Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
Άλλη μια ελληνική παραγωγή για φέτος από αυτές που φημολογούνταν ότι είναι από τις καλύτερες της σεζόν.
Και σύμφωνα με τους θεατές που το είδαν μέχρι στιγμής, απ'τις καλύτερες ελληνικές παραγωγές όλων των εποχών.
Αν και δεν είμαι απ'τη φύση μου πνεύμα αντιλογίας, εδώ επιτρέψτε μου να διαφωνήσω.
Βασισμένο σε βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη (...Ύστερα Ήρθαν Οι Μέλισσες) με καλό και προσεγμένο καστ, ατμόσφαιρα εποχής, στρατόπεδο και συναισθηματικά αδιέξοδα θα περίμενες πράγματι ένα αριστούργημα.
Βρισκόμαστε στα 70's και το στρατόπεδο Βάτη στον Έβρο όπου όλοι ετοιμάζονται για τα Χριστούγεννα.
Οι στρατιώτες στολίζουν και ετοιμάζουν σκετς ενώ οι ανώτεροι ετοιμάζονται για τον καθιερωμένο χορό...
Μέσα σε όλα αυτά, την μελαγχολική ατμόσφαιρα της εποχής και τα συναισθηματικά αδιέξοδα των ηρώων μαθαίνουμε την ιστορία του υπολοχαγού Καραμαλίκη (Γιάννης Στάνκογλου) ενός ανθρώπου μοναχικού με συγκρατημένη οργή και συντροφιά μόνο ένα σκύλο.
Ο υπολοχαγός είναι κρυφά ερωτευμένος με την Ζωή (Βίκυ Παπαδοπούλου) τη νεαρή γυναίκα του Συνταγματάρχη Μανώλη Λόγγου (Γιάννης Μπέζος) και προκειμένου να την πλησιάσει θα αναγκάσει τον ντροπαλό, καλλιεργημένο και συνεσταλμένο στρατιώτη Λάζαρο Λαζάρου να του μάθει ...Τανγκό.
Μια απλή υπόθεση που όμως κρύβει μέσα της πολύ συναίσθημα αλλά πέρα από μεμονωμένες στιγμές δεν νομίζω ότι η ταινία κατάφερνε να στo μεταδώσει και ιδιαίτερα.
Αρχικά να τονίσουμε ότι η φωτογραφία και η μουσική της ταινίας είναι έξοχες.
Ο διευθυντής φωτογραφίας Γιάννης Δρακουλαράκος κατάφερε να μας μεταφέρει για τα καλά στην ερημική, μουντή και μοναχική ατμόσφαιρα του στρατοπέδου και της γενικότερης περιοχής του Έβρου, μια ατμόσφαιρα που ενισχύεται όταν πέφτουν και οι βροχές.
Η μουσική του Γιάννου Αιόλου συμπληρώνει και αυτή ιδανικά, αναδύοντας άρωμα ταινίας εποχής και ατμόσφαιρα βωβού κινηματογράφου με την συμμετοχή των ακορντεόν, θυμίζοντας και σκηνές από την θρυλική σειρά Πρόβα Νυφικού.
Οι ερμηνείες ήταν το καλύτερο κομμάτι, βοηθούμενες και απ΄τα τηλεοπτικής κοπής χαρακτηριστικά close-up πλάνα και ως επί το πλείστον ήταν ταιριαστές και εκφραστικές.
Οι ηθοποιοί έκαναν ότι μπορούσαν για να εκφράσουν τα συναισθήματα των ηρώων τους, παρ'όλο το περιορισμένο σεναριακό υλικό.
Προεξέχοντες σε αυτό ήταν οι Αντίνοος Αλμπάνης και Γιάννης Στάνκογλου.
Ο πρώτος ήταν συγκλονιστικός σε όλες του τις αντιδράσεις, η μελαγχολία, οι κρυφοί πόθοι, o δισταγμός μπροστά στους ανωτέρους, η αγωνία και η απελπισία για την άρρωστη μάνα.
Ο Στάνκογλου έμοιαζε επίσης γεννημένος για το ρόλο του, με τα άγρια χαρακτηριστικά και το μουστάκι και έβγαζε κι αυτός πραγματικό συναίσθημα, οργή, μοναξιά και θλίψη ταυτόχρονα.
Δύο ρόλοι που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα του - πολλές φορές - καταπιεσμένου και δη καλλιεργημένου στρατιώτη που νιώθει να μην τον χωράει ο τόπος και του στρατόκαυλου ανώτερου που δεν ακούει τίποτα και κανέναν παρά μόνο διατάζει και κρύβει την συναισθηματική του έλλειψη πίσω απ'την οργή του.
Θαυμάστε τους στις σκηνές με το σκύλο, παρατηρήστε τα βλέμματα στο σημείο που βρίσκονται απέναντι ο ένας απ'τον άλλον στα συρματοπλέγματα και φυσικά οι σκηνές του χορού.
Η Βίκυ Παπαδοπούλου ως Ζωή, μελαχρινή με κόκκινα χείλια και χτένισμα εποχής, ήταν πανέμορφη με τις κάπως κρύες αντιδράσεις της να μεταφέρουν την καταπιεσμένη ευτυχία, την δυστυχισμένη προσωπική της ζωή και την αναμονή για μετάθεση του συζύγου της.
Πανέμορφη, αντιδραστική και μοιραία αλλά πάνω απ'όλα προσγειωμένη και ...εύχομαι Βίκυ να διαβάζεις Filmboy!
Ο Μπέζος πάλι έχει σαν χαρακτήρας όλα τα σύνδρομα του ανώτερου στρατιωτικού, την επιβολή τάξης ηρεμίας και ασφάλειας στο σπίτι του που τον κάνουν να μπερδεύει την στρατιωτική ζωή με την οικογενειακή και καταλήγουν στην πλήρη απουσία πάθους για την ζωή και τη ...Ζωή.
Ούτε κόκκινα φορέματα σου λέει, ούτε χοροί, ούτε έξοδοι με το παιδάκι και την υπηρέτρια χωρίς την άδεια του και όσο περισσότερο φυλακίζει την ήδη περιορισμένη ζωή μιας νεαρής κοπέλας, τόσο την απομακρύνει τελικά από αυτόν.
Όταν παίρνει το αυστηρό και αγέρωχο του είναι πολύ καλός, θυμίζοντας παλιούς αρχοντικούς ηθοποιούς αλλά κατα τ'άλλα είχε μια κλασική μανιέρα του λίγο αυστηρού, λίγο πάτερ φαμίλια στην οποία τον έχουμε συνηθίσει και περισσότερο φαίνονταν στο πανί ο ηθοποιός παρά ο ρόλος.
Το βασικότερο πρόβλημα ήταν το σενάριο και η σκηνοθεσία του Νίκου Κουτελιδάκη, μιας και αυτό το γαϊτανάκι χαρακτήρων και συναισθημάτων μοιάζει εγκλωβισμένο σε τηλεοπτικά πλαίσια.
Και τώρα που λέω τηλεοπτικού, αναρωτιέμαι αν προβάλλονταν στην τηλεόραση που θα της ταίριαζε καλύτερα, τι θα έκανε το ΕΣΡ στην κατά τ'άλλα πανέμορφα δοσμένη, περιβόητη σκηνή;
Θα άρχιζε τους ...Παπακαλιατισμούς;
Δεν γνωρίζω τι ακριβώς περιείχε το βιβλίο.
Περιορίζοντας όμως την υπόθεση στο θέμα του χορού, φαίνεται σαν να χάνονται ολόκληρα κεφάλαια απ'τις ζωές των χαρακτήρων και περισσότερο εδώ να προδίδεται τελικά, το τηλεοπτικό παρελθόν του σκηνοθέτη.
Η ουσία είναι ότι όλα τα συναισθήματα και καταστάσεις,από μοναχικούς άντρες και καταπιεσμένους ομοφυλόφιλους νέους μέχρι δυστυχισμένα-στρατιωτικά εδώ-ζευγάρια, μοιάζει το σενάριο και η σκηνοθεσία να τα περνάνε στο ντούκου.
Όλα μοιάζουν να αγγίζονται, ιδανικά μεν και υπέροχα αλλά στιγμιαία και αποσπασματικά, χωρίς ιδιαίτερο βάθος και εξερεύνηση.
Βάλτε και μια δόση ξεπέτας από Λούφα με κανά δυο στρατιώτες και την σκηνή με το χριστουγεννιάτικο σκετς, βγάλτε τα αποτυχημένα μακιγιάζ και προσθετικά στο τέλος όπου καλύτερα να έβαζαν γέρους ηθοποιούς και ...μέχρις εκεί.
Καταλαβαίνεις τι νιώθουν οι ήρωες και τι θέλουν να σου μεταδώσουν αλλά αυτό οφείλεται πιο πολύ στις ερμηνείες παρά στην ίδια την ταινία, η οποία έμοιαζε να τα περνάει περιληπτικά, σαν να ξεφυλλίζεις στα γρήγορα ένα βιβλίο και έδινε την αίσθηση τηλεταινίας ή επιμηκυμένου επεισοδίου.
Δείτε το αλλά μόνο για τις ερμηνείες σχεδόν όλων, που κατάφερναν ανά στιγμές να σου μεταδώσουν συναίσθημα.
Γιατί αυτό ήταν.
Μόνο στιγμές.
Και τα συναισθήματα δεν είναι απλά στιγμές αλλά ολόκληρη φορτισμένη Οδύσσεια.
Και σύμφωνα με τους θεατές που το είδαν μέχρι στιγμής, απ'τις καλύτερες ελληνικές παραγωγές όλων των εποχών.
Αν και δεν είμαι απ'τη φύση μου πνεύμα αντιλογίας, εδώ επιτρέψτε μου να διαφωνήσω.
Βασισμένο σε βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη (...Ύστερα Ήρθαν Οι Μέλισσες) με καλό και προσεγμένο καστ, ατμόσφαιρα εποχής, στρατόπεδο και συναισθηματικά αδιέξοδα θα περίμενες πράγματι ένα αριστούργημα.
Βρισκόμαστε στα 70's και το στρατόπεδο Βάτη στον Έβρο όπου όλοι ετοιμάζονται για τα Χριστούγεννα.
Οι στρατιώτες στολίζουν και ετοιμάζουν σκετς ενώ οι ανώτεροι ετοιμάζονται για τον καθιερωμένο χορό...
Μέσα σε όλα αυτά, την μελαγχολική ατμόσφαιρα της εποχής και τα συναισθηματικά αδιέξοδα των ηρώων μαθαίνουμε την ιστορία του υπολοχαγού Καραμαλίκη (Γιάννης Στάνκογλου) ενός ανθρώπου μοναχικού με συγκρατημένη οργή και συντροφιά μόνο ένα σκύλο.
Ο υπολοχαγός είναι κρυφά ερωτευμένος με την Ζωή (Βίκυ Παπαδοπούλου) τη νεαρή γυναίκα του Συνταγματάρχη Μανώλη Λόγγου (Γιάννης Μπέζος) και προκειμένου να την πλησιάσει θα αναγκάσει τον ντροπαλό, καλλιεργημένο και συνεσταλμένο στρατιώτη Λάζαρο Λαζάρου να του μάθει ...Τανγκό.
Μια απλή υπόθεση που όμως κρύβει μέσα της πολύ συναίσθημα αλλά πέρα από μεμονωμένες στιγμές δεν νομίζω ότι η ταινία κατάφερνε να στo μεταδώσει και ιδιαίτερα.
Αρχικά να τονίσουμε ότι η φωτογραφία και η μουσική της ταινίας είναι έξοχες.
Η μουσική του Γιάννου Αιόλου συμπληρώνει και αυτή ιδανικά, αναδύοντας άρωμα ταινίας εποχής και ατμόσφαιρα βωβού κινηματογράφου με την συμμετοχή των ακορντεόν, θυμίζοντας και σκηνές από την θρυλική σειρά Πρόβα Νυφικού.
Οι ερμηνείες ήταν το καλύτερο κομμάτι, βοηθούμενες και απ΄τα τηλεοπτικής κοπής χαρακτηριστικά close-up πλάνα και ως επί το πλείστον ήταν ταιριαστές και εκφραστικές.
Οι ηθοποιοί έκαναν ότι μπορούσαν για να εκφράσουν τα συναισθήματα των ηρώων τους, παρ'όλο το περιορισμένο σεναριακό υλικό.
Προεξέχοντες σε αυτό ήταν οι Αντίνοος Αλμπάνης και Γιάννης Στάνκογλου.
Ο πρώτος ήταν συγκλονιστικός σε όλες του τις αντιδράσεις, η μελαγχολία, οι κρυφοί πόθοι, o δισταγμός μπροστά στους ανωτέρους, η αγωνία και η απελπισία για την άρρωστη μάνα.
Ο Στάνκογλου έμοιαζε επίσης γεννημένος για το ρόλο του, με τα άγρια χαρακτηριστικά και το μουστάκι και έβγαζε κι αυτός πραγματικό συναίσθημα, οργή, μοναξιά και θλίψη ταυτόχρονα.
Δύο ρόλοι που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα του - πολλές φορές - καταπιεσμένου και δη καλλιεργημένου στρατιώτη που νιώθει να μην τον χωράει ο τόπος και του στρατόκαυλου ανώτερου που δεν ακούει τίποτα και κανέναν παρά μόνο διατάζει και κρύβει την συναισθηματική του έλλειψη πίσω απ'την οργή του.
Η Βίκυ Παπαδοπούλου ως Ζωή, μελαχρινή με κόκκινα χείλια και χτένισμα εποχής, ήταν πανέμορφη με τις κάπως κρύες αντιδράσεις της να μεταφέρουν την καταπιεσμένη ευτυχία, την δυστυχισμένη προσωπική της ζωή και την αναμονή για μετάθεση του συζύγου της.
Πανέμορφη, αντιδραστική και μοιραία αλλά πάνω απ'όλα προσγειωμένη και ...εύχομαι Βίκυ να διαβάζεις Filmboy!
Ο Μπέζος πάλι έχει σαν χαρακτήρας όλα τα σύνδρομα του ανώτερου στρατιωτικού, την επιβολή τάξης ηρεμίας και ασφάλειας στο σπίτι του που τον κάνουν να μπερδεύει την στρατιωτική ζωή με την οικογενειακή και καταλήγουν στην πλήρη απουσία πάθους για την ζωή και τη ...Ζωή.
Ούτε κόκκινα φορέματα σου λέει, ούτε χοροί, ούτε έξοδοι με το παιδάκι και την υπηρέτρια χωρίς την άδεια του και όσο περισσότερο φυλακίζει την ήδη περιορισμένη ζωή μιας νεαρής κοπέλας, τόσο την απομακρύνει τελικά από αυτόν.
Όταν παίρνει το αυστηρό και αγέρωχο του είναι πολύ καλός, θυμίζοντας παλιούς αρχοντικούς ηθοποιούς αλλά κατα τ'άλλα είχε μια κλασική μανιέρα του λίγο αυστηρού, λίγο πάτερ φαμίλια στην οποία τον έχουμε συνηθίσει και περισσότερο φαίνονταν στο πανί ο ηθοποιός παρά ο ρόλος.
Το βασικότερο πρόβλημα ήταν το σενάριο και η σκηνοθεσία του Νίκου Κουτελιδάκη, μιας και αυτό το γαϊτανάκι χαρακτήρων και συναισθημάτων μοιάζει εγκλωβισμένο σε τηλεοπτικά πλαίσια.
Θα άρχιζε τους ...Παπακαλιατισμούς;
Δεν γνωρίζω τι ακριβώς περιείχε το βιβλίο.
Περιορίζοντας όμως την υπόθεση στο θέμα του χορού, φαίνεται σαν να χάνονται ολόκληρα κεφάλαια απ'τις ζωές των χαρακτήρων και περισσότερο εδώ να προδίδεται τελικά, το τηλεοπτικό παρελθόν του σκηνοθέτη.
Η ουσία είναι ότι όλα τα συναισθήματα και καταστάσεις,από μοναχικούς άντρες και καταπιεσμένους ομοφυλόφιλους νέους μέχρι δυστυχισμένα-στρατιωτικά εδώ-ζευγάρια, μοιάζει το σενάριο και η σκηνοθεσία να τα περνάνε στο ντούκου.
Όλα μοιάζουν να αγγίζονται, ιδανικά μεν και υπέροχα αλλά στιγμιαία και αποσπασματικά, χωρίς ιδιαίτερο βάθος και εξερεύνηση.
Βάλτε και μια δόση ξεπέτας από Λούφα με κανά δυο στρατιώτες και την σκηνή με το χριστουγεννιάτικο σκετς, βγάλτε τα αποτυχημένα μακιγιάζ και προσθετικά στο τέλος όπου καλύτερα να έβαζαν γέρους ηθοποιούς και ...μέχρις εκεί.
Καταλαβαίνεις τι νιώθουν οι ήρωες και τι θέλουν να σου μεταδώσουν αλλά αυτό οφείλεται πιο πολύ στις ερμηνείες παρά στην ίδια την ταινία, η οποία έμοιαζε να τα περνάει περιληπτικά, σαν να ξεφυλλίζεις στα γρήγορα ένα βιβλίο και έδινε την αίσθηση τηλεταινίας ή επιμηκυμένου επεισοδίου.
Δείτε το αλλά μόνο για τις ερμηνείες σχεδόν όλων, που κατάφερναν ανά στιγμές να σου μεταδώσουν συναίσθημα.
Γιατί αυτό ήταν.
Μόνο στιγμές.
Και τα συναισθήματα δεν είναι απλά στιγμές αλλά ολόκληρη φορτισμένη Οδύσσεια.
1.jpg)
