Γράφει ο Νάσος Κυριακίδης.
Το The Dead Girl (2006) είναι μία δραματική ταινία, που διαθέτει ένα cast από σπουδαίους ηθοποιούς.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που παρακολούθησα το trailer, έμεινα άναυδος και σκέφτηκα αν ένα trailer 2,30 λεπτών μπορεί να σου μεταδώσει τέτοια συγκινησιακή φόρτιση, τότε η ίδια η ταινία έχει τη δυνατότητα να σου δημιουργήσει κάτι αντίστοιχο στο δεκαπλάσιο.
Και δεν έκανα λάθος.
Η ταινία εμβαθύνει μοναδικά στους χαρακτήρες, εσύ συμπάσχεις με αυτούς και στο τέλος οδηγήσει στην κάθαρση όπως και οι ίδιοι οι ήρωες.
Το κεντρικό θέμα της ταινίας είναι η μακάβρια δολοφονία μιας νεαρής κοπέλας και το πώς οι ζωές άλλων ανθρώπων επηρεάζονται από αυτήν.
Δεν παίζει ρόλο ούτε η αιτία του θανάτου της ούτε το πώς πέθανε (άλλωστε η σκηνή του φόνου δεν διαδραματίζεται πουθενά στην ταινία)...
Το σημαντικό στοιχείο είναι το γεγονός και μόνο του θανάτου της και ο τρόπος, που αποτελεί το συνδετικό κρίκο για κάθε μία από τις ιστορίες που παρουσιάζονται.
Ο θάνατός της λοιπόν, συνιστά την αφορμή για καθεμία από τις ηρωίδες, να φύγουν από μία στατική κατάσταση και να οδηγηθούν στη λύτρωση, την οποία για πολλά χρόνια επιζητούσαν.
Όπως αναφέρεται και στο trailer, μια ζωή τελειώνει και άλλες επτά ξεκινούν.
Η ταινία απαρτίζεται από πέντε ιστορίες, ξεχωριστές μεταξύ τους, οι οποίες έχουν ως κοινό στοιχείο το θάνατο αυτής της κοπέλας.
Στην πρώτη ιστορία συναντάμε την Arden, την οποία υποδύεται εκπληκτικά η Toni Collete, που καταφέρνει να δείχνει διαφορετική για ακόμη μία φορά.
Η Arden ζει σε μια επαρχιακή πόλη, όπου δεν έχει τίποτα να περιμένει.
Δουλεύει και συντηρεί το πατρικό της σπίτι στο οποίο μένει με την καταπιεστική μητέρα της.
Έχει αφήσει τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα και γιατροπορεύει την άρρωστη, δύστροπη μητέρα της ακούγοντας καθημερινά τις προσβολές της.
Διατηρεί δεσμό με έναν κλασσικό χαζό επαρχιώτη Rudy (Giovanni Ribisi).
Η ζωή της βρίσκεται σε ένα τέλμα μέχρι που ανακαλύπτει τυχαία το πτώμα μιας νεαρής κοπέλας σε ένα χωράφι.
Ξαφνικά, γίνεται το κέντρο της προσοχής καθώς η αστυνομία και τα media στρέφονται πάνω της.
Εκείνη αρχικά σαστίζει αλλά το ξεπερνά.
Ο θάνατος της κοπέλας ασκεί καταλυτική επιρροή επάνω της αφού τη βοηθά να πάρει ριζικές αποφάσεις για τη ζωή της, που διαφορετικά δεν θα πραγματοποιούσε.
Παρατάει τη μητέρα της και ξεκινάει μια καινούρια ζωή με το Rudy.
Μία από τις δυνατές σκηνές είναι αυτή, στην οποία η ίδια χλευάζεται από την μητέρα της, όταν την βλέπει να έχει μακιγιαριστεί για να συναντήσει το Rudy.
Η Arden διαχειρίζεται εσωτερικά τον πόνο της ο όποιος μετατρέπεται σε ξέσπασμα.
Στη συνέχεια, συναντάμε τη Leah (Rose Byrne) η οποία δουλεύει στο νεκροτομείο.
Η ζωή της βρίσκεται σε μία συνεχή παύση τα τελευταία χρόνια.
Η αδελφή της Beverley είχε πέσει θύμα απαγωγής πριν από δεκαπέντε χρόνια, εκείνη και οι γονείς της παρόλα αυτά δεν έπαψαν ποτέ να την αναζητούν και να ελπίζουν ότι είναι ζωντανή.
Το γεγονός όμως, ότι ποτέ δεν έμαθε για το τι πραγματικά συνέβη στην αδελφή της, λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας στη ζωή της.
Δεν έζησε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια, τα οποία την προσπέρασαν και δεν έλαβε την αγάπη των γονιών της, αφού εκείνοι έστρεψαν αποκλειστικά την προσοχή τους στην ανεύρεση της χαμένης τους κόρης.
Επίσης, η ίδια δεν μπορεί να δεθεί συναισθηματικά και με κανέναν άλλον άνθρωπο όπως π.χ. το αγόρι της Derek (James Franco).
Όταν στο νεκροτομείο έρχεται το νεκρό σώμα της κοπέλας, η Leah πιστεύει ότι είναι η χαμένη αδελφή της εξαιτίας ενός σημαδιού εκ γενετής, που βλέπει στο δάχτυλο της κοπέλας.
Η ηλικία και τα χαρακτηριστικά της κοπέλας φαίνεται να συμπίπτουν, με αυτά της αδελφής της.
Όταν η Leah θα προσπαθήσει να πείσει την μητέρα της (Mary Steenburgen) για τη θεωρία της, τότε θα αντικρίσει έναν τοίχο.
Τελικά αποδεικνύεται μέσα από εξετάσεις γενετικού υλικού που είχαν κρατήσει, ότι η κοπέλα στο νεκροτομείο δεν είναι η αδελφή της.
Όμως η Leah βάζει οριστικά μία τελεία στη δική της ιστορία και με τη βοήθεια του Derek, ξεκινάει επιτέλους μία καινούρια ιστορία στη ζωή της.
Η επόμενη ιστορία είναι της Ruth (Mary Beth Hurt).
Είναι μία μεσήλικη γυναίκα παραιτημένη από τον εαυτό της, όπου ζει μία μονότονη ζωή μαζί με τον άβουλο άντρα της.
Καθημερινότητά της, αποτελεί το μαγείρεμα και η παρακολούθηση ατέλειωτων ωρών τηλεοπτικών προγραμμάτων μαζί με το σύζυγο της για τον οποίο δεν έχει και μεγάλο ενδιαφέρον.
Οριστικό τέλος στην μονότονη ζωή της, θα βάλει μια τραγική ανακάλυψη, σε μια από τις αποθήκες, που εκείνη με τον άντρα της νοικιάζουν, θα βρει ένα μπαούλο με ρούχα γυναικών γεμάτα αίματα.
Αυτά τα ρούχα δεν ανήκουν μόνο στην νεαρή κοπέλα που παρακολουθούμε από την έναρξη της ταινίας, αλλά και σε πλήθος άλλων γυναικών.
Τότε είναι που γκρεμίζεται η πραγματικότητά της, καθώς αντιλαμβάνεται ότι ο φαινομενικά μονοδιάστατος, σοβαρός και βαρετός σύζυγος της έχει μία κρυφή ζωή.
Είναι ένας serial killer, ο οποίος ευθύνεται για το θάνατο αυτών των κοριτσιών και κρατάει τα ρούχα τους σαν τρόπαιο.
Η πρώτη της αντίδραση είναι να κάψει όλα τα ρούχα, μέσα από αυτή τη διαδικασία λυτρώνεται, αφού δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι ζούσε με ένα άτομο για το οποίο δεν είχε αντιληφθεί τόσο καιρό το κακό, που εκείνος είχε προκαλέσει. Δεν λέει τίποτα σε κανέναν και συνεχίζει μόνη της.
Στην τέταρτη ιστορία τη Melora (Marcia Gay Harden) μια συντηρητική μητέρα η οποία έχει χάσει επικοινωνία με την κόρη της αρκετά χρόνια πριν.
Αυτή είναι και η πραγματική μητέρα του θύματος, που μαθαίνουμε ότι ονομάζεται Krista (Brittany Murphy).
Η Krista έχει φύγει από το πατρικό της και έχει διακόψει κάθε δίαυλο επικοινωνίας με τη μητέρα της.
Η Melora επισκέπτεται το τελευταίο μέρος όπου η κόρη της έζησε, θέλοντας να μάθει στοιχεία γι αυτήν και να την πείσει να γυρίσει πίσω.
Βλέπει λοιπόν, ένα άθλιο δωμάτιο ενός motel στο οποίο ζούσε η κόρη της, η οποία είχε οδηγηθεί στην πορνεία.
Μέσω της συγκατοίκου της Krista, Rosetta (Kerry Washington) μαθαίνει τους λόγους, που οδήγησαν την κόρη της να την αποκλείσει από τη ζωή της.
Η Melora νιώθει υπαίτιος της κατάληξης της κόρης της λόγω των «όχι» και των «μη» που της έλεγε συνεχώς.
Μία εκπληκτική, απίστευτης ωριμότητας ερμηνεία από την Marcia Gay Harden, η οποία θα έπρεπε να τιμηθεί με υποψηφιότητα β’ γυναικείου ρόλου στα Oscar εκείνης της χρονιάς, αλλά η Ακαδημία την παρέβλεψε.
Ξέρουμε εκ των προτέρων ότι πρόκειται να πεθάνει και το γεγονός αυτό δεν αποτελεί καμία έκπληξη.
Όμως κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ιστοριών, έχουμε αναπτύξει ενδιαφέρον για το ποια πραγματικά είναι και για το τι της συνέβη.
Έχουμε δεθεί συναισθηματικά με το χαρακτήρα, αφού έχουμε εμπλακεί στα κύρια γεγονότα, που την ακολούθησαν.
Η Krista λοιπόν, είναι μία ψυχικά εξουθενωμένη κοπέλα, η οποία θέλει απεγνωσμένα να αλλάξει τη ζωή της.
Η ανάγκη της να εισπράττει την αγάπη των άλλων, την έχει οδηγήσει σε λάθος μονοπάτια.
Είχε συναισθηματικά κενά από τη μητέρα της, αφού η δεύτερη δεν της έδειξε έμπρακτα την αγάπη της. (Στη σκηνή στο θυροτηλέφωνο εκλιπαρεί να ακούσει το «Σ’ αγαπώ» από τη Rosetta, με την οποία διατηρεί δεσμό. Δυστυχώς γι αυτήν, δεν το ακούει …)
Μόλις μαθαίνει την κακοποίηση που η Rosetta έχει δεχτεί από το μαστροπό τους, τότε γεμάτη από οργή του διαλύει το αυτοκίνητο και μαινόμενη του επιτίθεται.
Ο στόχος της είναι να πάρει τη Rosette αλλά και τη μικρή κόρη που έχει και να ζήσουν μαζί ευτυχισμένα.
Προφανώς έχει θεωρηθεί ακατάλληλη ως μητέρα και η κόρη της βρίσκεται αρκετά μίλια μακριά.
Στην τελευταία σκηνή, έχει μείνει στη μέση του δρόμου όπου κάνει οτοστόπ, θέλοντας να φτάσει έγκαιρα στην κόρη της για τα γενέθλια της, δίνοντας της ένα τεράστιο αρκούδο.
Όμως, τελικά σταματάει ο άνθρωπος, που εν τέλει την οδηγεί στο θάνατο και προκαλείτε στο θεατή βαθιά θλίψη για την τραγική και άδοξο κατάληξη της Krista παρότι τη γνώριζε εξ αρχής.
Μοναδική η ερμηνεία της Brittany Murphy ως αποπροσανατολισμένης, κατεστραμμένης νεαρής κοπέλας.
Μία από τις καλύτερες ερμηνείες της σύντομης καριέρας αυτής της πολλά υποσχόμενης ηθοποιού.
Είχε σίγουρα πολλά να προσφέρει ακόμα, καθώς δεν υπήρξε ρόλος που να είχε αναδείξει πλήρως το πολύπλευρο ταλέντο της Brittany, η οποία άφησε την τελευταία της πνοή το 2009.
Η έλλειψη γραμμικότητας στο χρόνο της αφήγησης, που επιλέγει να παρουσιάσει τα γεγονότα λειτουργεί υπέρ της ταινίας, αφού κρατάει τον παλμό της έως το τέλος.
Χωρίς σκηνοθετικά τεχνάσματα, η Moncrieff κεντράρει στους χαρακτήρες της κάθε ιστορίας και με την λιτή σκηνοθεσία της, αναδεικνύει τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών της.
Η μουσική της ταινία δένει απόλυτα με το ύφος και την αισθητική της.
Ειδικά το Standing Above The Stars και το Something Real ταιριάζουν ιδανικά.
Η ταινία δεν τα πήγε εισπρακτικά καλά αφού στο opening weekend συγκέντρωσε $6,6 εκατομ. και οι συνολικές εισπράξεις της ανέρχονται στα $17, 9 εκατομ. στις Η.Π.Α. και $19,75 παγκοσμίως.
Πάντως δεν μπορεί κάνεις να πει ότι είχε απογοητευτικά αποτελέσματα δεδομένου ότι η παραγωγή της ταινίας στοίχησε μόλις $885.416.
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσε να είχε πολύ καλύτερη πορεία εξαιτίας της θεματολογίας της.
Όταν ένα θέμα θεωρείται από πολλούς «βαρύ» συνήθως δεν έχει και εμπορική επιτυχία, χωρίς βέβαια αυτό να είναι απόλυτο.
Το κοινό που θα επιλέξει μια τέτοιου είδος ταινία είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένο, δεδομένου ότι το νεανικό, παιδικό κοινό την έχει αυτομάτως απορρίψει (και λογικό είναι) και απευθύνεται σε μεγαλύτερες ηλικίες.
Και σε όσους επίσης δεν αναζητούν κάτι εύπεπτο, αλλά κάτι το οποίο θα τους ψυχαγωγήσει με διαφορετικό τρόπο μέσα από έντονη συγκίνηση.
Συγκαταλέγω όμως το The Dead Girl στις ταινίες που αδικήθηκαν, επειδή δεν έλαβε την αντίστοιχη αναγνώριση, όπως έπρεπε.
Μπορεί μεν να έλαβε θετικές κριτικές αλλά δεν ξεχώρισε από το πλήθος δραματικών, κοινωνικών ταινιών τέτοιου είδους.
Στις λιγοστές διακρίσεις που απέσπασε, συγκέντρωσε τρεις υποψηφιότητες στα Independent Spirit Awards, αλλά κάλλιστα είχε όλα τα φόντα να σαρώσει τα βραβεία των διεθνών ενώσεων κριτικών.
Κατά τη γνώμη μου αποτελεί μία από τις καλύτερες ταινίες του 2006.
1.jpg)
