Η οικονομική κατάρρευση του 2008 στην Αμερική είχε να κάνει ως επί το πλείστον με τα ακίνητα και τα στεγαστικά δάνεια των Αμερικανών, ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα που εξωθήθηκε στα όρια του, με αποτέλεσμα να έχουν χάσει τα σπίτια τους πάνω από ένα εκατομμύριο οικογένειες.
Ακόμα και σήμερα υπάρχουν καταυλισμοί αστέγων σε πολλές Πολιτείες, αποτέλεσμα ενός καπιταλιστικού συστήματος που φανερά πλέον έχει καταστροφικά αποτελέσματα στο σύγχρονο κόσμο.
Φυσικά, πολλοί κινηματογραφιστές δε θα άφηναν το θέμα ανεκμετάλευτο.
Το Margin Call του πρωτάρη J.C. Chandor δεν ασχολείται όμως με τα αποτελέσματα, αλλά με το πώς ξεκίνησε όλο αυτό.
Κατά τη γνώμη του, η οικονομική κατάρρευση οφείλεται καθαρά σε απερισκεψία και ηλιθιότητα, αλλά αυτή είναι μια πολύ απλοική κατανόηση της κρίσης...
Ένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα-κολοσσός ανακαλύπτει τυχαία ότι δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη του (πολύ απλά), ότι θα πρέπει να αθετήσει τις χρηματιστηριακές υποχρεώσεις του, γκρεμίζοντας το σύστημα εκ των έσω.
Το Margin Call εξελίσσεται ένα 36ωρο σε μια μεγάλη χρηματοπιστωτική εταρεία.
Η μέρα ξεκινάει με την απόλυση του υπεύθυνου Διαχείρησης Κινδύνου (Stanley Tucci, Burlesque), ο οποίος πριν εγκαταλείψει το κτίριο δίνει ένα flash-άκι στον υφιστάμενο του αναλυτή Peter (Zachary Quinto, Star Trek) με τη προειδοποίηση 'Να προσέχεις'.
Ο Peter, πρώην επιστήμονας πυραυλικών συστημάτων, διαβάζει και αναλύει περαιτέρω τα δεδομένα που πήρε και ...καλεί τον προιστάμενο του Will (Paul Bettany, Priest), ο οποίος τα βλέπει και ...καλεί κι εκείνος τον δικό του, τον Sam (Kevin Spacey, Horrible Bosses) ο οποίος ...θα καλέσει τους δικούς του ανώτερους (Simon Baker, The Killer Inside Me και Demi Moore, The Joneses) οι οποίοι θα κάνουν έκτακτο meeting και ...θα καλέσουν το μεγάλο αφεντικό (Jeremy Irons) ο οποίος θα έρθει εσπευσμένα με ελικόπτερο.
Σε κανονικές συνθήκες, αυτή η επανάληψη θα κούραζε αλλά ο Chandor δεν ασχολείται με το οικονομικό γεγονός αυτό καθ'αυτό, αλλά με το πώς το αντιμετωπίζουν ξεχωριστά ο καθένας από όλους τους.
Γι'αυτό και ποτέ δεν μαθαίνουμε τί ακριβώς συμβαίνει!
Ορθώς ο Chandor δεν πήρε το ρίσκο να εξηγήσει κάτι που οι περισσότεροι θεατές δεν θα καταλάβαιναν, άλλωστε δεν είναι αυτό το θέμα του, κακώς όμως δίνει ατάκες όπως 'Εξήγησε μου σαν να μιλάς σε παιδί' ή 'Δεν καταλαβαίνω εγώ τους αριθμούς' σε μεγαλοστελέχη που διοικούν την εταιρεία.
Πάντα υπάρχει στις ταινίες ένας χαρακτήρας που δεν καταλαβαίνει και πρέπει να του μιλήσουμε απλά, όχι όμως σε αυτές που ούτως η άλλως δε θα καταλάβει κανείς πραγματικά το πρόβλημα.
Το Margin Call είναι ένα δράμα εσωστρέφιας, μια βουτιά στα συναισθήματα στελεχών διαφορετικού επιπέδου σε συνθήκες όπου γκρεμίζεται ο κόσμος τους.
Ο απολυμένος Tucci δεν δίνει δεκάρα και αναρωτιέται αν όλα τα χρόνια που εργάστηκε εκεί αναλύοντας αριθμούς και διαχειριζόμενος κινδύνους προσέφερε πιο πολλά από όταν έχτισε μια γέφυρα όταν ήταν μηχανικός.
Η όχι και τόσο δυναμική Moore τρέμει για τη θέση της, μετά από πολλά χρόνια δουλειάς και νοιώθει την αδικία στο πετσί της όταν θυσιάζεται για το καλό της εταιρείας.
Ο αναλυτής που τα ανακάλυψε όλα Quinto δεν μπορεί να χαρεί την επιτυχία του καθώς βλέπει το εργασιακό τέλος του να πλησιάζει, ενώ ο φιλοσοφημένος Bettany καπνίζει ασταμάτητα και κοιτά το κενό.
Όπως καταλαβαίνετε, το Margin Call στερείται αλληθοφανούς δράματος, εκτός αν μπορείτε να λυπηθείτε executives χρηματιστηριακής εταιρείας που αμοίβονται με αστρονομικά ποσά.
Μόνο ο χαρακτήρας του Kevin Spacey μπορεί να χαρακτηριστεί γήινος.
Πενθεί για τον σκύλο του - γεγονός που έντεχνα στην αρχή τον κακοχαρακτηρίζει καθώς γύρω του γίνονται απολύσεις και εκείνος κλαίει για το σκύλο - έχει ενστάσεις για τους χειρισμούς του προέδρου, λυπάται για τους μελλοντικά άνεργους χρηματιστές-πιόνια και γενικά είναι ο καλός της ιστορίας.
Για να δικαιολογήσω την υψηλή βαθμολογία (καθώς μέχρι τώρα θα έλεγε κανείς ότι το θάβω), αν ξεχάσετε το θέμα του και τα οικονομικά στοιχεία, το Margin Call κυλάει ευχάριστα, έχει καλές ερμηνείες και εκτίμησα πολύ το γεγονός ότι δεν μας ζαλίζει με αριθμούς και ορολογίες.
Πρόκειται ξεκάθαρα για ένα καλό δράμα χαρακτήρων, έστω κι αν αυτοί μένουν ανολοκλήρωτοι στη σπουδή τους.
Δεν είναι η καλύτερη ταινία σχετικά με την οικονομική κρίση της Αμερικής, αλλά κινείται σε σωστά μονοπάτια.
Ακόμα και σήμερα υπάρχουν καταυλισμοί αστέγων σε πολλές Πολιτείες, αποτέλεσμα ενός καπιταλιστικού συστήματος που φανερά πλέον έχει καταστροφικά αποτελέσματα στο σύγχρονο κόσμο.
Φυσικά, πολλοί κινηματογραφιστές δε θα άφηναν το θέμα ανεκμετάλευτο.
Το Margin Call του πρωτάρη J.C. Chandor δεν ασχολείται όμως με τα αποτελέσματα, αλλά με το πώς ξεκίνησε όλο αυτό.
Κατά τη γνώμη του, η οικονομική κατάρρευση οφείλεται καθαρά σε απερισκεψία και ηλιθιότητα, αλλά αυτή είναι μια πολύ απλοική κατανόηση της κρίσης...
Ένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα-κολοσσός ανακαλύπτει τυχαία ότι δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη του (πολύ απλά), ότι θα πρέπει να αθετήσει τις χρηματιστηριακές υποχρεώσεις του, γκρεμίζοντας το σύστημα εκ των έσω.
Το Margin Call εξελίσσεται ένα 36ωρο σε μια μεγάλη χρηματοπιστωτική εταρεία.
Η μέρα ξεκινάει με την απόλυση του υπεύθυνου Διαχείρησης Κινδύνου (Stanley Tucci, Burlesque), ο οποίος πριν εγκαταλείψει το κτίριο δίνει ένα flash-άκι στον υφιστάμενο του αναλυτή Peter (Zachary Quinto, Star Trek) με τη προειδοποίηση 'Να προσέχεις'.
Ο Peter, πρώην επιστήμονας πυραυλικών συστημάτων, διαβάζει και αναλύει περαιτέρω τα δεδομένα που πήρε και ...καλεί τον προιστάμενο του Will (Paul Bettany, Priest), ο οποίος τα βλέπει και ...καλεί κι εκείνος τον δικό του, τον Sam (Kevin Spacey, Horrible Bosses) ο οποίος ...θα καλέσει τους δικούς του ανώτερους (Simon Baker, The Killer Inside Me και Demi Moore, The Joneses) οι οποίοι θα κάνουν έκτακτο meeting και ...θα καλέσουν το μεγάλο αφεντικό (Jeremy Irons) ο οποίος θα έρθει εσπευσμένα με ελικόπτερο.
Γι'αυτό και ποτέ δεν μαθαίνουμε τί ακριβώς συμβαίνει!
Ορθώς ο Chandor δεν πήρε το ρίσκο να εξηγήσει κάτι που οι περισσότεροι θεατές δεν θα καταλάβαιναν, άλλωστε δεν είναι αυτό το θέμα του, κακώς όμως δίνει ατάκες όπως 'Εξήγησε μου σαν να μιλάς σε παιδί' ή 'Δεν καταλαβαίνω εγώ τους αριθμούς' σε μεγαλοστελέχη που διοικούν την εταιρεία.
Πάντα υπάρχει στις ταινίες ένας χαρακτήρας που δεν καταλαβαίνει και πρέπει να του μιλήσουμε απλά, όχι όμως σε αυτές που ούτως η άλλως δε θα καταλάβει κανείς πραγματικά το πρόβλημα.
Το Margin Call είναι ένα δράμα εσωστρέφιας, μια βουτιά στα συναισθήματα στελεχών διαφορετικού επιπέδου σε συνθήκες όπου γκρεμίζεται ο κόσμος τους.
Ο απολυμένος Tucci δεν δίνει δεκάρα και αναρωτιέται αν όλα τα χρόνια που εργάστηκε εκεί αναλύοντας αριθμούς και διαχειριζόμενος κινδύνους προσέφερε πιο πολλά από όταν έχτισε μια γέφυρα όταν ήταν μηχανικός.
Η όχι και τόσο δυναμική Moore τρέμει για τη θέση της, μετά από πολλά χρόνια δουλειάς και νοιώθει την αδικία στο πετσί της όταν θυσιάζεται για το καλό της εταιρείας.
Ο αναλυτής που τα ανακάλυψε όλα Quinto δεν μπορεί να χαρεί την επιτυχία του καθώς βλέπει το εργασιακό τέλος του να πλησιάζει, ενώ ο φιλοσοφημένος Bettany καπνίζει ασταμάτητα και κοιτά το κενό.
Μόνο ο χαρακτήρας του Kevin Spacey μπορεί να χαρακτηριστεί γήινος.
Πενθεί για τον σκύλο του - γεγονός που έντεχνα στην αρχή τον κακοχαρακτηρίζει καθώς γύρω του γίνονται απολύσεις και εκείνος κλαίει για το σκύλο - έχει ενστάσεις για τους χειρισμούς του προέδρου, λυπάται για τους μελλοντικά άνεργους χρηματιστές-πιόνια και γενικά είναι ο καλός της ιστορίας.
Για να δικαιολογήσω την υψηλή βαθμολογία (καθώς μέχρι τώρα θα έλεγε κανείς ότι το θάβω), αν ξεχάσετε το θέμα του και τα οικονομικά στοιχεία, το Margin Call κυλάει ευχάριστα, έχει καλές ερμηνείες και εκτίμησα πολύ το γεγονός ότι δεν μας ζαλίζει με αριθμούς και ορολογίες.
Πρόκειται ξεκάθαρα για ένα καλό δράμα χαρακτήρων, έστω κι αν αυτοί μένουν ανολοκλήρωτοι στη σπουδή τους.
Δεν είναι η καλύτερη ταινία σχετικά με την οικονομική κρίση της Αμερικής, αλλά κινείται σε σωστά μονοπάτια.
Margin Call trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
