Γράφει ο Νεκτάριος Αντωνιάδης.
Σήμερα θα ασχοληθώ με ένα δύσκολο θέμα.
Το ντοκυμαντέρ Into The Abyss του πολυπράγμονα τελευταίως, Γερμανού σκηνοθέτη Werner Herzog, μας προ(σ)καλεί σε μία κατάβαση στα έγκατα της αβύσσου.
Η άβυσσος αυτή δεν είναι άλλη από το απύθμενο βάθος της ανθρώπινης ψυχής.
Η άβυσσος αυτή δεν είναι άλλη από το απύθμενο βάθος της ανθρώπινης ψυχής.
Σίγουρα θα προβληματίσει αρκετούς θεατές το γεγονός πως είναι τόσο δυσπρόσιτο το θέμα με το οποίο καταπιάνεται ο σκηνοθέτης.
Τον Οκτώβριο του 2001 ο Michael James Perry και ο Jason Burkett συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν για το φόνο τριών ανθρώπων, προκειμένου να κλέψουν τα αυτοκίνητα τους...
Ο πρώτος καταδικάσθηκε σε θάνατο με ένεση (τον Ιούλιο του 2010) ενώ ο δεύτερος σε ισόβια κάθειρξη.
Μετά από πολλές σκέψεις, για να ξετυλιχθεί και να ρολάρει το documentary, θα πρέπει να αναλυθεί με βάση το σενάριο της ταινίας.
Το κατασκευαστικό οικοδόμημα σεναριακά έχει καλύψει όλες τις πτυχές ενός εγκλήματος.
Αρχικά η ταινία είναι κατανεμημένη σε τέσσερα μέρη σύν τον επίλογο στο φινάλε.
Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει όλο το στάδιο της αστυνομικής έρευνας. Εξηγούνται με πλήρως αφηγηματικό και κατανοητό τρόπο, τα βασικά θέματα που οδήγησαν στην σύλληψη των δύο δεκαεννιάχρονων δραστών.
Τον Οκτώβριο του 2001 ο Michael James Perry και ο Jason Burkett συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν για το φόνο τριών ανθρώπων, προκειμένου να κλέψουν τα αυτοκίνητα τους...
Ο πρώτος καταδικάσθηκε σε θάνατο με ένεση (τον Ιούλιο του 2010) ενώ ο δεύτερος σε ισόβια κάθειρξη.
Μετά από πολλές σκέψεις, για να ξετυλιχθεί και να ρολάρει το documentary, θα πρέπει να αναλυθεί με βάση το σενάριο της ταινίας.
Το κατασκευαστικό οικοδόμημα σεναριακά έχει καλύψει όλες τις πτυχές ενός εγκλήματος.
Αρχικά η ταινία είναι κατανεμημένη σε τέσσερα μέρη σύν τον επίλογο στο φινάλε.
Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει όλο το στάδιο της αστυνομικής έρευνας. Εξηγούνται με πλήρως αφηγηματικό και κατανοητό τρόπο, τα βασικά θέματα που οδήγησαν στην σύλληψη των δύο δεκαεννιάχρονων δραστών.
Η έρευνα φαίνεται αληθοφανής και τεκμηριωμένη.
Ο σεναριογράφος (Herzog) το έχει κρατήσει το θέμα στα πλαίσια του καθωπρεπισμού χωρίς να μακρυγορεί ή να εξετάσει περαιτέρω το τι θα μπορούσε να σημαίνουν τα διχαλωτά τερτίπια του δικαστικού/δικηγορικού συστήματος.
Στο δεύτερο μέρος, διακρίνουμε το προφίλ των δύο δραστών.
Στο δεύτερο μέρος, διακρίνουμε το προφίλ των δύο δραστών.
Σημασία δίνεται στο background του κάθε δράστη.
Ο ένας δράστης είναι ο κλασικός φτωχοαστός, ο οποίος φαίνεται να έχει υποφέρει πολύ στην ζωή του από την διαλυμένη οικογένειά του.
Ο δεύτερος πιο μεγαλοαστός, με την στήριξη των πλούσιων συγγενών και οικογένειας φαίνεται πως είχε μία πιο υποφερτή ζωή.
Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι η πλήρης αντιστοίχιση των ποινών με το προφίλ των δραστών.
Ο ένας με θανατική ποινή και ο δεύτερος με ισόβια κάθειρξη.
Το γεγονός δε ότι οι δράστες (ελέω και αλκοόλ) αλληλοκατηγορούν ο ένας τον άλλον στο τέλος του δεύτερου μέρους, προκαλεί περισσότερο συναισθηματικό (;) κομφούζιο.
Με άλλα λόγια στο κομμάτι αυτό υπάρχει αρκετή τροφή για προβληματισμό του συστήματος δικαιοσύνης, ειδικά του Αμερικάνικου που επιτρέπει ακόμη την θανατική ποινή.
Πάμε στο τρίτο μέρος και εδώ θα φανερωθεί ο ρόλος του οικογένειακού υπόβαθρου του Michael Perry, του βασικού δηλαδή δράστη ο οποίος έχει καταδικαστεί σε θανατική ποινή.
Με άλλα λόγια στο κομμάτι αυτό υπάρχει αρκετή τροφή για προβληματισμό του συστήματος δικαιοσύνης, ειδικά του Αμερικάνικου που επιτρέπει ακόμη την θανατική ποινή.
Πάμε στο τρίτο μέρος και εδώ θα φανερωθεί ο ρόλος του οικογένειακού υπόβαθρου του Michael Perry, του βασικού δηλαδή δράστη ο οποίος έχει καταδικαστεί σε θανατική ποινή.
Αφηγηματικά η ταινία θα κάνει κοιλιά για συναισθηματικούς επίσης λόγους, καθώς ο Herzog, συνεντευξιάζει τον αδερφό και τον πατέρα του δράστη, ο καθένας με την δική του φυλακόβια ιστορία.
Προκαλεί λίγο οίκτο το γεγονός ότι για φτηνούς εντυπωσιασμούς το κομμάτι αυτό θα κοιμήσει τον θεατή, αλλά σαν συνολική εικόνα και κριτική ο Ηerzog μάλλον δικαιώνεται.
Και αυτό συμβαίνει χρησιμοποιώντας ίσως ένα από τα κλασικότερα κλισέ του ντοκυμαντέρ, να υπάρχουν δηλαδή συνεντεύξεις της οικογένειας των θυμάτων ή της οικογένειας του δράστη.
Συμπαθέστατε κύριε Moore, μάλλον εσείς φταίτε για το γεγονός αυτό!
Για να συνεχίσουμε με το τέταρτο μέρος, και να περάσουμε στο ποιο έξυπνο δημιούργημα του ντοκυμαντέρ.
Συμπαθέστατε κύριε Moore, μάλλον εσείς φταίτε για το γεγονός αυτό!
Ο δράστης έχει αποκτήσει μία θαυμάστρια (!) με την οποία ανταλάσσει αλληλογραφία και εντέλει το πράγμα εξελίσσεται σε ρομάντζο!
Και για να μπερδευτεί το πράγμα ακόμα περισσότερο, η θαυμάστρια αυτή είναι έγκυος, με αποτέλεμα ο σκηνοθέτης να αφήνει ένα αιώνιο ερώτημα να αιωρείται το οποίο χρήζει απάντησης!
Αλλά η τελική κρίση όπως πρέπει και αρμόζει αφήνεται στον θεατή.
Το σκηνοθετικό αυτό τρίκ, θα εγείρει ερωτήματα, ίσως και ενστάσεις.
Το σκηνοθετικό αυτό τρίκ, θα εγείρει ερωτήματα, ίσως και ενστάσεις.
Το ρεζουμέ είναι ότι η ταινία θα "γεμίσει" και θα παρουσιάστει ένα συμπαγές οικοδόμημα το οποίο περιλαμβάνει εκδηλώσεις αγάπης (και άλλων δαιμονίων).
Στο πέμπτο μέρος και βαδίζοντας προς το φινάλε, επιχειρείται μία γενικότερη προσέγγιση στην ψυχολογία και ιδιοσυγκρασία ενός θανατοποινίτη.
Παρουσιάζοντας με ένα σύντομο flash back παρελθοντικές θανατικές ποινές από το 1976 και έπειτα, μπορεί κανείς να καταλάβει ότι από τότε μέχρι και το 2011 δεν έχουν αλλάξει και πολλά στο αμερικάνικο σύστημα δικαιοσύνης.
Παρουσιάζοντας με ένα σύντομο flash back παρελθοντικές θανατικές ποινές από το 1976 και έπειτα, μπορεί κανείς να καταλάβει ότι από τότε μέχρι και το 2011 δεν έχουν αλλάξει και πολλά στο αμερικάνικο σύστημα δικαιοσύνης.
Το σύστημα αυτό είναι χαμένο στην γραφειοκρατεία, η οποία είναι ένας αξεπέραστος παράγοντας αλλαγής και διαφοροποίησης του δικαστικού και σωφρονιστικού συστήματος.
Εδώ το μενού περιλαμβάνει δυνατές εικόνες των απέραντων νεκροταφείων φυλακών-ψυχών.
Φινάλε λοιπον με μία πιο αισιόδοξη ματιά μέσα από την εκκωφαντική ψυχοσωματική μαυρίλα των συγγενών των θυμάτων οι οποίοι είναι παρόντες στην θανατική ποινή του δράστη.
Θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει ξανά το "πακέτο" των φτηνών εντυπωσιασμών για ακόμα μία φορά.
Εδώ το μενού περιλαμβάνει δυνατές εικόνες των απέραντων νεκροταφείων φυλακών-ψυχών.
Φινάλε λοιπον με μία πιο αισιόδοξη ματιά μέσα από την εκκωφαντική ψυχοσωματική μαυρίλα των συγγενών των θυμάτων οι οποίοι είναι παρόντες στην θανατική ποινή του δράστη.
Αλλά έτσι όπως το έχει σερβίρει ο Herzog, αφήνει να εννοηθεί πως όλα τα πράγματα κρύβουν μία αισιόδοξη νότα μέσα τους.
Σωστά επισημαίνεται από το σενάριο το γεγονός ότι δεν θα δώσει ο αφηγητής/σεναριογράφος/σκηνοθέτης την τελική απάντηση για το τι είναι σωστό η λάθος.
Αφήνεται στον θεατή το κομμάτι αυτό.
Άλλωστε ο Herzog από το πρώτο δευτερόλεπτο της ταινίας διατυμπανίζει ότι είναι κατά της θανατικής ποινής.
Το εάν θα συμφωνήσει ή διαφωνήσει ο καθένας ατομικά άπτεται στην δική του ευχέρεια.
Συνολικά λοιπόν, το Into The Abyss είναι ένα δυνατό ντοκυμαντέρ που τσακίζει νεύρα με τους προβληματισμούς που διανέμονται.
Στο κάτω κάτω τα έχει όλα και δεν λείπει τίποτα από την συνταγή.
(Μελό)δράμα, σωφρονισμό, έγκλημα, πάθος.
Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία είναι εκθαμβωτική , ξετυλίγοντας έναν αργόσυρτο Γολγοθά, ο δε θεατής θα μεταλλαχθεί ίσως και ασυνείδητα από παρατηρητής σε προσωπικό μάρτυρα των καταστάσεων.
Θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να ισχυριστεί ότι δεν θα βρεί κοινά θέματα ευαισθησίας με το αμερικάνικο σύστημα δικαιοσύνης, αλλά αυτό θα καταρριφθεί από το αμερόληπτο γεγονός πως ο Ηerzog είναι και αυτός Ευρωπαίος και θέλει να εμφανιστεί σαν απτός παρατηρητής και καταγραφέας των γεγονότων αυτών.
Into the Abyss trailer από FilmBoy-gr
