Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Όσο κι αν αγαπάς τον Tom Hanks, δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς ότι οι ταινίες που έχει κάνει τα τελευταία χρονιά είναι μέτριες. ¨
Ή τουλάχιστον δεν ανταποκρίνονται στο επίπεδο του.
Έτσι και εγώ, πήγα στο Extremely Loud & Incredibly Close χωρίς να έχω ιδιαίτερες απαιτήσεις.
Αλλά που να φανταστώ τι θα με περίμενε;
Η ιστορία ξεκινά δείχνοντας την ξεχωριστή σχέση του Thomas Schell (Tom Hanks, Larry Crowne) με τον γιο του Oskar (Thomas Horn).
Και οι δυο τους έχουν αδυναμία στις επιστήμες και στην περιπέτεια και κάθε μέρα που περνάνε μαζί είναι ένα φανταστικό ταξίδι για τον Oskar.
Όλα όμως αλλάζουν για τον μικρό πρωταγωνιστή στις 11/9 - την ήμερα που έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι.
Ο πατέρας του βρισκόταν στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή και έτσι ήταν ένα από τα θύματα της αυτής της απάνθρωπης τρομοκρατικής επίθεσης που έχει χαραχτεί στις μνήμες όλων των Αμερικανών.
Πλέον ο Oskar πρέπει να μάθει να ζει μόνο με την Linda (Sandra Bullock, The Blind Side), την μητέρα του, με την οποία ποτέ δεν ήταν και τόσο κοντά.
Όσο και αν αγαπιούνται, η Linda είναι και αυτή μια πληγωμένη γυναίκα η οποία δεν έχει ούτε την δύναμη αλλά ούτε και τον χρόνο για να αναβιώσει τις όμορφες στιγμές που πέρναγε ο Oskar με τον πατέρα του.
Έτσι ο Oskar αδυνατώντας να συνειδητοποιήσει την απώλεια του πατέρα του προσπαθεί να ολοκληρώσει την τελευταία αποστολή που του είχε αναθέσει πριν πεθάνει: να ανακαλύψει την έκτη συνοικία της Νέας Υόρκης.
Έχοντας ως μοναδικά στοιχεία ένα κλειδί και το όνομα Black, ο μικρός ήρωας αρχίζει την αναζήτηση όλων όσων ονομάζονται Black στην Νέα Υόρκη, προσπαθώντας να ανακαλύψει πώς σχετίζονται με τον πατέρα του αλλά και τι ξεκλειδώνει αυτό το κλειδί.
Όμως, όσο παραμυθένιο και αν ακούγεται το σενάριο, από εκεί και περά αρχίζουν όλα τα προβλήματα.
Και πιστέψτε με είναι πολλά!
Πρώτα απ'όλα το ίδιο το σενάριο έχει ένα μεγάλο αρνητικό αφού, πέρα από αυτή την κεντρική ιδέα προσπαθεί ανεπιτυχώς να περιγράψει την σχέση του παιδιού με την μητέρα του, η όποια μυστηριωδώς εξαφανίζεται για πάνω από το μισό της ταινίας και εμφανίζεται μόνο για να την προσβάλει ο πιτσιρικάς.
Κατά τ'άλλα ένα εντεκάχρονο παιδί είναι ελεύθερο να κόβει βόλτες σε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου χάλαρο, χωρίς να αντιμετωπίζει κανένα κίνδυνο (τουλάχιστον έτσι φαίνεται μέχρι τις τελευταίες σκηνές της ταινίας).
Ακόμα προσπαθεί να περιγράψει την σχέση του παιδιού με έναν μυστήριο μαυροφορεμένο γέρο (που αμέσως καταλαβαίνεις ποιος είναι) και την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσει με τον μικρό, αλλά που και αυτή μένει ανολοκλήρωτη.
Όμως, αυτό που πράγματι σε σκοτώνει με την ταινία είναι η διάρκεια της.
Μιλάμε για μια ταινία που διαρκεί πάνω από δυο ώρες και σου δείχνει συνέχεια το ίδιο πράγμα.
Δεν έχει καμιά εξέλιξη και δεν προσφέρει καμιά ανατροπή.
Ούτε σκηνοθετικά καλύπτει, αφού ο Stephen Daldry τα μόνα καλά που έχει να προσφέρει είναι τα πλούσια χρώματα που δίνουν κάτι το παραμυθένιο στην ατμόσφαιρα και κάποιες ενδιαφέρουσες λήψεις στην κατά τα άλλα τυπική του προσέγγιση.
Δεν είναι άσχημη η σκηνοθεσία του, αλλά σε μια ταινία τόσο μεγάλης διάρκειας αν το σενάριο δεν μπορεί να καλύψει τον χρόνο που του αναλογεί, θεωρώ πως ο σκηνοθέτης έχει χρέος να «γεμίσει» την ταινία μέσα από μια πλούσια σκηνοθετική μάτια.
Στις ερμηνείες η ταινία κάπως σώζεται αν και κανένας δεν εντυπωσιάζει.
Ο Tom Hanks έχει επιλέξει έναν εύκολο ρόλο για τον εαυτό του, που του ταιριάζει γάντι, και φυσικά τα πάει μια χαρά.
Η Sandra Bullock είναι πειστική παίζοντας την φαινομενικά αδιάφορη μητέρα, αν και είναι κάπως υποτονική.
Μικρούς ρόλους έχουν ο John Goodman (The Artist), Viola Davis (The Help), Jeffrey Wright (The Ides of March) και ο Max Von Sydow (Robin Hood) που υποδύεται εξαιρετικά τον περίεργο μαυροφορεμένο άντρα που προανέφερα.
Όμως μικρή σημασία έχουν αυτοί όπως και το υπόλοιπο cast αφού ουσιαστικά όλη την ταινία την σηκώνει στις μικρές του πλάτες ο Thomas Horn.
Και ο πιτσιρικάς είναι πολύ κάλος.
Δυστυχώς όμως η ερμηνεία του καταστρέφεται από τον απίστευτα ενοχλητικό χαρακτήρα που του έχουν δώσει οι σεναριογράφοι.
Και εδώ περνάμε, όπως όλοι καταλάβατε, στο χειρότερο κομμάτι της ταινίας, τους χαρακτήρες.
O Tom Hanks παίζει τον κλισέ χαρακτήρα του σοφού και αξιαγάπητου πατέρα, η Sandra Bullock την ταραγμένη μητέρα και ο Thomas Horn υποδύεται ένα από τους χειρότερους παιδικούς χαρακτήρες που έχουν υπάρξει στην ιστορία του σινεμά.
Όσο και να θες να το συμπαθήσεις για το δράμα του, απλά δεν μπορείς!
Μιλάμε για ένα υστερικό και υπερκινητικό παιδί, που το βλέπουμε να έχει εμμονές σε όλη την ταινία, να φωνάζει σε οποίον δεν τον ακούει και γενικά να έχει μια απαράδεκτη συμπεριφορά απέναντι σε όλους.
Τρέξιμο - Φωνές - Κλάμα είναι τα τρία βασικά χαρακτηριστικά αυτού του χαρακτήρα.
Θα μου πείτε, είναι ταραγμένος για τον χαμό του πατέρα του ...και θα σας πω πως το καταλαβαίνω απόλυτα, αλλά εδώ δεν μιλάμε για ένα πληγωμένο παιδάκι που προσπαθεί να προχωρήσει στην καθημερινότητα του.
Μιλάμε για ένα παιδί που απλά είναι αντιπαθητικό.
Και όχι, τουλάχιστον στην ταινία δεν υποδηλώνεται πουθενά πως έχει καμιά ψυχολογική ασθένεια.
Είναι ένα υποχόνδριο κακομαθημένο παιδί.
Για να συνοψίσω, μιλάμε για ένα συνηθισμένο σενάριο για ένα τέτοιου τύπου έργο (παιδί - ταξίδι - αναζήτηση), μια οπτική που ακροβατεί ανάμεσα στο ρεαλιστικό και στο παραμυθένιο, χαρακτήρες που δεν σε καλύπτουν ή ακόμα χειροτέρα σε εκνευρίζουν και μια αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια (129 λεπτά) που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.
Το Extremely Loud & Incredibly Close δεν αξίζει, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πόσες ταινίες βασισμένες σε παρόμοια ιδέα έχουν βγει.
Ωστόσο αν σας αρέσουν οι κλασσικές ταινίες που αρμόζουν στο στυλ του Tom Hanks, ίσως αυτό να σας κάνει να ξεχάσετε την ζοφερή πραγματικότητα έστω και για λίγο.
Στις ελληνικές αίθουσες στις 23 Φεβρουαρίου.
Extremely Loud Incredibly Close trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
