλλος ήρωας του Dr Seuss,o "The Cat In The Hat" με τον Michael Myers (όχι αυτός απ΄τα Halloween, ο άλλος απ'τα Austin Powers!).
Και να φανταστείτε πως αν και ήταν υποψήφια για δυο-τρια Όσκαρ κερδίζοντας αυτό για μέικ απ, βρέθηκε υποψήφια ΚΑΙ στα Χρυσά Βατόμουρα!
Πάντως είχε γενικά τέτοια χρωματική πανδαισία, που ήταν σαν να ζεις σε μια τεράστια ονειρεμένη ζαχαρούπολη.
Και ο Jim μαζί με τα προσθετικά την έκαναν τη δουλειά τους, φτιάχνοντας και ωραίο δίδυμο με την μικρούλα τότε Taylor Momsen.
Μιλάμε για τον άνθρωπο λάστιχο που ακόμα και χωρίς μάσκα θα σε έκανε να πιστεύεις ότι πραγματικά έχεις δίπλα σου έναν σκανταλιάρη καλλικάντζαρο!
Τhe Family Man (2000)
Καριερίστας Nicholas Cage που τον νοιάζει μόνο η δουλειά και τα γκομενικά του, θα βρεθεί με τρόπο μαγικό ή μάλλον εξαιτίας του θαυματοποιού όντος Don Cheadle σε ένα εναλλακτικό παρόν ή αν θέλετε διαφορετικό μέλλον.
Στο οποίο ζει με την κοπέλα (Tea Leoni) που αρνήθηκε να συνεχίσει στην σχέση του πριν 13 χρόνια για να ακολουθήσει καριέρα ενώ τώρα ζουν παντρεμένοι, έχοντας μαζί μια φιλήσυχη οικογένεια και μια απλή καθημερινή ζωή στην αμερικάνικη επαρχία.
Το κλασικό θέμα επιλογών ζωής ή θανάτου, καριέρας ή απλής οικογενειακής θαλπωρής με την παρεμβολή των Θείων πλασμάτων και εξόφθαλμες επιρροές από It's A Wonderful Life μέχρι A Christmas Carol (πάλι αυτό;).
Τέλοσπαντων, αν και βγάζω φλύκταινες με την εξύμνηση στην αμερικανική επαρχία και τα δήθεν ιδανικά της, τελικά εγκρίνεται για τον όχι και τόσο ενοχλητικό τότε Nicholas Cage και την κοπέλα της διπλανής πόρτας Tea Leoni με το γλυκό σεξαπίλ της.
Ποιος μπορεί άλλωστε τέτοιες μέρες να αντισταθεί στις γλυκερά κλισέ στιγμές που μοιράζονταν όπως τα πασαλείματα με τις τούρτες που θύμιζαν διαφημιστικά προϊόντων αλά american dream;
Και φυσικά στις γνωστές σκηνές με τα παιδάκια που χέζονταν ή είχαν πανέξυπνες απορίες;
Την μεγαλύτερη πλάκα πάντως την είχε ότι η σκηνοθεσία ήταν του Brett Ratner των Rush Hour, το μεγαλύτερο φιλμικό παράδοξο μετά τον πρώην μπιμουβά και νυν μπλοκμπαστερά Sam Raimi και το For Love of The Game του ίδιου.
Είδατε που τελικά οι μπλοκμπαστεράδες γουστάρουν στο ξέμπαρκο και μια γουτσουγουνοταινία;
Harry Potter and Τhe Philosopher's Stone (2001)
Πιο ταιριαστό όμως απ'όλα και πιο κοντά σε χειμωνιάτικο αλλά και παιδικό κλίμα, θα έλεγες ότι είναι το πρώτο.
Η παραμυθένια και γλυκιά στοιχειωτική μουσική του John Williams, τα πλάνα με τα χιόνια ή τους μαθητές στις βάρκες, τις χειμωνιάτικες βόλτες στο δρόμο με τα μαγαζιά και τις βιβλιοθήκες, τις ενδυμασίες όλων με τα παλτά και τα κασκόλ...
Όλα αυτά σου έβγαζαν ένα ζεστό κλίμα που σε έκανε να θες να κουλουριαστείς σκεπασμένος σε καμιά αίθουσα ή μετέπειτα στον καναπέ του σπιτιού σου και να αφεθείς.
Αφήστε δε που αν και το πιο παιδικό και ολίγον βαρετό πια σήμερα, ήταν το πρώτο μιας σειράς που μας συντρόφευσε για χρόνια, ειδικά τους χειμώνες.
Το συγκεκριμένο μάλιστα, το θυμάσαι άνετα και σαν χάπι ανακούφισης απ΄το στρες, μετά από μια μέρα όπου έδινες ...Lower (thanks dad, θα το θυμάμαι για πάντα!).
Γιατί καμιά φορά όντας στρεσαρισμένος δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να νιώσεις ανακούφιση και ψυχική αγαλίαση, απ'το να δεις μια ταινία σαν κι αυτήν.
Καμιά φορά σου είναι και πιο εύκολο έτσι, να βυθιστείς σε μαγικές, γιορτινές ατμόσφαιρες με μάγους και μαγικά.
Αυτά και από μένα, καλές γιορτές να έχετε, πάνω απ'όλα με υγεία και ευτυχία για σας και για τους δικούς σας.
Υ.Γ: όποιος βρει πόσες λιγωτικές φορές πετάχτηκε στο κείμενο η λέξη παραμύθι ή παραμυθένιος, κερδίζει απλόχερα κάλαντα απ'όλο τον κόσμο, με περισσή χαρά και όρεξη και χωρίς χαράτσι...
1.jpg)
