Γράφει ο Νεκτάριος Αντωνιάδης.
Πριν πάω για την προβολή αυτή, είχα στο μυαλό μου μία εντελώς διαφορετική άποψη για την ταινία.
Είχα σχηματίσει μία εσφαλμένη αντίληψη ότι το φίλμ αυτό θα είχε άμεση σχέση με την τρομοκρατική επίθεση στο Όσλο το περασμένο καλοκαίρι.
Κάνοντας όμως μία μικρή έρευνα, είδα τελικώς ότι το περιεχόμενο είναι διαφορετικό.
Με το Όσλο, 31 Αυγούστου, μεταφορά του μυθιστορήματος “Le Feu Follet” του Pierre Drieu La Rochelle, να αποτελεί το δεύτερο πλήρες πόνημα του Δανού σκηνοθέτη Joachim Trier, ο ενδεχομένως ανυποψίαστος θεατής έχει να αντιμετωπίσει ένα αρκετό δύσκολο θέμα...
Να σημειωθεί ότι ουσιαστικά αποτελεί remake του φίλμ Η φλόγα που Τρεμοπαίζει του Louis Malle.
Ο Άντερς τον οποίο υποδύεται πειστικότατα ο Anders Danielsen Lie (Hidden), σύντομα ολοκληρώνει το πρόγραμμα απεξάρτησης του από τα ναρκωτικά, που παρακολουθεί στην επαρχία.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα αυτό, του επιτρέπεται να μεταβεί στην πόλη ώστε να περάσει από συνέντευξη για δουλειά.
Όμως, εκμεταλλεύεται την ευκαιρία αυτή και μένει στην πόλη, τριγυρνώντας εδώ κι εκεί, και συναντώντας ανθρώπους που έχει να δει καιρό.
Ο 34χρονος Άντερς είναι έξυπνος, όμορφος και από καλή οικογένεια, όμως μέσα του βαθιά είναι δυστυχισμένος από τις τόσες ευκαιρίες που είχε και πέταξε και απ’όλους τους αγαπημένους του ανθρώπους που τον περιέβαλαν και εκείνος παράτησε.
Κι ενώ είναι ακόμη νέος, αισθάνεται ότι η ζωή του, από πολλές απόψεις, είναι τελειωμένη.
Στο υπόλοιπο αυτής της ημέρας, καθώς και της μακριάς νύχτας που ακολουθεί, έρχεται αντιμέτωπος με τα φαντάσματα του παρελθόντος του και με όλα τα λάθη που έχει κάνει.
Κι αυτά στέκονται εμπόδιο, ουσιαστικά παλεύουν με την πιθανότητα της αγάπης, τη δυνατότητα μιας νέας ζωής, και την ελπίδα να δει ένα διαφορετικό μέλλον το επόμενο πρωί.
Το Όσλο, 31 Αυγούστου λοιπόν είναι η ιστορία ενός πολυμήχανου ανθρώπου, με πολύ σκοτεινές σκέψεις.
Το παράδοξο με τον χαρακτήρα του Άντερς έγκειται στο ότι είναι χαρισματικός, και στο παρελθόν πολύ φιλόδοξος, όμως έχασε τα χρόνια του καθότι δεν μπορούσε να αντέξει ένα συγκεκριμένο lifestyle που ακολούθησε.
Με άλλα λόγια η ταινία αφορά έναν αδύναμο χαρακτήρα, χαμένο στους δαιδαλώδης κοινωνικούς μηχανισμούς, ο οποίος είναι πλήρως εξαρτημένος από βαριά ναρκωτικά και συγκεκριμένα ηρωίνη.
Αυτή η εξάρτησή του, θα τον μεταμορφώσει σε μία διαφορετική οντότητα μέσα στους καθωπρεπισμούς μία φαινομενικά ήσυχης μεσαίας τάξης της νορβηγικής κοινωνίας.
Σκηνοθετικά μιλώντας, θα πρέπει να εκθειαστεί ο Trier για την πολύ προσωπική του ματιά.
Ο τρόπος που έχει ξεδιπλωθεί το σενάριο του Eskil Vogt αλλά και του ίδιου του Joachim Trier καθόλη την διάρκεια των 95' λεπτών του, είναι υποδειγματικός για τον Σκανδιναβικό κινηματογράφο.
Οι ρόλοι που ξεδιπλώνονται αφήνουν την αίσθηση ότι όλοι οι συντελεστές αλλά και το ίδιο το casting, έχουν εντρυφήσει τόσο πολύ στην πάλη μεταξύ κουλτούρας και προσωπικής ψυχοσύνθεσης της νορβηγικής κοινωνίας που σχεδόν ακροβατούν μεταξύ των ορίων της κοινωνίας αυτής στα στενά ορισμένα κοινωνικά της πλαίσια.
Τι να πω και για το εκθαμβωτικό υπόβαθρο της ταινίας;
Μόνο και μόνο τα νορβηγικά δάση που αποτυπώνονται με όλο τους το βάθος, αλλά και το φυσικό φώς που διαχέεται στην σκοτεινή αίθουσα, είναι υπεραρκετά για να μας μυήσουν στην ιδιαιτέρως αργή πλοκή της ταινίας.
Χορταστικότατο επίσης soundtrack από το οποίο προκαλεί ευχάριστη έκληξη η πολυποικιλότητα των μουσικών επιλογών.
Για το casting τα αναφέραμε και παραπάνω:
Οι Anders Danielsen Lie, Hans Olav Brenner, Ingrid Olava δεν αφήνουν την αίσθηση ότι προσπάθησαν και πάρα πολύ να υποδυθούν ουσιαστικά τις ίδιες σκιές της ιδιαίτερης ψυχοσύνθεσης αυτών.
Λίγο πολύ μπορούμε να καταλάβουμε πάρα πολλά για τον ψυχισμό των Νορβηγών αλλά και των περισσότερων Σκανδιναβών (εξαιρουμένων ίσως των Δανών).
Συνολικά λοιπόν το Όσλο, 31 Αυγούστου δεν είναι μία εύπεπτη ταινία.
Διανείμει αρκετά δύσκολους προβληματισμούς, και όλη η ύπαρξη του φίλμ είναι αρκετά βαριά από μόνη της.
Δεν θα χαρακτηριζόταν μία ταινία που ο θεατής θα παραστεί ή υποστεί και θα μπορεί μετά να την χαρακτηρίσει ψυχαγωγική με την στενή έννοια του όρου.
Είναι η ίδια αποτύπωση ωστόσο της ζωής που την κάνει σκληρά και κυνικά ρεαλιστική.
Εάν ο θεατής ψάχνει να βρεί ένα φίλμ όμως που θέτει σοβαρούς κοινωνικούς προβληματισμούς, ίσως και κάποιους που ποτέ μέχρι τώρα η ανθρώπινη ελληνική οντότητα να έχει σκεφτεί, τότε αυτή είναι η ευκαιρία του.
Η τελική επιλογή αφορά την ιδιοσυγκρασία του καθενός.
Εάν όμως αποφασίσει να υποστεί τον ψυχολογικό Γολγοθά, τότε είμαι σίγουρος ότι θα είναι και έτοιμος να διαθέσει και παραπάνω από τα 9,50 ευρώ που κοστίζει το εισιτήριο.
Διότι η φιλμική του αξία, θα παραμείνει διαχρονική.
Oslo, 31. august trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
