Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
Το Legend of The Millenium Dragon το πέτυχα κι αυτό τελευταία στο βίντεοκλαμπ της γειτονιάς.
Μάλιστα είναι και πιο πρόσφατο απ'το First Squad (2009), κυκλοφόρησε μέσα στο 2011 και παραδόξως το έφεραν εδώ μέσα στην ίδια χρονιά.
Από τα Studio Pierrot, δημιουργών και του δημοφιλέστατου Ναruto, εδώ έχουμε μια ιστορία που αρχικά ξεκινάει σαν να έχει επικό σκέλος και εύρος.
Παρακολουθούμε μια επίθεση των δαιμόνων Oni σε ένα χωριό, μεταφερόμαστε στο Κιότο της σύγχρονης εποχής όπου ένα μικρό από αυτά τα Oni επιτίθεται στον νεαρό Jun Tendo και ξανά βουτιά στην παλιά εποχή.
Μπλέξιμo;
Στην πραγματικότητα ...
...ο Jun γυρνάει στο Κιότο 1200 χρόνια πίσω, εκεί που εκτυλίσσονταν δηλαδή και η αρχική μάχη, προκειμένου να εκπληρώσει μια προφητεία.
Η προφητεία αυτή τον καθιστά ως τον μόνο εκλεκτό των σοφών και πολιτισμένων που θα καταφέρει και να ξυπνήσει τον δράκο/θεότητα Orochi, με την βοήθεια του οποίου θα πολεμήσει και θα ξεπαστρέψει τους δαίμονες.
Μόνο που δεν είναι όλα όπως ακριβώς φαίνονται και γνωρίζοντας σιγά σιγά αυτούς που κρύβονται πίσω απ΄τη φυλή των Oni, θα αρχίσει να αμφιβάλλει για τους εμπλεκόμενους στον πόλεμο, μην ξέροντας ποια πλευρά να εμπιστευθεί.
Όταν όμως ο κλοιός θα αρχίσει να σφίγγει, θα κληθεί να αφήσει τις παιδικές κλάψες, να λάβει γρήγορα αποφάσεις και φυσικά να αποκτήσει πνεύμα πολεμιστή.
Αρχικά, αυτό που εντυπωσιάζει είναι το animation και η σκηνοθεσία.
Ο Hirotsugu Kawasaki, σκηνοθέτης στο Naruto, στο καλούτσικο Spriggan (2001) και key animator στο Akira, μάς παρουσιάζει έναν ποικιλόμορφο καμβά.
Ποτάμια, λαγκάδια, δέντρα, δάση πλάσματα και κτίρια, όλα μεγαλοπρεπώς σχεδιασμένα και καμιά φορά έτσι όπως κινούνταν στο background έμοιαζαν με ζωντανές, κινούμενες ζωγραφιές.
Τα πλάσματα πάλι, δηλαδή οι προαναφερθέντες Oni, ποικίλουν από δαιμονικές μορφές με τερατόμορφες μάσκες και γιγαντιαίες αράχνες, μέχρι τεράστια τέρατα αποτελούμενα από στοιχεία της φύσης όπως βράχια, λάσπη, αέρας, νερό ...καρδιά.
Εχμ, όχι λάθος αυτό.
Απλά μου ρθε στο νου ο Captain Planet!
Συν μερικά άλλα που θύμιζαν από αγάλματα θεοτήτων μέχρι ένα που παρέπεμπε σε Λερναία Ύδρα.
Εντυπωσιακός και ο δράκος Orochi, δεν λέω ότι τον αντιγράφει αλλά μου θύμισε λίγο τον αντίστοιχο του Dragonball, απλά σε άλλο χρώμα!
Από μάχες υπάρχει μία στην αρχή, μία περίπου στη μέση και μία στο τέλος, δηλαδή για ένα animation 98 λεπτών ισόποσα και σωστά μοιρασμένο με την ενδιάμεση ανάπτυξη χαρακτήρων.
Το πρόβλημα είναι ακριβώς σε αυτήν την ανάπτυξη.
Η ταινία μοιάζει να απευθύνεται σε πιο παιδικό κοινό, μιας και έχει το κλασικό στόρι του εκλεκτού που ξαφνικά πρέπει να χωνέψει και να αντεπεξέλθει στο νεό του ρόλο ...γιατί έτσι απλά είναι ο καλός.
Και ο κακός ...δεν λέω ποιος είναι, αλλά καταλήγει κι αυτός να είναι απλά ο κακός.
Ενδιάμεσα σου πετάει και ότι άλλο έχουμε χιλιοξαναδεί, το ολίγον κλαψιάρικο και ολίγον badass κοριτσάκι, έναν χαζοχαρούμενο πιτσιρικά, λίγους συντρόφους/συμπολεμιστές, κανά δυο γερομπισμπίκηδες σοφούς κλπ.
Μια μικρή εξαίρεση για τον χαρακτήρα ενός σαμουράι με το πληγωμένο παρελθόν που φανερώνει κάπως περισσότερα κίνητρα και ο οποίος κατά έναν παράξενο τρόπο, έμοιαζε εντελώς με γυναίκα στην εξωτερική του εμφάνιση θυμίζοντας τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα απ'το Ταboo (1999) του Ναgisa Oshima, αλλά ...μην πάει ο νους σας στο πονηρό.
Τελικά όλα λαμβάνουν δράση ως αφορμή για οικολογικά μηνύματα και ο διαχωρισμός καλού-κακού γίνεται μόνο και μόνο για να σου δείξουν τις αξίες της φύσης και του σεβασμού σε αυτήν, κόντρα στις βλέψεις του αδηφάγου ανθρώπου της καπιταλιστικής κοινωνίας (ουφ, ούτε προκήρυξη να έγραφα).
Μόνο που όλα αυτά τελικά περνάνε στο ντούκου, για χάρη του πιο κλασικού, ηρωικού στόρι.
Εν ολίγοις, οι Ασιάτες μπορούν να συνδυάζουν δαιμονικά και ενήλικα με παιδικά στοιχεία και κατά περίεργο τρόπο να το κάνουν να λειτουργεί και να σε γοητεύει.
Αυτό εδώ όμως ενώ είναι αρκετά επικό και περνάει η ώρα ευχάριστα, αποδεικνύει ότι δεν είναι πάντα πετυχημένος ο παιδικοενήλικος συνδυασμός και εδώ ίσως χρειάζονταν μια λιγότερο κοινότυπη ιστορία.
Πάντως απ'το να έβλεπε ...Patty, καλύτερο θα ήταν να νοικιάσετε στο ανιψάκι-ξαδερφάκι σας και να δει ετούτο δω μιας και περιέχει κάποια οικολογικά μηνύματα.
Μάλιστα είναι και πιο πρόσφατο απ'το First Squad (2009), κυκλοφόρησε μέσα στο 2011 και παραδόξως το έφεραν εδώ μέσα στην ίδια χρονιά.
Από τα Studio Pierrot, δημιουργών και του δημοφιλέστατου Ναruto, εδώ έχουμε μια ιστορία που αρχικά ξεκινάει σαν να έχει επικό σκέλος και εύρος.
Παρακολουθούμε μια επίθεση των δαιμόνων Oni σε ένα χωριό, μεταφερόμαστε στο Κιότο της σύγχρονης εποχής όπου ένα μικρό από αυτά τα Oni επιτίθεται στον νεαρό Jun Tendo και ξανά βουτιά στην παλιά εποχή.
Μπλέξιμo;
Στην πραγματικότητα ...
...ο Jun γυρνάει στο Κιότο 1200 χρόνια πίσω, εκεί που εκτυλίσσονταν δηλαδή και η αρχική μάχη, προκειμένου να εκπληρώσει μια προφητεία.
Η προφητεία αυτή τον καθιστά ως τον μόνο εκλεκτό των σοφών και πολιτισμένων που θα καταφέρει και να ξυπνήσει τον δράκο/θεότητα Orochi, με την βοήθεια του οποίου θα πολεμήσει και θα ξεπαστρέψει τους δαίμονες.
Μόνο που δεν είναι όλα όπως ακριβώς φαίνονται και γνωρίζοντας σιγά σιγά αυτούς που κρύβονται πίσω απ΄τη φυλή των Oni, θα αρχίσει να αμφιβάλλει για τους εμπλεκόμενους στον πόλεμο, μην ξέροντας ποια πλευρά να εμπιστευθεί.
Όταν όμως ο κλοιός θα αρχίσει να σφίγγει, θα κληθεί να αφήσει τις παιδικές κλάψες, να λάβει γρήγορα αποφάσεις και φυσικά να αποκτήσει πνεύμα πολεμιστή.
Ο Hirotsugu Kawasaki, σκηνοθέτης στο Naruto, στο καλούτσικο Spriggan (2001) και key animator στο Akira, μάς παρουσιάζει έναν ποικιλόμορφο καμβά.
Ποτάμια, λαγκάδια, δέντρα, δάση πλάσματα και κτίρια, όλα μεγαλοπρεπώς σχεδιασμένα και καμιά φορά έτσι όπως κινούνταν στο background έμοιαζαν με ζωντανές, κινούμενες ζωγραφιές.
Τα πλάσματα πάλι, δηλαδή οι προαναφερθέντες Oni, ποικίλουν από δαιμονικές μορφές με τερατόμορφες μάσκες και γιγαντιαίες αράχνες, μέχρι τεράστια τέρατα αποτελούμενα από στοιχεία της φύσης όπως βράχια, λάσπη, αέρας, νερό ...καρδιά.
Εχμ, όχι λάθος αυτό.
Απλά μου ρθε στο νου ο Captain Planet!
Συν μερικά άλλα που θύμιζαν από αγάλματα θεοτήτων μέχρι ένα που παρέπεμπε σε Λερναία Ύδρα.
Εντυπωσιακός και ο δράκος Orochi, δεν λέω ότι τον αντιγράφει αλλά μου θύμισε λίγο τον αντίστοιχο του Dragonball, απλά σε άλλο χρώμα!
Από μάχες υπάρχει μία στην αρχή, μία περίπου στη μέση και μία στο τέλος, δηλαδή για ένα animation 98 λεπτών ισόποσα και σωστά μοιρασμένο με την ενδιάμεση ανάπτυξη χαρακτήρων.
Το πρόβλημα είναι ακριβώς σε αυτήν την ανάπτυξη.
Η ταινία μοιάζει να απευθύνεται σε πιο παιδικό κοινό, μιας και έχει το κλασικό στόρι του εκλεκτού που ξαφνικά πρέπει να χωνέψει και να αντεπεξέλθει στο νεό του ρόλο ...γιατί έτσι απλά είναι ο καλός.
Και ο κακός ...δεν λέω ποιος είναι, αλλά καταλήγει κι αυτός να είναι απλά ο κακός.
Μια μικρή εξαίρεση για τον χαρακτήρα ενός σαμουράι με το πληγωμένο παρελθόν που φανερώνει κάπως περισσότερα κίνητρα και ο οποίος κατά έναν παράξενο τρόπο, έμοιαζε εντελώς με γυναίκα στην εξωτερική του εμφάνιση θυμίζοντας τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα απ'το Ταboo (1999) του Ναgisa Oshima, αλλά ...μην πάει ο νους σας στο πονηρό.
Τελικά όλα λαμβάνουν δράση ως αφορμή για οικολογικά μηνύματα και ο διαχωρισμός καλού-κακού γίνεται μόνο και μόνο για να σου δείξουν τις αξίες της φύσης και του σεβασμού σε αυτήν, κόντρα στις βλέψεις του αδηφάγου ανθρώπου της καπιταλιστικής κοινωνίας (ουφ, ούτε προκήρυξη να έγραφα).
Μόνο που όλα αυτά τελικά περνάνε στο ντούκου, για χάρη του πιο κλασικού, ηρωικού στόρι.
Εν ολίγοις, οι Ασιάτες μπορούν να συνδυάζουν δαιμονικά και ενήλικα με παιδικά στοιχεία και κατά περίεργο τρόπο να το κάνουν να λειτουργεί και να σε γοητεύει.
Αυτό εδώ όμως ενώ είναι αρκετά επικό και περνάει η ώρα ευχάριστα, αποδεικνύει ότι δεν είναι πάντα πετυχημένος ο παιδικοενήλικος συνδυασμός και εδώ ίσως χρειάζονταν μια λιγότερο κοινότυπη ιστορία.
Πάντως απ'το να έβλεπε ...Patty, καλύτερο θα ήταν να νοικιάσετε στο ανιψάκι-ξαδερφάκι σας και να δει ετούτο δω μιας και περιέχει κάποια οικολογικά μηνύματα.
1.jpg)
