Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
Το Real Steel το θυμάμαι απ'την εποχή που το Filmboy είχε ποστάρει τα πρώτα teaser και από τότε ...δεν ξαναείδα τίποτα!
Ήμουν βλέπετε αρκετά προκατειλλημένος, πιστεύοντας ότι θα δούμε μια χαζοπαιδική και κακή αντιγραφή από Jumaru.
Ναι, εκείνο το καρτούν που είχαμε λιώσει όλοι μικρά, βλέποντας το στο Junior's Tv! (R.I.P)
Μπορεί η υπόθεση να βασίζεται αμυδρά στην μικρή ιστορία "Steel" του Richard Matheson αλλά υποθέτω ότι πιο πολύ 'δανείστηκαν' την ιδέα απ'το japanimation.
Τελικά παιδική χαζομάρα, κλισέ περιπέτεια, όλα μαζί ή τίποτα απ'αυτά;
Βρισκόμαστε στο - σχεδόν - άμεσο μέλλον και το έτος 2020, όπου η δίψα των ανθρώπων για περισσότερο θέαμα και ξέσκισμα στα σπορ έχει αντικαταστήσει πλέον τους αληθινούς μποξέρ με ρομπότ.
Ένας πρώην μποξέρ, ο Charlie Kenton (Hugh Jackman) έχει τη δική του ρομποτάρα με την οποία διαγωνίζεται σε αγώνες της πλάκας.
Ήμουν βλέπετε αρκετά προκατειλλημένος, πιστεύοντας ότι θα δούμε μια χαζοπαιδική και κακή αντιγραφή από Jumaru.
Ναι, εκείνο το καρτούν που είχαμε λιώσει όλοι μικρά, βλέποντας το στο Junior's Tv! (R.I.P)
Μπορεί η υπόθεση να βασίζεται αμυδρά στην μικρή ιστορία "Steel" του Richard Matheson αλλά υποθέτω ότι πιο πολύ 'δανείστηκαν' την ιδέα απ'το japanimation.
Τελικά παιδική χαζομάρα, κλισέ περιπέτεια, όλα μαζί ή τίποτα απ'αυτά;
Βρισκόμαστε στο - σχεδόν - άμεσο μέλλον και το έτος 2020, όπου η δίψα των ανθρώπων για περισσότερο θέαμα και ξέσκισμα στα σπορ έχει αντικαταστήσει πλέον τους αληθινούς μποξέρ με ρομπότ.
Ένας πρώην μποξέρ, ο Charlie Kenton (Hugh Jackman) έχει τη δική του ρομποτάρα με την οποία διαγωνίζεται σε αγώνες της πλάκας.
Μονίμως τα θαλασσώνει, έρχεται σε σύγκρουση με την κοπελιά (Evangeline Lilly) μέχρι που ξαφνικά μαθαίνει ότι πεθαίνει μια γκόμενα που είχε παρατήσει και θα αναγκαστεί να συμβιώσει με τον 11χρονο γιο του Max (Dakota Goyo), για τον οποίο ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε.
Δύσκολα τα πράγματα στην αρχή, μιας και ο μερικά ανεύθυνος και ανυπάκουος Charlie θα αντικρίσει στην ουσία έναν μικρό εαυτό του και δεν ξέρει κανείς απ'τους δύο αν θέλει να είναι με τον άλλον.
Μέχρι που ένα ρομπότ, σιγά σιγά θα τους ενώσει φέρνοντας τους έως και στη διεκδίκηση πρωταθλήματος!
Δύσκολα τα πράγματα στην αρχή, μιας και ο μερικά ανεύθυνος και ανυπάκουος Charlie θα αντικρίσει στην ουσία έναν μικρό εαυτό του και δεν ξέρει κανείς απ'τους δύο αν θέλει να είναι με τον άλλον.
Μέχρι που ένα ρομπότ, σιγά σιγά θα τους ενώσει φέρνοντας τους έως και στη διεκδίκηση πρωταθλήματος!
Τελικά εδώ έχουμε μια πιο παιδική αντιγραφή του Rocky με τις επιρροές από Jumaru να περιορίζονται στα χειριστήρια των ρομπότ που κρατάνε οι άνθρωποι.
Στα εφέ, που ήταν εξαρχής το κύριο ατού της ταινίας, έχει γίνει απίστευτη δουλειά.
Σοφή η επιλογή του τεχνικού επιτελείου να χρησιμοποιήσουν animatronic ρομπότ και motion capture τεχνική, διατηρώντας έτσι τα ρομπότ ελάχιστα ψηφιακά και εξαιρετικά αληθοφανή.
Πραγματικά σε όλες τις σκηνές που πλακώνονται ή περπατάνε ευρισκόμενοι ανάμεσα σε ανθρώπους, πιστεύεις ότι θα μπορούσαν να είναι μπροστά σου!
Οι εμφανίσεις τους απ΄την άλλη είχαν πολύ πλάκα με το κάθε ρομπότ να αντικατοπτρίζει το αφεντικό του.
O βλαχοαμερικάνος πανκ να έχει μια μπρούταλ χοντροκομμένη σαβούρα, ο καφροχούλιγκαν έναν ρομπότ απόγονο του Sid Vicious, ο Atom το ρομπότ του πιτσιρικά έφερνε λίγο σε ολυμπιονίκη ξιφομάχο και άλλα που θυμίζαν από σαμουράι μέχρι χαρακτήρες από Tekken videogame!
Μάλιστα το στοιχείο αντιγραφής κινήσεων μου θύμισε ένα ρομπότ απ΄το Tekken 4, τον Combot ενώ οι χαρακτηρισμοί Generation 1 και 2 φέρνουν στου νου Transformers μαζί με τους ήχους που έκαναν τα ρομπότ και θύμιζαν τον Bumblebee.
Ωραίες και οι εναλλαγές περιβάλλοντος.
Όσο ο ήρωας ήταν ξεπεσμένος βλέπαμε τους ερημικούς τόπους του Michigan ή τα λειβάδια που σου έβγαζαν την βλαχοαμερικανιά, ενώ όσο κέρδιζαν με το ρομπότ τα έβρισκε με το γιο του και ανέβαζαν διάθεση βλέπαμε τις έντονα φωταγωγημένες πόλεις αλά Ιαπωνία.
Στα εφέ, που ήταν εξαρχής το κύριο ατού της ταινίας, έχει γίνει απίστευτη δουλειά.
Σοφή η επιλογή του τεχνικού επιτελείου να χρησιμοποιήσουν animatronic ρομπότ και motion capture τεχνική, διατηρώντας έτσι τα ρομπότ ελάχιστα ψηφιακά και εξαιρετικά αληθοφανή.
Πραγματικά σε όλες τις σκηνές που πλακώνονται ή περπατάνε ευρισκόμενοι ανάμεσα σε ανθρώπους, πιστεύεις ότι θα μπορούσαν να είναι μπροστά σου!
Οι εμφανίσεις τους απ΄την άλλη είχαν πολύ πλάκα με το κάθε ρομπότ να αντικατοπτρίζει το αφεντικό του.
O βλαχοαμερικάνος πανκ να έχει μια μπρούταλ χοντροκομμένη σαβούρα, ο καφροχούλιγκαν έναν ρομπότ απόγονο του Sid Vicious, ο Atom το ρομπότ του πιτσιρικά έφερνε λίγο σε ολυμπιονίκη ξιφομάχο και άλλα που θυμίζαν από σαμουράι μέχρι χαρακτήρες από Tekken videogame!
Μάλιστα το στοιχείο αντιγραφής κινήσεων μου θύμισε ένα ρομπότ απ΄το Tekken 4, τον Combot ενώ οι χαρακτηρισμοί Generation 1 και 2 φέρνουν στου νου Transformers μαζί με τους ήχους που έκαναν τα ρομπότ και θύμιζαν τον Bumblebee.
Ωραίες και οι εναλλαγές περιβάλλοντος.
Όσο ο ήρωας ήταν ξεπεσμένος βλέπαμε τους ερημικούς τόπους του Michigan ή τα λειβάδια που σου έβγαζαν την βλαχοαμερικανιά, ενώ όσο κέρδιζαν με το ρομπότ τα έβρισκε με το γιο του και ανέβαζαν διάθεση βλέπαμε τις έντονα φωταγωγημένες πόλεις αλά Ιαπωνία.
Η μουσική του Danny Elfman, μακριά απ'την συνήθως παιχνιδιάρικη και παραμυθένια, με κόμικ καταβολές μουσική του, περιορίζονταν σε κάποιες μελαγχολικές στιγμές και σε δακρύβρεχτες family-friendly τυμπανοκρουσίες (γαμώ την αμερικανιά μου!).
Η ιστορία και οι ερμηνείες ήταν οι συνηθισμένες καρικατούρες των οικογενειακών ταινιών.
Παρ'όλα αυτά αλάνι και δραματικός όπου πρέπει ο Hugh Jackman, ίσως υπερβολικά ποζεράς σε κάποιες σκηνές αλλά πέρα απ'το να περιφέρει τα μπράτσα του ξέρει και να ερμηνεύει ρεαλιστικά σε ότι είδος ταινίας του ζητηθεί.
Οι ρόλοι κλασικοί σαν τον bad boy cowboy του Kevin Durand (2η συνεργασία με Hugh μετά το Wolverine), η θεία Hope Davis και ο λεφτάς σύζυγος Marvin και η απαραίτητη συνοδευτική γκόμενα της Evangeline Lilly.
Και οι κακοί απλώς κακοί με ωραίες συνοδείες, όπου ο Karl Yune ως τσαντισμένος ασιάτης που σκοτώνει με το βλέμμα και ...θυμηθείτε την κοπελιά του Οlga Fonda, με τα άπειρα κάλλη και φόντα!
Αυτός που έκλεβε την παράσταση, μαζί με το ρομπότ του φυσικά, ήταν ο μικρούλης ...Dakota Goyo (μα είναι όνομα αυτό για αγόρι;;;), σε έναν ρόλο που αναμενόμενα μικρομεγαλίζει και ίσως φανεί σπαστικός και για μπάτσες σε μερικά σημεία.
Σε όσες σκηνές έβγαζε όμως παιδικό πείσμα, θυμό και θλίψη για τον πατέρα του, ήταν χάρμα και πολύ εγκάρδιες οι σκηνές που τα βρίσκουν, μαλώνουν,τα ξαναβρίσκουν κλπ.
Πολλά υποσχόμενος και γλυκούλης, αξίζει να τον προσέξουμε στο μέλλον και μακάρι να του δωθούν ευκαιρίες.
Όσο για τη σκηνοθεσία/αμερικανιά του Shawn Levy (Pink Panther και Night At The Museum) περιμέναμε σίγουρα κάτι με γλυκερή ατμόσφαιρα αμερικάνικου ονείρου, με πολλά δάκρυα, φιλιά και αγκαλιές σε slow motion ενώ μερικά σημεία είχαν κλισέ διαλόγους που η διάρκεια τους τραβούσε σε βαθμό γελοιότητας.
Και κάτι πας να πιάσεις σε ένα πλάνο για υπόνοια ψηφιακής ζωής που αναρωτιέται για τη φύση της αλλά μένει αναξιοποίητο.
Χμμμ ...λέτε να έχουμε sequel; (άαααντε)
Η ταινία γενικά ήταν καλύτερο από αυτό που περίμενα αλλά είχε το παράδοξο να τα έχει όλα και τίποτα μαζί.
Τελικά ισχύει ότι ήταν περισσότερο ανθρωποκεντρικό σαν ιστορία παρά περιπετειώδες, με πολλές σκηνές που οι ήρωες μιλάνε μεταξύ τους ή πλάνα με τα πρόσωπα να χαζεύουν κάπου έξω ή μεταξύ τους.
Αλλά ενώ η ιστορία έκρυβε μια τρυφερή σχέση πατέρα-γιου και σου περνούσε μηνύματα, κατάφερνε να μοιάζει και αυτή ξεπέτα, χωρίς αυτό να οφείλεται παράλληλα σε παραγεμισμένη δράση.
Οι σκηνές με τα ρομπότ επίσης, ενώ ήταν συναρπαστικές και σε έβαζαν για τα καλά σε ένα industrial μποξ κλίμα, βρίσκονταν σε απόσταση μεταξύ τους και λίγες συγκρατούσες στο νου.
Η ιστορία και οι ερμηνείες ήταν οι συνηθισμένες καρικατούρες των οικογενειακών ταινιών.
Παρ'όλα αυτά αλάνι και δραματικός όπου πρέπει ο Hugh Jackman, ίσως υπερβολικά ποζεράς σε κάποιες σκηνές αλλά πέρα απ'το να περιφέρει τα μπράτσα του ξέρει και να ερμηνεύει ρεαλιστικά σε ότι είδος ταινίας του ζητηθεί.
Οι ρόλοι κλασικοί σαν τον bad boy cowboy του Kevin Durand (2η συνεργασία με Hugh μετά το Wolverine), η θεία Hope Davis και ο λεφτάς σύζυγος Marvin και η απαραίτητη συνοδευτική γκόμενα της Evangeline Lilly.
Και οι κακοί απλώς κακοί με ωραίες συνοδείες, όπου ο Karl Yune ως τσαντισμένος ασιάτης που σκοτώνει με το βλέμμα και ...θυμηθείτε την κοπελιά του Οlga Fonda, με τα άπειρα κάλλη και φόντα!
Αυτός που έκλεβε την παράσταση, μαζί με το ρομπότ του φυσικά, ήταν ο μικρούλης ...Dakota Goyo (μα είναι όνομα αυτό για αγόρι;;;), σε έναν ρόλο που αναμενόμενα μικρομεγαλίζει και ίσως φανεί σπαστικός και για μπάτσες σε μερικά σημεία.
Σε όσες σκηνές έβγαζε όμως παιδικό πείσμα, θυμό και θλίψη για τον πατέρα του, ήταν χάρμα και πολύ εγκάρδιες οι σκηνές που τα βρίσκουν, μαλώνουν,τα ξαναβρίσκουν κλπ.
Πολλά υποσχόμενος και γλυκούλης, αξίζει να τον προσέξουμε στο μέλλον και μακάρι να του δωθούν ευκαιρίες.
Όσο για τη σκηνοθεσία/αμερικανιά του Shawn Levy (Pink Panther και Night At The Museum) περιμέναμε σίγουρα κάτι με γλυκερή ατμόσφαιρα αμερικάνικου ονείρου, με πολλά δάκρυα, φιλιά και αγκαλιές σε slow motion ενώ μερικά σημεία είχαν κλισέ διαλόγους που η διάρκεια τους τραβούσε σε βαθμό γελοιότητας.
Χμμμ ...λέτε να έχουμε sequel; (άαααντε)
Η ταινία γενικά ήταν καλύτερο από αυτό που περίμενα αλλά είχε το παράδοξο να τα έχει όλα και τίποτα μαζί.
Τελικά ισχύει ότι ήταν περισσότερο ανθρωποκεντρικό σαν ιστορία παρά περιπετειώδες, με πολλές σκηνές που οι ήρωες μιλάνε μεταξύ τους ή πλάνα με τα πρόσωπα να χαζεύουν κάπου έξω ή μεταξύ τους.
Αλλά ενώ η ιστορία έκρυβε μια τρυφερή σχέση πατέρα-γιου και σου περνούσε μηνύματα, κατάφερνε να μοιάζει και αυτή ξεπέτα, χωρίς αυτό να οφείλεται παράλληλα σε παραγεμισμένη δράση.
Οι σκηνές με τα ρομπότ επίσης, ενώ ήταν συναρπαστικές και σε έβαζαν για τα καλά σε ένα industrial μποξ κλίμα, βρίσκονταν σε απόσταση μεταξύ τους και λίγες συγκρατούσες στο νου.
Κρατήστε μόνο μία μετά τα πρώτα λεπτά, άντε και μία κάπου στη μέση και φυσικά αυτή του φινάλε, αν και όλα αυτά έμοιαζαν πολύ ξεπατικωτούρα από Rocky.
Πάντως οι κομματάρες από Limp Bizkit και Crystal Method σε ξεσήκωναν, βγάλτε τις r'n'b χαζομάρες που φέρνουν περισσότερο σε Step Up και όχι παιδική ταινία και προτιμήστε στο ρομποτικό ξυλίκι λίγη καφρίλα από Fear Factory, Static-X ή το κάπως πιο εύπεπτο "Hero" των Sevendust.
Ή στην τελική ...γράψτε με στα παλιά σας υποδήματα γιατί εδώ είναι family friendly περίπτωση.
Η ουσία όμως είναι αν κατάφερνε η ταινία να σε διασκεδάσει, να σε ψυχαγωγήσει και να σε κάνει για λίγο να ξεχαστείς.
Δεν την λες καλή, δεν την λες όμως και μέτρια.
Ίσως έφταιγε πιο πολύ ότι παραήταν ανά σημεία γλυκερή, απευθυνόμενη ξεκάθαρα σε ανήλικα αμερικανάκια.
Είναι όμως μια απλώς τίμια προσπάθεια όπου θα πιάσεις τον εαυτό σου ανά στιγμές να συγκινείται, να γουστάρει, να τσιτώνεται με τις μάχες των ρομπότ και να εύχεσαι παρ'όλη την αναμενόμενη εξέλιξη να νικήσει όποιος πρέπει!
Πάρτε καλή παρέα και κανά ανιψάκι για πιτσιρικαρία και θα περάσετε όμορφα.
1.jpg)
