Η επιτυχία του πρόσφατου The Artist αποτέλεσε την αφορμή για να αναφερθούμε σε ένα top 5 ταινιών, οι οποίες κατάφεραν να αποδώσουν φόρο τιμής σε παλαιότερα, λίγο ξεχασμένα είδη και στάθηκαν ικανές να αναβιώσουν το ενδιαφέρον των θεατών γι’αυτά.
Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι the history repeats itself, κάποιες φορές με επιτυχία και κάποιες άλλες όχι με τόσο.
Σε αντιδιαστολή των ταινιών αυτών, σκέφτηκα ένα άλλο top 5 ταινιών, οι οποίες δεν ασχολήθηκαν με κάτι που άνηκε στο παρελθόν, αλλά δημιούργησαν ένα καινούργιο είδος κινηματογραφικής τεχνικής και αισθητικής.
The “Old”...
SCREAM (1996)
Ξεκινάμε με μια από τις καλύτερες ταινίες του ‘90.
Το Scream δημιουργήθηκε από τον μετρ του είδους Wes Craven, θέλοντας να αποδώσει φόρο τιμής στα splatter των δύο προηγούμενων δεκαετιών (Halloween, A Nightmare on Elm Street, Friday the 13th ).
Εκτός αυτού όμως, δημιούργησε και μια καινούργια γενιά οπαδών των ταινιών αυτών.
Μεγάλο μερίδιο για την επιτυχία της ταινίας, οφείλεται στον σεναριογράφο Kevin Williamson, υπεύθυνο και για τα μετέπειτα teen horror movies, I Know What you did last Summer και Teaching Mrs. Tingle.
Έξυπνες ατάκες και αγωνία μέχρι τέλους για το who is the killer behind the mask.
Κορυφαία ατάκα: «Τα θρίλερ δεν σε κάνουν ψυχωτικό, αλλά κάνουν τους ψυχωτικούς πιο δημιουργικούς.»
Μέσα στην ταινία αναφέρεται και το όνομα Wes Carpenter, το οποίο είναι μια μίξη των ονομάτων του Craven και του John Carpenter, των δύο κορυφαίων δημιουργών splatter ever.
Στην επιτυχία φυσικά συντέλεσαν το soundtrack, αλλά και το προσεκτικά επιλεγμένο cast, που οι περισσότεροι από αυτούς ήταν ήδη γνωστοί μέσα από τηλεοπτικές επιτυχίες.
Η Neve Campell ως Sidney, αποτελεί την πιο δυναμική female ηρωίδα, που έχει υπάρξει σε horror movie.
Θρυλική ταινία, η οποία έγινε αυτόματα modern classic.
Ακολούθησαν 3 sequels, τα οποία θεωρήθηκαν κατώτερα του πρώτου, αν και προσωπικά τα αγάπησα όλα.
KILL BILL (2003)
KILL BILL (2003)
Ο Quentin Tarantino δημιούργησε το Kill Bill λόγω της αγάπης του για τα Kung Fu movies των 70s.
Το γεγονός ότι πέρασε την παιδική και εφηβική του ηλικία παρακολουθώντας Kung Fu ταινίες, μεταξύ άλλων, του έδωσε την ώθηση στο να μας χαρίσει μία από τις ταινίες σταθμούς της περασμένης δεκαετίας.
Τα γυρίσματα ήταν εξαντλητικά, με τον ίδιο να δηλώνει ότι κουράστηκε να γυρίζει τις σκηνές, δεδομένου ότι τα γυρίσματα διήρκησαν περίπου ένα χρόνο.
Άξιζε όμως τον κόπο!
Εξαιτίας της μεγάλης διάρκειάς της, χωρίστηκε σε δύο μέρη, το Vol.1 και το Vol.2 της επόμενης χρονιάς.
Μόλις βγήκε η ταινία στις αίθουσες έγινε πανικός και αγαπήθηκε αμέσως.
Στο ρόλο του Bill συναντάμε τον θρύλο του Kung Fu, David Carradine και στο ρόλο της νύφης/ black mamba την εκρηκτική Uma Thurman.
Ο Tarantino ανέβαλε τα γυρίσματα της ταινίας λόγω της εγκυμοσύνης της μούσας του Thurman.
Και πολύ καλά έκανε, αφού η ίδια θεωρείται επάξια η απόλυτη kick-ass action woman hero of all time και η μορφή της με το Hattori Hanzo σπαθί στο χέρι, μέσα στη κίτρινη στολή, αποτελεί σύμβολο μέχρι και σήμερα.
To soundtrack παραδόξως δένει αρμονικά, με κορυφαία επιλογή το Bang Bang (My Baby Shot Me Down).
PLANET TERROR (2007)
PLANET TERROR (2007)
Μία από τις προσωπικά αγαπημένες μου ταινίες.
Το Planer Terror, ήρθε σαν ένα καινούριο zombie movie.
Ο Robert Rodriquez μετά το From Dusk Till Dawn (1996) θέλει να αποδώσει φόρο τιμής σε ταινίες τέτοιου είδους (Dawn of the Dead κλπ) και να δημιουργήσει ένα b-movie, που προορίζεται για ένα πιο mainstream κοινό.
Η ταινία προβλήθηκε σαν ένα από τα δύο μέρη του Grindhouse (το άλλο ήταν το Death Proof του Tarantino), θέλοντας να αποτυπώσει την αισθητική, που είχαν τα grindhouse τη δεκαετία του ’70 στην Αμερική.
Δηλαδή, cinema όπου στην τιμή του ενός εισιτηρίου, παρακολουθείς δύο ταινίες κακής συνήθως παραγωγής με θέμα τη βία, το αίμα και το sex.
Η ταινία είναι γεμάτη από έντονες σκηνές δράσης , humor-horror στοιχεία και fun soundtrack του οποίου ο συνθέτης των περισσότερων κομματιών είναι ο ίδιος ο Rodriquez.
Προσωποποιείται ο ορισμός της λέξης γυναίκα - πολυβόλο στην σαγηνευτική Rose McGowan ως femme fatale zombie assassin, Cherry.
Εισπρακτικά δεν τα πήγε όπως αναμενόταν, αφού έκανε άνοιγμα μόλις με 10,4 εκατομ.$.
Οι fans του Rodriquez δεν απογοητεύθηκαν και οι κριτικές, που έλαβε ήταν καλές.
MOULIN ROUGE (2001)
MOULIN ROUGE (2001)
Η κατηγορία των musical για πολλά χρόνια είχε παραγκωνιστεί από τις επιλογές των studio, εξαιτίας της αδιαφορίας των θεατών για αυτά.
Αποτελούσαν ένα παρωχημένο είδος μέχρι τη στιγμή, που ήρθε το Moulin Rouge.
Επιτυχημένο εισπρακτικά, αποφέροντας $179 εκατομμύρια παγκοσμίως και με 8 υποψηφιότητες για Oscar αποτέλεσε σίγουρα μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Χάρη σε αυτό, το ενδιαφέρον του κοινού στράφηκε ευκολότερα και σε επόμενα musical, όπως Chicago (2002), Dreamgirls (2006), Hairspray (2007), Nine (2009).
Αν και φαινομενικά αταίριαστο, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Nicole Kidman και Ewan McGregor, αποδεικνύεται να έχει χημεία on-screen δημιουργώντας ένα από τα καλύτερα love story.
Φράση κλειδί της ταινίας «το σπουδαιότερο πράγμα που θα μάθεις ποτέ είναι το να αγαπάς και να αγαπιέσαι».
Τα τραγούδια του soundtrack είναι μοναδικά και καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας εκφράζουν τα συναισθήματα των ηρώων.
Πάθος, ένταση, θλίψη.
Well done…
THE ARTIST (2011)
THE ARTIST (2011)
Καταλήγουμε στο πολλά υποσχόμενο The Artist.
Ο σκηνοθέτης Michel Hazanavicius κάνει πράξη μια πραγματικά ριζοσπαστική ιδέα.
Θέλοντας να αποδώσει φόρο τιμής στο βουβό κινηματογράφο δημιουργεί μια ταινία, που θα μπορούσε να χρονολογηθεί τότε.
Την ταινία δεν την έχω δει ακόμα αλλά από την κριτική της Λίλα, εκτός από τις πολλές υποψηφιότητες στις Χρυσές σφαίρες, που έχει συγκεντρώσει, θα μονοπωλήσει και τα Oscar.
Φαίνεται πως ο Hazanavicius κέρδισε τελικά το στοίχημα.
The New…
The New…
THE MATRIX (1999)
Ενώ λοιπόν, στην βιομηχανία του κινηματόγραφου όλα κυλούσαν ομαλά ξαφνικά ήρθε το Matrix για να ταράξει τα νερά.
Όταν πρωτοκυκλοφόρησε το trailer της ταινίας κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει.
Το αποτέλεσμα ήταν κάτι μοναδικό και η ταινία έθεσε τα όρια της sci-fi περιπέτειας σε άλλα επίπεδα.
Ο ανέκφραστος Keanu Reeves ως Neo, βρήκε το alter ego του και μετατράπηκε σε star πρώτου μεγέθους.
Υπήρξαν 2 συνέχειες που στάθηκαν στο ύψος του πρώτου και αυτή η τριλογία αποτελεί ότι πιο πρωτοποριακό έχει να επιδείξει ο κινηματόγραφος στην αρχή του αιώνα που διανύουμε.
SIN CITY (2005)
SIN CITY (2005)
Frank Miller και Robert Rodriguez μαζί.
Το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι σε καμία περίπτωση συμβατικό.
Από την εναρκτήρια σκηνή μέχρι και το τέλος, είναι σαν να βρισκόμαστε ανάμεσα στις σελίδες του comic του Miller.
Φοβερή δουλειά, με έναν τρόπο κινηματογράφησης που όμοιο του δεν είχαμε ξαναδεί μέχρι τότε.
Γυρισμένο εξολοκλήρου σε green screen επέτρεψε την προσθήκη όλων αυτών των στοιχείων που ο Rodriguez ήθελε να εντάξει.
Συγκέντρωσε ένα λαμπερό πολυπληθές cast και απέκτησε φανατικούς θαυμαστές.
Προκάλεσε τη δημιουργία του μεταγενέστερου και λιγότερου επιτυχημένου The Spirit (2008), όπως επίσης και του παρόμοιου ύφους comic αισθητικής 300 (2006) καθώς και του πιο πρόσφατου Immortals (2011).
THE POLLAR EXPRESS (2004)
THE POLLAR EXPRESS (2004)
Η σκηνοθετική του καινοτομία εντυπωσίασε για film, που ανήκει στα animated.
Η ιστορία συγκίνησε μικρούς και μεγάλους και συνιστά μία από τις καλύτερες χριστουγεννιάτικες ιστορίες, που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στη μεγάλη οθόνη.
Ο Tom Hanks στο ρόλο του παραγωγού έβαλε το χεράκι του έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι παραπάνω από ικανοποιητικό.
SCANNER DARKLY (2006)
Αυτή η ταινία έχει μια ιδιομορφία.
SCANNER DARKLY (2006)
Γυρίστηκε κανονικά σαν ταινία και στη συνέχεια «σκιτσαρίστηκε» ολόκληρη.
Αφού ολοκλήρωσαν τις σκηνές, τότε τις επεξεργάστηκαν κατάλληλα με αποτέλεσμα να παρακολουθούμε ένα big screen comic.
Η υπόθεση της ταινίας δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον με τον Keanu Reeves σε ρόλο αστυνομικού με κρίση ταυτότητας.
Το μέτριο σενάριο, σώζεται από την απόφαση του σκηνοθέτη στο να μετατρέψει την ταινία σε κάτι διαφορετικό.
Σε παρόμοιο ύφους τεχνικής κινήθηκε και το Beowulf (2007) όπου υπήρχαν πραγματικοί ηθοποιοί, απλώς animated επεξεργασμένοι.
AVATAR (2009)
Κλείνοντας την αναφορά για τις καινούριας αισθητικής κινηματογραφικές εικόνες, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και στην τεχνολογία 3D.
Το καλύτερο παράδειγμα όλων είναι φυσικά το Avatar του James Cameron. Όνειρο ζωής για τον ίδιο, η ταινία πέρασε από πολλά στάδια προετοιμασίας και περίπου ένα χρόνο γυρισμάτων.
Το αποτέλεσμα στο σύνολο του δικαίωσε το σκηνοθέτη, καθώς η ταινία αποτελεί την εμπορικότερη όλων των εποχών και οι μεταγενέστεροι πιθανόν να αναφέρονται στη μετά Avatar και προ Avatar εποχή.
Τέτοια η σημασία της για τον κινηματογράφο.
1.jpg)
