Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
Scorseze, παραμύθι, φόρος τομής στο βωβό σινεμά και τις απαρχές του κινηματογράφου.
Και...Scorseze...Για να μην ξεχνιόμαστε!
Απ'ότι φαίνεται old is the new ...new μετά και την ισχυρή δόση ρετρουδιάς στα Midnight in Paris και The Artist.
Η νέα τάση πρόσμειξης παλιού με νέο, πουλάει ξεκάθαρα πλέον σε όλες τις τέχνες.
Έτσι και στον κινηματογράφο, το πισωγύρισμα σε παλιές αγνές αξίες μέσα από ένα μοντέρνο πρίσμα ρετρομοντερνισμού, φαίνεται να έχει απήχηση και επιτυχία.
Πηγαίνοντας όμως στην avant premiere του Hugo, είχα στο πίσω μέρος του μυαλού τα πρώτα trailer που είχαν κυκλοφορήσει.
Εκείνα έδιναν την εντύπωση ότι πρόκειται για κλασικό παιδικό παραμυθάκι/περιπέτεια που ίσως θα χρησίμευε και ως ανθυπο-Χάρι Πότερ.
Μαζί με αυτά και ο φόβος, ότι ένας μεγάλος δημιουργός και μαέστρος σαν τον Scorseze όταν δοκιμάζεται σε κάτι διαφορετικό για εκείνον, μπορεί να παραδώσει απρόσωπη δουλειά.
Παράδειγμα;
O Tim Burton στα Planet of The Apes και Alice in Wonderland.
Τελικά τι είναι όμως το Hugo;
Βασισμένο στο βραβευμένο και διακεκριμένο από τους New York Times best seller του Brian Selznick, είναι η ιστορία του Hugo Cabret (Asa Butterfield, The Wolfman), ενός ορφανού αγοριού στο Παρίσι του 1930 που ζει στις στοές ενός σιδηροδρομικού σταθμού, κλέβοντας για να φάει και φροντίζοντας στα κρυφά τα ρολόγια του σταθμού.
Το μόνο που του έχει απομείνει είναι ένα ανθρωπόμορφο μηχάνημα που φέρνει σε ρομπότ, μόνο που για να πάρει μπρος χρειάζεται ένα κλειδί σε σχήμα καρδιάς.
Η αναζήτηση του για το κλειδί θα τον φέρει στον δρόμο ενός κοριτσιού (Chloe Moretz, Texas Killing Fields) που αναζητάει την περιπέτεια, ενώ κάπου εκεί θα μπλεχτούν ένα πολύτιμο σημειωματάριο, ένα μίζερος γέρος ιδιοκτήτης καταστήματος με κουρδιστά παιχνίδια (Ben Kingsley, Prince of Persia: The Sands of Time) και ο πανκάκιστος αστυνόμος του σταθμού (Sacha Baron Cohen) που καραδοκεί για να στείλει τα παιδιά στο ορφανοτροφείο.
Από το εξαιρετικά διαλεγμένο cast σίγουρα ξεχώρισαν το δίδυμο των παιδιών/πρωταγωνιστών.
Έκπληξη ο μικρός Asa Butterfield (Hugo), με τα έντονα γαλανά του μάτια και την αγωνία του συνοδευμένη με παιδική ζωηράδα.
Σε κάθε του σκηνή μετέδιδε άριστα τα συναισθήματα ενός παιδιού μοναχικού και απεγνωσμένου, χωρίς επιτηδευμένες παιδικές ξινίλες ή γκρίνιες.
Κρατήστε ειδικότερα το σημείο που απελπίζεται με το ρομπότ και τον διαρκή του αγώνα να κρατήσει ότι απέμεινε απ΄τον πατέρα του.
Η Chloe Moretz (Isabelle) είχε ξεχωρίσει ήδη απ'το Kick Ass διακρίνοντας κι εδώ κάτι κρυφο-αλανιάρικο πίσω απ΄το γλυκό ύφος της και έναν μεγαλίστικο αέρα που της πάει.
Εξίσου ώριμη και τρυφερή, περιμένουμε να μεγαλώσει κι άλλο, καθώς έχει να δώσει ακόμα.
Εξαιρετικός και ο Ben Kingsley στον ρόλο του σκηνοθέτη Georges Melies, ενός ανθρώπου που πέρασε απ'τη δόξα στο περιθώριο και δείχνει τελείως παραιτημένος απ΄τη ζωή, ξεχνώντας στην πορεία τα όνειρα του.
Απόδειξη ότι οι βετεράνοι μετράνε ακόμα στο χώρο και ο Scorseze ξέρει ποιους να εμπιστευθεί.
Από κει και πέρα,ο αστυφύλακας του Sacha Baron Cohen ακροβατούσε μεταξύ αυστηρού, γκαφατζή και κρυφά μοναχικού λόγω αναπηρίας, με τον ηθοποιό να τα καταφέρνει θαυμάσια, διαθέτοντας σωστό κωμικό timing, μειδιάματα, απειλητικό ύφος αλλά και δάκρυ.
Ολιγόλεπτες αλλά αξιόλογες και με ψυχή ερμηνείες, διέθεταν και οι Jude Law, Christopher Lee, Helen NcRory, Emily Mortimer, Ray Winstone και Richard Griffiths.
Τα κοστούμια, τα σκηνικά και η φωτογραφία ακροβατούσαν ιδανικά μεταξύ πραγματικού και ονειρικού/ιδεατού, με τους ήχους και τον άλλοτε έντονο άλλοτε σκιώδη φωτισμό να παίζουν μεγάλο ρόλο δείχνοντας έτσι τις εναλλαγές στη διάθεση του μικρού που έβλεπε τον κόσμο πότε σαν μίζερη φυλακή και πότε σαν ονειρική απόδραση.
Η μουσική του Howard Shore (Lord Of The Rings trilogy) βγαλμένη κι αυτή από άλλες εποχές, με την κατάλληλη παραμυθένια και γλυκά νοσταλγική ατμόσφαιρα.
Το ζουμάκι της υπόθεσης όμως είναι το 3D ...το οποίο επιτέλους (!) ήταν πολύ καλό και σέβονταν τον θεατή.
Σου κόβονταν και σένα η ανάσα με τα κτίρια, τα πρόσωπα των ανθρώπων που έρχονταν κοντά σου, τα διάφορα φύλλα και αποκαϊδια, με highlight τις σκηνές με το ρολόι (βλέπε και αφίσα) και αυτήν του ορμώμενου τρένου.
Ένα τρένο που όπως πολλά άλλα μέσα στην ταινία, ήταν εμφανές homage στις πρώτες ταινίες του κινηματογράφου και στους δημιουργούς που τον έφτιαξαν και τον εξέλιξαν.
Το τρένο που έρχεται καταπάνω είναι λοιπόν ευθεία αναφορά στους πρωτεργάτες της 7ης τέχνης αδερφούς Lumier ενώ οι αναφορές στη ζωή και το έργο του Melies είναι ατελείωτες, σε βαθμό που χρειάζονται ξεχωριστό άρθρο.
Επίσης το ανθρωπόμορφο μηχάνημα έφερνε στο νου το αντίστοιχο απ'το Metropolis του Fritz Lang.
Το μόνο αρνητικό ότι κάποια στιγμή η ταινία κουράζει και μέχρι να δεις που θα το πάει, πως συνδέονται όλοι μεταξύ τους και τι νόημα βγάζουν όλα τα πηγαινέλα, μπορεί να σε 'χάσει' για λίγο.
Το 3D πάντως δεν κούραζε και έκανε φανερή την παρουσία του χωρίς να είχαμε απαραίτητα υπερθέαμα.
Σε γενικές γραμμές, το Hugo θα σας ανταμείψει αν αρέσκεστε σε μοτίβα επιστροφής στα παλιά.
Ανακατεύοντας τα παραπάνω, ο Scorseze έβαλε τον εαυτό του στη θέση του ήρωα, περιγράφοντας μας μέσα απ'τις περιπέτειες του, την αγάπη του για το σινεμά, την φαντασία, την δημιουργία, τα ταχυδακτυλουργικά και τη μαγεία αν θέλετε.
Αν και σε κάποια σημεία κούραζε, τουλάχιστον δεν θέλησε σε μεγάλο βαθμό να φτιάξει μια απρόσωπη παιδική ταινία.
Ήταν ξεκάθαρο love letter στο ίδιο το σινεμά, τις απαρχές του και μιας εποχής που τα υλικά των δημιουργών του ήταν απλώς φτιαγμένα από όνειρα.
Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι χωρίς τους παραπάνω δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε ούτε για εφέ ούτε για κινηματογράφο.
Και ο κινηματογράφος όπως ειπώθηκε και στην ταινία, μάς επέτρεψε να ονειρευόμαστε κάνοντας πραγματικότητα κάθε κομμάτι της φαντασίας μας.
Κλείνοντας σου το μάτι και θυμίζοντας σου με ζεστασιά, ότι οφείλεις να μην χάνεις τους δεσμούς και τις αναμνήσεις με ότι σε κάνει να ονειρεύεσαι.
Και...Scorseze...Για να μην ξεχνιόμαστε!
Απ'ότι φαίνεται old is the new ...new μετά και την ισχυρή δόση ρετρουδιάς στα Midnight in Paris και The Artist.
Η νέα τάση πρόσμειξης παλιού με νέο, πουλάει ξεκάθαρα πλέον σε όλες τις τέχνες.
Έτσι και στον κινηματογράφο, το πισωγύρισμα σε παλιές αγνές αξίες μέσα από ένα μοντέρνο πρίσμα ρετρομοντερνισμού, φαίνεται να έχει απήχηση και επιτυχία.
Πηγαίνοντας όμως στην avant premiere του Hugo, είχα στο πίσω μέρος του μυαλού τα πρώτα trailer που είχαν κυκλοφορήσει.
Εκείνα έδιναν την εντύπωση ότι πρόκειται για κλασικό παιδικό παραμυθάκι/περιπέτεια που ίσως θα χρησίμευε και ως ανθυπο-Χάρι Πότερ.
Μαζί με αυτά και ο φόβος, ότι ένας μεγάλος δημιουργός και μαέστρος σαν τον Scorseze όταν δοκιμάζεται σε κάτι διαφορετικό για εκείνον, μπορεί να παραδώσει απρόσωπη δουλειά.
Παράδειγμα;
O Tim Burton στα Planet of The Apes και Alice in Wonderland.
Τελικά τι είναι όμως το Hugo;
Βασισμένο στο βραβευμένο και διακεκριμένο από τους New York Times best seller του Brian Selznick, είναι η ιστορία του Hugo Cabret (Asa Butterfield, The Wolfman), ενός ορφανού αγοριού στο Παρίσι του 1930 που ζει στις στοές ενός σιδηροδρομικού σταθμού, κλέβοντας για να φάει και φροντίζοντας στα κρυφά τα ρολόγια του σταθμού.
Το μόνο που του έχει απομείνει είναι ένα ανθρωπόμορφο μηχάνημα που φέρνει σε ρομπότ, μόνο που για να πάρει μπρος χρειάζεται ένα κλειδί σε σχήμα καρδιάς.
Από το εξαιρετικά διαλεγμένο cast σίγουρα ξεχώρισαν το δίδυμο των παιδιών/πρωταγωνιστών.
Έκπληξη ο μικρός Asa Butterfield (Hugo), με τα έντονα γαλανά του μάτια και την αγωνία του συνοδευμένη με παιδική ζωηράδα.
Σε κάθε του σκηνή μετέδιδε άριστα τα συναισθήματα ενός παιδιού μοναχικού και απεγνωσμένου, χωρίς επιτηδευμένες παιδικές ξινίλες ή γκρίνιες.
Κρατήστε ειδικότερα το σημείο που απελπίζεται με το ρομπότ και τον διαρκή του αγώνα να κρατήσει ότι απέμεινε απ΄τον πατέρα του.
Η Chloe Moretz (Isabelle) είχε ξεχωρίσει ήδη απ'το Kick Ass διακρίνοντας κι εδώ κάτι κρυφο-αλανιάρικο πίσω απ΄το γλυκό ύφος της και έναν μεγαλίστικο αέρα που της πάει.
Εξίσου ώριμη και τρυφερή, περιμένουμε να μεγαλώσει κι άλλο, καθώς έχει να δώσει ακόμα.
Εξαιρετικός και ο Ben Kingsley στον ρόλο του σκηνοθέτη Georges Melies, ενός ανθρώπου που πέρασε απ'τη δόξα στο περιθώριο και δείχνει τελείως παραιτημένος απ΄τη ζωή, ξεχνώντας στην πορεία τα όνειρα του.
Απόδειξη ότι οι βετεράνοι μετράνε ακόμα στο χώρο και ο Scorseze ξέρει ποιους να εμπιστευθεί.
Από κει και πέρα,ο αστυφύλακας του Sacha Baron Cohen ακροβατούσε μεταξύ αυστηρού, γκαφατζή και κρυφά μοναχικού λόγω αναπηρίας, με τον ηθοποιό να τα καταφέρνει θαυμάσια, διαθέτοντας σωστό κωμικό timing, μειδιάματα, απειλητικό ύφος αλλά και δάκρυ.
Τα κοστούμια, τα σκηνικά και η φωτογραφία ακροβατούσαν ιδανικά μεταξύ πραγματικού και ονειρικού/ιδεατού, με τους ήχους και τον άλλοτε έντονο άλλοτε σκιώδη φωτισμό να παίζουν μεγάλο ρόλο δείχνοντας έτσι τις εναλλαγές στη διάθεση του μικρού που έβλεπε τον κόσμο πότε σαν μίζερη φυλακή και πότε σαν ονειρική απόδραση.
Η μουσική του Howard Shore (Lord Of The Rings trilogy) βγαλμένη κι αυτή από άλλες εποχές, με την κατάλληλη παραμυθένια και γλυκά νοσταλγική ατμόσφαιρα.
Το ζουμάκι της υπόθεσης όμως είναι το 3D ...το οποίο επιτέλους (!) ήταν πολύ καλό και σέβονταν τον θεατή.
Σου κόβονταν και σένα η ανάσα με τα κτίρια, τα πρόσωπα των ανθρώπων που έρχονταν κοντά σου, τα διάφορα φύλλα και αποκαϊδια, με highlight τις σκηνές με το ρολόι (βλέπε και αφίσα) και αυτήν του ορμώμενου τρένου.
Ένα τρένο που όπως πολλά άλλα μέσα στην ταινία, ήταν εμφανές homage στις πρώτες ταινίες του κινηματογράφου και στους δημιουργούς που τον έφτιαξαν και τον εξέλιξαν.
Το τρένο που έρχεται καταπάνω είναι λοιπόν ευθεία αναφορά στους πρωτεργάτες της 7ης τέχνης αδερφούς Lumier ενώ οι αναφορές στη ζωή και το έργο του Melies είναι ατελείωτες, σε βαθμό που χρειάζονται ξεχωριστό άρθρο.
Επίσης το ανθρωπόμορφο μηχάνημα έφερνε στο νου το αντίστοιχο απ'το Metropolis του Fritz Lang.
Το 3D πάντως δεν κούραζε και έκανε φανερή την παρουσία του χωρίς να είχαμε απαραίτητα υπερθέαμα.
Σε γενικές γραμμές, το Hugo θα σας ανταμείψει αν αρέσκεστε σε μοτίβα επιστροφής στα παλιά.
Ανακατεύοντας τα παραπάνω, ο Scorseze έβαλε τον εαυτό του στη θέση του ήρωα, περιγράφοντας μας μέσα απ'τις περιπέτειες του, την αγάπη του για το σινεμά, την φαντασία, την δημιουργία, τα ταχυδακτυλουργικά και τη μαγεία αν θέλετε.
Αν και σε κάποια σημεία κούραζε, τουλάχιστον δεν θέλησε σε μεγάλο βαθμό να φτιάξει μια απρόσωπη παιδική ταινία.
Ήταν ξεκάθαρο love letter στο ίδιο το σινεμά, τις απαρχές του και μιας εποχής που τα υλικά των δημιουργών του ήταν απλώς φτιαγμένα από όνειρα.
Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι χωρίς τους παραπάνω δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε ούτε για εφέ ούτε για κινηματογράφο.
Και ο κινηματογράφος όπως ειπώθηκε και στην ταινία, μάς επέτρεψε να ονειρευόμαστε κάνοντας πραγματικότητα κάθε κομμάτι της φαντασίας μας.
Κλείνοντας σου το μάτι και θυμίζοντας σου με ζεστασιά, ότι οφείλεις να μην χάνεις τους δεσμούς και τις αναμνήσεις με ότι σε κάνει να ονειρεύεσαι.
Υ.Γ.: Συγχαρητήρια στην ελληνική εταιρεία διανομής που έφερε την ταινία 16 Φλεβάρη ενώ στην Αμερική είχε βγει από Νοέμβρη και σε Αγγλία, Γαλλία από Δεκέμβρη.
Προφανώς υπάρχει το hype των 11 υποψηφιοτήτων Όσκαρ για να σπρώξει, αλλά αν έβγαινε σε περίοδο γιορτών που θα ταίριαζε και καλύτερα, θα έκανε περισσότερα εισιτήρια.
Ήδη θα υπάρχουν αρκετοί που θα την έχουν δει και δεν δίνουν κάστανο για το 3D, ακόμα κι αν είναι καλό.
Προφανώς υπάρχει το hype των 11 υποψηφιοτήτων Όσκαρ για να σπρώξει, αλλά αν έβγαινε σε περίοδο γιορτών που θα ταίριαζε και καλύτερα, θα έκανε περισσότερα εισιτήρια.
Ήδη θα υπάρχουν αρκετοί που θα την έχουν δει και δεν δίνουν κάστανο για το 3D, ακόμα κι αν είναι καλό.
Hugo trailer 2 από FilmBoy-gr
1.jpg)
