Γράφει η Πένυ Πανέ.
Η ιστορία θυμίζει κατάλευκη εικόνα, σαν από χιονισμένο τοπίο, που έχει καλύψει τις ζωές των ανθρώπων.
Πια δεν μπορείς να τους δεις.
Είναι θαμμένοι κάτω από το χιόνι.
Και οι αιώνες περνάνε, οι κυβερνήσεις αποφασίζουν και οι άνθρωποι πεθαίνουν, πεθαίνουν στο όνομα μίας ιδέας, αυτής του πολέμου. Γιατί;
Γι’ αυτό το «γιατί» έρχεται να σου μιλήσει ο νοτιοκορεάτης Hun Jang με την ταινία του The Front Line.
Για τον πόλεμο της Κορέας.
Η ταινία ξεκινάει την χρονική στιγμή λίγο πριν το τέλος αυτού του πολέμου.
Βρισκόμαστε στο λόφο Aerok, εκεί όπου οι δύο αντίπαλες πλευρές προσπαθούν να πάρουν υπό την κατοχή τους ένα μεγάλης σημασίας στρατηγικό σημείο.
Η είδηση του θανάτου του διοικητή του λόχου Alligator της Νότιας Κορέας από όπλο Νοτιοκορεάτη στρατιώτη δημιουργεί ερωτηματικά, η υπόθεση δε μένει στα χαρτιά και ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Kang Eun-Pyo (Ha-kyun Shin, Thirst) μπαίνει υπεύθυνος για την εξιχνίαση του φόνου, προσπαθώντας να βρει τον ένοχο.
Ανάμεσα στους άντρες του λόχου Alligator είναι και ο Kim Soo-hyeok (Soo Go), ένας σκληρός άντρας, ανώτατο στρατιωτικό στέλεχος.
Τους δύο άντρες τους ενώνει η παλιά τους φιλία.
Όμως τώρα όλα είναι διαφορετικά.
Οι δύο άντρες συγκρούονται πολλές φορές ενώ υπάρχει και η υποψία πως ο Kim Soo-hyeok είναι μπλεγμένος στη δολοφονία που ερευνά ο Kang Eun-Pyo.
Όμως υπάρχει κάτι άλλο που είναι πιο βαρύ από αυτή την υπόθεση.
Ο ίδιος ο πόλεμος.
Η ωμή πραγματικότητα του πολέμου. Και ένα γιατί.
Γιατί οι άντρες του λόχου Alligator πολεμάνε;
Γιατί ενώ χάνουν κάθε μέρα στρατιώτες τους εκείνοι συνεχίζουν;
Και ποιους πολεμάνε; Η απέναντι πλευρά για τί πολεμάει;
Οι άντρες αυτοί είναι άντρες με οικογένειες, κάποιοι έχουν ξαναζήσει τη βία του πολέμου, ενώ κάποιοι άλλοι δεν είναι καν ενήλικες.
Και όμως συνεχίζουν.
Η εντολή που παίρνουν από την κυβέρνησή τους είναι σαφής.
Μέχρι να έρθει το τέλος.
Όμως το τέλος δεν έρχεται ποτέ.
O Kang Eun-Pyo προσπαθεί να κατανοήσει αλλά δεν το καταφέρνει.
Κρατάει ένα όπλο, πολεμάει, προσπαθεί να επιβιώσει, να ζήσει και την επόμενη μέρα αλλά δεν ξέρει γιατί βρίσκεται στ’ αλήθεια εκεί.
Και γιατί αφού τα δύο μέτωπα κάθε μέρα αλληλοσκοτώνονται, αφήνουν ο ένας στον άλλον θαμμένα, σε διάφορα σημεία του βουνού, κουτιά γεμάτα πράγματα;
Κρασί, τσιγάρα, γράμματα, κονσέρβες.
Η ανθρωπιά θαμμένη στο χώμα, να επιστρέφει για λίγο στους στρατιώτες την πραγματική τους ταυτότητα, είναι άνθρωποι, όχι τέρατα που σκοτώνουν.
Μία μέρα το τέλος του πολέμου έρχεται. 27 Ιουνίου 1953.
Η είδηση κατάπαυσης του πυρός τούς ανακοινώνεται και επίσημα.
Είναι πρωί. Ωστόσο αυτή η απόφαση θα έχει ισχύ αφού περάσουν 12 ώρες.
Οι άντρες του λόχου Alligator πρέπει να αντέξουν ακόμα λίγο.
Να βγουν ζωντανοί από μία ακόμη μάχη, την τελευταία τους.
Βρίσκονται στη θέση τους. Το ίδιο και οι αντίπαλοι. Και η μάχη αρχίζει...
Ήταν δύο ώρες γεμάτες με πυροβολισμούς.
Αυτή είναι η μία σκέψη που έχω να σου πω για την ταινία The Front Line.
Ο ήχος των όπλων ακόμα έρχεται στο μυαλό μου και με αγχώνει.
Αμέτρητοι κομπάρσοι, έβλεπες, να σωριάζονται ο ένας μετά τον άλλον σε ένα εκθαμβωτικό χιονισμένο τοπίο.
Τα πλάνα των μαχών, έτρεχαν γρήγορα, ήταν τόσο γρήγορα που δεν σε άφηναν να συνειδητοποίησεις πόσο ωμό είναι αυτό που βλέπεις.
Ο χρόνος ένιωθες πως αποκτά την ησυχία του τις στιγμές που οι χαρακτήρες του έργου έτρωγαν και τραγουδούσαν. Μόνο τότε.
Ο Hun Jang έστησε ένα καλό πολεμικό φιλμ.
Τα εφέ της ταινίας δεν ήταν για το φαίνεσθαι.
Ωστόσο την ένταση της ταινίας τη θυμάμαι περισσότερο σαν ένα βουητό.
Η δεύτερη σκέψη μου μιλάει για μερικές σιωπές.
Για τις σιωπές των στρατιωτών όση ώρα περίμεναν τον εχθρό, τις σιωπές τους όση ώρα προσπαθούσαν να μη ξεσπάσουν σε κλάματα, τη σιωπή του πρωταγωνιστή στη θέα ενός ακρωτηριασμένου σώματος μισοθαμμένο μέσα στο χώμα, τη σιωπή του θανάτου, της απώλειας, τη σιωπή της συνείδησης και τη σιωπή του παραλογισμού.
Σκέψου πως βρίσκεσαι σε ένα χιονισμένο βουνό.
Τα δέντρα έχουν καεί, είναι πια στάχτη.
Στη θέση τους σωριασμένα πτώματα ανθρώπων.
Ποιο γιατί μπορείς να βρεις που να αντέχει να σηκώσει στις πλάτες του εκατομμύρια θανάτους;
Μονάχα μία οργισμένη σιωπή θα βρεις.
Και η ταινία The Front Line προσπαθεί να μιλήσει γι’ αυτή τη σιωπή.
Ο Hun Jang κατάφερε να γεμίσει τις εικόνες του με συναισθήματα.
Έντονα συναισθήματα.
Ήταν μία άρτια ταινία, αν και νιώθω πως το κορεάτικο σινεμά βγάζει μονάχα τέτοιες ταινίες, σα να μη περιμένεις κάτι λιγότερο.
Ωστόσο στο φιλμ του Hun Jang θα βρεις περισσότερα.
Όλη η ταινία θρηνούσε.
Θρηνούσε για ό,τι συνέβαινε εκεί στον λόφο Aerok.
Ο πρωταγωνιστής σού έδειχνε πώς είναι να διαλύεται γύρω σου η ίδια η ζωή.
Δυνατή ερμηνεία.
Δυνατές οι ερμηνείες και όλων όσων έπαιξαν στην ταινία.
Βλέποντας αυτό το φιλμ, η καρδιά με ένα μαγικό τρόπο κατάφερε να τρέξει πιο γρήγορα από το μυαλό.
Και όταν αυτό συμβαίνει στη θέα μίας ατελείωτης πολεμικής σκηνής τότε, δεν μπορεί, η ουσία έχει βγει στο φως...
Η ταινία The Front Line προβλήθηκε στη Νότια Κορέα το καλοκαίρι του 2011 και στην Αμερική στις 20 Ιανουαρίου του 2012.
Ήταν η επίσημη συμμετοχή της Ν.Κορέας στις ξενόγλωσσες ταινίες των Όσκαρ, αλλά δεν τα κατάφερε να μπει στη τελική 5άδα.
The Front Line trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
