Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
Οι ταινίες του Καναδού σκηνοθέτη David Cronenberg έπαιζαν πάντοτε με τα ψυχολογικά και σωματικά όρια, αλλά εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον έχει απομακρυνθεί απ'το στυλ του body horror με το οποίο μας τα παρουσίαζε.
Jung και Freud στο σελιλόιντ λοιπόν και μια ακόμη αλλαγή πλεύσης για τον σκηνοθέτη συνεχίζοντας στο καθαρά ψυχολογικό και σοβαρό κοινωνικό του μοτίβο των A History of Violence και Eastern Promises.
Βλέποντας μάλιστα ότι πρόκειται για ταινία εποχής με τη σύγκρουση των θεωριών του Jung και του μέντορα του Freud, θα περίμενες σε μεγαλύτερο βαθμό κάτι βαθύτατα ψυχολογικό και kinky μαζί...
Στα της υπόθεσης, ο εξαναγκαστικός εγκλεισμός της Sabina Spielrein, μιας τρελής και σεξουαλικά καταπιεσμένης νεαρής στο ίδρυμα του Carl Jung θα φέρει τα πάνω κάτω στον κόσμο του ψυχιάτρου και θα αποτελέσει την ιδανική μελέτη και διαμάχη πάνω στην οποία θα συγκρουστεί με τον μέντορα του Freud.
Οι νευρώσεις συνδέονται άμεσα με το σεξουαλικό κομμάτι, τις αναμνήσεις απ'την παιδικοεφηβική ηλικία και τα μετέπειτα καταπιεσμένα σεξουαλικά ένστικτα ή συνδέονται με κάτι βαθύτερο;
Ο Jung ζει μια ζωή χαρισάμενη με γυναίκα, οικογένεια και παιδιά ή μήπως βαριέται και δεν το χει καταλάβει ζώντας συμβατικά, χωρίς πάθος;
Τελικά είναι αρρώστια ή απόλυτα φυσιολογικό να σαι πολυγαμικός και πως συνδέεται το να γουστάρεις να σε ραπίζουν με την ταπείνωση και την ευχαρίστηση που προκύπτει από αυτό;
Αυτά και άλλα πολλά στην βραδινή εκπομπή των εντεκάμισ..εχμ...συγγνώμη μπερδεύτηκα!
Βλέπετε η ταινία ασχολείται με ένα σοβαρό και βαρύ θέμα, που ακόμα και αν δεν το έχεις πολυφιλοσοφήσει και ψάξει, χρίζει αρκετής ανάλυσης.
Με αυτά που λέει και πέρα απ'το να σε φέρει κατάματα με το εαυτό σου και την κοινωνία, το θέμα είναι κατά πόσο θα κατάφερνε σαν ταινία να σου μεταδώσει συναίσθημα, να σε ταράξει και να σε κάνει να συμπάσχεις με τους χαρακτήρες.
Δυστυχώς σε αυτό το κομμάτι μέτρια ...πολύ μέτρια τα πράγματα.
Jung και Freud στο σελιλόιντ λοιπόν και μια ακόμη αλλαγή πλεύσης για τον σκηνοθέτη συνεχίζοντας στο καθαρά ψυχολογικό και σοβαρό κοινωνικό του μοτίβο των A History of Violence και Eastern Promises.
Βλέποντας μάλιστα ότι πρόκειται για ταινία εποχής με τη σύγκρουση των θεωριών του Jung και του μέντορα του Freud, θα περίμενες σε μεγαλύτερο βαθμό κάτι βαθύτατα ψυχολογικό και kinky μαζί...
Στα της υπόθεσης, ο εξαναγκαστικός εγκλεισμός της Sabina Spielrein, μιας τρελής και σεξουαλικά καταπιεσμένης νεαρής στο ίδρυμα του Carl Jung θα φέρει τα πάνω κάτω στον κόσμο του ψυχιάτρου και θα αποτελέσει την ιδανική μελέτη και διαμάχη πάνω στην οποία θα συγκρουστεί με τον μέντορα του Freud.
Οι νευρώσεις συνδέονται άμεσα με το σεξουαλικό κομμάτι, τις αναμνήσεις απ'την παιδικοεφηβική ηλικία και τα μετέπειτα καταπιεσμένα σεξουαλικά ένστικτα ή συνδέονται με κάτι βαθύτερο;
Ο Jung ζει μια ζωή χαρισάμενη με γυναίκα, οικογένεια και παιδιά ή μήπως βαριέται και δεν το χει καταλάβει ζώντας συμβατικά, χωρίς πάθος;
Τελικά είναι αρρώστια ή απόλυτα φυσιολογικό να σαι πολυγαμικός και πως συνδέεται το να γουστάρεις να σε ραπίζουν με την ταπείνωση και την ευχαρίστηση που προκύπτει από αυτό;
Αυτά και άλλα πολλά στην βραδινή εκπομπή των εντεκάμισ..εχμ...συγγνώμη μπερδεύτηκα!
Βλέπετε η ταινία ασχολείται με ένα σοβαρό και βαρύ θέμα, που ακόμα και αν δεν το έχεις πολυφιλοσοφήσει και ψάξει, χρίζει αρκετής ανάλυσης.
Με αυτά που λέει και πέρα απ'το να σε φέρει κατάματα με το εαυτό σου και την κοινωνία, το θέμα είναι κατά πόσο θα κατάφερνε σαν ταινία να σου μεταδώσει συναίσθημα, να σε ταράξει και να σε κάνει να συμπάσχεις με τους χαρακτήρες.
Δυστυχώς σε αυτό το κομμάτι μέτρια ...πολύ μέτρια τα πράγματα.
Η αφήγηση είναι αρκετά γραμμική και ψυχρή προδίδοντας έντονα τις θεατρικές καταβολές του έργου, μιας και ο Cronenberg βασίστηκε στο θεατρικό 'A Talking Cure' του Christopher Hampton.
Οι χαρακτήρες και οι διαλόγοι κινούνται ήρεμα και μινιμαλιστικά από δωμάτιο σε δωμάτιο και χωρίς παρουσία μουσικής στο μεγαλύτερο μέρος, αφήνοντας μόνο τα λόγια και τα βλέμματα να κάνουν τη δουλειά και να εκφράσουν τον εσωτερικευμένο θυμό, τα καταπιεσμένα συναισθήματα και την απελπισία.
Σε αυτό ο Michael Fassbender είναι για μια ακόμη φορά εξαίσιος, με έντονο αλλά προσγειωμένο βλέμμα, αρρενωπός όπως πάντα και με μια μόνιμη θλίψη στα μάτια του, ρεαλιστική και όχι τραβηγμένη απ'τα μαλλιά.
Κάτι που δεν μπορείς να πεις για την Keira Knightley και τον Viggo Mortensen.
Η πρώτη μου άρεσε όταν μιλούσε φυσιολογικά και ήρεμα αλλά όταν παρίστανε την μουρλέγκω με όλες αυτές τις συσπάσεις μυών σε πρόσωπο και σώμα, έμοιαζε σπαστικά επιτηδευμένη, υπερβολική και ψεύτικη ενώ ο Mortensen δεν σε έκανε να νιώθεις ότι υποδύεται καμιά τεράστια προσωπικότητα και παραέμοιαζε στωικός και ανέκφραστος.
Υπάρχουν και οι ρόλοι των Vincent Cassel ως πολυγαμικού Otto Gross και της Sarah Gadon ως γυναίκα του Jung, που είναι και οι δύο πειστικά δοσμένοι, με το κουλτουρέ, αραχτό, φιλοσοφικό στυλάκι του πρώτου και την ήρεμη μελαγχολία της δεύτερης.
Αλλά πιο πολύ μοιάζουν κομπάρσοι στο όλο σκηνικό, αφού η ταινία επικεντρώνεται στην πρωταγωνιστική τριπλέτα και πολύ περισσότερο στον Jung αφήνοντας απέξω την όποια εμβάθυνση και κίνητρο, ακόμα και στο χαρακτήρα του Freud.
Βέβαια αυτό ίσως είναι και πρόβλημα του σεναρίου μιας και αγγίζει αλλά δεν εμβαθύνει και ιδιαίτερα στα θέματα της ταινίας και τους χαρακτήρες της ενώ η παραπάνω γραμμική σκηνοθεσία που λέγαμε μπορεί να ταιριάζει με το κλίμα εποχής των αρχών του 20ου αιώνα αλλά ένιωθες σε όλη τη διάρκεια να παρακουλουθείς μια απλή συνεδρία, σαν να σου παραθέτουν κομμάτια από βιβλία ψυχανάλυσης και δεν μπορούσες να δεθείς συναισθηματικά με τους χαρακτήρες.
Ακόμα και οι μπάτσες που έτρωγε η Knightley και όσες άλλες ερωτικές σκηνές υπήρχαν, ήταν απλώς εκεί ...για να υπάρχουν.
Οι χαρακτήρες και οι διαλόγοι κινούνται ήρεμα και μινιμαλιστικά από δωμάτιο σε δωμάτιο και χωρίς παρουσία μουσικής στο μεγαλύτερο μέρος, αφήνοντας μόνο τα λόγια και τα βλέμματα να κάνουν τη δουλειά και να εκφράσουν τον εσωτερικευμένο θυμό, τα καταπιεσμένα συναισθήματα και την απελπισία.
Σε αυτό ο Michael Fassbender είναι για μια ακόμη φορά εξαίσιος, με έντονο αλλά προσγειωμένο βλέμμα, αρρενωπός όπως πάντα και με μια μόνιμη θλίψη στα μάτια του, ρεαλιστική και όχι τραβηγμένη απ'τα μαλλιά.
Κάτι που δεν μπορείς να πεις για την Keira Knightley και τον Viggo Mortensen.
Η πρώτη μου άρεσε όταν μιλούσε φυσιολογικά και ήρεμα αλλά όταν παρίστανε την μουρλέγκω με όλες αυτές τις συσπάσεις μυών σε πρόσωπο και σώμα, έμοιαζε σπαστικά επιτηδευμένη, υπερβολική και ψεύτικη ενώ ο Mortensen δεν σε έκανε να νιώθεις ότι υποδύεται καμιά τεράστια προσωπικότητα και παραέμοιαζε στωικός και ανέκφραστος.
Υπάρχουν και οι ρόλοι των Vincent Cassel ως πολυγαμικού Otto Gross και της Sarah Gadon ως γυναίκα του Jung, που είναι και οι δύο πειστικά δοσμένοι, με το κουλτουρέ, αραχτό, φιλοσοφικό στυλάκι του πρώτου και την ήρεμη μελαγχολία της δεύτερης.
Αλλά πιο πολύ μοιάζουν κομπάρσοι στο όλο σκηνικό, αφού η ταινία επικεντρώνεται στην πρωταγωνιστική τριπλέτα και πολύ περισσότερο στον Jung αφήνοντας απέξω την όποια εμβάθυνση και κίνητρο, ακόμα και στο χαρακτήρα του Freud.
Βέβαια αυτό ίσως είναι και πρόβλημα του σεναρίου μιας και αγγίζει αλλά δεν εμβαθύνει και ιδιαίτερα στα θέματα της ταινίας και τους χαρακτήρες της ενώ η παραπάνω γραμμική σκηνοθεσία που λέγαμε μπορεί να ταιριάζει με το κλίμα εποχής των αρχών του 20ου αιώνα αλλά ένιωθες σε όλη τη διάρκεια να παρακουλουθείς μια απλή συνεδρία, σαν να σου παραθέτουν κομμάτια από βιβλία ψυχανάλυσης και δεν μπορούσες να δεθείς συναισθηματικά με τους χαρακτήρες.
Ακόμα και οι μπάτσες που έτρωγε η Knightley και όσες άλλες ερωτικές σκηνές υπήρχαν, ήταν απλώς εκεί ...για να υπάρχουν.
Κανένα παράπονο πάντως από ανασύσταση εποχής και τοπία, όλα έμοιαζαν πειστικά από φορέματα και άμαξες μέχρι κοστούμια, κτίρια και πλοία και ειδικά τα πλάνα των κτιρίων και των κήπων στη Βιέννη ήταν εξόχως ατμοσφαιρικά και αριστοκρατικά.
Βάλτε και μια σκηνή που ο Fassbender κάνει τον Κακλαμανάκη και την γλυκιά ξάπλα που ρίχνει εκεί μέσα με κορασίδα, βάλτε και τις ανταλλαγές γραμμάτων μεταξύ αυτού και του Freud όπου 'την έλεγαν' αλά κυριλέ ο ένας στον άλλον και μέχρις εκεί.
Εγώ θα κρατήσω μόνο το ότι πολλές φορές πρέπει να θρυμματίσεις τον εαυτό σου για να παραδωθείς σε κάποιους ανθρώπους, κάτι που θα σε φέρνει κατάματα με τα ελαττώματα και τις αδυναμίες σου.
Γι'αυτό πολλές φορές, μεταξύ κατεργαρεών δεν υπάρχει ειλικρίνεια και ειδικά όταν δυσκολεύουν τα πράγματα οδηγούμαστε σε παρεξηγήσεις, αφού κοιτάμε πάντοτε την πάρτη μας και τις αυτοάμυνες μας, παραμένοντας διστακτικοί και καταπιεσμένοι συναισθηματικά.
Ειδικά στα δύσκολα.
Παρόλα αυτά και με τις αυτοάμυνες που έμαθες να κρατάς πλέον στη ζωή σου, εξακολουθείς να διατηρείς μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά για κάποιους ανθρώπους.
Και μαζί με αυτό την κρυφή εμμονή να βρεις κάτι παρόμοιο που θα σου την θυμίζει.
Γιατί ξέρεις ότι σε άλλαξαν και κατάλαβες ποιος θέλεις να είσαι από δω και πέρα.
Ευτυχώς που εξέλαβα έστω αυτά στο τέλος, γιατί η ταινία ήθελε σίγουρα τουλάχιστον ένα μισάωρο ακόμη για να εξετάσει τους χαρακτήρες της.
Και δεν λέω, ακόμα και σε ένα δύωρο είναι αδύνατον να χωρέσεις τόσα χρόνια ερευνών και ζωής των δύο αυτών επιστημόνων.
Όμως τόσα χρόνια ψυχολογικού σκαλίσματος, να περιορίζονται σε ένα ψυχρό, συνοπτικό ρομάντζο;
Τα χάπια μου Freud και Cronenenberg!
Αρκετά με την ψυχανάλυση, γιατί ήδη βάρυνε ο χειμώνας και δεν θέλω να κάνω πλούσιες τις φαρμακοβιομηχανίες.
Εσείς προτιμήστε καλύτερα κανά dvd.
Βάλτε και μια σκηνή που ο Fassbender κάνει τον Κακλαμανάκη και την γλυκιά ξάπλα που ρίχνει εκεί μέσα με κορασίδα, βάλτε και τις ανταλλαγές γραμμάτων μεταξύ αυτού και του Freud όπου 'την έλεγαν' αλά κυριλέ ο ένας στον άλλον και μέχρις εκεί.
Εγώ θα κρατήσω μόνο το ότι πολλές φορές πρέπει να θρυμματίσεις τον εαυτό σου για να παραδωθείς σε κάποιους ανθρώπους, κάτι που θα σε φέρνει κατάματα με τα ελαττώματα και τις αδυναμίες σου.
Γι'αυτό πολλές φορές, μεταξύ κατεργαρεών δεν υπάρχει ειλικρίνεια και ειδικά όταν δυσκολεύουν τα πράγματα οδηγούμαστε σε παρεξηγήσεις, αφού κοιτάμε πάντοτε την πάρτη μας και τις αυτοάμυνες μας, παραμένοντας διστακτικοί και καταπιεσμένοι συναισθηματικά.
Ειδικά στα δύσκολα.
Παρόλα αυτά και με τις αυτοάμυνες που έμαθες να κρατάς πλέον στη ζωή σου, εξακολουθείς να διατηρείς μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά για κάποιους ανθρώπους.
Και μαζί με αυτό την κρυφή εμμονή να βρεις κάτι παρόμοιο που θα σου την θυμίζει.
Γιατί ξέρεις ότι σε άλλαξαν και κατάλαβες ποιος θέλεις να είσαι από δω και πέρα.
Ευτυχώς που εξέλαβα έστω αυτά στο τέλος, γιατί η ταινία ήθελε σίγουρα τουλάχιστον ένα μισάωρο ακόμη για να εξετάσει τους χαρακτήρες της.
Και δεν λέω, ακόμα και σε ένα δύωρο είναι αδύνατον να χωρέσεις τόσα χρόνια ερευνών και ζωής των δύο αυτών επιστημόνων.
Όμως τόσα χρόνια ψυχολογικού σκαλίσματος, να περιορίζονται σε ένα ψυχρό, συνοπτικό ρομάντζο;
Τα χάπια μου Freud και Cronenenberg!
Αρκετά με την ψυχανάλυση, γιατί ήδη βάρυνε ο χειμώνας και δεν θέλω να κάνω πλούσιες τις φαρμακοβιομηχανίες.
Εσείς προτιμήστε καλύτερα κανά dvd.
A Dangerous Method trailer 2 by FilmBoy-gr
