Γράφει ο Νεκτάριος Αντωνιάδης.
Είχαμε δεί ένα σύντομο preview της ταινίας αυτής και η αλήθεια είναι ότι φάνηκε αρκετά υποσχόμενη.
Καθ'όλη επίσης την διάρκεια της παραγωγής επικράτησε μυστήριο αναφορικά με τα συστατικά του φίλμ, προσδίδοντας μία ανυπομονησία για την πλήρη προβολή του.
Το L λοιπόν αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μπάμπη Μακρίδη.
Το L λοιπόν αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μπάμπη Μακρίδη.
Και αυτό το γεγονός από μόνο του, σημαίνει πάρα πολλά για την ύπαρξη της ταινία αυτής.
Μία ακόμη παράμετρος που προδιαθέτει θετικά για το L είναι η συμμετοχή του Ευθύμη Φιλίππου ο οποίος κέρδισε και το βραβείο καλύτερου σεναρίου στο Φεστιβάλ της Βενετίας για τις αναπάντεχα καλές "Άλπεις" του.
Αλλά ας δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά.
Η ιστορία του L μας αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου (Άρης Σερβετάλης), για τον οποίο δεν θα μάθουμε ποτέ το όνομά του σε ολόκληρο το φίλμ, και ο οποίος ζεί μόνιμα μέσα στο αυτοκίνητό του με ότι αυτό συνεπάγεται.
Μία ακόμη παράμετρος που προδιαθέτει θετικά για το L είναι η συμμετοχή του Ευθύμη Φιλίππου ο οποίος κέρδισε και το βραβείο καλύτερου σεναρίου στο Φεστιβάλ της Βενετίας για τις αναπάντεχα καλές "Άλπεις" του.
Αλλά ας δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά.
Η ιστορία του L μας αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου (Άρης Σερβετάλης), για τον οποίο δεν θα μάθουμε ποτέ το όνομά του σε ολόκληρο το φίλμ, και ο οποίος ζεί μόνιμα μέσα στο αυτοκίνητό του με ότι αυτό συνεπάγεται.
Ο ίδιος είναι χωρισμένος με δύο παιδιά, τα οποία όμως τα βλέπει συνοδεύομενα πάντα από την εν διαστάσει σύζυγό του, πάντα μέσα στο αυτοκίνητό του!
Επίσης και όσο ξεδιπλώνεται η ροή της αφήγησης, θα δούμε τον ακήρυχτο πόλεμο του πρωταγωνιστή με μία ομάδα μηχανόβιων, αφού εξαιτίας ενός ασυνείδητου οδηγού αυτοκινήτου ένας φίλος των μοτοσυκλετιστών θα υπάρξει θύμα τροχαίου και θα αποδημήσει είς Κύριον.
Έτσι τελικώς, ο πρώην οδηγός αυτοκινήτου, θα μυηθεί στην μοτοσυκλετιστική κουλτούρα.
Αυτό συνεπάγεται όμως εξ' ολοκλήρου διαφορετική αντιμετώπιση της ίδιας της ζωής, καθώς ο ίδιος θα είναι αναγκασμένος να ζεί με τον ίδιο τρόπο που ζούσε μέσα στο αυτοκίνητο, με την μόνη διαφορά να βρίσκεται στο αριθμό των τροχών πλέον!
Έτσι από τους τέσσερις τροχούς, θα προβιβαστεί ή θα υποβιβαστεί πλέον μόνο στην ζωή πάνω σε δύο τροχούς.
Η κεντρική ιδέα του σεναρίου είναι αυτή και ολόκληρη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από αυτήν.
Η κεντρική ιδέα του σεναρίου είναι αυτή και ολόκληρη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από αυτήν.
Αλλά ας δούμε τι συμβαίνει πραγματικά και με τα υπόλοιπα κομμάτια του πάζλ.
Καταρχήν το L θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία παράλογη " μαύρη κωμωδία" καταστάσεων.
Το χιούμορ της ταινίας είναι πραγματικά αινιγματικό.
Καταρχήν το L θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία παράλογη " μαύρη κωμωδία" καταστάσεων.
Το χιούμορ της ταινίας είναι πραγματικά αινιγματικό.
Αρκεί μόνο να αναφερθούν κάποιες πραγματικές συνόψεις σεκάνς που αναφέρουν, θαλασσοπόρους εξερευνητές, σκίουρους, μέλι, και αντηλιακά με άρωμα καρύδας για να καταλάβει ο θεατής το μέγεθος του χιούμορ και το αντίκτυπο που έχει πραγματικά στην ταινία.
Μέχρι εδώ καλά.
Μέχρι εδώ καλά.
Για να μεταφερθούμε όμως μέχρι τα τεχνικά χαρακτηριστικά του φίλμ.
Δηλαδή:
Σκηνοθεσία; Θα χαρακτηριζόταν ως ο απόλυτος τρόμος.
Σκηνοθεσία; Θα χαρακτηριζόταν ως ο απόλυτος τρόμος.
Ίσως να φταίει ότι είναι ακριβώς η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Μακρίδη. Φαίνεται το L να πάσχει σε αυτό τον τομέα, καθώς μόνο και μόνο το πως ήταν στημένοι οι πρωταγωνιστές, αρκεί να καταλάβει κάποιος ότι ο ίδιος ο σκηνοθέτης δεν έχει ορίσει ακριβώς στο μυαλό του το που θέλει να πάει ο ίδιος αλλά και να οδηγήσει το ίδιο το cast στον ίδιο προορισμό.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι ερμηνείες του Σερβετάλη, του Μποσταντζόγλου και όλων των υπόλοιπων ηθοποιών που παίρνουν μέρος, να έχουν τόσο βαρύ και πομπώδες ύφος.
Ένα ίχνος απόλυτης σοβαροφάνειας μέσα σε έναν κυκεώνα "μαύρου" χιούμορ; Δεν συνάδουν αυτές οι δύο έννοιες μαζί.
Καθίσταται έτσι μία ασυμβατότητα στα δύο αυτά χαρακτηριστικά της ταινίας, αλλά και ηθοποιίας από την αρχή έως το τέλος του φίλμ.
Από τα fade out πλανα, μέχρι τα εξωτερικά γυρίσματα στην λεωφόρο Σουνίου, το μοντάζ είναι αποκαρδιωτικό τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.
Αφού έχεις επιλέξει την θεματολογία του L έτσι, ή θα υπάρχουν γρήγορα cut, ή θα πρέπει να υπάρχει ένα εύλογο χρονικό διάστημα να κόβονται οι σκηνές.
Αυτό το αργογρήγορο (μονο προς το τέλος της ταινίας), ή το μηδενικό μοντάζ ανάμεσα στις σκηνές μεταξύ τους, αφήνει μία αίσθηση κούρασης, και απο εκεί που έχεις την εντύπωση ότι η ταινία διαρκεί κανά τρίωρο, στην ακρίβεια έχουν περάσει μόλις 90 λεπτά maximum.
Θα μπορούσε το L να χαρακτηριστεί μία avant garde ταινία;
Αυτό το αργογρήγορο (μονο προς το τέλος της ταινίας), ή το μηδενικό μοντάζ ανάμεσα στις σκηνές μεταξύ τους, αφήνει μία αίσθηση κούρασης, και απο εκεί που έχεις την εντύπωση ότι η ταινία διαρκεί κανά τρίωρο, στην ακρίβεια έχουν περάσει μόλις 90 λεπτά maximum.
Θα μπορούσε το L να χαρακτηριστεί μία avant garde ταινία;
Θετική θα είναι η απάντηση αλλά με ένα ίχνος δυσαρέσκειας για τον ακριβώς ίδιο λόγο.
Ότι το φιλμ είναι μία προσπάθεια για να γυριστεί μία avant garde κατάσταση των πραγμάτων, που άλλοι θα την βρούν ρεαλιστική, άλλοι ενδεχομένως ψεύτικη.
Δυστυχώς θα επιλέξω να παραταχθώ στην δεύτερη κατάσταση.
Και αυτό όχι γιατί δεν αναγνωρίζεται η διαφορετικότητα του εγχειρήματος, αλλά διότι δεν μπορεί να παραβλεφθεί η οπτική του Μακρίδη, να βάλει μέσα στο μίγμα όλα τα στοιχεία της νεοελληνικής τρέλας.
Όχι ότι δεν το καταφέρνει επιτυχώς και πάλι, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα φαίνεται σαν έναν υπερ του δέοντως σοβαροφανή θίασο που αντιμετωπίζει τα πράγματα σαν άναρχο τουρλουμπούκι και όχι σαν ένα σύνολο αλληλοσυμπλήρωσης μεταξύ των μελών του θιάσου.
Και μιάς και ανέφερα αυτό παραπάνω, να σημειωθεί ότι το cast εξαιρουμένων των δύο πιο γνωστών, Άρη Σερβετάλη και Γιάννη Μποσταντζόγλου, συμπληρώνεται από τους Μάκη Παπαδημητρίου, Λευτέρη Ματθαίου, Νότα Τσερνιάφσκι και Θανάση Δήμου, με τον τελευταίο να έχει δευτεραγωνιστήσει εκπληκτικά!
Εν κατακλείδι, πολύ δύσκολο το θέμα για τα Ελληνικά δεδομένα, δύσκολη η σκηνοθεσία, φτωχό το Αθηναικό αστικό τοπίο σαν φυσικό background, δύσκολο το μοντάζ, δύσπεπτη η ηθοποίία, ενδιαφέρουσα μουσική από τον Coti μόνο και μόνο για την διασκεύη του στον Μπετόβεν (!).
Έτσι να κλείσω λέγοντας ότι μάλλον το L έχει Ευρωπαικές προδιαγραφές.
Και μιάς και ανέφερα αυτό παραπάνω, να σημειωθεί ότι το cast εξαιρουμένων των δύο πιο γνωστών, Άρη Σερβετάλη και Γιάννη Μποσταντζόγλου, συμπληρώνεται από τους Μάκη Παπαδημητρίου, Λευτέρη Ματθαίου, Νότα Τσερνιάφσκι και Θανάση Δήμου, με τον τελευταίο να έχει δευτεραγωνιστήσει εκπληκτικά!
Εν κατακλείδι, πολύ δύσκολο το θέμα για τα Ελληνικά δεδομένα, δύσκολη η σκηνοθεσία, φτωχό το Αθηναικό αστικό τοπίο σαν φυσικό background, δύσκολο το μοντάζ, δύσπεπτη η ηθοποίία, ενδιαφέρουσα μουσική από τον Coti μόνο και μόνο για την διασκεύη του στον Μπετόβεν (!).
Έτσι να κλείσω λέγοντας ότι μάλλον το L έχει Ευρωπαικές προδιαγραφές.
Και αυτό διότι ο Μακρίδης έχει δυσνόητα μηνύματα στον Έλληνα θεατή, ή που ακόμα δεν είναι εφαρμόσιμα στον μέσο Έλληνα.
Ίσως και να είχε αυτό στο μυαλό του, ίσως να ήθελε να προβληματίσει τα εγχώριους εδώ θεατές.
Είναι το L μία πραγματική παρωδία για αυτοκινητιστές, για μοτοσυκλετιστές, για θαλασσοπόρους;
Είναι το L μία πραγματική παρωδία για αυτοκινητιστές, για μοτοσυκλετιστές, για θαλασσοπόρους;
Είναι ένα road movie;
Είναι μία σύγχρονη εικόνα της νεοελληνικής πραγματικότητας;
Αυτό που θα αρκεστεί να δηλώσει ο ίδιος ο δημιουργός είναι άκρως προσωπικό και ο καθε ένας που θα το παρακολουθήσει θα βγάλει τα δικά του νοήματα.
Αυτό είναι άκρως ενδιαφέρον στην έβδομη τέχνη, αλλά προσωπικά δεν πείστικα μόνο και μόνο για την έλλειψη κυριολεκτικού βάθους.
Το L θα προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από 23 Φεβρουαρίου από τη Feelgood.
1.jpg)
