Όταν βγήκε το Into The Wild στις κινηματογραφικές αίθουσες, θυμάμαι τον φίλο μου τον Ε. να επιμένει να το δω, όχι μόνο γιατί ήταν μια πάρα πολύ καλή ταινία, αλλά γιατί «έχει και φοβερό soundtrack», όπως μου είπε.
Τον εμπιστεύομαι γενικώς, και στην μουσική και στον κινηματογράφο, αλλά εκείνη τη φορά δεν ήμουν σίγουρη για την αντικειμενικότητά του, μιας και ο Eddie Vedder που έγραψε τη μουσική της ταινίας, είναι ο frontman των Pearl Jam, που είναι το αγαπημένο του συγκρότημα.
Όχι ότι προβληματίστηκα και πολύ δηλαδή, ήταν μια ταινία που έτσι κι αλλιώς ήθελα να δω, αφού με είχε ήδη γοητεύσει το ποιόν του Alexander Supertramp μέσα από τις σκόρπιες σκηνές ενός trailer.
Η ταινία ήταν, πράγματι, πολύ καλή, και το soundtrack ακόμα καλύτερο.
Ο Eddie Vedder άλλωστε, έχει αποδείξει περίτρανα στο παρελθόν ...
...το ταλέντο του, χωρίς να αφήνει περιθώρια για χαμηλές προσδοκίες.
...το ταλέντο του, χωρίς να αφήνει περιθώρια για χαμηλές προσδοκίες.
Στο Into The Wild όμως, κατάφερε να κάνει κάτι το οποίο δε θεωρώ ότι είναι ούτε εύκολο, ούτε δεδομένο στη σύνθεση της μουσικής για μια ταινία: έφτιαξε έναν δίσκο που ταιριάζει απόλυτα σε κάθε πλάνο για το οποίο γράφτηκε, αλλά παράλληλα μπορεί να σταθεί απόλυτα σαν ένα άλμπουμ που θα κυκλοφορούσε ανεξάρτητα μόνο του.
Ο δίσκος, όλος κι όλος, δεν κρατά πάνω από 34 λεπτά και αυτός, ομολογώ, ήταν και ο λόγος που προτίμησα να τον κατεβάσω, αντί να τον αγοράσω, σε μια ένδειξη «διαμαρτυρίας», αν σκεφτεί κανείς ότι η ταινία διαρκεί περίπου δυόμιση ώρες.
Παρά τη μικρή διάρκεια, όμως, το ύφος των κομματιών ποικίλει για να καλύψει όλα τα γούστα.
Ηλεκτρικός ήχος στο Far Behind, κάουντρι γιουκαλίλι στο Rise, πικρή μελαγχολία στο Long Nights και μια σιωπηρή αγανάκτηση στο Society καταφέρνουν με έναν μαγικό τρόπο να δέσουν, κάνοντας τον ακροατή να νομίζει ότι δε θα μπορούσε να υπάρχει το ένα χωρίς την παρουσία του άλλου.
Στο Hard Sun, πια, μιλάμε για ένα full band κομμάτι – η κορύφωση του δίσκου, κατά την άποψή μου – όπου ένας φαν των Pearl Jam θα αναγνωρίσει, στη διασκευή αυτή, κάτι από τον κλασσικό ήχο τους.
Σωστότατα τοποθετημένα τα κομμάτια, βοηθούν το ένα το άλλο στην καλύτερη δυνατή ανάδειξή τους, χωρίς να υπάρχει ουδέν «καπέλωμα» ή παράπονο από κανένα.
Τα αρπίσματα μιας κιθάρας στο τελευταίο Guaranteed είναι υπεραρκετά για το κλείσιμο του δίσκου και απολύτως κατάλληλα για να αφήσουν τη γεύση που πρέπει.
Διαφορετική για τον καθένα, αλλά σίγουρα αξέχαστη.
Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν θέλω τα soundtracks που ακούω να γραπώνονται πλήρως από τις ταινίες που συνοδεύουν ή να δρουν και αυτόνομα.
Το δεύτερο, όμως, είναι σίγουρα πολύ δυσκολότερο και δεν μπορώ παρά να το θαυμάσω, όποιος καλλιτέχνης κι αν το πετυχαίνει.
Όπως και να ‘χει, ο Sean Penn δε θα μπορούσε, σε καμία περίπτωση, να έχει διαλέξει κάποιον καταλληλότερο για τη θέση, στη συγκεκριμένη ταινία τουλάχιστον, κι εμείς δεν μπορούμε παρά να βγάλουμε το καπέλο και στους δυό τους.
1. "Setting Forth" 1:37
2. "No Ceiling" 1:34
3. "Far Behind" 2:15
4. "Rise" 2:36
5. "Long Nights" 2:31
6. "Tuolumne" 1:00
7. "Hard Sun" (Indio) 5:22
8. "Society" (Jerry Hannan) 3:56
9. "The Wolf" 1:32
10. "End of the Road" 3:19
11. "Guaranteed[I]"
1. "Setting Forth" 1:37
2. "No Ceiling" 1:34
3. "Far Behind" 2:15
4. "Rise" 2:36
5. "Long Nights" 2:31
6. "Tuolumne" 1:00
7. "Hard Sun" (Indio) 5:22
8. "Society" (Jerry Hannan) 3:56
9. "The Wolf" 1:32
10. "End of the Road" 3:19
11. "Guaranteed[I]"
1.jpg)
