Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
Είχα καιρό να δω αθλητική ταινία και μάλιστα στους κινηματογράφους.
Ή για να είμαι πιο ακριβής, δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά.
Ευχάριστο λοιπόν σαν αλλαγή να δεις και μια αθλητική ή δυσάρεστο λόγω παντελούς άσχετης με την πραγματικότητα μας, μπέιζμπολ θεματολογίας;
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Michael Lewis, παρακολουθούμε την αληθινή ιστορία του Billy Bean (Brad Pitt) πολλά υποσχόμενου κάποτε, παίκτη του μπέιζμπολ και νυν μάνατζερ των Oakland Athletics.
Η ομάδα του βρίσκεται πάντοτε στο τσακ να κατακτήσει το πρωτάθλημα μέχρι που στην επόμενη σεζόν, η διοίκηση θα αναγκαστεί να ξαναπουλήσει κάποιους απ'τους καλύτερους παίκτες της λόγω χρεοκοπίας...
Θα προχωρήσει κι αυτός λοιπόν σε μια ριζοσπαστική λύση φέρνοντας στην ομάδα τον Peter Brand (Jonah Hill), έναν αριστούχο οικονομικό αναλυτή του πανεπιστημίου του Yale με τον οποίο θα εφαρμόσουν μια πρωτοποριακή μέθοδο εξεύρεσης παικτών, βασιζόμενοι σε περίεργους υπολογισμούς και στατιστικά μέσω υπολογιστή.
Αρχικά να πω ότι η ταινία είναι πιο εύκολο να αρέσει σε Αμερικανούς αλλά οι δημιουργοί φαίνεται πως αυτό, το καταλάβαιναν εξαρχής.
Έτσι αντί να έχουμε την συνηθισμένη κλισέ ιστορία του αμερικάνικου ονείρου με τα slow motion κλπ, εδώ η ιστορία επικεντρώνεται περισσότερο στον μάνατζερ, στα προσωπικά του συναισθήματα και στο πως αυτός βιώνει τις καταστάσεις και τα σκαμπανεβάσματα της ομάδας του.
Η σκηνοθεσία του Bennett Miller (Truman Capote) και το σενάριο του Aaron Sorkin (Social Network) ακολουθούν χαμηλότονους ρυθμούς άρα το μόνο που μπορούσε να περιμένει κανείς είναι ένα δίωρο καθαρά βασισμένο σε διαλόγους, έντονους και μη.
Κύριο θέμα, η αγωνία για προσωπική ανάδειξη ενός κατά βάθος λούζερ ανθρώπου, ο φόβος των γηραιότερων για αλλαγές και νεωτερισμούς που ίσως οφείλεται στο ότι φοβούνται μην 'πιάσει' η νέα μέθοδος και χάσουν την δουλειά τους (χαρακτηριστική ατάκα το "προσαρμόσου ή πέθανε") και η υπομονή που χρειάζεται πολλές φορές στα αθλήματα, όταν υπάρχουν αλλαγές και αναπροσαρμογές.
Πολύ λεκτική αντιπαράθεση, σιωπηλά πλάνα είτε κοντινά είτε μακρινά με χαμηλότονο φωτισμό και μουσική, επίκεντρο τα μάτια και το πρόσωπο και με τον ήρωα να οδηγεί ή να αράζει σε άδεια γήπεδα και να σκέφτεται.
Πολύ καλός Brad Pitt, αν και θεωρώ ότι στα πιο δραματικά του ταιριάζουν καλύτερα σκοτεινότεροι ρόλοι όπως στο Fight Club, το Seven και το 12 Monkeys.
Εδώ υπήρχαν ωραίες στιγμές, όπως όταν κοπανιέται ή μιλάει γλυκά στην κόρη του (γλυκύτατη η Kerris Dorsey), αλλά ώρες ώρες φαινόταν τελείως ανέκφραστος.
Αυτό βέβαια ίσως ήταν θέμα σκηνοθετικής προσέγγισης, μιας και όλοι οι ρόλοι ήταν συγκρατημένοι στα ξεσπάσματα τους, χωρίς ιδιαίτερες δραματικές εξάρσεις κάτι που προσέδιδε μεν ρεαλισμό και ταιριαστή χιουμοριστική χημεία μεταξύ Pitt και Jonah Hill, αλλά έκανε ρόλους σαν του προπονητή (ένας κατα τ'άλλα μοναδικός Philip Seymour Hoffman) να φαίνονται σκέτοι και άχαροι.
Επίσης, δεν εμβάθυνε σχεδόν καθόλου στην ψυχολογία των παικτών, με εξαίρεση μια δυο ολιγόλεπτες σκηνές και με αφαίρεση κάποιων κλισέ διαλόγων του στυλ "προσεύχομαι για σας", λες και βρισκόμαστε σε ταινία του Ξανθόπουλου.
Όσο για σκηνές με μπέιζμπολ, οι κλασικές εκατομμυρίων ταινιών, λίγες και μόνο προς το τέλος.
Κρατήστε μόνο για το φινάλε, το μήνυμα ότι πολλές φορές είναι καλύτερο να παίρνεις μέτριους παίκτες και να τους δίνεις κίνητρο, βρίσκοντας τα καλά του καθενός ξεχωριστά και ανεβάζοντας τους.
Και φυσικά μια σημαδιακή στιγμή, συμβολική και όλο νόημα που κλείνει το μάτι στο θεατή με το τραγουδάκι της μικρής, όπου αντικατοπτρίζει την ψυχολογία του ήρωα ("you're such a loser dad") και σου μεταδίδει ότι βγες απ'τα αδιέξοδα σου, ξέχνα ρεκόρ συνεχόμενων νικών ή πρωταθλητισμού και απλά κάτσε και απόλαυσε το σόου ή εν προκειμένω, το παιχνίδι.
Με λίγα λόγια μια ταινία βασισμένη σε διαλόγους, που θέλει μεν να ξεφύγει απ'τα κλισέ ανάλογων ταινιών του είδους αλλά καταλήγει να στηρίζεται μόνο στον - κατά τ'άλλα πολύ καλό - Brad Pitt και μάλλον θα την έλεγα βαρετή.
Ή για να είμαι πιο ακριβής, δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά.
Ευχάριστο λοιπόν σαν αλλαγή να δεις και μια αθλητική ή δυσάρεστο λόγω παντελούς άσχετης με την πραγματικότητα μας, μπέιζμπολ θεματολογίας;
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Michael Lewis, παρακολουθούμε την αληθινή ιστορία του Billy Bean (Brad Pitt) πολλά υποσχόμενου κάποτε, παίκτη του μπέιζμπολ και νυν μάνατζερ των Oakland Athletics.
Η ομάδα του βρίσκεται πάντοτε στο τσακ να κατακτήσει το πρωτάθλημα μέχρι που στην επόμενη σεζόν, η διοίκηση θα αναγκαστεί να ξαναπουλήσει κάποιους απ'τους καλύτερους παίκτες της λόγω χρεοκοπίας...
Θα προχωρήσει κι αυτός λοιπόν σε μια ριζοσπαστική λύση φέρνοντας στην ομάδα τον Peter Brand (Jonah Hill), έναν αριστούχο οικονομικό αναλυτή του πανεπιστημίου του Yale με τον οποίο θα εφαρμόσουν μια πρωτοποριακή μέθοδο εξεύρεσης παικτών, βασιζόμενοι σε περίεργους υπολογισμούς και στατιστικά μέσω υπολογιστή.
Αρχικά να πω ότι η ταινία είναι πιο εύκολο να αρέσει σε Αμερικανούς αλλά οι δημιουργοί φαίνεται πως αυτό, το καταλάβαιναν εξαρχής.
Έτσι αντί να έχουμε την συνηθισμένη κλισέ ιστορία του αμερικάνικου ονείρου με τα slow motion κλπ, εδώ η ιστορία επικεντρώνεται περισσότερο στον μάνατζερ, στα προσωπικά του συναισθήματα και στο πως αυτός βιώνει τις καταστάσεις και τα σκαμπανεβάσματα της ομάδας του.
Κύριο θέμα, η αγωνία για προσωπική ανάδειξη ενός κατά βάθος λούζερ ανθρώπου, ο φόβος των γηραιότερων για αλλαγές και νεωτερισμούς που ίσως οφείλεται στο ότι φοβούνται μην 'πιάσει' η νέα μέθοδος και χάσουν την δουλειά τους (χαρακτηριστική ατάκα το "προσαρμόσου ή πέθανε") και η υπομονή που χρειάζεται πολλές φορές στα αθλήματα, όταν υπάρχουν αλλαγές και αναπροσαρμογές.
Πολύ λεκτική αντιπαράθεση, σιωπηλά πλάνα είτε κοντινά είτε μακρινά με χαμηλότονο φωτισμό και μουσική, επίκεντρο τα μάτια και το πρόσωπο και με τον ήρωα να οδηγεί ή να αράζει σε άδεια γήπεδα και να σκέφτεται.
Πολύ καλός Brad Pitt, αν και θεωρώ ότι στα πιο δραματικά του ταιριάζουν καλύτερα σκοτεινότεροι ρόλοι όπως στο Fight Club, το Seven και το 12 Monkeys.
Εδώ υπήρχαν ωραίες στιγμές, όπως όταν κοπανιέται ή μιλάει γλυκά στην κόρη του (γλυκύτατη η Kerris Dorsey), αλλά ώρες ώρες φαινόταν τελείως ανέκφραστος.
Αυτό βέβαια ίσως ήταν θέμα σκηνοθετικής προσέγγισης, μιας και όλοι οι ρόλοι ήταν συγκρατημένοι στα ξεσπάσματα τους, χωρίς ιδιαίτερες δραματικές εξάρσεις κάτι που προσέδιδε μεν ρεαλισμό και ταιριαστή χιουμοριστική χημεία μεταξύ Pitt και Jonah Hill, αλλά έκανε ρόλους σαν του προπονητή (ένας κατα τ'άλλα μοναδικός Philip Seymour Hoffman) να φαίνονται σκέτοι και άχαροι.
Όσο για σκηνές με μπέιζμπολ, οι κλασικές εκατομμυρίων ταινιών, λίγες και μόνο προς το τέλος.
Κρατήστε μόνο για το φινάλε, το μήνυμα ότι πολλές φορές είναι καλύτερο να παίρνεις μέτριους παίκτες και να τους δίνεις κίνητρο, βρίσκοντας τα καλά του καθενός ξεχωριστά και ανεβάζοντας τους.
Και φυσικά μια σημαδιακή στιγμή, συμβολική και όλο νόημα που κλείνει το μάτι στο θεατή με το τραγουδάκι της μικρής, όπου αντικατοπτρίζει την ψυχολογία του ήρωα ("you're such a loser dad") και σου μεταδίδει ότι βγες απ'τα αδιέξοδα σου, ξέχνα ρεκόρ συνεχόμενων νικών ή πρωταθλητισμού και απλά κάτσε και απόλαυσε το σόου ή εν προκειμένω, το παιχνίδι.
Με λίγα λόγια μια ταινία βασισμένη σε διαλόγους, που θέλει μεν να ξεφύγει απ'τα κλισέ ανάλογων ταινιών του είδους αλλά καταλήγει να στηρίζεται μόνο στον - κατά τ'άλλα πολύ καλό - Brad Pitt και μάλλον θα την έλεγα βαρετή.
Moneyball trailer by FilmBoy-gr
