Είμαι της άποψης ότι κάθε ταινία που αποκαλύπτει τη πραγματική διαφθορά του κόσμου μας - ειδικά εκείνων που σχετίζονται με σημαντικά θέματα όπως η υγεία, η οικονομία και η εκμετάλευση των ζώων, θέματα που τυγχάνουν ελάχιστης προβολής από τα στημένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης - αξίζει να την δεις.
Αν είναι και καλή, ακόμα καλύτερα.
Το Puncture των Adam και Mark Kassen, μια ταινία που προβλήθηκε στις 23 Σεπτέμβρη στις ΗΠΑ αλλά πέρασε στα ψιλά, είναι μια τέτοια ταινία.
Όχι τόσο καλή αλλά μία από αυτές που αποκαλύπτουν το ακόλαστο κυνήγι του κέρδους μεγάλων εταιρειών εις βάρος απλών ανθρώπων και εν τέλει ολόκληρης της ανθρωπότητας...
Και θα ήμουν ακόμα πιο σκληρός με τη ταινία, αν δεν έβλεπα στους τίτλους τέλους ότι επρόκειτο για μια πραγματική ιστορία και άρα δικαιολογούνταν κάποιες υπερβολές στον κύριο χαρακτήρα, αφού φαίνεται ότι έτσι ήταν στη πραγματική του ζωή.
Το Puncture είναι βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία του 1998, με τον Mike Weiss (Chris Evans, Captain America: The First Avenger), έναν έξυπνο κι επίμονο τοξικομανή δικηγόρο (...) που αναλαμβάνει μια υπόθεση ιατρικού εξοπλισμού στα νοσοκομεία.
Συγκεκριμένα, γνωρίζει τη πρώην νοσοκόμα Vicky (Vinessa Shaw) η οποία μολύνθηκε από τον ιό του AIDS όταν τρυπήθηκε από μια σύραγγα στο νοσοκομείο όπου δούλευε.
Είμαι σε θέση να ξέρω ότι το παραπάνω ατύχημα συμβαίνει πολύ συχνά και στα νοσοκομεία της Ελλάδος και απλώς παρακαλάς το Θεό να μην σου τύχει σε ασθενή με τέτοιες αρρώστιες.
Το 'Safety Point' είναι μια ευρεσιτεχνία ενός φίλου της νοσοκόμας (Marshall Bell), μια σύραγγα ασφαλείας η οποία δεν μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί και είναι ασφαλής 100%.
Είναι όμως ασύμφορη για τις εταιρείες, γι'αυτό και κανένα νοσοκομείο στην Αμερική (πλην ενός) δεν τη χρησιμοποιεί, παρά τη πίεση του ιατρικού προσωπικού.
Εν τω μεταξύ, άνθρωποι πεθαίνουν από ατυχήματα και μάλιστα, η ταινία τολμά να υποδηλώσει ότι αυτές οι εταιρείες είναι υπεύθυνες για την εξάπλωση του AIDS και για πολλές άλλες ασθένειες.
Ο Weiss μαζί με τον συνεταίρο του Paul (Mark Kassen, ένας εκ των σκηνοθετών) πιστεύουν ότι βρήκαν μια μεγάλη υπόθεση που θα τους κάνει να ξεφύγουν μια για πάντα από τις μίζερες υποθέσεις αποζημιώσεων, αλλά δεν σκέφτονται ότι δεν έχουν τα χρήματα να συντηρήσουν για πολύ καιρό μια τέτοια υπόθεση.
Μέχρι εδώ το Puncture σας φαίνεται ένα κλασικό δικαστικό 'Δαυίδ εναντίον Γολιάθ' δράμα, και φυσικά είναι.
Η διαφορά είναι ότι ο Mike Weiss είναι ένας περιθωριακός τύπος εθισμένος στα σκληρά ναρκωτικά, μένει σε γκέτο, έχει τατουάζ σε όλο το σώμα του, τηλεφωνεί σε πόρνες πολυτελείας ...και άλλες όχι τόσο πολυτελείας, και γενικά είναι ένας κινούμενος νεκρός.
Για τον Chris Evans ήταν σίγουρα μια καλή ευκαιρία να ξεφύγει για λίγο από τους κωμικούς και super hero ρόλους του και ...προσπαθεί.
Λίγος για δράμα, αλλά δεν είναι αυτός το πρόβλημα του Puncture.
Η σκηνοθεσία των Kassen είναι μετριότατη, με κάμερα που τρέμει και δεν τρέμει, πλάνα χωρίς φαντασία και λάθος χειρισμό κλειστών χώρων (αν τα γεμάτα χαρτιά γραφεία και τα ακατάστατα σπίτια ήταν επιλογή τους, ήταν μια κακή επιλογή).
Το στόρι έχει πάμπολλες ανακρίβειες και είναι διάτρητο από σεναριακές τρύπες - κάτι περίεργο αφού αυτή είναι μια ιστορία που πραγματικά συνέβη - και το εξαναγκαστικό μελόδραμα που προσπαθεί να βγάλει ο σκηνοθέτης δεν πετυχαίνει καθόλου.
Επίσης, είχα μεγάλες αντιρήσεις στις πράξεις του ήρωα.
Τον θεωρούσα εντελώς κινηματογραφικό και out of life δικηγόρο με υπερβολικές πράξεις (τρυπιέται μέσα στα δικαστήρια, σνιφάρει μέσα στο γραφείο της Γερουσιαστού, αγοράζει κοστούμια αλλά και τη δόση του από πλανώδιους έξω από τα δικαστήρια και το κορυφαίο, δίνει πρόβες-παραστάσεις μονολόγου δικης στους μαύρους συμμορίτες με τους οποίους σχεδόν συζεί).
Στα credits όμως είδα ότι έτσι περίπου ήταν ο συγχωρεμένος Mike Weiss και αν αυτό αποτελεί δικαιολογία, εμένα με κάλυψε κάπως.
Το Puncture πάντως δεν είναι καθόλου ενοχλητικό και βλέπεται εύκολα, όπως όλα τα δικαστικά δράματα του είδους.
Με μικρή συμμετοχή στα φεστιβάλ (μόνο στο Tribeca προβλήθηκε) και με μηδαμινή προώθηση, το Puncture δε θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να φτάσει στα εισπρακτικά μεγέθη ενός Erin Brockovich.
Με αυτούς τους σκηνοθέτες, ούτε ποιοτικά.
