Γράφει η Λίλα Τζαμούση.
Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που είδα το Fear And Loathing In Las Vegas, μία ταινία που με δίχασε αρκετά.
Βρήκα τις ερμηνείες του Johnny Depp και του Benicio Del Toro καταπληκτικές, σε μία ταινία, όμως, με τόσα ναρκωτικά, τόσο αλκοόλ και τόσες καταχρήσεις, που κυριολεκτικά μπούκωσα.
Μία υπερβολική παρακμή, που πέραν ολίγων εξαιρέσεων, με κούρασε αρκετά.
Στο The Rum Diary, αποφάσισα να δώσω μία δεύτερη ευκαιρία στον συγγραφέα Hunter S. Tompson, και εν μέρει δεν με απογοήτευσε θεματολογικά αυτήν τη φορά, όμως οι πρωταγωνιστές δεν κατάφεραν να πάνε το σενάριο ένα βήμα παραπέρα και να με κάνουν να ευχαριστηθώ πραγματικά την ταινία...
Ο Johnny Depp (Pirates of the Caribbean: On Strange Tides) υποδύεται κι εδώ έναν ξεπεσμένο δημοσιογράφο, τον Paul Kemp, που φτάνει στο Πουέρτο Ρίκο για να δουλέψει σε μία εφημερίδα, γράφοντας τα ζώδια.
Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται τόσο απλά, αφού θα τον προσεγγίσει ένας ζάμπλουτος μεσίτης, ο Hal Sanderson (Aaron Eckhart, Battle: Los Angeles) και θα ζητήσει τη βοήθειά του, για να χτίσει ένα συγκρότημα ξενοδοχείων σε ένα παραδεισένιο νησί, όχι και πολύ νομότυπα.
Στο μεταξύ ο Kemp θα ερωτευτεί την κοπέλα του Sanderson (Amber Heard, Drive Angry), θα την κλέψει και βεβαίως ο δεύτερος θα προσπαθήσει να τον καταστρέψει.
Τον Johnny Depp τον θεωρώ από τους καλύτερους ηθοποιούς του Hollywood, αφού έχει αυτήν την ικανότητα να προσαρμόζεται σε κάθε χαρακτήρα που του δίνεται να υποδυθεί με την ευκολία πλαστελίνης.
Στην συγκεκριμένη ταινία, όμως, με απογοήτευσε.
Τον βρήκα επίπεδο και λίγο βαρετό, σε μία ερμηνεία χωρίς κανένα νεύρο.
Δεν έχω μελετήσει τον Hunter S. Tompson, συνεπώς δεν έχω διαβάσει και το 'Rum Diary', ώστε να γνωρίζω αν φταίει ο ίδιος ο χαρακτήρας ή η απόδοση του Depp, αλλά δε με έπεισε καθόλου.
Και στους υπόλοιπους του cast, όμως, πέρα από τον Giovanni Ribisi (Avatar), στο ρόλο του εξαρτημένου-από-οτιδήποτε-πίνεται-ή-σνιφάρεται Moberg, δεν βρήκα κάτι που να με κρατήσει στη ροή της ταινίας.
Ίσως η Amber Heard να πετυχαίνει την μοιραία και sexy Chenault, και πάλι όμως δεν είμαι σίγουρη.
Στη σκηνοθεσία συναντάμε τον Bruce Robinson, του οποίου το έργο επίσης δεν γνωρίζω, μου φάνηκε όμως να κάνει μία αρκετά καλή προσπάθεια, σε συνεργασία πάντα με την πολύ καλή φωτογραφία του φιλμ, που έδινε αυτό το απαραίτητο sixties feeling.
Η μουσική που έντυσε το Rum Diary κινούνταν στους ρυθμούς του rock n’ roll, και βέβαια έδενε μια χαρά.
Αυτό που μου φάνηκε υπερβολικό, είναι ο ίδιος ο τίτλος της ταινίας.
Σε αντίθεση με το Fear And Loathing In Las Vegas, που ήταν πραγματικά φόβος και παράνοια, εδώ το ρούμι δεν κυλάει άφθονο, παρά την υποσχόμενη έναρξη με το πρώτο hangover του Kemp στο Πουέρτο Ρίκο, ναρκωτικά δεν είδαμε, πέρα από κάτι σταγονίτσες, φτάνοντας σχεδόν στο άλλο άκρο από αυτά που είχα πλάσει στο μυαλό μου πριν δω την ταινία.
Σε αντίθεση με το Fear And Loathing In Las Vegas, που ήταν πραγματικά φόβος και παράνοια, εδώ το ρούμι δεν κυλάει άφθονο, παρά την υποσχόμενη έναρξη με το πρώτο hangover του Kemp στο Πουέρτο Ρίκο, ναρκωτικά δεν είδαμε, πέρα από κάτι σταγονίτσες, φτάνοντας σχεδόν στο άλλο άκρο από αυτά που είχα πλάσει στο μυαλό μου πριν δω την ταινία.
Σε γενικές γραμμές δεν θα έλεγα ότι με ενθουσίασε, ιδιαίτερα έχοντας δει τον Johnny Depp σε ένα ρόλο παρόμοιο, παρασάγγας ανώτερο όμως, τόσο στον σχεδιασμό του χαρακτήρα, όσο και στην ερμηνεία.
Νομίζω ότι προσπάθησε να πάρει όλη την ταινία στις πλάτες του, αλλά δυστυχώς του έπεσε λίγο βαριά.
Το The Rum Diary προβλήθηκε στην Αμερική από τις 28 Οκτωβρίου, ενώ στην Ελλάδα θα το δούμε από 1η Μαρτίου 2012.
The Rum Diary trailer από FilmBoy-gr
