Γράφει η Πένυ Πανέ.
Ας μιλήσουμε για τα κλισέ.
Τα κλισέ των ταινιών που γεμίζουν τα σενάρια και αυτά αρχίζουν σιγά σιγά να βαραίνουν.
Ωστόσο γίνονται ταινίες και αν είσαι τυχερός θεατής, θα καταφέρεις να βγάλεις τις δύο ώρες χωρίς να κοιτάξεις το ρολόι.
Τα κλισέ των ταινιών που γεμίζουν τα σενάρια και αυτά αρχίζουν σιγά σιγά να βαραίνουν.
Ωστόσο γίνονται ταινίες και αν είσαι τυχερός θεατής, θα καταφέρεις να βγάλεις τις δύο ώρες χωρίς να κοιτάξεις το ρολόι.
Υποπτεύομαι πως αυτό συμβαίνει γιατί οι ηθοποιοί έκαναν καλά τη δουλειά τους.
Και ποια ταινία θα έκρινες πιο αυστηρά;
Αυτή που θυμίζει αμέτρητες άλλες που συνήθως βλέπεις τα μεσάνυχτα στην τηλέοραση ή μία που δε θυμίζει καμία και απλά απέτυχε η συνταγή της;
Ο Bobby (Peter Facinelli, ο Dr. Carlisle Cullen στο Twilight Saga: Breaking Dawn - Part 1) είναι ένας πορτοφολάς που ζει με τη μητέρα του, την Rita (Marianne Leone) στη Νέα Υόρκη και τρώει τη μέρα του κλέβοντας κινητά, πορτοφόλια, γυαλιά και ό,τι άλλο καταφέρνει.
Είναι πια expert.
Ακόμα και τη μοναδική φορά που κάποιος τον κατάλαβε, ο Bobby με μαεστρικό θράσος, συνέχισε να προχωρά, όσο οι πόρτες του τρένου έκλειναν και το θύμα τον έβλεπε να φεύγει.
Ο Bobby είναι ένας διάσημος πορτοφολάς.
Τον κυνηγάει η αστυνομία καιρό.
Έχει γίνει ο εφιάλτης του Lt. 'Sully' Sullivan (Michael Madsen) που έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του πως θα τον πιάσει ό,τι κι αν γίνει.
Το αφεντικό του Bobby είναι ο Jax (Vincent Gallo).
Ο Jax φοράει μία ρόμπα και τριγυρίζει στο σπίτι, κάνοντας ασκήσεις καράτε (ή όποιας πολεμικής τέχνης) όσο ο γιος του σκοτώνει κατσαρίδες σε ένα ηλεκτρονικό παιγνίδι.
H Lucy αγαπάει τη φωτογραφία, δουλεύει ως σερβιτόρα και πέρασε μία νύχτα με τον Bobby, έξω, στους δρόμους της Νέας Υόρκης.
Το πρωί τους βρήκε στο σπίτι της Lucy.
Από εκείνο το βράδυ, πέρασαν τρεις μήνες.
Δεν της τηλεφώνησε ποτέ.
Η Lucy είναι έγκυος και το παιδί είναι του Bobby.
Το ραντεβού για την έκτρωση έχει έρθει, ο Bobby και η Lycy βρίσκονται στη κλινική.
Μόνο που δεν είναι μόνοι.
Ο Lt. 'Sully' Sullivan και η ομάδα του μπαίνουν στη κλινική και η καταδίωξη αρχίζει.
Οι επόμενες μέρες θα βρουν το Bobby να κρύβεται και να προσπαθεί να βρει λύσεις στα προβλήματα του - αστυνομία, Lucy, Jax, μια μαμά που έχει βρει γκόμενο και έφυγε από το σπίτι.
Πώς θα σωθεί λοιπόν από τον Lt. 'Sully' Sullivan και πώς θα απαλλαχτεί από τον Jax;
Και τί νιώθει τελικά γι' αυτή την όμορφη Lucy που περιμένει το παιδί του;
Μόνο που δεν είναι μόνοι.
Ο Lt. 'Sully' Sullivan και η ομάδα του μπαίνουν στη κλινική και η καταδίωξη αρχίζει.
Οι επόμενες μέρες θα βρουν το Bobby να κρύβεται και να προσπαθεί να βρει λύσεις στα προβλήματα του - αστυνομία, Lucy, Jax, μια μαμά που έχει βρει γκόμενο και έφυγε από το σπίτι.
Πώς θα σωθεί λοιπόν από τον Lt. 'Sully' Sullivan και πώς θα απαλλαχτεί από τον Jax;
Και τί νιώθει τελικά γι' αυτή την όμορφη Lucy που περιμένει το παιδί του;
Στην ταινία του Michael Corrente δεν κατάφερα να δω πολλά και ουσιαστικά.
Το σενάριο, το οποίο το έγραψε ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ήταν «ίδιο» με άλλων δέκα χιλιάδων ταινιών δράσης που προσεγγίζουν το θέμα τους μέσα από έναν έρωτα, συνήθως δύο ανθρώπων που πέρασαν ένα βράδυ μαζί.
Η ταινία ωστόσο είχε λίγη ένταση.
Τη βρήκα σε μία, δύο σκηνές καταδίωξης.
Όμως ήταν και αυτές παραγεμισμένες από την κλισέ συνταγή για το πώς να κάνω τον θεατή να νιώσει ένταση, χωρίς να στήσω ουσιαστικά τίποτα.
Δε βρήκα μία συγκεκριμένη σκηνοθετική ματιά για να μπορώ να στην πω.
Ό, τι μου έμεινε είναι πως οι δύο πρωταγωνιστές έκαναν καλά τη δουλειά τους.
Μ’ έναν σκηνοθέτη απών.
Μία όμορφη σκέψη που έκανα, μιλάει για το χαοτικό περιβάλλον της Νέας Υόρκης που κατάφερε να το δώσει μέσα από ήχους μονάχα.
Το βρήκα ενδιάφερον στοιχείο.
Θεωρώ πως η ταινία βασίστηκε απλά σε μία εύκολη συνταγή.
Ο Bobby, ακόμα δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά, ποιος είναι.
Οι χαρακτήρες ενός έργου, κουβαλάνε πίσω τους ζωή.
Έχουν τον δικό τους κόσμο, τη δική τους πορεία.
Του Bobby δεν ξέρω.
Ίσως είμαι περισσότερο αυστηρή απ’ όσο θα έπρεπε.
Ίσως η ταινία Loosies να είναι η δεύτερη εκδοχή που σου έγραψα στην αρχή, δηλαδή, μία ταινία που δε θυμίζει καμία και απλά απέτυχε η συνταγή της.
Και αυτή η σκέψη θα ήταν το δικό μου happy end γι’ αυτή την ταινία.
Το Loosies προβλήθηκε σε 2 αμερικάνικες αίθουσες στις 13 Ιανουαρίου του 2012.
Το σενάριο, το οποίο το έγραψε ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ήταν «ίδιο» με άλλων δέκα χιλιάδων ταινιών δράσης που προσεγγίζουν το θέμα τους μέσα από έναν έρωτα, συνήθως δύο ανθρώπων που πέρασαν ένα βράδυ μαζί.
Τη βρήκα σε μία, δύο σκηνές καταδίωξης.
Όμως ήταν και αυτές παραγεμισμένες από την κλισέ συνταγή για το πώς να κάνω τον θεατή να νιώσει ένταση, χωρίς να στήσω ουσιαστικά τίποτα.
Δε βρήκα μία συγκεκριμένη σκηνοθετική ματιά για να μπορώ να στην πω.
Ό, τι μου έμεινε είναι πως οι δύο πρωταγωνιστές έκαναν καλά τη δουλειά τους.
Μ’ έναν σκηνοθέτη απών.
Μία όμορφη σκέψη που έκανα, μιλάει για το χαοτικό περιβάλλον της Νέας Υόρκης που κατάφερε να το δώσει μέσα από ήχους μονάχα.
Το βρήκα ενδιάφερον στοιχείο.
Θεωρώ πως η ταινία βασίστηκε απλά σε μία εύκολη συνταγή.
Ο Bobby, ακόμα δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά, ποιος είναι.
Οι χαρακτήρες ενός έργου, κουβαλάνε πίσω τους ζωή.
Έχουν τον δικό τους κόσμο, τη δική τους πορεία.
Του Bobby δεν ξέρω.
Ίσως είμαι περισσότερο αυστηρή απ’ όσο θα έπρεπε.
Ίσως η ταινία Loosies να είναι η δεύτερη εκδοχή που σου έγραψα στην αρχή, δηλαδή, μία ταινία που δε θυμίζει καμία και απλά απέτυχε η συνταγή της.
Και αυτή η σκέψη θα ήταν το δικό μου happy end γι’ αυτή την ταινία.
Το Loosies προβλήθηκε σε 2 αμερικάνικες αίθουσες στις 13 Ιανουαρίου του 2012.
Loosies trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
