Γράφει η Πένυ Πανέ.
Πάμε ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο;
Διαλέγω τον 19ο αιώνα και ο προορισμός μας να είναι η Ευρώπη.
Αλήθεια, πώς πιστεύεις ότι ζούσε ο έρωτας τότε;
Πώς ερωτεύονταν οι άνθρωποι;
Και πώς έβγαιναν εκτός από αυτό το παιγνίδι;
Πόσο διαφορετικός να ήταν από τον δικό μας;
Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να ρίξεις μία ματιά στη φιλμογραφία για εκείνη την εποχή.
Τουλάχιστον στην ταινία La Ronde του Γερμανού Max Ophüls, θα βρεις απαντήσεις.
Φτάσαμε, λοιπόν, στη Βιέννη της δεκαετίας του 1890.
Μπροστά μας ξετυλίγεται το κουβάρι δέκα διαφορετικών ιστοριών. Δέκα ζευγάρια...
Ό, τι τους ενώνει είναι ο έρωτας. Το κυνήγι του έρωτα.
Ό, τι τους ενώνει είναι ο έρωτας. Το κυνήγι του έρωτα.
Η απουσία του έρωτα. Και κάτι ακόμα. Ένας αφηγητής (Anton Walbrook).
Ένας αφηγητής που γυρίζει την ρόδα του έρωτα, επεξηγεί και επεμβαίνει στις ιστορίες όπως θέλει, όποτε θέλει.
Σε αυτές τις δέκα σκηνές θα βρεις τους ακόλουθους συνδυασμούς: μία πόρνη (Simone Signoret) και έναν στρατιώτη (Serge Reggiani), τον στρατιώτη και μία υπηρέτρια (Simone Simon), την υπηρέτρια και τον νεαρό κύριο του σπιτιού
(Daniel Gélin), τον νεαρό κύριο του σπιτιού και μία παντρεμένη γυναίκα (Danielle Darrieux), την παντρεμένη γυναίκα και τον σύζυγό της (Fernand Gravey), τον σύζυγο και μία νεαρή κοπέλα (Odette Joyeux), τη νεαρή κοπέλα και έναν ποιητή (Jean-Louis Barrault), τον ποιητή και μία ηθοποιό (Isa Miranda), την ηθοποιό και έναν κόμη (Gérard Philipe), τον κόμη και την πόρνη.
(Daniel Gélin), τον νεαρό κύριο του σπιτιού και μία παντρεμένη γυναίκα (Danielle Darrieux), την παντρεμένη γυναίκα και τον σύζυγό της (Fernand Gravey), τον σύζυγο και μία νεαρή κοπέλα (Odette Joyeux), τη νεαρή κοπέλα και έναν ποιητή (Jean-Louis Barrault), τον ποιητή και μία ηθοποιό (Isa Miranda), την ηθοποιό και έναν κόμη (Gérard Philipe), τον κόμη και την πόρνη.
Δε θα σου αποκαλύψω την πλοκή καμίας ιστορίας.
Νιώθω πως αν το κάνω, θα χάσεις τη μαγεία αυτού του ταξιδιού.
Ωστόσο μπορώ να σου πω με σιγουριά πως οι χαρακτήρες του έργου, τρέχουν από ραντεβού σε ραντεβού, ψάχνοντας τον γρήγορο έρωτα, τη γρήγορη επιθυμία, το γρήγορο πάθος.
Γίνονται άπιστοι. Ύστερα ο έρωτας τούς αφήνει.
Πηγαίνει παρακάτω. Στο επόμενο ζευγάρι.
Και από το επόμενο ζευγάρι ακόμα πιο μακριά.
Το τέλος θυμίζει την αρχή.
Και η αρχή υποψιάζομαι, αν ξανάμπαινε σε κίνηση αυτή η ρόδα, θα έβρισκε πάλι το ίδιο τέλος.
Ίσως γιατί εμείς οι άνθρωποι, μπορεί να πέφτουμε ολόκληροι στο βυθό της ερωτικής επιθυμίας αλλά φοβόμαστε αυτό το ολοκληρωτικό δώσιμο της καρδιάς.
Οι χαρακτήρες αυτής της ταινίας, φοβούνται να ζήσουν στ’ αλήθεια τον μεγάλο έρωτα.
Νομίζουν πως τον ζουν.
Όμως η απουσία του είναι πάντα εκεί και τους δείχνει σιωπηλά την πραγματικότητα.
Μένουν μόνοι.
Η ταινία La Ronde βασίστηκε στο θεατρικό έργο Reigen του Arthur Schnitzler.
Ο Max Ophüls σκιαγραφεί πολλές διαφορετικές ερωτικές ιστορίες χωρίς να τον νοιάζει ιδιαίτερα το πώς θα καταλήξουν.
Αυτό που σου δείχνει είναι η ερωτική επιθυμία. Μονάχα αυτό.
Με μία αρκετά τολμηρή για την εποχή του ματιά, χωρίς ίχνος κριτικής και προσπάθειας τοποθέτησης των χαρακτήρων του σε συγκεκριμένα «καλούπια».
Μία ιδιαίτερα έξυπνη κίνησή του ήταν η δημιουργία του χαρακτήρα-αφηγητή, ο οποίος δίνει στο έργο μία μαγική χροιά, λες και βρίσκεσαι σε έναν παραμυθένιο κόσμο.
Σε περνάει από σκηνικό, σε σκηνικό και εσύ ταξιδεύεις στ’ αλήθεια.
Στην ταινία, πέρα από τον έρωτα και την απιστία, θίγονται πολλά θέματα, όπως η σεξουαλική επιθυμία των γυναικών, κάτι που τη δεκαετία του 50’ αποτελούσε σίγουρα θαμμένη σκέψη.
Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο είναι η φωτογραφία και οι λήψεις της ταινίας.
Στα πλάνα θα βρεις πολλές σκοτεινές στιγμές οι οποίες καταγράφονται από μία κάμερα που σχεδόν χορεύει και σε παρασύρει σε αυτόν τον ρυθμό.
Σαν βιεννέζικο βαλς.
Ίσως αυτή να ήταν και η σκέψη του σκηνοθέτη.
Στη γαλλική αυτή ταινία έπαιξαν μερικοί από τους πιο διάσημους Γάλλους ηθοποιούς εκείνης της εποχής και διαβάζω πως έκοψε πάνω από 2.5 εκατομμύρια εισιτήρια στους γαλλικούς κινηματογράφους, κάνοντας πολλές γαλλικές ταινίες να ακολουθήσουν τη συνταγή της σπονδυλωτής ταινίας με πολλούς διάσημους ηθοποιούς.
Φεύγοντας, κράτα μία φράση που ακούγεται στην ταινία: «Η ευτυχία δεν υπάρχει... το μέλλον είναι άγνωστο, το παρελθόν μελαγχολικό... ό,τι έχουμε είναι μόνο το παρόν».
Η ταινία La Ronde γυρίστηκε το 1950, βραβεύτηκε με BAFTA καλύτερης ταινίας το 1952 και ήταν υποψήφια για Όσκαρ σεναρίου και σκηνικών την ίδια χρονιά.
Στις 9 Φεβρουαρίου θα μπορείς να τη δεις και στο σινεμά, αφού βγαίνει η επανέκδοσή της από την New Star.
La Ronde (1950) trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
