Γράφει η Λίλα Τζαμούση.
Στον Roman Polanski δεν έχω εντρυφήσει, ο Πιανίστας και ο Oliver Twist όμως, ήταν αρκετοί για να σηκώσουν ψηλά τις προσδοκίες μου πηγαίνοντας να δω το Carnage.
Πόσω μάλλον όταν στο καστ της ταινίας περιλαμβάνονται η Jodie Foster, η Kate Winslet, ο πολύ ταλαντούχος Christoph Waltz και ο John C. Reilly.
Τρεις στους τέσσερις βραβευμένοι με Όσκαρ.
Η πλοκή εκτυλίσσεται με αφορμή τον τσακωμό δύο αγοριών που βλέπουμε παράλληλα με τους τίτλους έναρξης.
Μετά το γεγονός αυτό, συναντάμε τους τέσσερις γονείς να προσπαθούν να λύσουν αυτό το θέμα πολιτισμένα.
Οι Longstreet (Foster & Reilly) είναι ένα ζευγάρι της διπλανής πόρτας παρά την ευμάρεια τους, ενώ οι Cowan (Winslet & Waltz) είναι επιτυχημένοι καριερίστες...
Διαφορετικοί κόσμοι με διαφορετικές απόψεις συναντιούνται σε ένα σπίτι με αρχικό σκοπό να μιλήσουν για τα παιδιά τους και καταλήγουν να αναλύουν ένα σωρό άλλα θέματα.
Στην αρχή τα στρατόπεδα χωρίζονται με τα ζευγάρια να βρίσκονται απέναντι το ένα στο άλλο, ενώ στη συνέχεια θα συνασπιστούν με βάση το φύλο τους.
...Και όλο αυτό δε θα καταλήξει πουθενά.
Την ταινία την βρήκα αρκετά βαρετή και ανούσια σε πολλά σημεία. Απογοητεύτηκα πάρα πολύ από τον Polanski και δεν βρήκα πουθενά κανένα σκηνοθετικό ενδιαφέρον.
Βέβαια, δεν μπορούσα να περιμένω πολλά από μία ταινία γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε ένα σπίτι, όμως δική του ήταν η επιλογή και θεωρώ ότι κάτι έπρεπε να σκαρφιστεί για να τραβήξει το θεατή.
Υπήρχαν ορισμένες έξυπνες κωμικές ατάκες – μέσα στην αδιάσειστη φλυαρία της ταινίας – που προσπάθησαν να κρατήσουν το ενδιαφέρον μου, αλλά όχι με μεγάλη επιτυχία.
Στη σκηνή ενός θεάτρου (όπου έχει ανέβει πριν την κινηματογραφική του μεταφορά από τη Yasmina Reza η οποία έγραψε και το σενάριο) ίσως να «έστεκε» καλύτερα, στο πανί όμως δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα.
Στις ερμηνείες έχουμε ...ισοπαλία καλού-βαρετού.
Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί έπρεπε να δω την Kate Winslet (Contagion) να ξερνάει εις διπλούν και γιατί έπρεπε να υποστώ την αποτυχημένη μεθυσμένη εκδοχή του χαρακτήρα της.
Μία από τα ίδια και για τον John C. Reilly (We Need To Talk About Kevin), ο οποίος πέρα από ένα λεκτικό πινγκ-πονγκ με τον Waltz, δε μου έδωσε τίποτε άλλο.
Από την άλλη, η Jodie Foster (The Beaver) στο ρόλο της θιγμένης υστεριασμένης κυρίας ήταν αρκούντως ικανοποιητική και βέβαια ο Christoph Waltz (The Three Musketeers) έδωσε το ρεσιτάλ ερμηνείας που χρειαζόμουν για να μην φύγω από τον κινηματογράφο.
Έμεινα μόνο για να δω τι θα πει παρακάτω.
Τώρα, γιατί στις Σφαίρες είχε υποψηφιότητα η Winslet και όχι εκείνος (στα Όσκαρ κανείς δεν τα κατάφερε), παραμένει μυστήριο.
Δεν μπορώ να δικαιολογήσω ούτε καν τον τίτλο, πέρα από τη λεκτική «σφαγή» που γίνεται με το γάντι αρχικά, αλλά όσο περνάει η ώρα και ο καθωσπρεπισμός των τεσσάρων πάει περίπατο, φεύγουν οι τρόποι και συμπεριφέρονται όπως και τα παιδιά τους, στον δικό τους καβγά.
Είδα μία συνεχή ανακύκλωση στιχομυθιών, ο ένας να τα ρίχνει στο παιδί του άλλου, οι άντρες να κατηγορούν τις γυναίκες και να πέφτουν οι μάσκες όλων, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα στο φινάλε.
Ίσως να φταίει και η ημιμάθειά μου γύρω από το κινηματογραφικό σύμπαν του Polanski, δεν με προειδοποίησε όμως, κανείς ότι έπρεπε να πάω διαβασμένη πάνω σε κάτι, για να το καταλάβω.
Δείτε (;) και κρίνετε.
Το Carnage θα το δούμε στις ελληνικές αίθουσες στις 2 Φεβρουαρίου από τη Village Films.
Carnage trailer από FilmBoy-gr
