Γράφει ο Νεκτάριος Αντωνιάδης.
Και κάπου εδώ ξεκινάνε οι δύσκολες αποστολές....
Έχοντας σαν σκοπό να κάνω review στον ιδιαίτερο και πολύ αγαπημένο μου Takeshi Kitano, θα πρέπει να προσπαθήσω σκληρά για να είμαι αμερόληπτος.
Ωφείλω να κάνω έναν μίνι πρόλογο έτσι ώστε να μπορεί κάποιος να αντεπεξέλθει στον δύσκολο κόσμο του σκηνοθέτη.
Τον Takeshi ¨Beat¨ Kitano, τον έχω παρακολουθήσει από την αρχή της καριέρας του σαν σκηνοθέτη με το Violent Cop του 1989.
Ο ίδιος έχει γυρίσει κάθε λογής ταινίες.
Η συνήθης θεματολογία του κινείται γύρω από διεφθαρμένους μπάτσους μέχρι και αρκετά γκανγκστερικά φίλμ αναφορικά με την Yakuza Mafia...
Στο ενδιάμεσο έχει γυρίσει κορυφαία έπη, εκτός της προαναφερθείσας θεματολογίας, όπως το κορυφαίο Fireworks-Hanabi, το αφελές αλλά δυνατά συναισθηματικό Kikujiro, το επικά ρομαντικό και μακάβριο Dolls, ή ακόμα και με την πραγματικά καμμένη τριλογία του Takeshis, Glory To The Filmmaker και Achilles And The Tortoise.
Το Outrage λοιπόν αναφέρεται στο ομολογουμένως αγαπημένο του θέμα, που δεν είναι άλλο από τον θανάσιμο κόσμο της Yakuza.
Ο κόσμος της Ιαπωνικής μαφίας, διακατέχεται από πραγματικά πολύπλοκους κανόνες ιεραρχίας.
Το μικρότερο λάθος μπορεί να προκαλέσει προβλήματα.
Είναι ανώφελο να προσπαθήσει κάποιος να ξεμπλέξει το σεναριακό κουβάρι της ταινίας.
Ωστόσο και όσο ποιο απλοικά είναι εφικτό, η ταινία αναφέρεται στην "οικογένεια" Otomo (τον οποίο υποδύεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης) και στη καταγραφή μίας σειράς γεγονότων τα οποία δεν θα έχουν αίσιο τέλος για τον ίδιο και όλα τα μέλη της μαφιόζικης φαμίλιας του.
Για να το θέσω συγκριτικά, για να μπείτε στο κλίμα, το φιλμ έχει όλα τα στοιχεία διαπλοκής, ηρωισμού, προδοσίας και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με την τριλογία του Νονού.
Με την ειδοποιό διαφορά ότι η Ιαπωνική με την Ιταλική Μαφία διέπονται από παρεμφερείς κανόνες αλλά στην πρώτη περίπτωση οι κανόνες αυτοί είναι εντελώς προσαρμοσμένοι στη ανατολική κουλτούρα.
Κατά συνέπεια, αυτό μεταφράζεται σε πολύ σκληρές σκηνές βίας για τον μέσο θεατή και σε ακρότητες που ίσως ξεπερνούν την δυτική κουλτούρα.
Σκηνοθετικά συναντάμε την αναμενόμενη αλλά ιδιαίτερη αντίληψη του Kitano.
Παντελώς στατική κάμερα, για την οποία ο ίδιος κρίνει πότε πρέπει να αλλάξει γωνία λήψης, έτσι ώστε να μας προετοιμάσει ότι κάτι βίαιο ή μακάβριο ακολουθεί.
Τι άλλο συναντάμε?
Μα φυσικά μακρόσυρτες σεκάνς, κάθετα cut, καθηλωτική φωτογραφία και ένα soundtrack ( ο Θεός να το κάνει) ερεβώδους χάους.
Σε αυτό το σημείο όμως, θα προβάλω κάποιες ενστάσεις.
Καταρχάς ο αξιότιμος κύριος Kitano, έχει ο ιδιος κορέσει και κορεστεί από την θεματολογία αυτή.
Μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον άλλες δύο παλαιότερες του ταινίες με την ίδιο ακριβώς σενάριο, το Sonatine, αλλά και το πιο πρόσφατο Brother.
Και ναι, τολμώ να πώ ότι οι δύο παραπάνω ταινίες είναι ποιό μεστές και ώριμες από το Outrage.
Ίσως γιατί το Sonatine είναι λυρικότερο και απλοικό, και το Brother γιατί έχει αμερικάνικο φυσικό υπόβαθρο αντί ιαπωνικού.
'Οχι ότι αυτή η ταινία δεν βλέπεται.
Αλλά για τους ήδη μυημένους είναι μέτρια και μία από τα ίδια χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο να προσφέρει.
Οι φανατικοί του θεατές (συμπεριλαμβανομένου εμού) θα μειδιάσουν, οι άβγαλτοι θεατές θα δυσκολευτούν να κατανοήσουν τις πολύπλοκες σχέσεις μεταξύ των διάφορων "οικογενειών" και κανόνων ιεραρχίας.
Εάν κάποιος ωστόσο επιθυμεί να διεισδύσει στο άκρως πολύπλοκο κόσμο του Kitano, αυτή είναι μία καλή ευκαιρία για είσοδο (όπως και η επίσης βραβευμένη ταινία στο φεστιβάλ Βενετίας με θέμα έναν τυφλό σαμουράι, το Zatoichi).
Για επίλογο κρατάω μία επική σκηνή της ταινίας του Glory To The Filmmaker.
Σε αυτήν βλέπουμε τον σκηνοθέτη να προσπαθεί πραγματικά σκληρά να σκεφτεί κάποιο διαφορετικό θέμα ταινίας σε σχέση με ότι έχει γυρίσει μέχρι στιγμής.
Και το πραγματικά αστείο γεγονός είναι πως ο ίδιος αυτοσαρκάζεται για τις τόσες γκανγκστερικές ταινίες τις οποίες έχει γυρίσει, σε σημείο που και ο ίδιος να αναρωτιέται εάν πρέπει πλεόν να εγκαταλείψει την θεματολογία αυτή!
Τέλος να αναφέρω ότι ο Kitano, βρίσκεται στο στάδιο του post production για το sequel αυτής της ταινίας, το Outrage 2 το οποίο αναμένεται μέσα στο 2012.
Πραγματικά κρίνεται αξιοπερίεργο για το τι θα πρέπει να περιμένουμε από το δεύτερο μέρος.
Ίσως να είναι η αυτή η μικρή λεπτομέρεια η οποία αφήνεται να αιωρείται στο τέλος της ταινίας και δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι μερικοί χαρακτήρες δεν έχουν συναντήσει την νέμεσή τους.
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο "Beat" φροντίζει οι παρανοικοί και παράφρονες χαρακτήρες που δημιουργεί, να προσκρούουν στην νέμεσή τους αργά ή γρήγορα...
Το Outrage έκανε πρεμιέρα στην Αμερική στις 2 Δεκεμβρίου σε πολύ λίγες αίθουσες.
Έχοντας σαν σκοπό να κάνω review στον ιδιαίτερο και πολύ αγαπημένο μου Takeshi Kitano, θα πρέπει να προσπαθήσω σκληρά για να είμαι αμερόληπτος.
Ωφείλω να κάνω έναν μίνι πρόλογο έτσι ώστε να μπορεί κάποιος να αντεπεξέλθει στον δύσκολο κόσμο του σκηνοθέτη.
Τον Takeshi ¨Beat¨ Kitano, τον έχω παρακολουθήσει από την αρχή της καριέρας του σαν σκηνοθέτη με το Violent Cop του 1989.
Ο ίδιος έχει γυρίσει κάθε λογής ταινίες.
Η συνήθης θεματολογία του κινείται γύρω από διεφθαρμένους μπάτσους μέχρι και αρκετά γκανγκστερικά φίλμ αναφορικά με την Yakuza Mafia...
Στο ενδιάμεσο έχει γυρίσει κορυφαία έπη, εκτός της προαναφερθείσας θεματολογίας, όπως το κορυφαίο Fireworks-Hanabi, το αφελές αλλά δυνατά συναισθηματικό Kikujiro, το επικά ρομαντικό και μακάβριο Dolls, ή ακόμα και με την πραγματικά καμμένη τριλογία του Takeshis, Glory To The Filmmaker και Achilles And The Tortoise.
Το Outrage λοιπόν αναφέρεται στο ομολογουμένως αγαπημένο του θέμα, που δεν είναι άλλο από τον θανάσιμο κόσμο της Yakuza.
Ο κόσμος της Ιαπωνικής μαφίας, διακατέχεται από πραγματικά πολύπλοκους κανόνες ιεραρχίας.
Το μικρότερο λάθος μπορεί να προκαλέσει προβλήματα.
Είναι ανώφελο να προσπαθήσει κάποιος να ξεμπλέξει το σεναριακό κουβάρι της ταινίας.
Για να το θέσω συγκριτικά, για να μπείτε στο κλίμα, το φιλμ έχει όλα τα στοιχεία διαπλοκής, ηρωισμού, προδοσίας και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με την τριλογία του Νονού.
Με την ειδοποιό διαφορά ότι η Ιαπωνική με την Ιταλική Μαφία διέπονται από παρεμφερείς κανόνες αλλά στην πρώτη περίπτωση οι κανόνες αυτοί είναι εντελώς προσαρμοσμένοι στη ανατολική κουλτούρα.
Κατά συνέπεια, αυτό μεταφράζεται σε πολύ σκληρές σκηνές βίας για τον μέσο θεατή και σε ακρότητες που ίσως ξεπερνούν την δυτική κουλτούρα.
Σκηνοθετικά συναντάμε την αναμενόμενη αλλά ιδιαίτερη αντίληψη του Kitano.
Παντελώς στατική κάμερα, για την οποία ο ίδιος κρίνει πότε πρέπει να αλλάξει γωνία λήψης, έτσι ώστε να μας προετοιμάσει ότι κάτι βίαιο ή μακάβριο ακολουθεί.
Τι άλλο συναντάμε?
Μα φυσικά μακρόσυρτες σεκάνς, κάθετα cut, καθηλωτική φωτογραφία και ένα soundtrack ( ο Θεός να το κάνει) ερεβώδους χάους.
Σε αυτό το σημείο όμως, θα προβάλω κάποιες ενστάσεις.
Καταρχάς ο αξιότιμος κύριος Kitano, έχει ο ιδιος κορέσει και κορεστεί από την θεματολογία αυτή.
Μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον άλλες δύο παλαιότερες του ταινίες με την ίδιο ακριβώς σενάριο, το Sonatine, αλλά και το πιο πρόσφατο Brother.
Ίσως γιατί το Sonatine είναι λυρικότερο και απλοικό, και το Brother γιατί έχει αμερικάνικο φυσικό υπόβαθρο αντί ιαπωνικού.
'Οχι ότι αυτή η ταινία δεν βλέπεται.
Αλλά για τους ήδη μυημένους είναι μέτρια και μία από τα ίδια χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο να προσφέρει.
Οι φανατικοί του θεατές (συμπεριλαμβανομένου εμού) θα μειδιάσουν, οι άβγαλτοι θεατές θα δυσκολευτούν να κατανοήσουν τις πολύπλοκες σχέσεις μεταξύ των διάφορων "οικογενειών" και κανόνων ιεραρχίας.
Εάν κάποιος ωστόσο επιθυμεί να διεισδύσει στο άκρως πολύπλοκο κόσμο του Kitano, αυτή είναι μία καλή ευκαιρία για είσοδο (όπως και η επίσης βραβευμένη ταινία στο φεστιβάλ Βενετίας με θέμα έναν τυφλό σαμουράι, το Zatoichi).
Για επίλογο κρατάω μία επική σκηνή της ταινίας του Glory To The Filmmaker.
Σε αυτήν βλέπουμε τον σκηνοθέτη να προσπαθεί πραγματικά σκληρά να σκεφτεί κάποιο διαφορετικό θέμα ταινίας σε σχέση με ότι έχει γυρίσει μέχρι στιγμής.
Και το πραγματικά αστείο γεγονός είναι πως ο ίδιος αυτοσαρκάζεται για τις τόσες γκανγκστερικές ταινίες τις οποίες έχει γυρίσει, σε σημείο που και ο ίδιος να αναρωτιέται εάν πρέπει πλεόν να εγκαταλείψει την θεματολογία αυτή!
Πραγματικά κρίνεται αξιοπερίεργο για το τι θα πρέπει να περιμένουμε από το δεύτερο μέρος.
Ίσως να είναι η αυτή η μικρή λεπτομέρεια η οποία αφήνεται να αιωρείται στο τέλος της ταινίας και δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι μερικοί χαρακτήρες δεν έχουν συναντήσει την νέμεσή τους.
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο "Beat" φροντίζει οι παρανοικοί και παράφρονες χαρακτήρες που δημιουργεί, να προσκρούουν στην νέμεσή τους αργά ή γρήγορα...
Το Outrage έκανε πρεμιέρα στην Αμερική στις 2 Δεκεμβρίου σε πολύ λίγες αίθουσες.
Outrage (Autoreiji) trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
