Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Οφείλω να παραδεχτώ ότι έχω μια μικρή αδυναμία στις indie ταινίες.
Έτσι, όταν άκουσα το για το Like Crazy, των 2 βραβείων στο περσινό Sundance (στον Drake Dromeus για τη σκηνοθεσία και στη Felicity Jones για την ερμηνεία) θέλησα να κάνω εγώ το review.
Έτσι, όταν άκουσα το για το Like Crazy, των 2 βραβείων στο περσινό Sundance (στον Drake Dromeus για τη σκηνοθεσία και στη Felicity Jones για την ερμηνεία) θέλησα να κάνω εγώ το review.
Και δεν έπεσα έξω, πρόκειται για ένα καθαρόαιμο ρομαντικό δράμα, με κάποιους από τους καλύτερους νέους ηθοποιούς του Hollywood και ένα πολύ μικρό budget.
Εξάλλου τι άλλο να θέλει κανείς σε μια μαύρη εποχή σαν την σημερινή, εκτός από ένα κάλο ρομαντικό ...δράμα;
Εξάλλου τι άλλο να θέλει κανείς σε μια μαύρη εποχή σαν την σημερινή, εκτός από ένα κάλο ρομαντικό ...δράμα;
Μια Βρετανή φοιτήτρια, η Anna (Felicity Jones, The Tempest), που σπουδάζει στο Λος Άντζελες, ερωτεύεται έναν Αμερικανό συμφοιτητή της, τον Jacob (Anton Yelchin, Fright Night).
Σχεδόν «μαγνητικά» έλκονται ο ένας προς τον άλλον και ξεκινάνε μια πολύ όμορφη σχέση.
Όμως, επειδή ήδη είναι τελειόφοιτοι και οι δυο, οι μήνες που τους έχουν απομείνει να περάσουν μαζί στην Αμερική είναι λίγοι.
Έτσι η Anna στην προσπάθεια της να μείνει για λίγο ακόμα κοντά του παραβιάζει τον επιτρεπόμενο χρόνο που της έχει επιτραπεί από την Visa της.
Όταν αποφασίζει να γυρίσει στην Αγγλία, συνεχίζουν την ρομαντική τους σχέση εξ' αποστάσεως πλέον ενώ παράλληλα την επισκέπτεται και μια φορά ο Jacob.
Όμως η Anna λόγω της παραβίασης της δεν μπορεί να ξαναγυρίσει στην Αμερική.
(Σε μια χώρα που υπάρχουν νόμοι και, το σπουδαιότερο τηρούνται, όταν παραβιάσεις την άδεια παραμονής δεν σου επιτρέπεται να ξαναεπισκεφτείς τη χώρα για 5 χρόνια.)
Έτσι, ενώ και οι δυο τα πάνε πολύ καλά στα επαγγελματικά τους, η σχέση τους αρχίζει να αντιμετωπίζει δυσκολίες.
Οι τσακωμοί και τα προβλήματα είναι πολλά, ενώ ταυτόχρονα δεν μπορούν να ζήσουν ο ένας χωρίς τον άλλο.
Και οι δυο τους οδηγούνται σε λάθη αλλά και απελπισμένες προσπάθειες για να σώσουν αυτή την σχέση που πλέον έχει γίνει δυσλειτουργική.
Κάπως έτσι κυλά όλο το φιλμ, με το ζευγάρι να βρίσκεται συνεχώς στο επίκεντρο. Όμως κάπως έτσι προκύπτουν και τα πρώτα προβλήματα.
Σεναριακά, η ταινία ικανοποιεί, αλλά χωρίς να έχει τις τρελές ανατροπές ή τους πολύ δυνατούς διαλόγους που θα περίμενε κανείς από ένα τέτοιο στόρι.
Κυλάει ομαλά, αλλά δεν υπάρχει η απαιτουμένη ένταση.
Ως σενάριο είναι σύγχρονο και ρεαλιστικό, αλλά κάποιες φορές θυμίζει και λίγο παραμύθι.
Στην σκηνοθεσία, ο Drake Dromeus δεν τα πάει και άσχημα χωρίς όμως να συγκινεί κιόλας.
Από την μια έχουμε κάποια αυθεντικά indie πλανά και σκηνές χωρίς διαλόγους αλλά γεμάτες μουσική, από την άλλη όμως έχουμε ανεξήγητα αργούς διαλόγους και ένα συναίσθημα δυσλειτουργίας να πλανάται στον αέρα.
Τα όμορφα κάδρα είναι πολλά, όμως πολλές είναι και οι φορές που η σκηνοθεσία δεν βοηθάει το έργο να ξεδιπλωθεί.
Δεν είναι αργό συνολικά, αλλά λόγο της έλλειψης έντασης σε πολλές σκηνές θα περίμενε κανείς μια πιο δυνατή σκηνοθεσία.
Αλλά σε όλες τις ανεξάρτητες ταινίες, λίγα έχουν να πουν αυτά μπροστά στους πρωταγωνιστές, που αυτοί κυρίως με τις ερμηνείες τους ανεβάζουν ή κατεβάζουν το επίπεδο.
Και εδώ έχω να πω πως τα καταφέρνουν μια χαρά.
Συγκεκριμένα ο Anton Yelchin είναι πολύ κάλος στον ρόλο του, με την συμπρωταγωνίστρια του όμως να κλέβει την παράσταση.
Η Αγγλίδα Felicity Jones είναι εξαιρετική και εκφράζει ακριβώς όπως πρέπει τον χαρακτήρα της.
Από την μια είναι μια ανέμελη και λίγο hipster κοπέλα και από την άλλη είναι μπερδεμένη και βρίσκεται σε συναισθηματικό χάος.
Όμως, το γεγονός ότι η ταινία επικεντρώνεται τόσο πολύ στους δυο πρωταγωνιστές δημιουργεί προβλήματα και στο θέμα του casting.
Ναι μεν υπάρχουν "βοηθητικοί" χαρακτήρες που εμπλουτίζουν το φιλμ αλλά έχουν ελάχιστη συμμετοχή στην ταινία και δεν επηρεάζουν την εξέλιξη της.
Η Jennifer Lawrence (The Beaver), ο Charlie Bewley (Breaking Dawn: Part 1), ο Chris Messina (Devil) και άλλοι, αποτελούν ένα cast με πολύ ταλέντο και είναι κρίμα που το Like Crazy δεν το εκμεταλεύεται.
Συνολικά, είναι ένα feel good ρομάντζο με την κατάλληλη θεματολογία και τους κατάλληλους για αυτή τη δουλειά ηθοποιούς.
Δεν είναι γρήγορη και δεν έχει ανατροπές και σαφώς δεν συγκρίνεται με το πολύ όμορφο (500) Days of Summer και το επίσης καλό Remember Me.
Το Like Crazy προβλήθηκε σε λίγες αμερικάνικες αίθουσες στις 28 Οκτωβρίου και συνέχισε μέχρι τις πρώτες ημέρες του 2012, κλείνοντας στα $3,5 εκατομμύρια εισπράξεις.
Συνολικά, είναι ένα feel good ρομάντζο με την κατάλληλη θεματολογία και τους κατάλληλους για αυτή τη δουλειά ηθοποιούς.
Δεν είναι γρήγορη και δεν έχει ανατροπές και σαφώς δεν συγκρίνεται με το πολύ όμορφο (500) Days of Summer και το επίσης καλό Remember Me.
Το Like Crazy προβλήθηκε σε λίγες αμερικάνικες αίθουσες στις 28 Οκτωβρίου και συνέχισε μέχρι τις πρώτες ημέρες του 2012, κλείνοντας στα $3,5 εκατομμύρια εισπράξεις.
Like Crazy trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
