Γράφει η Λίλα Τζαμούση.
Όταν μιλούσα στο κείμενο του Παραδείσου για τις φωτεινές εξαιρέσεις των ελληνικών ταινιών μέσα στα χρόνια, δεν περίμενα ότι ο Άδικος Κόσμος θα είναι μέσα σε αυτές – αν και ομολογώ ότι την ώρα που πληκτρολογούσα είχα τον Αντώνη Καφετζόπουλο στο μυαλό μου.
Δεν ήξερα όμως, ότι ...ο κοντός-ψαλμός-αλληλούια θα είναι η συγκεκριμένη ταινία.
Ο Σωτήρης είναι ένας 60άρης ανακριτής που θέλει να είναι όσο πιο δίκαιος γίνεται στη δουλειά του.
Η Δώρα είναι μια 40άρα καθαρίστρια στη βιοπάλη.
Ζουν στην ίδια πολυκατοικία, πηγαίνουν στο ίδιο σούπερ μάρκετ και κάθονται στο ίδιο πάρκο.
Βίοι παράλληλοι που θα τμηθούν στον τόπο ενός εγκλήματος που θα διαπράξει από λάθος ο Σωτήρης, στην προσπάθειά του να αποδώσει δικαιοσύνη.
Χρειάζεται τη βοήθεια της για να σωθεί και να συνεχίσει τη ζωή του.
Θα το κάνει εκείνη; Θα είναι με το αζημίωτο;
«Παραγράφεται» το έγκλημά του από το νόμο της ηθικής;
Είχα δει την Ακαδημία Πλάτωνος του Φίλιππου Τσίτου, ξανά με τον Αντώνη Καφετζόπουλο, και μου άρεσε πολύ.
Δεν περίμενα, όμως, μια τόσο μεγάλη σκηνοθετική εξέλιξη μέσα σε δύο χρόνια.
Σχεδόν στο σύνολο της ταινίας συναντάμε καταπληκτικά πλάνα που μαρτυρούν ξεδιάντροπα την ενασχόληση του σκηνοθέτη με τη φωτογραφία.
Βλέποντάς τα, πατούσα ένα pause στο μυαλό μου και σκεφτόμουν ότι αυτά τα κάδρα θα μπορούσαν να σταθούν αυτοτελώς σε μια έκθεση φωτογραφίας.
Συμμετρία, λιτότητα, εξαιρετικά χρώματα.
Όλα δικαιολογούν το βραβείο που απέσπασε στο San Sebastian η σπουδαία αυτή σκηνοθεσία.
Ο Τσίτος τόλμησε να γυρίσει χωρίς καμία υποστήριξη την ταινία του και ανταμείφθηκε.
Εξεπλάγην και χάρηκα πάρα πολύ.
Και τα υπόλοιπα τεχνικά στοιχεία, όμως, είναι πολύ προσεγμένα.
Φωτογραφία και μουσική επένδυση πάνε την ταινία ένα βήμα παραπέρα και βοηθούν σημαντικά τη ν προσπάθεια του Φίλιππου Τσίτου.
Το κεφάλαιο Αντώνης Καφετζόπουλος δε λέει να κλείσει προς ικανοποίηση όλων μας.
Τον θεωρώ έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες ηθοποιούς εν γένει.
Έχει κάτι το απόμακρο στην ερμηνεία του, χωρίς όμως να είναι ψυχρός – μοναχικός είναι ίσως η κατάλληλη λέξη.
Στον Άδικο Κόσμο νομίζω ότι συναντάμε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του.
Αποτυπώνει όλα τα συναισθήματα του Σωτήρη με απόλυτη επιτυχία: αγανάκτηση, απόγνωση, οργή.
Καταφέρνει να τον κάνει συμπαθή στο κοινό τη στιγμή που έχει διαπράξει έναν φόνο, γιατί δείχνει με κάθε σύσπαση του προσώπου του το λόγο για τον οποίο το έκανε.
Αφοπλιστική ερμηνεία που είναι αδύνατο να περάσει απαρατήρητη.
Η Θεοδώρα Τζήμου στο πλάι του κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια, δυστυχώς όμως, δεν κατάφερε να ξεκολλήσει την προσοχή μου από τον Καφετζόπουλο.
Ο Αχιλλέας Κυριακίδης ήταν αυτός που ισορρόπησε λίγο τα πράγματα, στο ρόλο του προϊσταμένου του Σωτήρη, παρόλο που οι σκηνές των δύο τους είχαν ελάχιστες ή και καθόλου ατάκες – οι εκφράσεις τους ήταν παραπάνω από αρκετές.
Κομβική και η εμφάνιση του Μάκη Παπαδημητρίου, που υποδύεται έναν συλληφθέντα που σκότωσε τον αδελφό του γιατί «το δάχτυλο του δεν τον υπάκουσε και πάτησε μόνο του τη σκανδάλη» – όπως συνέβη και στην περίπτωση του Σωτήρη.
Είπα ήδη πολλά και δεν πρέπει να πω τίποτε άλλο.
Πρέπει απλώς να τρέξετε στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 2 Φεβρουαρίου, στην πρεμιέρα της εξαιρετικής αυτής ταινίας.
Αδικος Κόσμος trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
