Γράφει η Λίλα Τζαμούση.
Οι προσδοκίες μου ήταν μεγάλες, αλλά δυστυχώς το φιλμ δεν κατάφερε να τις φτάσει.
Μια μέρα πριν την προβολή συζητούσα με έναν φίλο μου και του είπα επί λέξει: «δεν έχω διαβάσει τίποτα για την ταινία, είναι Clint Eastwood – αυτό μου αρκεί».
Φαίνεται, τελικά, πώς μια πολύ καλή σκηνοθεσία δεν είναι αρκετή.
Ούτε όταν συνοδεύεται από μια πρωταγωνιστική ερμηνεία του ίδιου επιπέδου.
Το J. Edgar είναι ένα βιογραφικό δράμα βασισμένο στη ζωή και την καριέρα του John Edgar Hoover, του πρώτου διευθυντή του FBI, του ανθρώπου που το δημιούργησε ουσιαστικά, όταν απέσχισε το Γραφείο Ερευνών των ΗΠΑ από κάθε μορφής πολιτική επιρροή...
Μέσα από την προσπάθεια καταγραφής της ιστορίας του FBI, ξετυλίγονται γνωστές και άγνωστες πτυχές της ζωής και της καριέρας του Hoover, αλήθειες και ψέματα, συνεργασίες και συνομωσίες.
Η προσωπικότητα του Hoover είναι από μόνη της πολύ έντονη και γεμάτη αντιθέσεις: ένας σκληρός αρχηγός και αδιάλλακτος πατριώτης, και συνάμα ένας καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος με στενή σχέση με τη μητέρα του.
Ερωτεύεται το στενότερο συνεργάτη του και δεν του το αποκαλύπτει παρά μόνο λίγο πριν το θάνατό του, ζώντας κρυμμένος πίσω από το δάχτυλό του για 40 χρόνια.
Παρά την ιδιόμορφη φιγούρα του Hoover, ο Leonardo Di Caprio (Inception) κατάφερε να τον προσεγγίσει αρκούντως ικανοποιητικά.
Είναι ο μόνος από τους τρείς κύριους χαρακτήρες (των οποίων την εξέλιξη βλέπουμε μέσα στο χρόνο) που καταφέρνει να αποτυπώσει εκφράσεις και συναισθήματα στο πρόσωπο και τις κινήσεις του, σε κάθε ηλικία.
Αυτό, βέβαια, ίσως να έγκειται και στο γεγονός ότι το μακιγιάζ των ηθοποιών στις σκηνές που πρέπει να δείχνουν ηλικιωμένοι, είναι σκέτη αποτυχία.
Σε πολλά σημεία φαίνονται οι ενώσεις των πρόσθετων με το δέρμα των ηθοποιών, η γκρίζα περούκα της Naomi Watts (Dream House) είναι της χειρίστης ποιότητας, ενώ το πρόσωπο του ηλικιωμένου Clyde Tolson, τον οποίο υποδύεται ο Armie Hammer (The Social Network), έρχεται φανερά από ένα αποτυχημένο botox.
Η σκηνοθεσία του Clint Eastwood ήταν του υψηλού επιπέδου που μας έχει συνηθίσει.
Γενικώς, την βρίσκω σκληρά ρεαλιστική, γι’ αυτό και θεωρώ ότι ήταν ο κατάλληλος για να σκηνοθετήσει μια βιογραφική ταινία, που είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, δηλαδή – γιατί ξέρει πώς να τα χειριστεί αριστοτεχνικά.
Ακόμα και στην ζεστή αίθουσα του κινηματογράφου, ένιωσα την απόμακρη και αυστηρή ατμόσφαιρα που επέβαλε και η εποχή αλλά και οι υψηλόβαθμες θέσεις που κατείχαν οι πρωταγωνιστές στην υπηρεσία ερευνών.
Η οργή, ο πόνος, η αγωνία, μπόρεσαν να αποτυπωθούν με επιτυχία μέσα από τη σύμπραξη σκηνοθεσίας και ερμηνειών.
Η ταινία είχε κάθε προοπτική για να γίνει αρεστή, αλλά δεν τα καταφέρνει.
Παρά τη σκηνοθεσία του Clint Eastwood, και την ερμηνεία του Leonardo Di Caprio, κάπου χωλαίνει το πράγμα.
Τα γεγονότα δεν έχουν απόλυτη συνοχή, και ορισμένα μένουν ημιτελή, με μόνη, ίσως, κάθαρση τις ελάχιστες στιγμές τρυφερότητας του Hoover απέναντι στον Tolson, με μεγάλη χρονική καθυστέρηση και αδημονία, λίγο πριν πεθάνει.
Οι δυόμισι, περίπου, ώρες που διαρκεί η ταινία με κούρασαν, και πολλές στιγμές έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται άλλα πράγματα.
Ελπίζω η επόμενη ταινία που θα έχει την υπογραφή του Clint Eastwood, να κρατήσει περισσότερο το ενδιαφέρον μου.
Το J.Edgar έρχεται στις ελληνικές αίθουσες στις 19 Ιανουαρίου από τη Village Films.
Το J.Edgar έρχεται στις ελληνικές αίθουσες στις 19 Ιανουαρίου από τη Village Films.
J. Edgar trailer από FilmBoy-gr
